Hot {Syren}

Hot

Het was een hete dag toen de blinde teef zich met haar poten en buik naar de stralen van de zon richtte en genietend haar ogen sloot. Voor haar lag het levenloze lichaampje van een eekhoorn waar Utlissia al een hap uit had genomen en wat verderop hoorde de witte wolvin het geluid van stromend water, wat betekende dat er wel ergens een stroompje water moest vloeien als ze dorst ging krijgen. Het was de warmste dag in Serigala sinds Utlissia zich in Serigala had gevestigd en ze genoot er enorm van. De laatste nachten waren nog koel en hard geweest dus de zon was meer dan welkom.
Het geluid van ritselende bladeren, takjes die kraakten en het geluid van de ademhaling van een wolf deed de witte wolvin opkijken en ze knipperde met haar blinde ogen, niet verontwaardigd, eerder verbaasd. Meteen rolde ze zich op haar buik en krabbelde half overeind. "En wie mag jij dan zijn?"

Hot.

De hitte brandde niet alleen in Utlissia's pels, maar ook haar nieuwsgierigheid beet in haar vachtharen. De wolf was jong, minstens de helft van haar leeftijd oud, en haar energie voelde fris en springerig aan, zoals de meeste Jongwolven wel hadden. Ze was geen Jongwolf meer, misschien net volwassen. De teef ging op een respectabele afstand zitten en dat vond Utlissia wel netjes van haar, dus krabbelde ze moeizaam overeind van de hitte om rechtop te gaan zitten en haar met haar blinde ogen aan te kijken. De houding van de teef was nonchalant, misschien wat geamuseerd. Haar geur was onbekend... Nee, niet helemaal. Amatariseu? Ze kon de geblokte wolvin haar geur in de pels van de nieuwkomer ruiken, en nog wel vers ook. Het was duidelijk dat de jonge teef nog maar net met Ama gesproken had. 
“Ze noemen me Syren,” kondigde Syren aan. Zozo, Syren. “Sirene” betekende dat in Westerwolventaal. Ze zou snel genoeg zien of dat ook waar was. “En wat is jouw naam, witje?” wilde de wolvin vervolgens weten, en het klonk alsof ze het niet echt scherp bedoelde. “Dit witje noemt zichzelf Utlissia,” zei de blinde wolvin geamuseerd en tilde een van haar ranke achterpoten op om achter haar oor te krabben. De spanning was niet erg hoog dus nam ze daar de gelegenheid van om haar een rustige wasbeurt te geven na een zulke hete dag. Haar vacht was klittig geworden van het liggen in het stof en ze knipperde met haar blauwe, doffe, nietziende ogen, waarna ze haar vacht schudde om het meeste fijne stof te verdrijven. “Wat brengt jou hier, Syren?”

Syren geeuwde even en rekte zichzelf uit. Vervolgens richtte ze haar aandacht op de witte wolvin, die zichzelf voorstelde als Utlissia.
'Die naam hoor je niet vaak,' zei ze nadenkend. Het klonk bijna tropisch. 'Mooi is ie wel, Utlissia,' voegde ze er aan toe. Waar zou de wolvin vandaan komen? Niet uit Serigala zelf, nam ze aan. Ze had namelijk totaal geen dreigende houding én ze had nog geen doodsbedreiging naar Syrens kop geslingerd. Nee, ze mocht deze hier wel.
'Wat brengt jou hier, Syren?' vroeg Utlissia. Ze schoot rechtop en keek haar aan. Uit haar vraag klonk enkel nieuwsgierigheid, gelukkig. Maar ze wist uit ervaring dat je nooit voorzichtig genoeg kon zijn wat betrof haar verleden. De jonge wolvin was nog niet klaar om het erover te hebben.
'Het weer,' antwoordde ze dus kort. 'In de velden is het bloedverziekend heet, weet je? Hier onder de bomen is er schaduw, en het is veel beter uit te houden.' Ze grijnsde. 'Mijn vacht is niet zo wit als die van jou!'
Ja, Syren was een bonte teef, en geen enkele kleur was sterker aanwezig dan een andere. Zwart, grijs, bruin en wit, ze had het allemaal. En dan haar vreemde zeegroene ogen erbij, maakten het een veelkleurige combinatie.