Reborn like a Phoenix {Amatariseu}

Reborn like a phoenix.

In het midden van Sanvi Forest zat de jonge wolvin rusteloos in het plasje water te kijken naar de weerspiegeling van haar eigen gezicht. Waarom wist ze niet - ze was er voorbijgelopen, even stilgestaan en nu, zat ze hier, misschien vijf minuutjes, misschien een kwartier, misschien al langer. Bijna nooit had ze er bij stilgestaan dat dit gezicht een mix was van twee wolven, die van haar vader, Caesar, en die van haar moeder. Caesar had altijd met trots gezegd dat ze een kopie was geweest van haar moeder terwijl Suru steeds verlangde om haar moeder eens te kunnen zien. En ze was zo stom geweest om niet te realiseren dat ze haar moeder gewoon kon zien, teminste, als het waar was wat vader had gezegd, in de reflectie van haar eigen lichaam van het water.

Doe niet zo gek, Suru. De roodbruine teef plonsde met een van haar lange poten in het water en keek op. Geen elke wolf leek exact op hun moeder - er waren grijsgevlekte wolven die een parelwit jong hadden gekregen en zwarten die een grijs jong hadden - dus moest ze haar moeder niet als een evenbeeld aannemen. Ze ademde diep uit, krabbelde overeind, rekte zich eens goed uit en maakte aanstalten om te vetrekken. Klaar om haar reis door te zetten.

. Reborn like a Phoenix .

<sup>En vreemd genoeg bracht het spoor van de muskusos... haar weer naar het bos. Hm. Toevallig naar de plek waar de lijken gelegen hadden. Amatariseu genoot van de koelte die de bomen boden, en ook nogal van de nieuwsgierige kriebel in haar maag. Hell, het was alleen maar goed haar luie, verbrande kont in beweging te brengen. Als een soort detective snuffelde de grote Albino aan de puntige botten van de ribbenkast. Het was weer eens een paar manen geleden dat ze de moeder gedood had. En toch was er niets anders over dan een skelet. De natuur moest wel honger hebben gehad. Met een bedachtzame frons op d'r smoel tilde Amatariseu haar kop weer op, zoekend naar een geurspoor van de stier. Shait! Ze was 'em zoek! Met een klein drafje rende de gespierde teef terug naar de plek waar ze hem voor het laatst geroken had... maar helaas, ze leek zijn spoor helemaal kwijt te zijn. Wat ze wel rook was...

Amatariseu's ogen werden troebel. Ashia? Er verscheen een klein, hoopvol glimlachje op haar lippen. Ze wist dat haar trouwe Bèta zo dood als een pier was.. maar misschien was dit wel familie? Misschien haar.. zoon of dochter? Hell.. nee, ze had zelf gezegd dat haar pup ook dood was. Maar goed, how the fok kon je deze geur anders verklaren? Met haar neus laag bij de grond om het geurspoor niet kwijt te raken draafde Ama door het schemerige woud. Ieder geluidje trok haar aandacht. Ze was schichtig als een verwilderd beest. Nah. Eigenlijk was ze gewoon opgewonden. Wie o frickin' wie? Een zacht ritselend geluid trok haar aandacht. Ergens aan haar linkerkant, achter wat bosjes, kwam een roodkleurige teef overeind. Ze was langpotig, kon de Albino meteen zien, en had echt een vertrouwde kleur. 'Good morrow,' grijnsde Amatariseu met haar charmantste frons.</sup>

Reborn like a Phoenix.

En in de tweede keer in twee dagen, werd Suru opgeschrikt voor de zoveelste keer. De geur van wolf drong plots scherp als een doorn in haar neus waardoor haar oren naar voren prikten. Ze snoof en bedwong de neiging om haar lippen op te krullen. De geur was waarschijnlijk van een iets oudere teef, en kwam naar haar van rechts, waardoor Suru zich er heen draaide. En vervolgens gleed er een brede, witte kop met vuurrode ogen uit de struiken, gevolgd door een nogal gehavend lichaam met een oud litteken hier en daar en een stevig, redelijk... opvallend achterwerk. Er zat geen staart meer aan, hoogstwaarschijnlijk afgebeten in een gevecht door een stel scherpe tanden. Wel nogal vreemd, het was er onnatuurlijk recht afgesneden. Bovendien had ze nog nooit zo'n wond gezien die zo goed was genezen. Uit beleefdheid liet de roodbruine wolvin haar blik er gewoon onverschillig over gaan. Haar blik was strakjes, maar ze ontspande een beetje toen de albino wolf grijnsde en met een charmante frons quasi-uitnodigend sprak; "Good morrow."

