[FbtW] . Troublemakers .

De zilvergrijze reu stond doodstil op de open vlakte. Zijn okerbruine ogen stonden gefocust op de machtige bergen die voor hem lagen en in zijn hoofd raasde het van de flashbacks. Twee en een half jaar, zo lang geleden was het al dat hij voor het laatst zijn familie had gezien. Zo veel maanden hij had van de bergen zijn toevluchtsoord gemaakt, de plek waar hij zijn frustratie kwijt kon en zijn beheersing onder controle kon houden. Of beter gezegd, kon leren te behouden. Cainen sloeg zijn ogen neer, op zijn gelaat lag een pijnlijke uitdrukking waarna hij een zucht verliet. Het leek alsof alles zich weer zou herhalen, maar dit keer was het op grotere schaal. Een groep vreemdelingen waren massaal hier naar toe getrokken. Hun geuren waren overal en zelf had hij al een zwarte teef ontmoet die haar roedel had mee genomen. Verdomme.Hun aankomst zou zorgen voor een herhaling van het verleden. Hij wist het. En dit keer werd niet zijn familie uit gemoord - dat was immers al gebeurd. Deze keer zou het van een onschuldig iemand zijn. Een demonen grom borrelde op uit zijn keel. Met een ruk opende de reu zijn ogen en hief zijn hoofd omhoog. Nee, dat zou hij niet toe laten. Nooit.

Zijn poten dompte weg in de diepe mos gemengeld met het ijzige sneeuw. Zijn dikke vacht beschermde hem tegen de kou, maar iets gaf hem toch een rilling over zijn rug. Was het een voorgevoel? Cainen vernauwde zijn ogen en richtte deze in de verte. Ja- het was een wolf. Misschien was het Akina, of enkele andere bekende.

Zijn lichaam was al vrij snel in beweging gekomen. Hij wilde wel eens zien wie daar zo aan het stuntelen was. Op een dravend tempo zigzagde hij om enkele mossige struiken heen die net iets te hoog waren om over heen te kunnen springen zonder uit te glijden. Uiteindelijk bereikte hij de wolf, en aan de geur te ruiken kwam ze niet uit dit gebied. Alweer. Blijkbaar had de wolvin hem opgemerkt en was ze hem uit het oog verloren aan haar zoekende blik. Cainen doemde op en naderde haar van de zijkant. "Zoek je iets, wolf," Zijn woorden benadrukt met een grom.

Het viel hem al onmiddellijk op dat de wolvin een rode oogkleur had. Alweer. Hij snoof een maal bedachtzaam, hadden al die buitenstaanders soms die bloed kleur? 'Aye, I've been seekin' for me mates,'De wolvin had een typisch Schots accent en een spottende lach rolde over Cainen's zijn lippen. "Oh werkelijk? Misschien moet je dan maar in je eigen gebied beginnen met zoeken," Eigenlijk was hij bloed serieus met zijn woorden, hoe sarcastisch het ook klonk. De wolvin grijnsde vervolgens en hees haarzelf uit de modder bende. Vervolgens leek het erop alsof ze hem grondig bestudeerde met haar rondje dat ze om hem heen liep. Cainen's zijn blik bleef haar in het zicht houden, zelf toen ze weer voor hem stond weken zijn ogen niet af van haar lichaam. 'Maar 't ziet er naar uit dat ze dit land niet ontdekt hebben. Hoe heet deze plek eigenlijk?' Haar stemmende grom en droge grijns klonken niet bepaald dreigent: Eerder relaxed. Een zucht verliep zijn lippen, gevolgd door een schapenwolk die uit zijn mond kringelde dankzij de kou. Ze was blijkbaar nog niet geïntroduceerd in dit gebied. "Serigala. En wat is jouw naam?"Een grijns lag op zijn lippen gespeeld terwijl hij even haar blik volgde die zojuist richting de bergen gekeerd stonden.

Bij de schampere lach van de wolvin kwam er een waakzame frons op zijn gezicht. Hun blikken kruiste elkaar en het beviel hem voor geen meter. Leek ze nou serieus zo blij te zijn met deze naam? 'Serigala? Mate yer gotta be kiddin' me! Woaw...'   Misschien had de wolvin er wel eens over gehoord. Hij snoof een maal en voelde niet veel later de wantrouwen die wederzijds was. Het verbaasde hem maar de witachtige teef vertelde haar naam, en dat was een heel woord. Amatariseu; waarschijnlijk zou hij het nooit in één keer goed uit kunnen spreken. "Cainen." Antwoordde hij vervolgens nors waarna er een geurvlaag zijn neus liet tintelen. Cainen verfijnde zijn ogen. Een andere keer was op te merken. Het was vaag- maar hij was er bijna zeker van. Verdomme, zal deze teef dan ook haar eigen clubje mee genomen hebben?! "Wat kom je hier eigenlijk doen, " Hij richtte zijn blik weer op Amatariseu, zijn oren plakte ondertussen lichtjes tegen zijn schedel aan.

