{Let's show these rascals we can. [FbtW]

Aedan was nu zeker al een goede tijd terug in Serigala en ondanks dat hij het niet zomaar zou toegeven, had hij de plek gemist. Tuurlijk, niet iedereen was even vriendelijk tegen hem omdat hij oorspronkelijk niet hier was geboren, maar hij had zijn plek verdiend en er waren al een paar wolven die hem vertrouwde. Akina was een van die wolven. Ze hadden elkaar een aantal seizoenen geleden voor het eerst ontmoet en het was niets meer of minder dan een vrij normale ontmoeting tussen twee wolven. Erg lang hadden ze elkaar ook niet gekend of de wolvin vertrok alweer met haar familie. Het had Aedan niet veel uitgemaakt. Sinds dat fiasco met zijn oude roedel gaf hij een voorkeur aan een solitair leven, maar het was fijn zo nu en dan wolven tegen te komen die hij kon bespelen en gebruiken voor zijn eigen doeleinden. Zo ging het meestal, maar de rode wolvin was een uitzondering op de regel. Hij mocht haar wel, maar nu ze elkaar weer voor het eerst in vier seizoenen zagen, had hij het gevoel dat ze niet meer diezelfde jonge en naïeve  wolvin was van toen der tijd.
Aedan ging rechtop zitten vanuit zijn liggende positie in de sneeuw en liet zijn oranje ogen kort over het gebied gaan. "Heb ik eigenlijk veel gemist toen ik weg was van Serigala?" vroeg ze hem met een zijdelingse blik. De reu schudde het hoofd ietwat. "Neh, niet echt, buiten dan al die nieuwe wolfjes die ons land binnen zijn komen wandelen." Hij keerde zijn blik richting die van Akina en grijnsde ietwat. "Maar van dat soort recent nieuws was je al op de hoogte neem ik aan?" Het was niet veel later nadat hij die opmerking had gemaakt dat een geur zijn zwarte neus binnendrong. Hij snoof nog eens diep om de geur goed op te nemen en te analyseren. Twee wolven, waarschijnlijk niet erg ver van hun vandaan. Akina had ze blijkbaar ook al geroken als haar vraag een indicatie daarvoor was. "We hebben bezoek," vervolgde ze. Haar hele lichaamshouding gaf aan dat ze er niet op zat te wachten en ze was niet de enige, maar hij kon het niet helpen toch een beetje opgewonden te raken. Waarom wist hij echter niet aangezien het niet zo was dat hij graag een potje wilde knokken met andere wolven. Ergens gaf het hem wel een nostalgisch gevoel, want met zijn reusachtige familie drukte hij vaak de kop in van wolven die hun thuis dachten te kunnen betreden.
Aedan stond op en schudde zijn roetzwarte vacht uit, de gedachten aan zijn familie niet langer meer nostalgisch, maar woedend. Hij hief zijn snuit in de lucht en sloot zijn ogen. Een krachtige huil ontsnapte zijn mond en galmde over het landschap. De boodschap was duidelijk: donder op of vecht om je leven te behouden.