Suru knikte haar wat vriendelijker en kalmer toe. "Hetzelfde voor jou," zei de roodbruine teef op een rustige toon. Ze voelde geen spanning meer, dus liet ze zich weer zakken op haar kont en krulde haar volle staart tegen haar poten. Opnieuw bestudeerde ze wolvin en sloeg haar beeld in haar op. Ze kwam haar wel bekend voor uit de verhalen van haar vader, die wel vaker vertelde over Ashia's vrienden - alleen als ze er minstens een paar weken over zeurde, want haar moeder had op diens beurt over haar vrienden tegen haar vader verteld. Hij had een van dr vrienden omschreven als een stevige Albino met een avontuurlijk trekje, moedig, ambitie, een leiderstype. Alleen had hij er niet bij gezegd dat ze onder littekens zou zitten en gi-gan-tisch zou zijn. Anyways, was haar doel niet om haar moeder te vinden? Misschien kon ze een poging wagen, zeker nu er - misschien - een kennis voor haar stond. Met een indringende, vuuroranje blik keek Suru haar opnieuw aan en liet het puntje van haar staart een tikje zenuwachtig wippen voordat ze sprak: "Uhm waarschijnlijk een domme vraag - ken je toevallig een zekere... Ashia? Ik ben naar haar opzoek." Ze slikte eens onopmerkelijk in stilte. Als ze haar kende, zat ze perfect, maar als ze verkeerd zat stond ze nu wek echt voor schut... Ugh.

. Reborn like a Phoenix .

^{De jonge teef was een stuk groter dan Ashia, en had een slanke en langpotige bouw. Hell, niet dat Ashia een dikkerd was, maar haar verdronken Bèta leek minder op een manenwolf. Ama keek haar soortgenoot met een klein fronsje aan. Toch had ze wel heel veel weg van Ashia. De pluizige, roodbruine pels en de kalme maar intelligente amberen ogen. 'Uhm waarschijnlijk een domme vraag - ken je toevallig een zekere... Ashia? Ik ben naar haar opzoek.' Speaking of... the fokin' devil! De charmante grijns verdween van Amatariseu's brede snuit. Ze voelde zich meteen kil vanbinnen. Speelde deze lookalike op stelten 'n spelletje met haar? 'Je kan beter ophouden met zoeken,' grauwde Ama emotieloos. Haar vuurrode ogen keken in de amberen van de slanke jong-Wolf. 'Je gaat haar niet vinden.' Shait! Wat zat ze nou mysterieus te doen? Wie weet was dit wel een zus van de Bèta... of een pup! Oh wacht... die had ze niet.}

Reborn like a Phoenix.

Vreemd genoeg sloegen de emoties van de oudere Albino meteen om zodra Suru vroeg of ze d'r moeder had gezien. De uitnodigende grijns verdween van haar brede kop en werd vervangen door een kille, emotieloze uitdrukking. Dat was... Verrassend. "Je kan beter ophouden met zoeken," klonk er haast snauwend uit haar witte bek met een heel andere toon van daarnet. Suru's bedwong haar reactie van woede en teleurstelling, die meteen werd vervangen door nieuwsgierigheid. Dit bewees dat deze wolvin haar moeder kende... Maar... Op welke manier? Misschien was dit toch geen vriendin voor haar moeder, maar juist een vijand? Met half-toegeknepen ogen keek de roodbruine wolvin toe hoe de witte teef haast zonder emotie grauwde: "Je gaat haar niet vinden."

Waar... Doelde ze op? Suru kneep haar amberen ogen half dicht terwijl ze de andere wolvin indringend aankeek. Waarom deed ze zo mysterieus? Waarom probeerde ze... Haar weg te sturen? Ze ging haar reis van een half jaar niet zomaar opgeven door een of andere wolvin die zei dat ze haar moeder niet zou vinden. Ze had er ermbamelijke gebieden voor doorstaan, honger geleden, zelfs... Haar vader voor achtergelaten... Was dat hoe haar moeder zich gevoeld had toen ze was vertrokken? "Wat bedoel je? Waarom?" vroeg ze aandringend, en probeerde de scherpheid in haar stem te bedwingen. Er voelde iets vreemds in haar stem - hij was hoopvol en tegelijk hopeloos, scherp en tegelijk zacht. Haar ogen daarintegen, brandden feller dan ooit. Nee, ze wilde weten wat er met haar moeder gebeurd was. "Ken je haar?"

