And this is the forest.. (OPEN)

Langzaam stapte ze door het bos. Het was hier donkerder dan op de velden, waar ze haar moeder even alleen had gelaten om te rouwen om haar verdwenen staart. Emaya grinnikte even. Haar moeder was echt helemaal van streek geweest toen ze haar staart volledig was kwijtgeraakt. Het was nog steeds grappig.
Dit bos leek heel erg op het bos thuis. Thuis.. Ze had nog altijd heimwee. Heimwee naar haar broertje, haar vader, en zelfs heimwee naar het oude Rising Heroes kamp, waar Ayero lag begraven. Ze had niet echt een simpele jeugd achter de rug, that's for sure. Ontvoerd, een dood broertje. Niet echt het ideale begin van je leven. Maar ze was er hard van geworden. Ze had geleerd, en was op jonge leeftijd al wijzer geworden. En nu dus naar een nieuw gebied. Ze had nog geen mensen gezien, of zelfs maar eentje geroken. Dat was nog wel het vreemde. Natuurlijk had ze nog maar een klein deel van deit gebied gezien, maar thuis kon je op plekken zoals dit mensen ruiken, meestal met hun tamme hondjes. Dit gebied leek op haar geboorteplaats, maar tegelijkertijd ook weer niet. Het was erg verwarrend en het lopen door de sneeuw vermoeide haar. Ze zocht dus een iets beschutte plek waar ze ging zitten. Ze schudde haar kop en leunde iets tegen de boom aan. Ze sloot haar ogen iets, maar luisterde alert. Ze kende de gevaren van dit gebied niet, ze moest voorzichtig zijn.

De witte jongwolf zou vast in slaap gevallen zijn, want ze schrok wakker van een zacht geluidje. Zacht, maar overduidelijk. Prooi! Ze was verbaasd prooi te horen terwijl er zoveel sneeuw lag. Ze spitste haar oren en kwam stilletjes overeind. Haar neus volgend zocht ze. En ja hoor, daar zat een konijntje. Prooi was schaars in de winter, had ze geleerd. Ze ging geen prooi laten vluchten. Langzaam besloot ze het beestje en ze dook naar voren, boven op het konijn. Hij was dood. Emaya nam hem mee naar haar plek en at hem daar op. Ze had weer honger gekregen. Uitgerust en met een volle maag ging ze zitten, tevreden over dit nieuwe gebied.

Een reu kwam op haar aflopen. Waarschijnlijk eentje die al langer in het gebied woonde. "Op vakantie in Serigala?" vroeg hij. Hij klonk niet erg gemeen, maar Emaya bleef op haar hoede. "Ik.. Ik ben meegenomen door mensen. Dus ik denk een nogal langdurige vakantie, ja," zei ze. Niet gemeen, maar ze had vriendelijkere kanten. Ze wou geen slechte naam krijgen bij de wolven in gebied. Ze knipperde met haar blauwe ogen en stond op, waarbij ze het halve konijn achteruit schoof. "Jij woont hier al langer, nietwaar?" vervolgde ze. Zij en haar moeder waren hier nog maar 2 dagen, ze kenden niemand. Het was vreemd om hier te zijn terwijl de rest van je vrienden en familie thuis waren. Het was vreselijk, haar vader wist niet eens dat ze terug was! Emaya liet niet merken dat haar gedachten even ergens anders naartoe gingen. Haar broertje, Reicho... Hij was wijs. Rustig en wijs. Je zou niet zeggen dat hij de zoon was van een roekeloze teef en een naïeve reu. Zijzelf was vooral makkelijk achterdochtig, maar kon wijs spreken als ze dat zou willen. Ze gaf om haar broertje, al wist ze niet of Reicho haar nog wel aardig vond. Ayero was vermoord toen ze net weg was, waarschijnlijk wist hij niet eens dat ze ex-Shadow was.

De reu was hier geboren. Precies wat ze nodig had. Een wolf die al zijn hele leven in Serigala woonde. Hij kon haar vast veel informatie geven. Al wist ze niet of de reu dat wel wilde. "Oh ja?" vroeg ze. Meer wolven? Meer uit Wolf Story? Reicho? Vast niet. Alleen de Shadows. Jammer. Emaya was vrij rustig, maar dat had ze niet van haar moeder geërfd. Amatariseu was in het Noorden. Misschien had zij al wel iemand ontmoet? Ze hoopte maar (voor haar moeder) dat Ama een vriendelijke, of in ieder geval, neutrale wolf tegenkwam. En het was niet alleen beter voor haar moeder, ook voor haar. Haar moeder zou iedere wolf die ook maar een beetje brutaal deed aanvallen, en iedereen zou dan ook kwaad tegen haar doen als ze wisten dat zijzelf dochter was van de roekeloze teef. "Dit bos doet me denken aan de bossen thuis," zei ze zacht. Zou dit bos een naam hebben? Thuis stond het gewoon bekend als De Bossen. Net zoals De Velden, en Het Meer. Haar ogen glommen iets, vol met heimwee. Maar ze knipperde ermee en staarde weer kalm voor zich uit, of beter gezegd, ze keek de reu aan. Een windvlaag blies door haar dikke vacht. "Alleen zijn hier geen mensengeuren..," zei ze. Het was heel vreemd. Heel erg vreemd.