Stiekem had Aedan gehoopt dat zijn huil genoeg was om de vreemdelingen op afstand te houden, maar neee. No such luck. De twee malloten kwamen aanrennen alsof ze van plan waren zelfmoord te plegen. Dat, of ze hadden ergens in hun korte leven een keer een flinke klap tegen de kop gekregen, met als resultaat dat ze nu niet meer rationeel na konden denken. Want tja, wie haalt het dan ook in hun stomme hoofd op een waarschuwing af te rennen?  Meestal verkies je je leven voor de dood en ga je conflicten uit de weg, al helemaal wanneer je er alleen voor stond en je wonden niet kon veroorloven. Maar stik daarin. Nu kon hij tenminste zijn frustratie en woede ergens op afreageren.
Zijn zwarte staart schoot hoog de lucht in en hij stelde zich statig op zodra de witte wolvin met ontblootte tanden voor hem en Akina kwam staan, een grijze teef voegde zich al snel bij haar zijde. Met een enkele blik op de twee teven wist Aedan dat hij hier in het voordeel was; hij was de enige reu en ook nog eens de oudste van het stel. Dit kon nog wel eens eenzijdig en makkelijk gaan worden. "Well well, what do we have here?" Sprak de grijze wolvin, waarop Akina lachte, het geluid gevuld met dorst naar vers bloed van hun tegenstanders. Äwh, let's not get carried away with the talks," vervolgde ze en nog geen tel erna, schoot ze naar voren, recht op de arme, witte teef af. Wat er verder met het tweetal gebeurde, deerde hem niet meer. Zijn oranje ogen stonden strak gericht op de grijze wolvin. Het feit dat Akina de witte aan had gevallen, betekende dat de grijze helemaal voor hem was.
De zwarte wolf deed een paar stappen opzij om de rode teef wat ruimte te geven, zijn staart zwierde langzaam van links naar rechts en weer terug in zelfverzekerde agressie. "This would have been so much easier had you just run away,"  zei hij met enige teleurstelling in zijn lage stem. "Oh well, stupidity can't be helped I guess." Hij liet zijn hoofd zakken en grijnsde. "Let's dance." Met nek en rug haren overeind, schoot hij vooruit. Zijn tanden waren tot en met de hoektanden zichtbaar en een lage, dreigende grom lag in zijn keel. Met zijn hoofd zo laag, zou het makkelijker zijn de keel van zijn tegenstander te pakken te krijgen en dat was dan ook precies wat hij van plan was: de wolvin bij haar keel beetpakken en haar vervolgens met zijn volle gewicht en vaart omver gooien. Als ze dan eenmaal lag zou hij makkelijk bij haar zwakke, slecht beschermde buik kunnen komen. Of de tactiek ook meteen zou werken was nog maar de vraag, maar gelukkig kende hij nog meer trucs om flink wat schade aan te kunnen richten.

_{In een fractie van een seconde dook de rode teef bovenop haar jonge vriendin. Kova leek in het nadeel te zijn, met haar jongere leeftijd en kleinere bouw. Maar ze wist als geen ander dat je haar beter niet kon onderschatten. De witte wolvin kon behoorlijk gemeen uit de hoek komen als je niet oplette.
Dat liet haar met de donkere reu over. Ze staarde met haar zeegroene ogen recht in zijn oranje. Het leek wel alsof er kooltjes in brandden, alsof de wolf van binnenuit verteerd werd door een eeuwig brandend vuur. Syren volgde iedere beweging die hij maakte, dus ook de paar stappen opzij. Ze deed hem na, hierdoor haar vriendin meer bewegingsvrijheid gevend.
'This would have been so much easier had you just run away,' sprak hij. Het toontje in zijn stem beviel haar nu al niet. Het sarcasme droop er werkelijk vanaf. 'Oh well, stupidity can't be helped I guess' Bij dit trok ze haar ene wenkbrauw op, maar deed er verder het zwijgen toe. Ze moest gefocust blijven en zich niet laten afleiden.
'Let's dance.' Hij was nog niet uitgesproken of hij dook al op haar af, met opgezette nekharen en ontblote tanden. Gelukkig was Syren voorbereid geweest en liet ze zich niet zomaar verrassen. Met zijn kop laag stormde hij naar haar toe. Ze begreep dat hij het op haar hals of buik gemunt had, en ze gaf hem geen ongelijk. Dat waren nou eenmaal de zwakste plekken van een wolf. Maar toch, voorspelbaar was het misschien wel.
Vlak voordat hij haar daadwerkelijk zou raken danste ze langs hem heen. Tja, als hij zo graag wilde dansen dan kon hij het krijgen ook. Dit had als gevolg dat de reu zijn doel miste. Ze onderdrukte een grijnsje. Met deze zet had ze niet gewonnen. Nog lang niet zelfs, het zag eruit dat dit een lastig gevecht ging worden. Hij was ouder en sterker, wat hij zeker wel in zijn voordeel wist te gebruiken. Zij was misschien behendiger en sneller.
Zodra de reu haar was gepasseerd maakte Syren een draai van honderdtachtig graden en sprong hem achterna. Ze dook op zijn rug. Al wat ze kon doen was hopen dat de wolf nog zo in de war was na zijn misser dat hij te laat zou reageren. Maar de kans was klein, ze had gezien dat hij goed getraind was. Toch moest ze het erop wagen, dus beet ze in de richting van zijn hals.}

