Promised Land {Open}

Mistakes are only mistakes if you decide too not learn about it.
And thats exactly what i'm doing.

Een sneeuwwitte vlek sjokte over de besneeuwde mosvlakte, waar soms plekken zaten waar de sneeuw gesmolten was. Haar ogen staken blauw en ijskoud af tegen haar witte pels, het ijs kraakte bij elke stap onder haar slanke poten en haar snuit droop van het smeltwater. Kova keek om zich heen, en bevestigde dat dit inderdaad Sergalia was. Ze was er.
Kova liet een diepe, uitgeputte zucht horen, en sjokte weer voor. Ze was hier niet alleen omdat de sneeuwstorm van zo-even haar weg had gejaagd uit haar slaapplek, maar met een reden; om haar gruwelijke, bloederige verleden achter zich te laten.
Met een emotieloze blik sleurde Kova zichzelf weer verder over de sneeuw, terwijl haar half-lange vacht nat langs haar lijf hing. Desondanks ze wit als ijs was, was de teef uit haar element; haar witte pels was niet waterafstotend en het zou niet lang duren voordat ze kou zou vatten. Kova schudde haar pels, maar het water bleef in haar vacht zitten.
Een plotseling gekraak van sneeuw deed de witte teef zich ruw omdraaien. Hetgeen wat ze het meeste haatte, was wanneer iemand haar van achteren benaderde; gelukkig was alleen haar neus door de sneeuw nutteloos, maar haar gehoor werkte nog prima. Met een ijskoude, kalme blik staarde ze de vreemde wolf aan, bereid om een eventuele aanval op te vangen.

But whatever, what would help it?
My heart is forever frozen, and nothing can help it.

Am i a freak?
Thats a difficile question.

Op zijn dooie gemak kwam er een grijze reu aangewandeld, niet afgeschrikt door Kova’s houding en vijandige, ijskoude blik. De sneeuwwitte teef keek afwachtend toe, met een scherpe glans in haar felblauwe ogen, maar de reu leek har gewoon compleet te negeren. Nu hij dichterbij was, kon Kova zien dat zijn poten in tegenstelling tot zijn grijze lijf sneeuwwit waren, en een wenkbrauw op haar witte gezicht ging even heel langzaam omhoog. Was hij werkelijk zo lui om zijn lichaam niet te onderhouden waardoor zijn vacht grijs werd?
Met een alerte blik volgde Kova elke beweging die hij maakte, zelfs toen hij haar een kort knikje schonk. Ze gaf echter geen knikje terug, maar bleef hem zwijgend met strakke ogen aanstaren. Eerst kijken wat voor vlees ze in de kuip had. ’Daag, daag,’ sprak de grijze - hum, witte - reu kalmpjes en wandelde voorbij alsof ze lucht was. De teef trok opnieuw haar wenkbrauw op en keek de vreemdeling met een ietwat verbaasde, onzekere en verwarde blik na. Haar mond was een klein stukje open gezakt en even bleef ze zo staan. Wat voor arrogant, zelfingenomen stuk bont was dit, en hoe- Nee, Kova, niet voor nu.
De sneeuwwitte teef schudde haar kop om haar gedachten te verdrijven en wandelde hem rustig achterna. De reu humde wat en was ondertussen blijven staan, kijkend naar links en rechts. Kova besloot gewoon door te wandelen, en stapte op haar beurt langs hem heen met een ietwat hooghartige blik in haar ogen, maar toen ze voor de vreemdeling stond, gaf ze hem een harde tik met haar witte, volle staart tegen zijn snuit. Een grijnsje kon ze nog maar net onderdrukken toen ze hooghartig voort stapte. Yep, zou hem leren.

I think what you know what i am now, right?

Don’t say that i’m a bitch.

Vanuit haar ooghoek kreeg Kova door de de reu alleen even greens. Hm. Plan mislukt, maar ze was teminste van die verschrikkelijk vervelende vreemdeling af... Dacht ze. Nope, de reu kwam vrolijk naar haar toegehupt als een lief jong konijntje en sprak haar toe. Nog voor hij begon te spreken kon de sneeuwwitte teef het niet laten om afkeurend haar oren in haar nek te leggen. Poedelverdomme, kon die stalker haar niet eens met rust laten?
’Maar schoonheid toch, als je aandacht wilt kan je het ook gewoon zeggen,’ zei de witte reu blij en Kova bedwong zichzelf niet te rollen met haar ogen. Nee, deze types wilden enkel aandacht, dat mocht je ze niet geven. 'Ten eerste, noem me niet 'schoonheid’ als je die mooie oortjes van je wilt behouden,’ sprak ze koel met een emotieloze ondertoon. 'Ten tweede hoef ik geen aandacht van vieze, vergrijsde vachtballen,’ ging ze onverstoorbaar door terwijl ze een stevige pas inzette. Hoe sneller ze van deze reu af was, hoe liever.
Maar toen kreeg de sneeuwwitte teef een tong in haar gezicht van de wolf, die hij met een o zo grote grijns uitdeelde. Verafschuwd zette ze een stap opzij, en kreeg een idee. Kova plaatste een poot op zijn grijzige kop en duwde zijn kop hard in een hoopje koude sneeuw. ’Wil meneer zo vriendelijk zijn om zijn poten thuis te houden,’ verklaarde ze terwijl ze hem nog een extra hard duwtje op zijn kop gaf en verder liep. Man, wat konden reuen haar toch mateloos irriteren.

