Sad Times KOVA

Met krampachtige bewegingen door de stijfheid van haar poten bewoog de witte, slanke wolvin zich door het duistere bos waar de nacht nu ondertussen was gevallen. Haar blauwe ogen stonden een beetje vermoeid en lichtjes bloeddoorlopen, maar haar hoofd stond nu even niet naar slaap. Ze wilde Aimey eerst vinden voordat ze zich even rustig momentje gunde. Liefst was een teruggekomen met een prooi tussen haar kaken, al was het maar een magere rat of zelfs een muisje geweest, maar haar gedachten van Aissar hadden haar teveel afgeleid en ervoor gezocht dat ze een kale aftocht had geleden. Na het eervolle rouwen bij Kais lijk was hij spoorloos verdwenen, zonder een woord te zeggen of maar een hint gegeven te hebben dat hij zou vertrekken, maar ze wilde ergens wel begrijpen dat hij zijn verdriet liever op z'n eentje wou verwerken. Ais was nooit erg een open of extreem spraakzaam type geweest, dus leek het opkroppen zijn manier van probleem te laten verdwijnen - al had ze het iets liever gehad als hij haar hart tegen haar kwam luchten. Daar dienden immers partners voor - ze moesten elkaar steunen in goede en slechte tijden, elkaars problemen aan elkaar vertellen, eerlijk tegen elkaar zijn en elkaar begrijpen, zelfs op zulke cruciale momenten als nu. Dat was precies wat Kova nu ging doen. Ze tilde haar snuit op en merkte dat Aimey in de buurt was. Zoals ze al wat vaker had gemerkt de laatste tijd had de zwarte teef zich afgezonderd onder een zielige boom, wiens schrale verschijning bijna dezelfde gemoedsstemming als de bewoners van diens wortels leek te hebben. Haar witte oren gleden opzij, ergens vanbinnen toch wel een glimpje medelijden hebbend. Het was niet gemakkelijk geweest om de half-Okami-pup zomaar geaccepteerd te laten worden bij de Shadow's. Eerst hadden de jochies van Kai haar van een toren gedonderd, daarna moest ze het lijk van haar grootmoeder aanzien en vervolgens haar moeder en andere grootmoeder in een uiterst pijnlijke situatie ter ogen te komen.

Ze kwam langzaam dichterbij en voelde zich enkel maar slechter door het fiet dat ze haar niks te eten kon geven. Haar neus ging even door de vacht van haar pleegouder waarna ze zich met een diepe kreunende zucht door haar benen liet zakken op grond, zij aan zij met Aims. "Ik weet het, het is lastig," zei ze naar een poosje om de stilte te doorbreken. "Het is moeilijk te geloven, maar het enige dat zij nodig hebben is tijd om je te accepteren. Op een bepaald moment zal je zelf groot en sterk genoeg zijn om zelf te bewijzen dat je het waard bent, geloof me." Haar blauwe ogen dwaalden naar de kop van haar [pleeg]dochter en ze probeerde een klein glimlachje op haar lippen te krijgen, zonder al te veel succes. "En tot die tijd kan je op mij rekenen." Er kwam een klein knipoogje van af, al wist Kova niet echt hoe Aims hier op ging reageren. Hoe kon ze daar nog in geloven nadat ze haar van die toren had laten vallen? Ze was de meest onverantwoordelijke pleegmoeder aller tijden, dat was zeker.

Aims leek er nog steeds diep van in te zitten. Ze leek niet haar gewone zelve, eerder diep depressief en verdrietig. "En wat als papa geen alfa word, en ze sturen me weg, zal ik dan ook op je kunnen rekenen?" In Kova's oren werden de woorden steeds maar norser en kouder waardoor haar mond een strakke streep vormde en ze haar gezicht scherp naar haar pleegdochter toedraaide. In haar blauwe ogen vlamde het ijs even dat ze vroeger altijd in haar emotieloze ogen had gedragen, en hoewel ze nu nog totaal niet 'open' was, waren deze momenten toch wel wat zeldzamer geworden, zeker vanaf Ais' haar partner was geworden. Dat er vanbinnen even wel wat woede in haar borst flakkerde was wel te zien, al wist deze al snel onder de controle te hebben en hervond ze haar geduld. Ze moest dit rustig aanpakken. "Je vader heeft her meeste recht op het leiderschap - hij is per slot de zoon van de voormalige alfa die toen aan de macht was. Daar kan Zayn niet tegenop." Zayn was zowat de enige andere geschikte kandidaat. Neveah en Nemy hadden het afgeblazen en de rest waren allemaal pups. Zayn had dan ook wel shadowbloed, zijn moeder was al lang geleden vertrokken en had geen teken van leven gegeven sindsdien. Haar ogen werden iets zachter en ze haalde eens diep adem voordat ze opnieuw sprak. "En ja Aimey, zelfs dan zal je op mij kunnen rekenen." Al zag ze geen reden waarom Zayn haar weg zou sturen - als ze een loyaal en trouw lid bleek te zijn zou ze toch wel gewaardeerd kunnen worden in de Shadow's, waren de vooruitzichten van de witte wolvin. Het was precies zoals zij geweest - ook Kova was helemaal onderdaan begonnen en nu had ze toch wel een redelijke plaats in de rangorde en een fantastische mate erbij.

Opeens sloeg Aims' gemoedstoestand om en leek ze ergens spijt te hebben waardoor de ogen van de kleine teef even medelevend stonden. Ze excuseerde zich en schuifelde tegen haar flank aan, haar snuit tegen haar hals waardoor er een kleine, zwakke glimlach om haar lippen speelde. "Je bent de beste moeder ooit," kwam er nog achter aan, niet harder dan een fluistering maar krachtiger dan het grootste compliment in haar smalle oren. Er knapte iets vanbinnen, een soort van mengeling van geluk en emotie, een groot deel omdat de zwarte welp haar niet "pleegmoeder" maar "moeder" noemde en ze antwoordde door haar neus even door haar zwarte vacht te woelen. "Jij de beste dochter," glimlachte ze zwakjes en sloot haar ogen voor enkele seconden. Het moest verschrikkelijk zijn voor zo'n jong dier haar ouder en slibings al achter te laten voor een helemaal nieuwe familie, vervolgens al meteen weggepest en van een toren geduwd en tenslotte verdween haar vader. Ze tilde haar kop op toen ze iets hoorde kraken, hopend op een glimp van gouden ogen en zwarte vacht, maar ze zag enkel een klein prooidier wegspurten en verder niks. Haar teleurstelling kon ze deze keer maar moeilijk verbergen en liet een kleine zucht ontsnappen voordat haar kijkers weer dwaalden naar de pup bij haar zij en ze besefte dat ze ze iets moest zeggen. "Je vader komt wel terug, Aim. Hij is waarschijnlijk wat ... verward," sprak ze half als een geruststelling tegen zichzelf uit en keek toen weer voor zich uit.