Zijn oranje ogen hielden de grijze teef scherp in de gaten terwijl hij op haar afstoof, zoekend naar een verandering in haar lichaamshouding die kon dulden op haar volgende actie. Het hoefde niet veel of heel duidelijk te zijn, na jaren van vechten en door zijn oudere broer tegen de grond aan gewerkt te worden, waren er zekere houdingen en reacties op aanvallen die hij herkende en als het ware kon 'voorspellen'. Het verplaatsten van gewicht op andere poten kon bijvoorbeeld al veel zeggen en dat was ook precies wat hij zag vlak voor de wolvin opzij sprong en zijn aanval op het laatste moment ontweek.
Aedan volgde haar bewegingen met een zwart oor en luisterde naar waar haar poten de grond raakte. De vaart die hij al had opgebouwd dwong hem nog een paar stappen vooruit te zetten voor hij ook maar aan omdraaien kon denken. Vanuit zijn ooghoek kon hij de wolvin al op hem af zien springen en hij spande zijn spieren aan om zich in een mum van tijd om te draaien. De zwarte wolf sprong op en verplaatste al zijn gewicht op zijn achterpoten om haar aanval te ontmoeten. Haar kaken klapte dicht op de zijkant van zijn nek, terwijl hij met zijn witte tanden naar haar uithaalde, dezelfde handeling in gedachten. Eén zwarte poot plaatste hij op haar linkerschouder en deed vervolgens een poging haar uit balans te brengen en tegen de vlakte te werken. Aedan wist dat nek bijten vaak geen zin had: de hals was te goed beschermd met een dikke en lange vacht die het gros van de aanval tegenhield. Het enige wat vaak het resultaat van zoiets was, was een paar haren minder hier en daar. De kans dat ze bloed lieten vloeien op deze manier was zeer klein. Wilde hij echt schade toerichten moest hij zijn zinnen op een andere plek.

_{Vlak voordat de veelkleurige teef haar tegenstander bereikte draaide hij zich honderdtachtig graden om en gooide zijn gewicht naar zijn achterpoten. De wolf richtte zich in zijn volle lengte op en torende zeker twee oorlengtes boven haar uit. Syrens kaken klapten hard op elkaar toen ze de nek van de zwarte reu op een haartje na miste. Het was net alsof ze tegen een beer vocht. Zijn tegenaanval kwam verwacht, natuurlijk zou hij naar haar keel happen. Zij moest zich immers uitstrekken om bij zijn hals te komen. Dit hield niet in dat ze zichzelf kon verdedigen. Grauwend moest ze werkeloos toezien hoe hij haar bij haar nekvel te pakken kon krijgen. Gelukkig kon ze nog zo wegdraaien dat hij niet in haar vlees beet, maar wel haar vacht tussen zijn kaken kreeg.
Vervolgens gebruikte de reu een nogal slinkse truc, vond ze zelf. Al zijn gewicht liet hij op haar rusten en probeerde haar op die manier aan het wankelen te brengen. Haar achterpoten trilden, maar ze weigerde op te geven. Maar wat was hij zwaar! Niet te doen gewoon. Wat voor krachtvoer had kemphaan achter zijn kiezen? De druk werd steeds groter en uiteindelijk moest Syren opgeven. Ze zakte door haar benen en rolde met haar rug op de grond. Misschien had ze de krachtmeting verloren, klaar met vechten was ze zeker nog niet. Daarom rolde ze zichzelf gauw op haar flank, om haar kwetsbaarste delen - hals en buik - af te schermen voor de vlijmscherpe tanden van de wolf. In een ooghoek zag ze Kova aan zijn achterpoot hangen. Wat was die nou van plan?}