Geronimo {&Syren.}

Geronimo

Er streek een zacht briesje door de roodbruine, pluizige vacht van de jonge wolvin toen ze bovenop een heuveltje over het glooiende landschap keek. De warme avondzon liet alles gloeien in een magisch warme oranje gloed, inclusief haar eigen rode vacht die na een lange reis wel wat verwarming kon gebruiken, en Suru nam er de gelegenheid van de nu rood-oranje zon om even op te warmen zodat ze weer verder kon. Goed, ze was hier niet om lekker te zonnebaden, nee, ze was hier met een reden; haar moeder vinden en die bij haar vader terugbrengen zodat ze terug samen konden zijn - als een gewoon gezin. Suru had geen idee hoeveel kilometer ze had afgelegd door erbarmelijke gebieden, opzoek naar de mogelijke plekken waar Ashia, haar moeder, zou kunnen overleefd hebben. Haar eerste bestemming was Wolf Story geweest, maar daar schoot er niks meer van over dan omgewoelde aarde, gerooide bomen en plassen met vies water. Caesar had haar wel eens verteld dat er vreemde wezens bestonden zonder vacht, die rechtop liepen en in constructies van steen leefden met rechte stokken die een wolf konden doden met één knal. Ook verwoestten ze gebieden om een ongeweten reden om er vervolgens stenen holen op te zetten – ongeveer van wat er in Wolf Story was gebeurd, maar daar waren nog nauwelijks tweebeners te vinden. Het hele modderige gebied was vervallen en had zich ontplooid tot een griezelig spookmoeras met plassen, modder en rottende boomstammen.

Hoedanook, er was te weinig prooi geweest om te overleven en de meeste sporen van de wolven hadden naar een buurland geleid, dit land, waar de naam volgens enkele inwoners “Serigala” luidde. Suru had een vaag vermoeden gehad dat haar moeder er met enkele Roedelgenoten naar toe getrokken was en was alle sporen gevolgd, door moerassen, sneeuwstormen en kale wouden die iets van verbrande dennenbossen weg hadden. Het was dan ook voor te stellen dat daar niet de meest vriendelijke wolven zaten.Maar eindelijk, ze was er, en ze mocht toegeven dat ze er wel een beetje trots op was. Met een uitgelaten zucht liet Suru zich in het zachte gras ploffen om de warme stralen in haar tengere lichaam te laten dringen en rekte ze zich wat onwennig uit.

Geronimo

Een plotseling geritsel achter zich deed Suru meteen opschrikken. Instinctief spande ze haar spieren en draaide zich grommend om, haar bovenlip weggrkruld zodat haar sterke snijtanden zichtbaar werden. Haar neusbrug rimpelde zich een beetje en begon meteen te trillen toen ze gemeen begon te grommen naar de bron van het geluid, waar nu ook de geur van wolf vanaf kwam. Het leven in de voedselschaarse gebieden had de roodbruine wolvin gehard en alert gemaakt voor het kleinste geluid. Ook moest ze toegeven dat ze een stuk vijandelijker en wantrouwiger werd tegen vreemdelingen, waarschijnlijk ook door het lage overlevingskans in de erbarmelijke landen. Klaar om een aanval op te vangen dook Suru ineen en liet haar brandende blik naar de richting van de indringer glijden.

De indringer bleek een wolvin te zijn, iets ouder dan zijzelf. Ze had een veelkleurige vacht, gifgroene ogen maar zag er enigszins niet al te vijandelijk uit. Suru’s vijandige trend verdween langzamerhand, maar ze likte nog steeds twijfelend haar lippen en liet de wantrouwige glans niet uit haar ogen varen. Ze was niet vergeten wat vreemdelingen haar indertijd hadden aangedaan en zou dat ook nooit doen.

