Time To Learn [Kova]

Time to Learn.

Het had een tijdje geduurd, maar uiteindelijk was Kova geaccepteerd als een volwaardig lid van de Shadow's. Yeah, en ze had er geen spijt van - de Shad's waren toch wel een roedel die hun mannetje konden staan. Anders dan in de meeste andere roedels waren er niet dezelfde saaie poedelregeltjes, en dat mocht ze wel aan hen. In een stevige trend volgde de kleine witte teef de reusachtige wolvin met rode ogen, die onlangs nog vier gezonde pups op de wereld had gezet. Ze bewonderde en bedankte haar er daarom ook voor om nu haar vechtkunsten aan te slijpen. Haar moeder had weleens gezegd dat een bevalling 't lastigste was wat een teef kon meemaken en ze daarna vaak een lange periode moest rusten, maar Kai leek niet zo'n typje te zijn die graag haar zwaktes toonde en deed gewoon haar dagelijkse porioteiten. De donkere, zwarte grond van Ashen Oak Cemetry begon langzaam de grond te kleuren en hier en daar lagen al de eerste vervallen grafstenen, rechtopstaand of omgevallen of bedekt met mos. Kova's maag trok door een of andere reden samen, maar ze vermande zich en probeerde haar koele masker te behouden. Ze waren vlakbij de plek waar de jonge teef een poedel van het leven had beroofd, en desondanks het maar een poedel was kwamen er een hoop narige herinneringen naar boven van haar vader die haar had gestalkt in haar dromen nadat ze haar eerste moordslachtoffer had gemaakt. Ugh, doe normaal. Dit was niet het moment om zwakjes te doen.

"Hoevaak heb je al tegen een wolf gevochten?" Nu kon Kova haar schild niet bewaren en verduisterden haar ogen een beetje, maar om het zo onopvallend mogelijk te laten lijken, wendde ze haar ogen vlug af, wat het dus totaal niet onopvallend maakte. "Al een paar keer," was haar niet al te gedailleerde antwoord. Dat ze al de keel van iemand had doorgesneden met haar klauwen, vertelde ze er maar niet bij. Misschien zouden Kai's gedachten weleens veranderen als ze dat te horen kreeg.

Time to Learn.

"Met wie en wanneer was je laatste gevecht?" O jee. Die vraag zat er aan te komen, maar had Kova toch liever vermeden. De jonge witte teef zocht een punt om met haar ogen op de focussen, een klein trucje dat ze vaak gebruikte om haar koude masker te behouden en minder gestressd te lijken, maar dat vond ze niet. Shit. "Met 'n poedel," zei ze nogal stilletjes met haar schorre stem en keek rond. Ze kreeg het steeds benauwder, het zweet brak haar nog net niet uit. "Hier." De pogingen om haar stem kalm en emotieloos te houden mislukten keer op keer, waardoor ze het steeds heter kreeg onder haar dikke, witte pak vacht. Het kwam allesinds niet door de temperatuur - het was nauwelijks een graad of tien koud en veel wind was er ook niet, dus het lag waarschijnlijk aan haar dat haar hartslag en lichaamstemperatuur zo snel op dreef. De witte teef ging op haar achterwerk zitten om haar gedachten te verzetten, maar ze zag er alles behalve ontspannen uit. "Ik - Ik heb haar vermoord." Jup, het was er uit, maar het was duidelijk te horen dat het niet bedoeld was om op te scheppen of trots te lijken. Met een heldere, rustigere blik keek Kova haar leidster aan en probeerde zo minst mogelijk schuldig te kijken. Al een dode op haar geweten op een leeftijd van twee jaar was nu eenmaal geen pretje. Wat Kai daar van zou denken, was een andere koek. De kleine wolvin zou zeker niet verbaasd zijn als ze zich er niks van aan zou trekken, of juist dieper op het onderwerp zou ingaan - Kai was soms een van de moeilijkste wolven om in te schatten hoe ze zou reageren, zeker bij zo'n gevoelig onderwerp.

Time to Learn.

Gelukkig vatte Kai het nog redelijk goed op. Ze eindigde zelfs met een grapje.. Iets wat Kova haar nog nooit had zien doen. "Hopelijk voor jou is het niet iemand waar ik bevriend mee ben," grapte ze dan maar met een brede grijns. Prima. Meteen ontspande de witte, slanke wolvin zich wat meer. Haar grootste angst toen ze de poedel haar leven ontnomen had was het oordeel van haar Alpha, en nu die zorg weg was voelde ze zich een stuk beter. Er was al een deel van de enorme last op haar schouders weg. Ze nam Kai's grijnsje tijdelijk over en keek nu op met haar gewoonlijk koele blik in haar ogen. "Oké, stel je voor ik ben Okamihond. Wat zou je dan nu met mij doen? Hoe zou jij mij aanvallen?" In een oogopslag nam Kova de oudere teef in zich op. Ze was een stuk groter en ouder dan haar en beschikte over een hoop meer sterkere spieren dan zijzelf. Kracht zou zij waarschijnlijk een stuk meer hebben dan zij, dus had ze al een ideetje voor een techniek en een lijstje van welke aanvallen ze zou gebruiken - snelle, korte aanvallen, tackles en bewegingen met krachtige, behendige bewegingen. Met haar ijsblauwe ogen gericht op Kai's ogen kwam ze overeind en begon langzaam rond haar heen te cirkelen. "Zwakke plekken zoeken," zei ze met zelfzekere, vaste stem nadat ze een tijdje had gezwegen. "Keel, neus, ogen, poten. Misschien poten proberen onderuit te krijgen door een tackle of zoiets." Het was vreemd die dingen luidop te zeggen, want de dingen die Kova uitvoerde tijdens een gevecht werden meestal gebracht door haar instinct. Als er iemand bovenop haar lag, was het vrij vanzelfsprekend dat ze in de "gevoelige delen" van haar gevechtspartner of maag van haar aanvaller trapte. Allemaal dingen die haar instinct aan haar verstand bracht.