. Clamores [OPEN] .

. Clamores .

^{Alles had een stem. De bomen zongen hun ritselende liedjes in de wind, de insecten hadden een eigen koor van zoemtoontjes en zelfs het water kon heel veel verschillende geluiden maken. Maar waarom kon een boom, die altijd stil stond, niet schreeuwen terwijl het wel leefde? Diep verzonken in haar aparte gedachtes zat Cinder tussen de bloemen. Het licht van de halve maan scheen op haar magere schoudertjes, waardoor ze er net zo spookachtig uitzag als haar gedrag. 'Waarom ben jij stil en mama niet?' fluisterde het schriele teefje tegen het spitsmuizenmoesje aan haar poten. Ze had hem zo gevonden, als een slappe drab van bloed en stukjes bot. Hij was dood, dat wist ze zeker. Maar waarom was iemand die dood was altijd stil? Kon iemand ook gewoon stil zijn en nog leven? Want dat zou toch veel leuker zijn? Mama, papa en Sean waren stil, maar leefde tegelijkertijd! Dan kon ze eindelijk stoppen met piekeren en met haar broertje spelen zonder bang te worden van de stemmen! En.. en.. mama zou haar gewoon kunnen knuffelen zonder zich zorgen over haar te maken, en papa kon haar leren te jagen zonder dat ze werd afgeleid door het geschreeuw van haar prooi! Dat zou toch geweldig zijn? Optimistisch rolde Cinder in het geurige, bleke gras. Ja. Ze moest het leren. Ze moest leren hoe ze stemmen moest stoppen.}

[Open!!]

Clamores.

Khuolema kon niet ontkennen dat hij zich altijd zorgen had gemaakt over zijn kleine stille Cinder. Vanaf het moment dat haar oogjes geopend waren, had hij altijd iets mysterieus gevonden in haar diepe, vage ogen, niet iets wat een normale pup in zijn oogjes had. Nam nu bijvoorbeeld Sean - zijn blik was gevuld met vreugde, vrolijkheid en opgewektheid, dag in dag uit, iets heel anders dan de lege schijn in de oogjes van de grijze pup. Toch was er niks dat de gespierde reu minder trots maakte op zijn meisje dan op zijn zoon. Ze was wijs en verstond dingen erg snel - nog even en ze zou haar eerste officiële grote prooi mogen vangen, zoals een jong konijntje of een fazantenkuiken. Het enige ding waar hij haar nog eens over wilde spreken, was over de afwezigheid die haar vaak overspoelde. De zwarte grote wolf vermoedde dat daar een reden achterzat. Hij had bij veel wolven diezelfde blik gezien, meestal bij psychopaten of gestoorde wolven die aan schrizofonie leden, al leek het bij Cinder nog niet zo erg. Als vader was het zijn taak om het niet zo erg te laten lopen. Met een stevige pas liep de gespierde wolf door, het geurspoor van zijn jonge dochter aandachtig volgend.

En als je van de duivel sprak. Er gleed een klein glimlachje over Khuolema's lippen toen hij Cinder door het dolle heen door het gras zag rollen. Het was lang geleden dat hij de grijze meisjesplek zo enthousiast had gezien en eerlijk gezegd deed het hem deugd. Rustig stapte hij op haar af, een klein glimlachje op zijn snuit, en ging voor haar staan. "Wat ben jij nou aan het doen?" sprak hij let een vriendelijke, geïnteresseerde stem. Interesse tonen voor pups was een van de grootste pleziertjes wat je kon doen, en vooral, had Khuo geleerd, moest je je in hun leefwereld meenemen. Pas dan ging het makkelijk om hen te begrijpen.

. Clamores .

^{Een zware, diepe stem gonsde door Cinder's kopje. Papa. Papa was hier! Aan de ene kant was ze blij, want ze zat al sinds zonsondergang alleen, maar aan de andere kant was ze best teleurgesteld, want ze kon niet rustig blijven denken zonder te hoeven praten. 'Wat ben jij nou aan het doen?' klonk papa's stem. Hij leek het zich echt af te vragen. 'Spelen met het gras,' antwoordde het schriele teefje simpel. Ze kronkelde energiek heen en weer door het kriebelende gras, en snoof de prettige geuren op. Gras rook anders in de nacht. Maanlicht gaf het een andere geur. 'Hoe vond jij mij?' Het kleine pupje rolde op haar buik en haar vader met een schuine kop aan. Ze wist dat papa, mama en Sean de stemmen niet hoorden, dus vroeg ze zich af hoe ze anders konden weten dat ze in de buurt was.}

Clamores.

Met een klein half-grijnsje, half-glimlachje toe hoe Cinder onverstoorbaar door rolde door het gras. "Spelen met het gras," antwoordde ze alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en ging door met rollebollen door het bleke, lange gras alsof ze er een schijngevechtje mee hield. De gespierde reu liet zich op zijn dooie gemak op zijn brede achterwerk ploffen en krulde zijn staart langzaam over zijn poten terwijl hij met een nauwlettende blik zijn dochter in de gaten hield. Ze was een stuk gegroeid op die tijd dat ze van Darley Forest tot in Sanvi Forest waren getrokken, en ook haar vacht had een ietsje andere textuur. Nevermind. Het bleef nog altijd zijn kleine meisje, zijn sterke, dappere dochter. "Natuurlijk," sprak Khuolema simpelweg terug met een knikje en keek terug toe hoe ze de geuren opsnoof. Zijn nieuwsgierigheid verscherpte plots een stuk. Zou ze er al verschillende kunnen onderscheiden of niet? Misschien was haar ruikzin ook wat geëvolueerd en zou de zwarte reu haar al de beginselen van prooien opsporen kunnen leren... Ugh, nee. Hij mocht niet komen drummen met al zijn verwachtingen en ideeën voor zijn nageslacht, nee. De kleine grijze pup stopte plotseling, rolde op haar buikje en keek hem alert aan. "Hoe vond jij mij?" Er kwam een vriendelijk glimlachje op zijn zwarte lippen bij die vraag. "Ik rook je," mompelde hij terwijl hij zich uitrekte en op zijn buik liet ploffen om op dezelfde hoogte als Cinder te komen. Geïnteresseerd draaide hij zijn kop een beetje schuin om haar vervolgens onderzoekend aan te kijken. "Kun jij dat ook?"

