If you got time, to bitch and whine, then there's still time to try again.

 
Met een pas gevangen fazant beugelend in zijn bek, draafde de zwarte reu in een laag tempo richting het eeuwenoude mensengebouw. Hij had gejaagd op het thuisgrond van zijn roedel, maar besloot toch maar dat hij elders een rustig plekje moest opzoeken. Joelende en spelende puppy’s gingen namelijk niet helemaal goed in combinatie met een vredig dinertje. En zo was hij dan uiteindelijk beland waar hij nu stond, aan het rand van het Shadows bos wat na een veld leidde tot de ruïne. Even keek de reu nogmaals achterom, om na een korte inspectie er achter te komen dat hij niet was gevolgd. Tevreden murmelde een kort geluidje uit zijn bek, waarna hij zijn weg vervolgde om zo via de rand van het bos op zoek te gaan naar een geschikt plekje.

Terwijl Aissar langs het beboste deel dribbelde, waren zijn ogen verschillende malen naar de omgeving om hem heen gegaan. Blijkbaar was hij vandaag best kieskeurig, want hij had nog niets gevonden wat aan zijn eisen voldeed. Gedurende zijn wandeling, ving hij een bekende geur op, een geur wat hem bekend voor kwam. De reu had dan ook al vrij vlot door dat een roedelgenoot zich in zijn buurt bevond. Het opmerkelijke hierbij was dat er een vleugje bloed ruikbaar was. Mm, interessant. Net toen zijn belangstelling was gewekt en hij zijn richting simpel weer veranderde, hoorde hij een aantal krakende takken een paar wolflentes van hem vandaan. Kort daarna verscheen er een witte snuit uit de bosjes.

Aissar stond abrupt stil, kantelde vragend zijn hoofd iets, waarna hij zichzelf weer in beweging zette. Wanneer hij dichterbij kwam werd het de wolf in kwestie zichtbaar wat concludeerde in een liggende Kova. De wolvin bleek niet in een erg fijne liggende positie te zitten, zo was het duidelijk te zien dat ze op haar neus was gevallen. Ondanks dat het voor zijn soortgenoot geen pretje zou moeten zijn, kon Aissar het niet laten om een kleine grijns op zijn snuit te zetten. Het zag er –in zijn mening- er dan ook best wel grappig uit, vanuit zijn oogpunt dan. Om te laten merken dat hij zijn roedelgenoot niet zomaar voorbij zou lopen, liet hij zijn prooi op de grond vallen. “Mm, ik zie dat je letterlijk voor me gevallen bent.” Geamuseerd ging hij zitten. “Dat had wel iets subtieler gemogen hoor.” Zijn woorden waren niet beledigend bedoeld, eerder om haar even te jennen. Zo af en toe mocht een beetje humor naar zijn mening ook wel, ook al kon het niet altijd even grappig overkomen.

 
Hoewel hij grijnzend en wel voor zijn roedelgenoot Kova zat, kon hij het toch niet laten om haar een beetje te controleren. De reu had niet voor niets een bepaalde geur van bloed geroken, dus was hij toch wel enig sinds nieuwsgierig in wat voor shit de wolvin zich nu weer in had gehaald. Toch kon hij de oorzaak niet zo 1-2-3 vinden, wat waarschijnlijk weer kwam omdat hij recht voor d’r neus had plaats genomen. Naja, daar zou hij later nog wel achter komen. “Subtiliteit is nu eenmaal nooit mijn ding geweest,” haakte de teef grappend in, waar zijn grijns voor een moment net even wat groter van werd. Het feit dat Kova nog steeds de woorden kon vinden, maakte hij op uit dat haar verwondingen vast niet erg ernstig konden zijn. “Tja, laten we het er maar op houden dat je goed bent ingeburgerd bij de Shads,”

Terwijl de wolvin zich kreunend overeind hees, kon hij eindelijk zien waarom Kova die bepaalde geur bij zich droeg. Zo werd er een wonde aan haar heup zichtbaar en dat zag er naar zijn mening totaal niet aangenaam uit. Alsof het automatisch ging vertrok zijn gezichtsuitdrukking ook even bij het aanzicht.