De reu zei dat er een hele horde was aangekomen, en hij legde de nadruk op "jullie soort". Shadows, for sure. Dat was niet moeilijk te raden, nadat ze de Shadowgeur had geroken. "Een roedel? Dat zijn waarschijnlijk de Shadows. Die komen uit mijn vorige gebied, maar ik heb niet zo'n goede reputatie bij hen," zei ze. Alleen Aissar haatte haar niet. Vreemd, eigenlijk. Kai was zijn moeder, en Kai hield niet echt van haar.. "Het Sanvi Forest, heet het. Heel Serigala kent gelukkig geen tweebeners. Dat zouden we graag zo houden," bromde de reu. Aha! De gebieden hier hadden namen! Ze dacht dat de reu haar verkeerd begreep. Immers hadden zij de mensen hier niet naartoe geleid. De mensen hadden hèn juist hierheen gebracht. Een verschil, als je het haar vroeg. Maar als de reu weigerde nieuwelingen te accepteren, kon zij daarmee akkoord. Maar ze konden gewoon niet weg, en hoe erg het haar ook speet, ze zou nooit meer naar huis kunnen. Dat was niet haar fout!

Hij vroeg verder naar de Shadows. "De Shadows bestaan al generaties lang. Iedere keer kwamen ze terug. De Shadows van nu worden geleid door Djinn en Kai, een zwarte en een witte, beide teven. De Shadows waren de gevaarlijkste wolven van ons gebied, Wolf Story. Ze waren ook de enige, dit keer. The Rising Heroes, waar ik ben geboren, hebben verloren van hen in de roedeloorlog. Ik heb een korte tijd bij de Shadows gezeten, maar ben eruit gestuurd, ze vertrouwden me niet. Maar ja, de Shadows zijn dus niet ongevaarlijk," legde ze uit. Alles wat ze wist van de roedel. Behalve het feit dat ze verliefd was op een van hen, Aissar. Maar Aissar was niet zoals zijn moeder. Hij was intelligenter. Zelfs iets aardiger.. Nieuwsgierig wachtte ze op het antwoord van de reu. "Maareh, kort vraagje. Hoe heet je?" vroeg ze toen maar. Ze hadden al een heel gesprek, maar kenden elkaars namen nog niet eens.

"Emaya, en ja, ik heb ooit bij ze gehoord. In een duistere grot. Het was heel gezellig," Dat laatste bedoelde ze sarcastisch. In de grotten was het vochtig en koud. "Maar vaak kwamen ze niet weg uit hun duistere landje, wat de Schaduwlanden heette. Alleen in de winter, voor prooi. Maar verder had je geen last van ze," legde ze verder uit. Er waren niet veel leuke herinneringen aan de Shadows in haar kop. Iedereen wantrouwde haar, zelfs degene die ervoor had gekozen om haar te verzorgen. Ze was de enige jongeling, dus gezellig was het niet. Het enige goede wat ze ervan over had gehouden, was de training. Een trainer die niet dacht aan haar welzijn, maar eentje die daadwerkelijk spieren wou kweken. Al had ze (achteraf) liever gehad dat ze haar leven aan de kant van de Heroes had verspild. Dat had toch een soort gevoel, daar voelde ze zich thuis. Want haar familie leefde daar.

H[color=#00FFFF]ij had duidelijk geen zin in de Shadows. Maar zij kon er niks aan doen. De Shadows deden wat ze maar wouden, en niemand hield hen tegen. Zo was het al jaren. Zij wist dat zeker, zij was er namelijk een geweest. Niet dat ze er trots op was. "Ik ook niet. Ik had gehoopt de roedel eindelijk achter me te laten. Blijkbaar niet. Maar ja, tegen de Shadows staan mijn moeder en ik aan jullie kant. En waarschijnlijk, als er nog anderen uit ons gebied zijn, ook de anderen," zei ze. Ze hoopte hier meer wolven op te trommelen tegen de Shadows. In Wolf Story waren ze misschien gevreesd door vrijwel iedereen, maar hier waren zij zelfs onbekend en dus ongevreesd. Hier had de goede kant dus een grotere kans van slagen. Nu maar hopen dat ze die kans ook goed gebruikten, en ook echt de Shadows versloegen. Niemand moest bang zijn voor een roedel waar zelfs een jongeling zoals zij bijna niet bang voor was. Er was wel een probleem. Haar verliefdheid. Ze was verliefd op Aissar, en als er een oorlog zou komen, zou ze flippen en iedereen zou haar geheim kennen.