[Biscuitje erbij gooien?^^]

De klik tussen hem en de oudere teef viel al niet goed. Dat was immers ook nooit zijn bedoeling geweest en al snel merkte ze dit zelf ook op. Mooi, dan was zijn houding dus duidelijk. Bij haar woorden werd zijn aandacht even afgeleid van de vreemde geur. De geur die hem ergens vaag bekend voor kwam, maar die hij nog niet volledig kon plaatsen. Het was niets voor hem dat zijn zintuigen hem in de steek lieten. Waarschijnlijk lag het grotendeels ook aan de kou die het lastiger maakte om het reukvermogen optimaal te laten werken. 'Nou, pal. Ik zal je vertellen dat ik hier niet vrijwillig binnen ben komen wandelen. M'n dochter en ik zijn meegenomen door een groepje mensen.' Cainen trok één wenkbrauw op, het leek hem niet erg te deren wat haar was overkomen. 'But tell me, pal. Why so serious?' Cainen trok zijn mond open, en net op dat moment hoorde hij klauwen over de aarde heen razen. Verbaasd keek hij even naar Amatariseu. "Jij…”Een woedende grom onderbrak de stilte. Met een ruk draaide de zilver grijze reu zich om, zijn lippen waren direct opgetrokken en de vijandigheid was er vanaf te druipen. Woede, haat, alsof ze elkaar de strot zouden open snijden.”Moordenaar…” Cainen oogde groot en had een net laagje spieren onder zijn winterse vacht zitten. Toch wist hij dat hij deze kleinere reu niet kon onderschatten. "Biscuit.." Gromde hij tussen zijn tanden door, ondertussen hoorde hij de wolvin sarcastisch enkele woorden uit brengen en en nam ze wat af stand. Ze stonden in een perfecte 3 hoek, van alle kanten kon er wel een aanval verwacht worden. Biscuit was een reu met helblauwe ogen. Cainen had zijn woede op zich gehaald en zo te merken was de wolf nog altijd uit op wraak. "Kijk eens aan, na al die jaren toch weer terug thuis? Nog steeds aan het na janken om je wandelde maaltijd?" Met sarcasme schudde hij lachend zijn hoofd. Dit werd mooi: Een vreemdeling en een vijand! Serigala werd nog eens vergiftigd door dit vuil, en Cainen zou voor het tegengif zorgen. Persoonlijk en al.

De reu genaamd Biscuit bleek nog altijd even razend te zijn. Hij had eigenlijk nooit gedacht dat iemand zoals de witte wolf zoveel woede in zich kon hebben, maar Cainen kende het gevoel van wraak maar al te goed. Het jaagde hem zelf namelijk ook na, en met de aanwezigheid van de indringers werd het alleen maar groter. Biscuit spande nu duidelijk zijn spieren aan, en Cainen volgde zijn voorbeeld waarbij zijn nekharen recht overeind veerde. Zijn ogen vlogen even over Amatariseu heen, die haar staart half was verloren. De gedachte dat ze dus blijkbaar een sterke teef was ging dan ook kort door hem heen. Ze had vecht ervaring. ”Daar ga je spijt van krijgen,” Gromde de reu vol woede uit. Mooi, langzaam maar langzaam leek de reu steeds meer op een gevecht uit te gaan.  'Wat is hier aan vooraf gegaan?' Cainen snoof, en zette net als Biscuit een pas vooruit. "Biscuit, nooit geleerd om niet te grommen voor een dame?" Grijnsde hij uit met een vals ondertoontje. Alsof hij de reu op zijn fouten tikte. "Zoals je ziet is hij een beetje geïrriteerd door 'groot verlies' van zijn vriendje," Bij de woorden 'groot verlies' rolde hij even sarcastisch met zijn ogen. Daarna keek hij Biscuit weer aan."En jij zal er spijt van krijgen dat je ooit bent terug gekomen wolf, jij en al je soort genoten" Zijn toon klonk nu dreigend en ook keek hij even naar de teef waar hij op doelde. Vervolgens zette hij zijn poten stevig in de sneeuwachtige modder en vloog als een donderklap vooruit. Biscuit zou vast op een aanval voorbereid zijn, maar Cainen was een snelle die met zijn schouderblad een beuk gaf tegen de reu zijn borst door iets door zijn voorpoten heen te zakken. Vervolgens gooide hij zijn hals omhoog, en net op het moment dat het leek alsof Cainen de reu recht in het gezicht te grazen wilde nemen, maar klapte zijn kaken krachtig op elkaar als een waarschuwende beet. Zijn gezicht recht tegenover die van de witte wolf. "Opgepast met je dreigementen, ik hou niet van bluf," Gromde hij dit maal uit. Amatariseu zou hem nu makkelijk vanaf de zijkant kunnen aanvallen, maar Cainen had niet het idee dat ze zomaar haarzelf in de strijd zou gooien. Of juist wel, aangezien ze in zijn ogen allemaal één pot nat waren.