“Long time no see.” Voor een ogenblik hield de reu zijn kop scheef, nadenkend wat daarmee precies probeerde te zeggen. Hij was ten slot van rekening - al sinds Emaya’s verschijning in het Shadows territorium- weinig tot niet van thuisgebied af geweest. Weliswaar had hij zich wat afwezig gedragen, daar moest hij haar wel gelijk in geven. Op een of andere manier had hij ook zo zijn tijd nodig gehad om dingen te verwerken. Daarbij was het ook inderdaad al een tijdje geleden dat hij Kova één op één had gesproken. Als hij er nu over na dacht: moest hun laatste gesprek op precies het zelfde gebied zijn als deze, in zijn geheugen was het een trainingsgevecht tussen hun beide geweest. De blik in haar ogen voelde voor hem als een soort toetsing, alsof ze hem wou inschatten of hij zich echt aan zijn woord had gehouden. Aissar  voelde zich er wat ongemakkelijk onder maar nam het haar verder niet al te kwalijk. “Klopt,” zei hij, waarbij hij zijn schouders even ophield. “Al was ik wel in de buurt te vinden.” Zin om verder op in te gaan had hij niet, dus hield hij het wat nuchter. De reu had vergissingen gemaakt, maar ergens was er ook de tijd gekomen om verder te gaan.

“Bonje gehad met de buren?” Met een knikje naar de wond op haar heup, liet hij haar weten waarop hij doelde. Met buren duidde dan weer duidelijk op naar de Ökami’s, aangezien dat de enige roedel na de Shadows zich in Serigala bevonden. Hij had zo wat gehoord over een ontmoeting bij Raska Hills, al wist hij het fijne er niet vanaf.

 
Zijn vraag op hoe de wond was ontstaan werd beantwoord met een vaag grijnsje waarbij de wolvin d’r kop even licht schudde. Blijkbaar had hij het bij het bij het verkeerde eind, want kennelijk was de schade niet aangebracht door een Okami-lid. “Als Ökamianen takken als klauwen hadden, ja.” Haar volgende opmerking uitte zich dat ze niet zo’n hoge pet van de andere roedel had, wat dan ook weer een typische Shadows opmerking zou zijn. “Wie weet hoe hun alfa gemuteerd is.” Opperde hij op een griezelig toontje. “Ik heb wel eens gehoord dat ze door mensen hier is gebracht.” Om op de zelfde enge-tour verder te gaan voegde hij er aan toe; “Misschien hebben ze wel het ene en ander met d’r gedaan waardoor ze is veranderd…” Wetend dat hij nu net iets te ver met zijn op hol slaande fantasie was gegaan, stopte hij dan ook. De reu realiseerde zich dat Kova op dit moment nou niet de behoefte had om zijn vreselijke griezelverhalen over de gruwelijke mensheid aan te horen.

“O,” Het bleek dus achteraf een tak te zijn wat de heup van de wolvin had gestreken. Knullig maar pijnlijk, waren de gedachten van Aissar. “Moedernatuur kan eenmaal hard zijn.” Sprak hij in, al had hij daar verder geen bedoelingen bij. Zijn zwarte oren bewogen even toen ze krampachtig haar beschadigde poot even verplaatste, waarschijnlijk begon haar poot pijn te doen om het op een plek te laten liggen. Immers gold het voor rust dat het ging roesten, dus in Kova’s geval; haar poot zou verstijven als ze het niet af en toe bewoog. “Mm, zorg dat je het schoon houdt. Dan is het vast snel weer over.” Gaf hij haar mee als tip, al had hij er zelf ook nou niet erg veel verstand van. Zelf had hij natuurlijk ook wel het een en ander opgelopen tijdens zijn leventje, maar zoals altijd had hij zich er door heen gebikkeld. Meer viel er simpelweg ook niet aan te doen – tenminste een wondermiddel bestond er volgens hem niet.

“Maar om toch verder te gaan over de Ökamianen – zoals je dat zo mooi zegt -, hoe was de ontmoeting op Raska Hills?” Op zijn snuit stond een speelse grijns, benieuwd naar de reactie van Kova. Hij had zo wat opgevangen in het roedelgebied, maar was toch enig sinds nieuwsgierig geworden. Aan de ene kant vond hij het jammer dat hij er niet bij was, maar anderzijds wist hij ook niet precies hoe hij weer tegenover Emaya’s roedel zou staan. De reu had zijn keuze gemaakt om voor zijn eigen familie te kiezen en zou toch weer een keer in het zicht moeten staan als echte Shadow. Daarbij was zijn gehele beeld over de andere roedel niet verbloemd door Emaya en had hij nog steeds de mening als dat hij altijd al gehad had. Nu hij er zo over na dacht, misschien speet het hem toch dat hij toen niet aanwezig was bij z’n buddy’s.

