Free food |OPEN|

^{Okami had een nieuwe generatie! Een nest halfbloeden, dan wel, maar dat maakte voor hem niks uit. Zijn zuster had ook het bloed van een buitenstaander gehad, maar was toch onder de adel opgenomen. Bloed zei dus niks. Maar dat de pups afstamde van zijn leider, Amatariseu, was wel duidelijk. Er liepen weliswaar geen Albino's rond, maar hij kon haar koppige en vurige spirit in hun oogjes zien al vanaf het moment dat ze ronddartelde door het kamp. Maar, ook als ze buiten het kamp ronddartelde. Zoals nu. Arthur lachte even zachtjes in zichzelf toen hij Aimey, de oudste teef van Emaya's nestje, trots door het woud marcheerde met een dood konijn in haar bek. Het was wel duidelijk er iemand met zijn prooi vandaan was gegaan. Het verstoppen van de gevangen snacks moest dus overduidelijk niet meer in de bosjes, want zelfs pups vonden de freshkill in een oogwenk. 'Ah, jonge Aimey! Goedemorgen meid!' sprak Arthur opgewekt. Zijn kans om achter een ree aan te gaan zat er niet meer in.}

^{Het was duidelijk niet alleen hij die het reetje had weggejaagd. Een hardnekkige stank vulde zijn neusgaten, en met lichtelijk getrokken oren keek Arthur toe hoe een zekere Shadow uit het struikgewas stapte. Wacht... was dat een Shadow? Op slag verdween de grimmige uitstraling van de reu's gezicht. Deze teef was oud als wat! Niet iets wat hij had verwacht. Volgens Amatariseu kenmerkte de Shadows zich als getrainde vechtersbazen, dus een oud teefje zou hun Alpha vast niet toelaten... tenzij zit.. de Alpha was natuurlijk! De Wolvin sprak wat tegen de jonge Aimey, wat er bijna aardig uitkwam. Niet wat hij had verwacht van een 'badass'. Was Amatariseu's uitleg dan overdreven geweest? 'Ah, jij moet zeker de Alpha van de Shadows zijn, nietwaar?' Dat er een andere roedel was in Serigala wilde niet zeggen dat er eeuwig strijd gevoerd moest worden. Arthur vond het persoonlijk een veel beter idee als de twee roedels elkaar met rust lieten. Minder gezeur, meer vrijheid. Hij had betere dingen te doen dan vechten met zogenaamde 'vijanden'.}

- foonpost lmao

Oh nee. Nee, nee, nee. Emaya rende op volle snelheid achter de geur van haar jonge dochter aan. Misschien was ze...overprotective... Maar wat verwacht je anders? Aimey was nieuwsgierig, en Em wist hoe graag de pup haar vader wou ontmoeten. Maar... Nee. Nee. De andere pups waren bijna vergeten toen ze twee extra geuren rook. Arthur en... Oh sh*t. Ze verhoogde haar tempo, haar blauwe ogen paniekerig op zoek naar de wolven. Half buiten adem bereikte ze het trio. Onmiddellijk sprong de wolvin beschermend schuin voor haar dochter. Maar niet voordat ze Aimey's woorden had gehoord. "Kan jij mij naar hem brengen?" De witte wolvin wist hoe vreselijk ze zichzelf had verraden. Als Aimey dat nog niet had gedaan, of course, maar dat leek haar sterk. Ze voelde een lichte angst opwellen. Zou ze tegen Kai op kunnen? Zou Aimey de alfa zelf volgen. Wie van haar eigen ouders had teveel gezegd? De roedel zelf wist niks van de vader van de pups. Ze draaide haar kop twee tellen om, vertrouwend op Arthur. Aimey... "Deze wolf brengt jou helemaal nergens heen. Jij gaat met ons mee naar huis en gaat niet meer alleen weg."

^{De volgende momenten schoten snel voorbij. De Alpha van de Shadows leek niet echt te reageren op zijn uitspraak, zoals Ama haar beschreven had: arrogant. Het werd Arthur duidelijk dat de teef hier alleen was voor Aimey. En wat ze met haar van plan was, was ook geen verassing. De jonge Aimey raaskalde hevig tegen de Shadow, en vroeg op een gegeven moment of ze met Kai mee kon gaan. Ho, daar kwam niks van in. Arthur ontblootte even zijn tanden en deed een stapje naar de pup toe. Al was deze Wolvin oud, ze moest Alpha voor een reden zijn. Ze zou zeer waarschijnlijk veel sterker zijn dan ze leek. Gelukkig barstte er ineens hulp door de bosjes. Emaya? 'Deze wolf brengt jou helemaal nergens heen. Jij gaat met ons mee naar huis en gaat niet meer alleen weg.' Arthur voelde de woede van de jonge moeder af stralen. Was dit het befaamde moederinstinct? 'Aimey, je kan niet zomaar het terrein van een andere roedel op.' De Shadows hadden vast iets betekent in het verleden van Emaya en Amatariseu, maar voor Arthur waren ze niets minder dan een mede-roedel. Geen reden om zo negatief te gaan doen. 'Waarom zou ze haar vader niet eens kunnen ontmoeten op neutraal terrein?' stelde hij voor. Als Aimey het terrein van de Shadows betrad, zou dat alleen maar voor problemen zorgen.}

