[Open] The long way home

 

Stap voor stap kwam ze steeds hoger het zeeniveau. De witte wolvin was te vinden in Acrine Mountains, een besneeuwd gebied vol met bergen. Hoe ze precies hier was beland wist ze niet, wel was ze aangenaam verrast door het landschap waar ze zich bevond. Het was weliswaar koud, zelfs haar warme wintervacht had er moeite mee om haar lichaamstempratuur aangenaam te houden, maar ze gaf zich niet zo snel toe. Vamp had dan ook een koppig karakter met de wil om haar doel te behalen. Op dit moment was dat dus het topje van de berg bereiken.

Vast beraden stapte ze dapper verder al voelden haar poten al vermoeid aan. Stuk keek ze omhoog waarna een kleine zucht haar bek verliet, ze was dicht in de buurt van haar doel en het zou niet lang meer bereiken dat ze zich op het puntje van de besneeuwde berg bevond. Met haar laatste krachten sprong ze naar voren, versnelde ze haar tempo om vervolgens buiten adem uiteindelijk op de top aan te komen. Haar ogen waren in eerste instantie naar de grond gericht, maar al snel wendde ze zich naar de omgeving om haar heen, waar ze dus de blik van een vreemdeling op ving.

Voor een moment verstijfde ze, ze had niet verwacht hier een andere wolf tegen te komen. Terwijl ze hem even bestudeerde kwam ze tot de conclusie dat ze de ander niet kende en reageerde daar nieuwsgierig op door haar oren naar voren te richten en haar kop voor een moment schuin te houden. “Eh, hai hai.” Glimlachte ze, waarna ze zich eens uitschudde en er een klein beetje sneeuw van haar vacht af kwam – onderweg had ze namelijk een sneeuwbui te voordeuren gehad.

Met het plan om de helling af te gaan nam hij de geur waar. Het kwam plots, en het bevond zich ergens links van hem. Hij moest niet lang nadenken om te weten dat het een soortgenoot was.
Nieuwsgierig keek de reu die kant op, maar zag niks. Vreemd. De indringer moest namelijk wel niet ver weg meer zijn, aangezien hij het anders niet zou kunnen ruiken omdat dit niet overeenkwam met de windrichting. Aralon nam zijn sluiphouding aan en wandelde rustig, maar langzaam naar de richting van de geur toe. Hij legde zijn oren plat en liet bij voorbaat al zijn tanden zien. Het mocht dan wel nog maar net zijn gebied zijn, toch wist hij niet of hij de wolf welkom zou heten of niet. En al zeker niet als het een Shadow zou zijn. Hij liet een korte grom uit zijn bek ontsnappen bij die gedachte. De indringer zou niet lang leven als dat het geval bleek.
In een mum van tijd was de geur heel dichtbij gekomen, maar hij zag nog steeds niks. Aralon hief zijn kop op en snoof diep. Het was doodstil.
"Eh, hai hai," rees een stem op van achter hem. Met een ruk sprong hij ernaartoe. "Wie? Wat? Waar?" de reu was volledig in de war en zijn hart bonkte in zijn keel toen hij een witte wolvin voor zich zag. Opnieuw liet hij een grom ontsnappen. Niemand had het recht om hem zomaar te doen schrikken! "Ik hoop dat je hier een goede reden voor hebt," zei hij met een ijzige, lage stem. "Spreek, teef. Hoe heet je? Waar kom je vandaan?" Met een grijns hoopte hij dat zijn eis dreigend genoeg overkwam.

 

Haar komst op de berg kwam geheel onverwachts bij de ander. Ze had nog maar net een paar begroetende woorden uitgesproken of de ander had zich vliegensvlug naar haar omgedraaid. “Wie, wat, waar?” sprak de wolf verwart. Vamp antwoorde niet, ze was totaal verbaast over de reactie van de vreemdeling en wachtte dan ook rustig af tot de – zo te zien- grijze reu was gekalmeerd. Haar oren wiebelden nieuwsgierig heen en weer, waarna ze haar kop even schuin hield. Wie was deze wolf?

Plots nam de vreemdeling een andere wending aan. “Ik hoop dat je hier een goede reden voor hebt,” sprak de reu kil uit, wat resulteerde in een rilling over haar rug. “Spreek teef. Hoe heet je?” Haar smaragdgroene ogen verwijdden zich, waarbij haar oren wat angstig naar achteren draaiden. Misschien had ze de besneeuwde berg maar beter niet kunnen beklimmen. “Waar kom je vandaan?” Vamp slikte, niet in staat om direct te kunnen antwoorden. Ze stapte onzeker een paar stappen naar achteren, al stopte ze daarmee toen ze voelde hoe een achterpoot al weer langzaam de tocht naar beneden maakte. “Ik uh.. “ Stamelend begon ze te praten, al had dat niet veel resultaat.