 

Even schudde de zwarte reu zijn kop. Waar zijn geratel over de Ökami alfa nou opeens vandaan was gekomen wist hij ook niet. Misschien was het wel gewoon een poging om het gesprekje wat op te opleuken of wacht, probeerde hij Kova misschien aan het lachen te krijgen? Wellicht met de gedachte er achter om de gebeurtenis van haar verwonding wat te doen vergeten. Niet dat die actie veel resultaat had opgeleverd trouwens, de jonge wolvin had enkel haar wenkbrauw opgetrokken en een grijns getoond. Het bleek dus uiteindelijk om een takje van moeder natuur te gaan die haar huid had beschadigd. Tja, dat kon natuurlijk ook gebeuren. Op zijn advies had ze simpel geknikt al meende hij ergens wel een teken van dankbaarheid te kunnen bespeuren. Hij had moeite om de jonge wolvin goed in te schatte, Kova was niet een wolf wat zich uitbundig uitte eerder was ze wat bescheiden in haar doen en laten. Dat maakte haar alleen maar iets mysterieuzer en dat beviel Aissar wel. Hij moest gewoon wat meer moeite doen om echt contact met haar te krijgen.

“Je bent blijkbaar goed op de hoogte,” Concludeerde ze op zijn vraag hoe het bezoek nou was verlopen tussen de Ökamianen en de Shadows op Raska Hills. Triomfantelijk draaiden zijn oren zich naar voren waarbij ook een grijns zichtbaar werd. Natuurlijk was hij op de hoogte, er was maar weinig om voor hem verborgen te kunnen houden. Dat hij wat afwezig was geweest de laatste tijd tussen de Shadows, bekende niet dat hij zijn oren niet had gebruikt. Verschuilend in z’n grot had hij heus wel wat kunnen horen. Tevens kwam hij onderweg tijdens een jacht ook wel eens wat geroddel tegen. “Natuurlijk ben ik op de hoogte,” Greens hij. “Ik ben niet doof.” Nieuwsgierig naar haar verdere verhaal, wachtte hij geduldig af wat ze te zeggen had. “Het ging minder vredig dan ik verwacht had voor enkele Ökamiaantjes – het liep uit tot een klein gevechtje. Vreemd genoeg werd ik daar minder hard van verwond dan van een stokje.” Haar laatste woorden klonken sarcastisch waarop hij even moest grinniken. Aha, er had dus een gevecht plaats gevonden, maar zo te horen was dat niet erg spectaculair geweest. “Heb jij gevochten met de alfa?” Vroeg hij, niet goed begrijpend hoe het nou precies was gebeurt.

 
De gitzwarte reu was dan weliswaar op de hoogte van een enige ontmoeting tussen de Ökami en Shadows wolven, toch wist hij het fijne er niet vanaf. Zo bleek er dus een klein gevecht te zijn geweest waar ook Kova haar poten had uitgestoken had. Natuurlijk had hij verder geen idee aan welke wolven hij van Ökami aan moest deken – al hoopte hij toch ergens dat Emaya er niet in betrokken was geraakt. Dus had hij maar de vraag gesteld of ze met hun alfa had gevochten. Dit bleek onjuist te zijn, al had Kova –gezien haar houding- het toch wel liever anders gehad. "Als ik het had gedaan, had ik dat knotje van haar kont gerukt. Of een oor," Greens ze, deels als een boer met kiespijn gezien haar verandering van ligging.

Aissar kon een kleine lach niet onderdrukken, hij was een beelddenker en zag het dan ook voor zich hoe de redelijk kleine Kova tegenover de alfa van de Ökami roedel stond, die vrijwel zeker met een beer was te vergelijken (voor een teef dan). "Dat had ik wel willen zien," Grinnikte hij geamuseerd.

