The unseeing (open)

Aan een trage looppas liep Tristan door het bos heen. De koude wind sneed door de witte vacht heen tot op zijn vel, maar het leek hem niet te deren. Op verschillende plekken waren de haren aan elkaar geklit en in feite was zijn pels ook niet meer wit te noemen. Samen met zijn slordige houding waarbij hij zijn hoofd laag bij de grond hield en zijn passen niet sierlijk waren, was het niet zo dat hij een pacht verschijning was.
Ondanks zijn houding was hij zeer oplettend voor alles in de omgeving. Alls wilde Tristan gezien, gehoord of geroken hebben. Niets ging aan hem voorbij. Zo ook dat hij het zachte geritsel had gehoord, afkomstig van een omgevallen boom. Tristan was niet meteen blijven stil staan, maar vertraagde toch zijn pas tot dat hij volledig stil stond. Met zijn eeuwige grijns op zijn bek keek hij bestuderend naar het grootte stuk hout, maar zag niet meteen iets. Toch rook hij de geur van een soortgenoot, maar hij opende zijn mond niet om met woorden duidelijk te maken dat de andere was opgemerkt.
Zijn voorpoten schoven door de sneeuw naar voor zodat hij zich kon uitrekken en overdreven geeuwde hij in het proces. De geeuw was zeer luid en om duidelijk te maken dat hij af wist van het gezelschap. Zijn kop draaide hij ook wat opzij naar de boom zodat hij het zag liggen en dat was nog een extra teken om het duidelijk te maken.

Een rode wolf kwam uit de boom gesprongen en lande soepel op haar poten. Tristan keek even, maar ging vervolgens zitten op zijn kont. Zijn hoofd hing nog altijd een beetje naar beneden en stond niet mooi rechtop zoals iemand met trots zou doen. Blijkbaar was hij niet leuk. Too bad. Zijn staart zwiepte bij de opmerking wel enkele keren heen en weer over de grond terwijl hij met een tevreden glimlach haar bewegingen volgde.
Tristan liet een korte schrille lach horen bij haar commentaar. Ja zijn vacht was vies, nee het maakten hem niet uit. ‘Bedankt voor je vriendelijk aanbod,’ zei hij met een grijns terwijl dat hij zijn rug naar de wolvin draaide en over zijn schouder naar haar keek. ‘Begin maar met de rug, daar kan ik het slechtste bij,’ ging Tristan verder met een korte grinnik gevolgd. Het was niet één of andere versiertruc van hem, gewoon omdat hij niet deed aan versieren. Hij vond het belachelijk en je verdeed je tijd ermee.

De rode wolvin was volledig ontspannen. Of dat leek toch zo. Haar staart hing ontspannen bijna tot aan de grond. Haar oren nog steeds naar hem gericht maar deze keer alleen maar om te luisteren. Volledig ontspannen... niet dus. Haar alertheid was er nog volledig en haar lichaam kon in een fractie van een seconde in de verdediging of aanval schieten. Iets dat ze een lange tijd heeft moeten leren voor ze het onder de knie kreeg. Het heeft haar vele keren een dienst bewezen. Sommige wolven zijn dommer dan ze leken.
Op haar gemakjes cirkelde ze rond hem heen. Bestudeerde alles.  ‘Sneller maar niet beter,’ zei de witte wolf lachend. Meende hij dat nu serieus? De wolf stond recht in een actieve beweging. Ze krimpte niet terug wanneer hij vlak voor haar neus eindigde. ‘Daarbij zit een rivier ook vol smerigheid en rotzooi, erg proper wordt je daar niet van,’ Haar staart zwiepte voor een seconde heen een weer. " Ik betwijfel dat je vuiler kunt worden dan dat je nu al bent"  Dat was Akina haast zeker achter hem beter te hebben bekeken. Zelf zij had er nog niet zo vuil uit gezien.
Even rekte zich geeuwend uit. Later op de dag gaat ze eens moeten gaan kijken voor een slaapplaats... Zou haar eigen plaats er nog zijn waar ze geboren was? Het maakte haar nu nieuwsgierig.... Kort kapte ze haar gedachten af om zich weer op de wolf te richten. " Ben je hier nieuw?" Vroeg ze dan maar. Het antwoord wist ze natuurlijk al lang maar het vragen was altijd 'beleefder'. Niet dat het haar veel zou kunnen schelen of hij vond dat ze beleefd was of niet. Gewoon haar schuil houden. Dat is wat ze nu al de hele tijd deed.