^{Tussen de drie teven barstte als het ware een drama los. De ravenzwarte Kai vertelde dat Aimey's vader haar nooit gewild had, en dat leek zeker iets te raken bij de jonge pup. Oh goede God nee... dit ging niet goed.. De Alpha van de Shadows, die in de roedel ook nog beroemd was vanwege het ontvoeren van Emaya toentertijd - of was het de andere Alpha geweest? - stond weer op het punt een kindje te lokken. Hoe langer Arthur in het bijzijn van deze teef was, hoe meer hij het idee kreeg dat ze veel valser was dan ze oogde. 'Ik kies me eigen leven wel want blijkbaar heb je me toch nooit gewild,' sprak Aimey terwijl ze rebels naast Kai ging staan. 'Oh god, teven en hun eeuwige drama..' mompelde Arthur gedempt. Hij had veel respect voor de vrouwelijke kant van het ras, maar het bleven toch erg complexe wezens. Even keek de pezige bruine reu opzij naar Emaya, en begon toen maar zijn babbeltje. 'Dat ze je niet gewild heeft wilt niet zeggen dat ze niet van je houdt, Aimey. Soms gebeuren er wel eens dingen die je niet verwacht, maar dat zijn vaak de dingen die je het meest koestert.' Zijn toon was niet dringend, maar toch voelde Arthur de zenuwen in zijn maag. 'Denk je soms dat ik erop heb zitten wachten om naar Serigala te komen? God, nee, het is een grote musical hier. Shadowgezeur hier, verboden liefde daar. En nu een pup die zich heel schattig probeert te bewijzen en zich aansluit bij de meest achterbakse roedel van Serigala.' Van de altijd beleefde en vriendelijke Arthur was niet veel meer over. Hij had geen respect voor laffe Wolven, al waren het dames of kinderen. Laffe dieren waren niks waard. 'Ik weet zeker dat je geen lafbek bent. Maar wat maakt het uit, hè, het is jouw leven...' Hij schudde zijn kop en stond op. Waarom zou hij zijn tijd verspillen aan deze ruzie? Ach, hij had zich er eigenlijk toch al in gemengd, wat een slechte keuze was. Tegen de tijd dat dit gezeur afgelopen was, was het waarschijnlijk al te laat om nog een prooi te vangen. Deed hij maar een stap naar achteren zodat hij ook de Alpha goed in de gaten kon houden.}

Aimey wou Ais zien. Aimey wou weten wie haar vader was. Emaya wist wel dat haar eigen vader Aims kleine kop heeft volgestopt met verhalen. Maar hij was geen held. Hoe hard Emaya ook probeerde de kleintjes bij te brengen dat hun vader niet bepaald aardig was, Aim luisterde niet. Aimey moest het met haar eigen kleine ogen zien. En ze had er het recht op. Arthur stelde voor dat ze haar vader kon ontmoeten op neutraal terrein. Dit leek Em wel een goed idee, maar wie zou erbij zijn om Aims te beschermen tegen de tweede kidnapping? Emaya was enorm wantrouwig tegenover Kai's roedel na wat haarzelf was overkomen. Kai vertelde dat Aissar dit nooit gewild had. Emaya wel, dan? De witte wolvin had het geaccepteerd, wende eraan, maar om zíjn reactie te zien, well... Anyhow, deze woorden maakten iets los bij Aimey. De pup stapte achter haar moeder weg, naar de zwarte alfa. "Ik kies me eigen leven wel want blijkbaar heb je me toch nooit gewild." Haar blauwe ogen glinsterden geschokt, haar lippen op elkaar gedrukt. Arthur gaf een hele preek, en dat bracht Aimey terug naar haar kant. "Weet dat ik deze kans maar een keer geef. Na dit gesprek hoef je niet meer aan te kloppen voor een familiebezoekje." Emaya zuchtte. "Aimey... Als je hem echt wilt zien... Heb je mijn toestemming. Maar je mag hem niet zien zonder iemand van de roedel erbij, al is het op een afstandje. Voor je eigen veiligheid, snap je? Duss... Wil je?" Ze glimlachte zachtjes. "Ik kan je niet weigeren om hem op z'n minst te kennen."