_{Zodra ze ook maar het minste geluid maakte, draaide de wolvin zich razendsnel om en nam een vijandige houding aan. Ze dook ineen, zette al haar haren overeind en trok haar lippen op. Haar spierwitte tanden blonken gevaarlijk in het late zonlicht.
'Zo, jíj bent agressief!' grijnsde ze ontwapenend. Ze had gelijk gehad, geschrokken wolven gingen maar al te graag over in een aanval. Als reactie hief ze enkel haar staart, om aan te geven dat ze geen kwaad in de zin had, maar zich zou verdedigen als dat nodig was. Kalm nam ze de ander in zich op. De wolvin was ongeveer even oud als zij, misschien een paar Manen jonger. Haar roodbruine vacht zat aan elkaar geklit en ze was aan de magere kant; waarschijnlijk had ze een lange reis achter de rug. Haar ogen stonden waakzaam en wantrouwend, maar dat nam ze haar niet kwalijk. Waarschijnlijk zag ze haar aan voor een inboorling, en die waren immers niet de meest vriendelijke wolven die ze ooit had ontmoet. In tegendeel zelfs. De zwarte reu die haar had aangevallen was ze nog niet vergeten. En die rode teef was al even zo agressief. Eigenlijk was alleen Kazz een chille gast, al had die haar het liefste meteen willen bespringen, zo had ze het idee.
'Van mij heb je niets te vrezen hoor.' Ze plofte neer op haar achterwerk, maar bleef wel opletten. Als de wolvin haar aan zou vallen, was ze er hoe dan ook klaar voor.}

Geronimo.

“Zozo, jíj bent agressief!” klonk er grijnzend uit de bek van de teef om het ijs te breken. Suru ontspande haar spieren een beetje en ging zitten, maar ze gaf verder geen antwoord. Tot nu toe had ze geen reden gezien om te praten dus deed ze dat ook niet. De gevlekte teef hield haar staart neutraal genoeg zodat de roodbruine wolvin het oké vond dat ze dichterbij kwam. Het was lang geleden dat ze eens een wolf had ontmoet waarbij ze geen spanning voelde – waarschijnlijk dateerde de laatste officiële keer een half jaar geleden, toen ze haar vader verliet. Hij was de enige geweest waarbij ze zich écht op haar gemak kon voelen, niet verwilderd, opgejaagd of onbeschermd. Of waar ze niet bij moest liegen om eten te krijgen. Of waarbij ze kon slapen, zonder een oog open te houden of er een of andere wolf haar zou aanvallen tijdens haar slaap.

De andere wolvin stelde haar gerust dat ze nergens bang voor hoefde zijn en opnieuw ontspande Suru haar spieren opnieuw iets meer. Ze bestudeerde de bruinige vreemdeling nauwkeurig. Ze zag er niet gehavend uit zoals zijzelf, met klitten en zand in haar pluizige vacht, en beter nog, ze zag er weldoorvoed uit. Dat moest wel beteken dat er genoeg voedsel in de buurt was. Suru knikte even en keek even om zich heen met wijdden neusgaten, maar voor het moment kon ze geen geuren van prooidieren vinden. Wel van wolven. “Van mij ook niet. Enkel als je me van achteren benaderd,” zei ze met een quasi- glimlachje, quasi-grijnsje  en begon nog steeds met een lichtjes gespannen blik op de andere wolvin haar poot te wassen. Toen ze klaar was, zocht ze wat comfort op de droge, stoffige grond om te zitten. Ze merkte dat haar stem schor klonk van het lange niets-zeggen in de territoria van het verbrande bos. “Wel, dit is dus Serigala,” mompelde ze zacht met een blik op de rood gloeiende hellingen om de stilte te verbreken en ze trok even met een oor. Het zag er tot nu toe niet slecht uit, eigenlijk vrij goed. Er leek genoeg prooi te zijn, tot nu toe vriendelijke wolven en geen tweebeners. Mooi zo.

Getonimo.
Met een grijnsje heette de veelkleurige wolvin haar welkom in Serigala, en Suru knikte er dankbaar voor. Het leek wel eeuwen dat iemand iets ander voor haar getoond gehad dan haat. Vervolgens vroeg de teef of ze nieuw was, en opnieuw knikte ze langzaam. “Zo nieuw als wat, en ik hoop dat het in Serigala beter is dan de andere gebieden. Ofwel is alles er verwoest, ofwel is er zo weinig prooi dat wolven elkaar zouden vermoorden voor een muizenstaartje.” Ze onderdrukte een huivering toen ze er aan herinnerd werd welke dingen hadden gedaan om een stuk voedsel te kunnen bemachtigen. Haar blik volgde die van de andere wolvin naar de horizon, waar de zon niet dikker was dan een klauw. De schemer viel en de temperatuur daalde ook wel wat, en het zou niet lang duren of de sterren hun stralen zouden tonen – het was een van de vredigere moment van de dag.