. Reborn like a Phoenix .

^{Wie dit ook was, ze had overduidelijk geen idee wat er met Ashia was gebeurd. Shait... die teef moest aan de andere kant van de wereld gezeten hebben! 'Wat bedoel je? Waarom?' vroeg de lange jong-Wolf aandringend. Ama keek diep in de amberoranje ogen. 'Ken je haar?' Op een of andere vage manier voelde de geblokte Albino zich steeds kwader worden vanbinnen. Hell, niet dat dat de schuld was van deze onbekende snuiter, maar het hele idee aan haar vriendin die... stierf... vulde haar weer met rouw. En geen jank-en-jammer rouw, maar kwade, wraakzuchtige rouw zoals Kye dat ook had. 'Oh ja... ik kende haar.' Ze klonk oppervlakkig. Uit haar stem was niet op te maken of ze nou kwaad of droevig was. Maar goed, de uitgezette haren op haar brede schouderwerk en haar woest vonkende ogen zeiden al genoeg. 'Ze is dood. Verdronken. Gestorven vlak voor mijn neus.' Dat... was gezegd nu. Amatariseu voelde de gefrustreerde haren weer tegen haar lijf plakken. Haar vuurrode ogen koelde langzaam af, en ze staarde gevoelloos naar de bosgrond. Shaitdammit... ze had zich weer eens laten gaan.}

Reborn like a Phoenix.

De wolvin werd steeds kwader en kwader. Hoe meer Suru wilde weten, hoe woedender ze werd. Haar rode ogen vonkten razend, haar haren gingen overeind staan. De roodbruine wolvin vroeg zich af of ze binnenkort een klap moest incasseren, maar dat bleek niet het geval te zijn. Waarom deed ze zo? Het begon Suru plots koud rond het hart te worden toen ze besefte waar al deze emoties op tot konden leiden. Nee... Dat kon niet. Dat... Mocht gewoon niet. "Oh ja. Ik kende haar." De stem van de Albino klonk oppervlakkig, zonder veel emotie en met een vreemd evenwicht tussen verdriet en woede. Maar uit de opgezette schouderharen en razend gloeiende ogen maakte Suru uit dat ze wel degelijk kwaad was. Ze bleef echter met een kalme, tikkeltje vragende blik terugkijken. "Ze is dood. Verdronken. Gestorven, vlak voor mijn neus."

Het leek alsof de grond wegviel voor Suru's poten. Nee. Dat kon niet - haar moeder was niet dood. Dat kon gewoon niet, dat bestond niet. Ze had deze hele reis niet voor niks gemaakt. De roodbruine haren op haar slanke schouders gingen overeind staan, haar spieren spanden zich en opeens voelde ze de vreemde drang om op deze wolvin te springen en te schreeuwen dat ze loog. Maar dat kon ze niet, het was de waarheid. Suru liet haar staart slap en verslagen op de grond liggen en liet haar kop zakken, deels van verdriet, deels van alle vermoeidheid die ze plotseling voelde die ze tijdens de reis had meegemaakt. Ze was doorgegaan met de gedachte dat op de einde van haar wereldreis dat Ashia klaar zou staan, levend en wel. En die was nu weg. De oudere geblokte teef voor haar werd langzaam ook wat rustiger en liet de razende glans in haar ogen nu ook doven. Ze zocht naar de juiste woorden om iets te zeggen, maar die vond ze niet. "Wat... Vreselijk." Verslagen liet ze haa rogen dichtvallen, te vermoeid om er nog maar een woord uit te brengen. Ongelofelijk.

. Reborn like a Phoenix .

^{Holy fok... Recht voor haar zag Ama de hele wereld van de jonge teef in elkaar zakken. Wie ze ook was, Ashia moest frickin' veel voor haar betekend hebben. 'Wat... Vreselijk.' Uit het niets voelde de Albino zich een stuk minder somber. Waarom? Zat ze nou serieus te genieten van de pijn van dit gebroken Wolvinnetje? Nee. Misschien was het omdat ze wist dat haar tijd van rouwen allang voorbij was. 'World's cruel,' gromde Amatariseu op een neutrale toon. Ze had met eigen ogen toe moeten kijken hoe de roedel McGregor haar vader in stukken scheurde. Ze had niks mogen zeggen. Zij en Scarleg moesten stil blijven liggen, of ze gingen met hun vader mee het graf in. En hun moeder? Die was gewoon weggerend. Niet eens omgekeken naar haar eigen pups. Waarom? Dat wist ze nog steeds niet. Hun moeder had zoveel van haar gehouden. Op een of andere manier voelde ze zich niet slechter door deze herinneringen. Maar goed, genoeg jankverwekkende verhalen. Ze moest weten wat deze teef met Ashia te maken had.}

Reborn like a Phoenix.