Het liefste had ze zich alweer omgedraaid en haar weg richting de vallei gemaakt, toch deed ze dit niet. Immers had ze al een lange weg gemaakt om de berg op te klimmen en zou het zonde zijn om direct weer om te keren. “Wat voor reden zou ik moeten hebben?” sprak ze zacht, nog weer terug komend naar de eerste vraag die de reu had gesteld.

De teef voelde zich zichtbaar niet op haar gemak. Het doel was precies geweest om spanning bij haar te veroorzaken, dus voelde de wolf zich daar voldaan over. Een vertrouwd gevoel van rust keerde terug in zijn binnenste. Angst creëren bij anderen was voor hem geen enkel probleem en daarom een psychologisch spelletje dat hij regelmatig opriep.
En toch voelde Aralon ook nog iets anders in hem opborrelen toen hij het bij de wolvin herkende. Het mannetje keek haar in de ogen, zag hoe haar pupillen verbreedden. Hij zag hoe haar nekharen recht overeind gingen staan, hoe ze angstig achter zich keek. De reu deed zijn kop naar omlaag en deed heel hard zijn best om niet stil te staan bij het gevoel dat hij daarbij kreeg. Maar toen hij zag hoe ze net haar kop terug van het prachtige uitzicht naar hem toedraaide en hem vroeg; "Wat voor reden zou ik moeten hebben?", ging er een verbaasde blik op zijn gezicht staan. Wat was er toch mis met hem? Wat bracht hem zo plots uit evenwicht? Aralon voelde voor het eerst sinds tijden medelijden met een andere wolf.
Toen de reu haar nog eens goed van kop tot teen bekeek, wist hij precies waarom. Ontwijk haar ogen, dacht hij zenuwachtig, maar zijn instinct besliste daar volledig anders over en keek toch. Ze waren groen. Ze waren prachtig. De ogen van zijn moeder...
Een ongemakkelijk, knagend gevoel overspoelde hem terwijl zijn oren heen en weer wiebelden."Ik had hier niet moeten komen," fluisterde hij, bijna onhoorbaar. Toen probeerde hij, waarschijnlijk tevergeefs, zijn houding weer te veranderen door zijn stem hard te doen klinken. "Het doet er niet toe. Geen enkele reden is goed. Je had me niet moeten doen schrikken, teef." Hij rechtte zijn rug en hief zijn staart op, terwijl hij zichzelf dwong om haar weer recht in de ogen te kijken. Het deed hem pijn om die blik van haar te zien, in een mum van tijd zag hij zijn moeder weer lijden. Het zette hem tot nadenken; waarom was hij zo gemeen tegen anderen? Waarom vertrouwde hij anderen niet? Waarom gedroeg hij zich, ook nu, zonder reden zo tegenover iemand die hem niks had misdaan? Maar het antwoord was steeds hetzelfde, en hier dacht hij dag en nacht aan terug.

 

In ogenblik had ze zich plotseling heel klein gevoeld. Zo bracht de onbekende wolf bij haar een onbehagelijk, angstig gevoel naar boven wat haar in elkaar liet krimpen. Zijn ijzige stem, de houding die hij uitstraalde, liet haar weten dat ze beter niet al te veel kon zeggen. Wie weet, zou hij zijn tanden nog wel eens kunnen gebruiken. Daarbij had ze liever geen gevecht en hield ze zich dus onderdanig. Haar soortgenoot bracht een naar onderbuiks-gevoel bij haar naar boven, zo erg dat ze zich het liefste was omgekeerd om haar weg naar beneden weer te vervolgen. Toch deed ze dit echter niet, wat misschien ook wel weer een stommiteit van haar kant was.

Een tijd lang was het stil, kon ze niets uit-stamelen waarbij ze zich nog steeds even ongemakkelijk voelde. Voor een moment had ze nog wel even oogcontact met de reu gehad - al durfde ze dat amper-, wat haar wellicht overhield om te blijven. Ze meende een enige teken van spijt te herkennen, al kon ze niet goed raden wat voor gedachten er in zijn kop omgingen. Dit bracht bij haar, naast de spanning, ook enige risicovolle nieuwsgierigheid op. Haar vraag had de reu helemaal van zijn stuk gebracht, zo begon hij haar angstige blik te ontwijken en zakte zijn dominante houding iets. “Ik had hier niet moeten komen.” Hoorde ze zijn zacht fluisterende stem, waardoor het dit keer haar beurt was om verbaast te kijken. Haar witte oortjes draaiden naar voren, bijna  had ze dan ook het gevoel dat zijn vijandige gedrag was verdwenen. Helemaal vertrouwde ze het nog niet, zijn acute stemmingswisseling bracht dan ook een hoop onzekerheid bij haar, waardoor ze de wolf onbewust nog minder vertrouwde dan voorheen - al was dat al nihil.

