Land of Giants [open]

De witte poolwolf kon zijn ogen haast niet geloven, maar wist ondanks dat toch dat ze hem niet bedrogen. Dromen deed hij ook niet, daar was hij zeker van. Alles was té helder, té duidelijk om een droom te zijn, maar toch leek het landschap regelrecht uit de fantasie van een gestoorde vreemdeling te komen. Er waren bomen. Zo veel echte, reusachtige bomen, totaal niet die sullige kleine dingetjes die hij wel eens eerder had gezien. En niet alleen dat. Ze waren kaal. Waar waren alle naalden heen gegaan? Niet alleen de bomen liet een wervelwind van vragen door zijn kop razen, ook de andere planten die verspreid om hem heen stonden had hij nooit eerder gezien, laat staan in zo'n grote hoeveelheid. Ook het vreemde dag/nacht ritme was raar. Het was winter toch? Dus waarom stond de freakin zon nog zo hoog aan de lucht? Een tijdje terug had hij dat al leren accepteren, maar het was toch nog onwennig en het voelde verkeerd, maar ook wonderbaarlijk en zo heerlijk anders. Het poolgebied verlaten was een vergissing geweest, maar misschien toch wel een van de beste die hij ooit had gemaakt, en dat zei een hele boel.
De witte wolf draaide een rondje op de open vlakte waar hij zich nu bevond, omringd door het woud, met zijn turquoise ogen gericht op te boomtoppen die hoog in de lucht rezen, zijn enige vertrouwde vriend--een dikke laag sneeuw--knisperde geruststellend onder zijn grote poten. "Why are all those trees so bloody HUGE?!" riep hij uit, alle beheersing over zijn stem verloren. "And they're bald! I never knew trees could go bald!" Was dat niet iets wat alleen met zieke dieren gebeurde? Waren al deze bomen ziek? Was dat waarom ze er zo raar uitzagen en geen enkele naald droegen?


[Open]

Het onmiskenbare geluid van een grote lading vallende sneeuw klonk achter hem en het woord dat daarbij werd uitgeroepen sleurde hem uit zijn verwondering. Met een sprong draaide hij zich om en keek op--ja, op--naar de wolvin die voor hem stond. Ze was reusachtig, zeker een kop of meer groter dan hij kwam tot de conclusie dat hij in het land der giganten was beland. Niet alleen de bomen waren gigantisch, ook de wolven zelf! De witte reu zette een stap naar achter om in de bloed rode ogen van de teef te kijken. De kleur deed hem een beetje denken aan de ogen van zijn adoptievader, die waren ook zo rood, maar hoewel Keegan geen kleine wolf was, was hij zeker ook niet zo groot als de vreemdeling voor hem. Misschien moest hij zich geïntimideerd voelen met dit hoogte verschil, zich omdraaien en gillend wegrennen, maar dat lag niet in zijn aard. Al helemaal niet omdat hij heel zijn leven het onderdeurtje was en naar anderen op moest kijken. Dit was echter een beetje té veel van het goede. Zijn mond viel ietwat open en met grote ogen keek hij de wolvin aan. "Dude, you're a giant," concludeerde hij met enige verwondering. Zat er hier iets in het eten of de grond dat alles zo groot maakte? Het moest wel want dit was gewoon niet normaal meer.

Na de reactie van de grote, witte wolvin had de kleine reu zijn reactie al meteen klaar liggen. "Shut up," bromde hij. Tuurlijk, wrijf het er nog maar even lekker in dat je gigantisch bent, dacht hij. Vanaf dat moment was de verbazing ook weer van zijn gezicht gesmolten als sneeuw onder de zomer zon. De witte wolvin schudde haar vacht uit om de berg sneeuw die op haar lichaam was beland, op de grond te slingeren. Hij zette een stapje achteruit om te voorkomen dat hij een lading sneeuw in zijn gezicht gegooid kreeg. De wolf begroef zich alleen in de sneeuw om te slapen, niet voor de lol--oké, soms misschien wel.
"Why were ye gazin' at them trees, lad? Where are ye from?' vroeg de reus weer met dat typische accent. Zijn ogen maakte weer contact met de hare. "'cause they're weird and.. big," antwoordde hij. "As for the second question, I'm from the Arctic, below The Bear. You?" Zijn oren draaide op en met enige nieuwsgierigheid wachtte hij het antwoord van de reus af.

De reusachtige wolvin leek absoluut geen idee te hebben waar hij het over had, afgaand op de vragende blik in haar bloedrode ogen. Dat weerhield haar echter toch niet om antwoord te geven op zijn vraag. "Scotland, lad. But I can call meself a proud WS'er as wel. Ya-" ze onderbrak haar woorden, en terwijl haar ogen keerde naar iets achter hem, vroeg de kleine wolf zich af waar dit 'Scotland' lag en wat een 'WS' was. Had ze niet even de locatie kunnen geven zoals hij? Dat zou het heel wat makkelijker maken voor hem om uit te vogelen hoever weg dat hiervandaan was en wat ze precies bedoelde. Het lachje van de wolvin was uiteindelijk hetgeen dat hem over zijn schouder deed kijken. Een andere witte wolvin had zich bij de groep gevoegd. Ook zij was groter dan dat hij was, maar het was een grootte die hij meer gewend was en bij lange na niet zo overdreven lomp als de reuzin.
Terwijl de dames woorden uitwisselde, keerde hij zich en deed een stapje naar achter zodat de nieuweling zich makkelijker in het gesprek kon voegen en ze elkaar allemaal makkelijk aan konden kijken, echter maakte de reus al snel een opmerking die bij hem een beetje in het verkeerde keelgat schoot: "You're strange, period." Zijn oren draaide zijwaarts en ietwat omlaag terwijl hij de gigant aankeek. "She's strange? You're strange! She's the first normal wolf I've met so far. Your mother a polar bear or something?" bromde hij. Natuurlijk was zoiets onmogelijk, dat wist hij goed. IJsberen waren niet de vriendelijkste dieren in de buurt en ook niet iets waar je mee moest sollen, er was geen wolf zo idioot om een relatie te beginnen met die bruten, maar ondanks dat zou hij het haast toch kunnen geloven als ze 'ja' zou zeggen. Die grootte moest toch ergens vandaan komen.
De volgende vraag die uit de gek kwam overrompelde hem totaal. "We're not!" schoot hij meteen terug, maar de waarheid was dat hij niet helemaal zeker was over zijn woorden, ondanks dat hij dit niet leek blijken. Zijn ware familie had hij verloren op zeer jonge leeftijd, dus bestond er een minuscule kans dat hij een broer of zus had die niet langer meer in zijn herrieneringen bestond, maar dat het juist deze teef zou zijn, en dat hij haar juist hier aantrof, zo ver van zijn thuis, was onmogelijk, daar was hij wel zeker van.