"World's cruel," antwoordde de Albino neutraaltjes op haar sombere reactie. Suru kon niks anders doen dan instemmen. Ze voelde zich te gebroken om iets anders te doen, zoals protesteren, want haar woorden waren pijnlijk, maar waar; het leven was gewoon hard. Met de gedachte dat haar moeder nog leefde was ze vertrokken, had ze een van haar weinige dierbaren achtergelaten - en had een half jaar van haar hele leven verspild. De roodbruine wolvin voelde een steek aan haar hart toen ze besefte hoe klein de kans was dat ze haar vader weer terug zou vinden nu ze zo ver was gereisd. Hoogstwaarschijnlijk was hij ook vertrokken, naar een ander gebied, want het gebied waar ze opgegroeid was bijna leeggeroofd toen ze was vertrokken. De kans dat ze Caesar terug zou vinden, was minuscuul klein. Er was geen weg meer terug.

"Inderdaad," mompelde ze terug, en schudde haar vacht even om weer wat fatsoenelijker te lijken. Ugh. Vermaan jezelf een beetje. Ze probeerde haar normale, kalme glans terug in haar ogen te laten gloeien, maar dat lukte maar half. De roodbruine wolvin keek opzij naar de grond, en krulde heel kort en haast onopmerkelijk haar mondhoek eventjes omhoog voordat haar gezicht weer een haast uitdrukkingloze, ietwat pijnlijke emotie aannam. "Ik... Ik zou haar graag ontmoet hebben," zei ze met een iets sterkere stem, die een stuk meer overtuigd klonk. Ze moest zich sterk houden - er was geen reden om te huilen, want ze had Ashia nooit gekend. Ze had niks gemist en er was ook geen plotselinge leegte, nee, er was geen verandering.

. Reborn like a Phoenix .

^{De langpotige Wolvin zakte steeds dieper weg in de klevende pap van rouw. Shait... wie was ze? Wat had ze met Ashia te maken? Amatariseu's scherpe blik vaagde even weg toen de teef haar kop versierde met een piepklein, krullerig glimlachje. Knap. Toen Ama zo oud was als dit teefje, had ze haar broertje verloren. Fok... Meteen kon de geblokte Albino de valse ogen van Salia weer in de hare zien gluren. Bloed rondom haar bek, haar vacht agressief uitgezet. Als ze niet al dood was geweest, was Salia nummer 2 op haar 'nog-te-doden' lijst. Schroothond. 'Ik... Ik zou haar graag ontmoet hebben.' Oh. Yeah. Right. Deze onbekende snuiter was er nog steeds. 'Wie ben jij?' vroeg Ama met een frons op haar smoel. 'Hoe weet je we Ashia was, zonder haar ontmoet te hebben?' Misschien was het een verre nicht van haar dode Bèta.. of zoiets. Maar een ver familielid zou toch nooit zo rouwen?}

Reborn like a Phoenix.

Er viel maar heel kort een verbaasde stilte over het tweetal, want daarna fronste de Albino en sprak: "Wie ben jij?" "Hoe weet je wie Ashia was, zonder haar ontmoet te hebben?" Suru was verbaasd dat zij verbaasd was. Als het goed was, was dit een van de nauwste vriendinnen van haar moeder. Waarom had ze dan niks over haar gezegd? En haar vader? Had ze het verzwegen? De roodbruine wolvin kantelde haar kop nogal vragend voordat ze antwoordde. "Ik ben haar dochter, Suru. Heeft ze dan niks gezegd?" Had ze zich geschaamd voor haar? Mochten Bèta's dan geen pups hebben, of wel soms? Het was duidelijk dat ze het antwoord niet opschepperig of bazig wilde laten over komen, want ze was minstens even verward als de geblokte Albino voor zich. Oftewel had haar moeder iets geheim gehouden... Oftewel... Caesar? Nee, nee, dat kon niet... Hij had altijd het beste gewild voor Ashia en Suru, en dat zou hij zeker niet opgelost hebben door haar moeder weg te sturen... Toch?

. Reborn like a Phoenix .

