In my Time of Dying [open]

De wereld wist langzamerhand weer terug te kruipen in zijn bewustzijn, maar had moeite zich eraan vast te houden. Alles was een grote waas van kleuren en vormen. De jonge wolf deed zijn best om alles van elkaar te onderscheiden, maar het was lastig te concentreren met al die harde tonen die zijn oren bombardeerde. Wat was dat helse gekrijs? Hij verzamelde alle kracht die hij in zich had en vocht hij om zijn ogen open te houden en bij bewustzijn te blijven. Een verloren strijd. Het was allemaal te veel, zijn ogenleden waren te zwaar en de wereld leek te ver weg om zich er een weg naartoe te vechten. Duisternis was alles wat hij zich daarna nog kon herinneren.

Het oorverdovende gekrijs was het eerste wat weer terugkwam en meteen snakte hij naar adem die hij niet leek te kunnen krijgen. Het deed pijn. Rood gloeiende, brandende pijn. Het was alsof zijn hele linkerzijde in vlammen stond en hem levend verslond. De wolf wist genoeg adem in zijn longen te krijgen om een zachte jank te laten horen, maar het klonk schor en misvormd. Hij herkende zijn eigen stem er niet eens in. Paniek borrelde in hem op en hij zocht iets - wat dan ook - om steun in te vinden en zich op te concentreren, maar zijn gedachten werden overspoeld door het gekrijs en zijn zicht was zo wazig dat hij niets zag. Waarom was het zo wazig? Waarom was het zo.. zo rood? Dat was het moment dat hij zich realiseerde dat er iets over zijn gezicht kroop, langzaam en haast onopmerkbaar: bloed. Zijn bloed. Nog meer paniek welde in hem op en hij probeerde zijn spieren aan te spannen om op te kunnen staan, maar ze voelde slap en nutteloos, en bij iedere inspanning die hij maakte, voelde hij de brandende pijn weer door zijn zijde en hals schieten. Nogmaals drukte hij een jank over zijn lippen, dit maal luider en meer gevuld met paniek. Het was het enige waartoe hij nu instaat was. Spijt kreeg hij er echter alweer snel van, want opnieuw moest hij snakken naar adem. Het hielp niets om hem te kalmeren.


OOC: Open voor vriendelijke/behulpzame wolven of iets dat daarop lijkt
P.S. Gekrijs = vogelgezang en zij + nek bloedden ook..

Er was iemand in de buurt. Dat of hij begon dingen te horen die er niet waren. De korte afleiding was echter genoeg voor hem om zijn paniek ietwat aan de kant te kunnen schuiven, en zijn aandacht te richten op zuurstof in zijn longen krijgen. Hij sloot zijn ogen en deed zijn best de brandende pijn te vergeten. Adem in, adem uit en repeat. Zijn concentratie werd echter snel verbroken toen hij het gevoel kreeg niet langer alleen te zijn. In slechts een paar seconden schoten verschillende scenario's door zijn hoofd, de een nog erger dan de ander. Zijn ogen vlogen open en vonden een wazige, witte vorm. Een andere wolf. Was dat goed? Kon hij deze vreemdeling vertrouwen? Hij ontblote zijn tanden, lippen ver naar achter getrokken in onzekerheid en lichte angst. Hij drukte beide oren zo dicht mogelijk tegen zijn nek aan terwijl hij een nieuwe poging deed zich op zijn poten te krijgen, maar tot zijn frustratie en angst lukte dat niet; hij voelde zich compleet machteloos.
"Oke, blijf liggen, ik ben zo terug." De stem was vrijwel alles waar de jonge wolf op af kon gaan, maar tot zijn opluchting klonk deze niet dreigend. Was dit de hulp die hij zo hard nodig had nu? Hij hoopte zo hard dat dit het geval was en de wolf zijn pijn weg kon halen, maar als hij beweerde terug te komen, waar bleef hij dan? Het leek hele dagen te duren voor de witte wolf weer terugkeerde en iets naast hem neer legde. "Ik ga nu het bloed van je gezicht af halen. Niet bewegen dan doet het zo min mogelijk pijn." De jonge wolf knipperde nog een paar keer met zijn ogen in een poging de wereld scherper te krijgen. En daar was het dan: het gezicht van diegene die hem probeerde te helpen. Een reu met twee blauwe ogen... en een blad in zijn bek. Hij was toch niet.. "No.., don't!" snauwde hij terug met opgeheven hoofd, zijn stem zo rauw en schor dat hij er haast van schrok. De korte inspanning bleek al snel te veel
en zijn kop viel met een plof weer terug op de grond. Zijn zicht werd wederom wazig en hij moest alle aandacht terug brengen naar zijn ademhaling om deze onder controle te houden. Hij was zo bezig met de diepe, onrustige teugen dat hij haast uit zijn vel sprong van schrik toen iets de wonden op zijn gezicht raakte, maar hij kalmeerde weer toen hij zich realiseerde dat dit de tong van een wolf was. Het liet hem voor een moment weer geloven dat hij terug was in zijn warme hol, met zijn twee broers en zijn moeder. De gedachten alleen al stelde hem gerust.