. Clamores .

^{'Ik rook je,' mompelde papa terwijl hij op zijn buik in het gras ging liggen. Cinder's oortjes bewogen snel heen en weer, en ze keek haar papa toen met het groene oogje aan. Papa had gewoon twee ogen. Allebei waren ze groen. Cinder wilde als ze groot was ook wel twee ogen hebben. Dan kon ze misschien wel verder zien. En beter zien. 'Kun jij dat ook?' Hm. Kon ze dat? Het schriele zwarte teefje haalde haar schouders op en antwoordde: 'Misschien. Ik hoorde je al voor ik je kon ruiken.' Ze hield het neutraal. Papa begreep toch niet dat ze hem had gehoord. Niemand begreep dat. Normaal gesproken werd ze daar kwaad om, maar nu niet. Ze was te moe en voelde zich te gesust. Cinder moest alleen maar dankbaar zijn dat ze naar een stillere plek verhuist waren.}

Clamores.

Het kleine grijze teefje haalde haar magere schoudertjes gewoon op en keek hem aan in met haar groene oogje. Het andere was grijs en vermoedelijk blind. Khuolema had zeker bij stilgestaan dat dat invloed zou hebben op Cinder, maar dat was niet erg. Misschien kon ze er later nog trots op zijn en tonen dat ze minstens even goed als Sean zou kunnen jagen, misschien beter, of als Vamp, of zelfs als hij. Over één ding was de gespierde, grote reu het zeker - het zou geen invloed hebben op haar overlevingskansen. Er zat een volledig blind teefje bij de ouwe Heroes en toen hij 't beest had zien vechten in de strijd met de Shads had hij, wonder boven wonder, moeten opletten. Zijn dochter, die zelfs nog een goede kant had, zou dan zeker ook prima moeten kunnen. Khuolema had het volste vertrouwen in. "Misschien. Ik hoorde je al voor ik je kon ruiken." Vol interesse spitse hij zijn oren nog scherper naar Cinder toe terwijl oprechte nieuwsgierigheid in zijn groene ogen te lezen was. Was haar gehoor dan zo sterk geworden? Dat was... Indrukwekkend. De meeste wolven roken hun soortgenoten of prooi meestal eerder voor ze 't hoorden. "Knap van je," complimenteerde Khuolema voordat hij een gespierde poot bewoog om de krachtige spieren er in los te schudden. Hij knikte even naar de nachtblauwe hemel - haar gave wou hij maar al te graag ontdekken. "Wat hoor je nu, dan?" Hij glimlachte voordat hij zich ook inspande om intens te luisteren.

. Clamores .

^{Papa leek een beetje verbaasd te zijn toen ze hem vertelde dat ze hem aan had horen komen. Hihi. Soms was het toch wel een beetje grappig. 'Knap van je,' zei papa. Cinder glimlachte vaagjes en breed. Hoe minder ze aan het schreeuwen dacht, hoe prettiger ze zich voelde. In het bos schreeuwde alles en iedereen. Alle dieren waren op de vlucht voor elkaar, en hier was dat een stuk minder. Hier leefde alles in harmonie. Ze had ook verschillende soorten schreeuwen ontdekt. Sean's stemmetje schreeuwde vaak uit verveling of uit opwinding. Nooit uit pijn of angst. Papa schreeuwde meestal uit vrolijkheid of uit woede als Sean wéér iets had gedaan wat niet mocht (ugh.. reuen). Mama schreeuwde meestal een stuk hoger en zachter dan papa en Sean, maar ze hoorde het toch. Ze schreeuwde net zoals papa ook uit vrolijkheid, maar soms ook uit angst. Zo kende ze alle stemmen en schreeuwen van haar familie. 'Wat hoor je nu, dan?' Cinder draaide haar kopje schuin en spitste haar oortjes. Ze hoorde de normale stemmen, zoals het sjirpen van de krekels in het hoge gras, en het gedempte gekrijs van een kerkuil. Ze hoorde spitsmuizen ritselen in het gras, en ver, ver weg een haas snuffelen aan een knol die hij tussen de bloemen vond. Het was allemaal zo vreemd. Ze hoorde het nooit vanzelf. Ze hoorde altijd eerst een schreeuwende stem, die snerpte door haar kop als het van een groot dier was, en daarna pas hoorde ze alle 'echte' geluiden. Het was iets wat ze niet uit kon leggen. 'Ik hoor een uil krijsend jagen, en ik hoorde daarnet ook een haas zoeken naar eten.' Het schriele teefje keek papa met een scheve kop aan, en terwijl ze overeind ging zitten tilde ze haar achterpoot op. Snel krapte Cinder met haar lange, slanke achterpootje achter haar oor, nog steeds luisterend naar de geluiden van de nacht.}