^{Vreemd genoeg leek de onbekende verbaasd te zijn dat het vroeg. 'Ik ben haar dochter, Suru. Heeft ze dan niks gezegd?' Wacht... wat? Amatariseu's frons verdween, en ze grijnsde. 'Je leeft dus nog?' Ze lachte. Geen duivelse lach, of geen psychopathische lach.. Nah, gewoon een verrukte lach. Ashia kon in vrede rusten nu. Als ze op een of andere manier er nog achterkwam dat haar dochter leefde. 'Je moeder vertelde me dat je na geboorte zo dood als een pier was. Maar ze zat er overduidelijk naast! Ahaha! Kijk dan...' Haar enthousiaste stem werd wat zachter. 'Je lijkt pittig veel op je ma.. weet je dat?' Aan de ene kant was blij te zien dat Ashia nog een cadeautje achtergelaten had, maar aan de andere kant dacht ze heel anders over haar Bèta. Had ze gelogen? Of was er soms iets raars gebeurd na de geboorte van deze Suru.}

Reborn like a Phoenix.

De verbaasde uitdrukking verdween als sneeuw voor de zon bij de andere wolvin en ze krulde een grijns op haar witte gezicht. "Je leeft dus nog?" Uhm, wat? De roodbruine wolvin knipperde eens alsof de Albino dat zojuist in het Chinees had gezegd, maar nam het niet op als een belediging dus fronste ze alleen eens terug met een klein glimlachje en grinnikte eens. Vervolgens begon de geblokte teef hartelijk te lachen. Het klonk niet spottend of gestoord, dus lachte Suru ook eens, een tikje nerveus - het was gewoon aanstekelijk. "Je moeder vertelde me dat je na de geboorte zo dood als een pier was. Maar ze zat er overduidelijk naast! Ahaha! Kijk dan..." Haar verrukte, luide stem vol enthousiasme werd wat zachter, maar Suru viel even weg. Wuuut? Haar moeder had gelogen dat ze dood was? Waarom zelfs? Er brandde plotseling de ene vraag na de andere in haar kop. Had ze haar dochter geheim willen houden? Of... Had Caesar er iets mee te maken? Ze begon stilaan te twijfelen aan haar vader - het mysterische gedoe rond de reden dat Ashia was weggegaan, de expres weinige info waar ze naartoe vertrokken was...

"Je lijkt pittig veel op je ma... weet je dat?" Als een donderslag haalden de woorden haar uit haar trance en keek ze opnieuw recht in de rode ogen van de grote wolvin. Ze grijnsde even om het compliment in ontvangst te nemen en haalde haar schouders op. "Ik weet het niet... Ik heb d'r nog nooit gezien, dus.." sprak ze kort met een vlakke stem en kantelde haar kop om de teef opnieuw te bestuderen. Haar amberen blik gleed van het topje van de teef haar oren tot het einde van haar massieve poten, geëindigd met gigantische klauwen. Ja... Er was geen twijfel mogelijk dat dit precies de teef was wie ze dacht dat het was. Ze had er wel vaker over gehoord van Caesar - zoveel Albino's liepen er ook niet rond in Serigala. "Dan moet jij Ama... Amatariseu zijn? Pap vertelde soms over jullie." Ja, ze hadden ook nog Tana, Scarleg, Kyerean en Reicho, Ayero en Emaya, maar of zij er nog allemaal waren betwijfelde ze.

. Reborn like a Phoenix .

^{'Ik weet het niet... Ik heb d'r nog nooit gezien, dus..' Wacht.. wat? Amatariseu's kop draaide een beetje verbaasd opzij. Ashia had nooit geweten dat haar dochter nog leefde. Ze had altijd gedacht dat ze dood was. Ah-ha. Meteen kreeg Ama een heel ander idee over Suru's vader. Leugenaar. Terwijl de Albino gedachtes heen en weer door haar kop smeet, voelde ze de blik van de rode teef over haar lichaam glijden. Wat zocht ze... 'Dan moet jij Ama... Amatariseu zijn? Pap vertelde soms over jullie.' Jullie? De gespierde teef grinnikte. Werden er verhalen verteld over TRH? 'Damn right I am. Knap dat je m'n naam in zonder foutjes uit kon spreken,' gromde ze vriendelijk. Nah. Eigenlijk was ze geen grote fan van haar eigen naam. Veel te lang, veel te sprookjesachtig. Haar moeder had haar liever Kay willen noemen. Ugh. Dat leek veel te veel op Kai. Misschien moest ze toch tevreden zijn met haar naam.}