Aangezien het leek alsof de woede bij de ander al wat was gezakt, stapte ze voorzichtig wat naar voren. Aan de rand van de helling staan was dan ook niet een erg fijne positie waar ze zich bevond. Dit bleek niet de slimste zet van haar, zo herstelde de reu zijn gedrag door zich wat groter te maken. “Het doet er niet toe. Geen enkele reden is goed. Je had me niet moeten schrikken, teef.” Bracht de reu uit, met dezelfde harde stem als waarmee hij voorheen sprak.

Dit liet haar dit keer niet nogmaals in elkaar duiken of achteruit stappen. Ze stond aan de grond als bevroren, haarzelf stimulerend niet te doen wijken voor de reu. Ze had immers een teken van zwakte bij hem gezien en wist daardoor dat hij niet snel zou uithalen. Blaffende honden, bijten niet. Daarbij  kon ze een enige verdriet bij hem voelen, waardoor ze zelfs wat medelijden begon te krijgen. Er was iets aan de hand met de grijzige reu, al wist ze niet precies wat. Haar instinct vertelde dat hij het helemaal niet zo bot bedoelde, dat haar op een of andere manier trok door te blijven, al had ze nog zo veel redenen om te kunnen gaan. Was er dan toch een vriendschap in zicht?

“Noem mij maar gewoon Vamp.” Antwoordde ze, iets wat geïrriteerd door de neerhalende woord ‘teef’’. Het was tijd geworden dat ze zich wat zekerder liet zien. Haar voorzichtige en onduidelijke houding hield haar op afstand van de reu en liet hem zo voelen dat hij hoger dan haar stond. In wezen wist ze dat ze niets te vrezen had, ze was dan ook al bijna twee keer zo oud als hem. “Sorry van daarnet.” Sprak ze verontschuldigend, al vond ze het toch wel moeilijk om de woorden uit te spreken. In haar ogen had ze dan ook niets verkeerds gedaan, maar blijkbaar had de ander het toch daadwerkelijk als een probleem ondervonden. “Waar kom je vandaan?” Haar zelfvertrouwen was
weer duidelijk gestegen, zo durfde ze nu ook eindelijk wat te zeggen in plaats van fluisteren.

 

Wat haar ommekeer in gedrag had laten gebeuren wist ze niet precies, maar wel dat het daadwerkelijk wat resultaat had opgeleverd. De reu tegenover haar liet zijn dominante, bazige houding zakken, al voelde ze nog steeds een wantrouwen bij hem vandaan. Logisch natuurlijk, immers waren ze totale vreemden voor elkaar. Toch begon haar eigen vertrouwen wel te groeien, wat concludeerde in misschien wat onhandige vragen. Ze was nieuwsgierig naar de reu geworden, wat ze eigenlijk wel bij elke vreemdeling had. Toch had hij iets bijzonders. Ze meende  te zien dat hij een last met zich meedroeg, wat misschien wel te maken had met zijn verleden. Zo goed aardig als ze was, was ze niet alleen nieuwsgierig, maar voelde ze de drang om hem te helpen. Wacht… Was dat wel handig?

De grijze reu hield zich stil naar haar vraag, zo opvallend stil dat ze de spanning iets omhoog voelde gaan. Ze begon zich dan ook af te vragen of ze daarmee juist een gevoelige snaar had geraakt. De vreemdeling zuchtte eens diep wat haar de indruk gaf dat hij haar vraag haar vergaf. Hij wenkte met zijn kop in de richting waar hij weg kwam, al maakte het haar dat nog steeds niet veel wijzer. “Van een heel erg ver land, vele manen lopen van hier.” voegde hij toe, maar nog steeds zei dat haar niets. Zo’n goed richtingsgevoel had ze dan ook niet. Wel had ze zichtbaar bewondering voor zijn komst hier, zo te horen had hij  een lange reis moeten maken om hier te komen. Dit bracht wel een paar extra vragen bij haar, al durfde ze die niet direct te vragen. “Maar eigenlijk zijn het je zaken niet, mevrouw.” Kijk hij, leerde het al. Zijn neerhalende woord ‘teef’ had hij al veranderd. Dit deed haar toch wel zwakjes glimlachen.

“Hartelijk bedankt voor de interesse.” sloot hij af, wat haar gelijk de indruk gaf dat hij er niet verder over wilde praten. Dit was prima voor Vamp, immers wilde ze hem alsnog niet boos maken. Het feit dat hij om haar heen liet te kijken, bracht haar weer wat vragen op. Alsof ze nog niet genoeg vragen voor hem had verzameld. Ze knikte maar naar hem, als teken dat ze niet verdere vragen zou stellen.

Niet verwacht, stelde hij zichzelf voor. De naam van de grijze reu bleek Aralon te zijn, een naam die ze dan ook wel zou onthouden. “Nou Aralon, welkom in Serigala.” Besloten niet naar zijn verleden te vragen, had ze zich gericht op de toekomst. "Ben je van plan hier langer te verblijven?"