Only i say that i’m a bitch.

{Neem deze post niet te serieus Cx}

I think i need too deal with a freak now.

Kova wenste met heel haar bevroren hart dat dit geval z’n boeltje zou nemen en weg zou gaan, tevergeefs. Uit haar ooghoek zag ze de grijze reu schril lachen en zijn kop in zijn nek gooien. Blijkbaar amuseerde hij zich mateloos, iets waarbij de sneeuwwitte teef even haar wenkbrauw opnieuw moest optrekken. ’Goede actie,’ zei de wolf, maar Kova keek niet om - en hoorde ze nu prijzing in zijn stem? Bah. ’Helaas heb ik mijn poten thuis gehouden, dus snap ik niet waar de opmerking vandaan kwam,’ vervolgde hij nog steeds lachend terwijl hij naar haar toe draafde.
De witte wolvin fronste kort haar voorhoofd. Deze reu had minstens twee hoeken af z’n prachtige koppie. Kova besloot verder niet te reageren, hoewel zijn gestalk haar wel irriteerde. C’mon, gromde ze binnensmonds maar nauwelijks verstaanbaar. Deze zak kan me toch niet eeuwig blijven volgen? voegde ze er in gedachten aan toe.
'Waarom zoveel interesse in me, wolf?' vroeg ze lichtjes ijzig toen ze merkte dat de reu weer achter haar aan draafde als een tweebenerhond. Waarom was hij hier? Kon-ie even niet de andere kant op gaan?

Whatever, we’re al freaks?

I think I need too deal with a freak now.

De reu stelde zich voor als Tristan, en Kova draaide haar oor even naar hem toe, maar bewoog het al snel weer naar zijn gewone plaats. Haar naam vertelde ze echter niet, want een echte goede reden zag ze er niet om haar naam aan deze zekere Tristan te vertellen. 'Een heel goede vraag,' was zijn reactie op Kova's vraag, en de witte reu schraapte zijn keel, alsof hij een O zo belangrijke mededeling had te vertellen. De sneeuwwitte teef keek echter nog steeds voor zich uit terwijl ze voorwaarts beende in een stevig tempo, alsof ze zich op een bepaald punt van de horizon concentreerde en er zo snel mogelijk naar wilde.
'Zo vermaak ik mij en de tijd gaat dan sneller vooruit,' had Tristan nog te zeggen. 'Besides,' vervolgde hij op een vrolijkere, totaal onserieuze toon, 'wat moet een eenzame wolf als mij anders doen?'
Op die vraag had Kova wél een antwoord klaar. Ze draaide zich ruw om, naar hem toe, en keek hem streng met haar ijzige, blauwe blik aan. 'Andere eenzame wolven met rust laten?' sugeerde ze koeltjes en draaide zich opnieuw om, terwijl ze bars door een hoopje sneeuw liep. Wanneer ging het deze ouwe doordringen dat hij niet welkom was?

No problem, i'm a freak too.

{ Lol, Neem deze ook niet te persoonlijk op... }

I was wondering of this wolf had a brain.

De sneeuwwitte teef merkte dat de reu iets mompelde, maar ze deed de moeite niet om ze te begrijpen. Ze draaide haar oren naar voren en probeerde hem te ontlopen door een soort van snel-wandel-sprintje. Het zag er nogal belachelijk uit, maar goed. ’Nee, sorry, dat lijkt me niets voor mij,’ was Tristans lachende reactie, en nu kon Kova geen zucht meer onderdrukken. De wolvin slaakte een diepe, geïrriteerde zucht en rolde met haar ijsblauwe ogen toen hij nog reageerde: 'Andere opties?'
Kova’s aandacht was ergens anders op gevestigd dan Tristan’s praatjes; een groep bruine vlekken op het ijs. Toen ze wat beter keek, ondekte ze lange poten, een ruige vacht en een gewei; rendieren. Een kleine kudde was het, misschien vier of vijf dieren. Toch schudde Kova haar kop, waarbij een klein litteken vlakbij haar slaap tevoorschijn kwam door de vacht die naar de andere kant viel. Die had ze van zo’n beest gekregen tijdens de jacht, en sindsdien had ze nooit meer op grotere dieren zoals kariboe’s en herten gejaagd.
De witte wolvin stapte terug door, maar met een grote boog van de rendieren. Ze had geen idee of Tristan haar nog volgde, maar dat deerde haar ook niet; misschien was-ie al weg gegaan, maar daar twijfelde Kova aan.

I’m still waiting for an answer.