"Nee, ik vocht met een vriendinnetje van haar." Ah, dat was dus wat er gebeurd was. Een 'vriendinnetje' doelde naar zijns weten op een roedelgenoot, al kon hij niet zo voor geest halen welke wolf hij zo'n beetje kon verwachten. Naja, Kova had het gevechtje dus goed doorstaan maar tegelijkertijd was hij ook wel benieuwd hoe haar tegenstander er van af gekomen was.

Hoewel hij nog wel nieuwsgierig was naar een verdere afloop besloot Kova een andere draai aan hun gesprek te geven. Ze vroeg hem om een stukje te lopen, wat hij op zich ook niet zo'n heel slecht idee vond. Ze opperde daarbij dat het goed voor haar stijve spieren kon zijn, waar hij haar zeker niet in kon tegenspreken. Even wendde de reu een blik naar de grond, voor hem lag nog steeds het pas gevangen prooidier. En ondanks hij hier voor zijn rust was gekomen om stilletjes zijn voedsel te kunnen oppeuzelen bleek het lot andere dingen voor hem in petto te hebben, tenminste als hij instemde. Zijn blik wendde hij zich tot Kova waarbij hij zijn schouders even ophield. "Mm, ik eet dit later wel."

 
De zwarte reu moest toegeven: een gevecht met de Ökamianen klonk er amuserend. Toch had het in zijn oren wat groter en gewelddadiger geklonken, Kova had dan ook gezegd dat er maar een klein ‘gevechtje’ had plaatsgevonden. Hoe dan ook, hoe langer hij er over na dacht, kreeg hij spijt dat hij op dat moment niet aanwezig was geweest. Aissar was dan ook best nieuwsgierig hoe de ontmoeting tussen de roedels was afgelopen en bracht dat dan niet geheel onmerkbaar bij Kova terecht.

"Opnieuw iemand die mijn vechtkunsten onderschat. En ik dacht dat jij nog een beetje hersenen had." Voor een seconde gingen zijn oren licht naar achteren, Kova’s stem had plotseling een andere draai aangenomen. Toch wist hij al vrij snel dat ze de toon niet meende. Haar ogen hadden een hele andere uitdrukking dan wat haar stem aangaf. Aissar grinnikte, ergens vond hij het wel grappig als ze zo scherp op hem reageerde. Dat nam tenminste weg dat ze zichzelf verdedigde en kracht uitstraalde. “Ssht, darling. Ik weet zeker dat je de ander flink hebt toegetakeld. Als het niet met je vechtkunsten zou zijn dan wel met je venijnige humor – die trouwens flinke psychische stoornissen zouden kunnen veroorzaken.” Greens hij.

Hij had toegestemd om maar eens een stukje te gaan lopen met Kova. Lang liggen met een wond wat zou kunnen gaan ontsteken en de daarbij komende stijve spieren zouden niet echt Kova’s herstel bevorderen. En omdat hij haar toch wel wat gezelschap wou houden en het zelf eigenlijk ook wel gezellig vond had hij besloten om maar met d’r mee te lopen. Maar daar zou hij wel zijn prooi voor moeten achterlaten. Iets droevig stond hij te staren naar het net gedode fazant – waar hij trouwens best wel wat werk voor had verricht om het te pakken kunnen krijgen -, waarna hij zijn blik weer wendde tot de omgeving om hem heen. Aissar was van plan om het later weer op te gaan halen, al was de kans groot dan het dan al gekaapt was. Hij moest de gok maar gewoon nemen bedacht hij zich. “Sorry, mijn vrouwelijke intuïtief zorgt opnieuw voor problemen.” Greens zijn witte roedel-genote breed, die er duidelijk niet erg mee zat om hem van z’n eten weg te halen. Ze gunde hem nog een medelevende blik, maar aan alles was te zien dat ze dat niet meende.

Aissar staarde nogmaals naar zijn maaltijd, zuchtte nog eens diep, waarna hij opstond, de pas gevangen fazant tussen zijn tanden pakte en naar een bosje dichtbij dribbelde. Hij verstopte het ergens tussen de takken zodat het niet al te makkelijk te krijgen was door anderen en draaide zich vervolgens weer om, om richting Kova te lopen. “Jij en je vrouwelijke intuïtie ook…” Mompelde hij, al was dat natuurlijk grappend bedoeld – om net als Kova weer terug te koppelen op een vorig gesprek tussen hun.