Ze haalde diep adem en voelde de kilte in haar longen branden. Haar ogen waren gesloten terwijl ze de stilte in zich opnam. Een grijns baande zich een weg rond haar bek. "Anyway... I'm back".
Amy stond op en liep verder door de sneeuw. Haar goudgele ogen scanden het gebied en zag dat er weinig veranderd was sinds haar laatste bezoek. Het was er nog steeds wit, stil en koud. Net hetgeen zij zocht. Ze vermoedde dat er net zoveel als niets was veranderd in Serigala.
De wolvin baande zich door de sneeuw, richtingloos. Haar poten voerden haar wel vaker terug naar dit gebied. Ze had het jaren geleden verlaten en terug bezocht. De meeste wolven die zij kende waren al lang vertrokken of gestorven. De meeste verhalen die zij hier had gemaakt waren allang vergeten. Amy was er niet rouwig om, verhalen waren er om herschreven te worden.
Dikke vlokken sneeuw bleven in haar bruingrijze vacht plakken. Ze voerde het tempo op tot aan een bosrand. Onder de dekking van de bomen schudde ze haar vacht uit. Ze herkende het gebied, zoals ze heel Serigala zou herkennen. Amy voelde hoe haar nekharen onvrijwillig overeind kwamen. Haar oor trok naar achteren toen ze zich bewust werd van iets achter haar. De wolvin draaide haar kop richting de bezoeker.