Maar de sterren waren niet de enigen die hen zouden tonen. De schemer was nog geen twee minuten gevallen of er drongen al meer prooidierengeuren in Suru’s neus. Het was niks nieuws voor de roodbruine teef dat er na zonsondergang meer prooidieren, zoals konijnen, uit hun holen kwamen, maar op zulke korte tijd was het toch wel indrukwekkend. Haar maag knorde instinctief bij de geuren van zoveel vlees, maar ze bedwong de neiging op al geuren op te snuiven. Toevallig drong er eentje binnen – toch wel een apart, ruikend naar truffels, aarde en modder. Zonder twijfel een everzwijn. En ja, toen Suru het landschap afspeurde zag ze aan de rand van wat dichte begroeiing de omtrek van een zwijn, wroetend met zijn snuit in de aarde. Het was waarschijnlijk afgezonderd, want ze rook op het moment geen meerdere geuren. Dit was misschien het goede moment om eens een leuke poging te wagen. Met een heldere, kalme, maar veelzeggende blik naar de andere wolvin wees ze met haar snuit naar het beest, dat nu tevreden knorrende geluiden maakte. Zeker niet een alledaags geluid.

Geronimo.

Er speelde kort een opgefleurde blik op Suru's gezicht toen de onbekende teef instemde. Voor een keer in een lange rijd voelde ze weer de symptomen van adrenaline tijdens het jagen in groep - het ruisen van haar bloed, de adrenaline die door haar lichaam joeg en haar poten die zich automatisch spanden. De teef voelde zich plotseling een stuk frisser en draaide haar oor toen de veelkleurige wolvin opnieuw sprak, haar stem nauwelijks luider dan een fluistering. "Drijver of aanvaller?" klonk er kort uit haar bruine bek waardoor Suru haar kort aan keek. Ze hoefde niet lang na te denken voor het antwoord. "Ik drijf wel," mompelde ze met een knikje en sloop langs de iets oudere wolvin heen. Het was geen moeilijke keuze - met haar lange poten was ze iets sneller dan een gemiddelde wolf en haar tengere bouw was eenmaal nu niet erg handig om een log zwijn tegen de grond te werken. Muisstil kroop Suru naar de achterzijde van het luid knorrende beest dat in een zwarte klomp beet en er met zijn neus in wroette. Bij zijn snuit zag ze twee scherpe, gele slagtanden die sterk genoeg waren om een flinke wond aan te richten. Die wilde ze liever niet in haar achterwerk krijgen, hield ze zichzelf voor als hoofdgedachte voor de hele jacht.

Ze was nu wat dichterbij, en misschien vijf of zes wolflengtes verderop zat het gestalte nog steeds te grommen en brommen, maar het was te geconcentreerd om Suru op te merken. De wind zat goed; hij blies tegen haar roodbruine gezicht wat betekende dat het zwijn haar niet kon ruiken. Zwijnen waren niet de simpelste prooidieren - ze hadden twee soorten van geaardheid. Sommige zwijnen, meestal de biggen of vrouwtjes zonder jongen, waren passief of neutraal, maar de mannetjes en de moeders waren een andere zaak. Door hun grote gestalte konden ze een wolf makkelijk omver rammen. En als je hen niet genoeg schrik aanjoeg, vlogen ze hun vijand gewoon aan. Suru hurkte neer en spiedde door het lange gras om te controleren of de andere wolvin op dr plek zat, wachtend op een sein, zoals een klein knikje of een trekje van een staart.

Geronimo.

Terwijl Suru wachtte, voelde ze de spanning opdrijven. Vloeibare adrealine pompte zich door haar aderen en ze moest haar ademhaling bedwingen om rustig te ademen. De roodbruine wolvin hield haar adem in terwijl haar Jachtgenoot haar plaats aannam aan de voet van de heuvel. Ze moest het zwijn dus met een boog naar haar heen drijven, of ze moest kampen met plaatstekort. Haar amberoranje gloeiende ogen richtten zich op haar compagnon, die net op datzelfde moment met haar oor trok. Het was niet veel, nauwelijks zichtbaar in het vallende donker, maar genoeg voor Suru om te weten dat de jacht geopend was. Ze spurtte naar voren, terwijl haar lange poten nauwelijks de grond raakten, zodat het leek alsof ze boven het lange gras zweefde. Het zwijn draaide zich om, liet een hoge, kwade knor horen - een teken om aan te vallen - maar Suru bleef koelbloedig en gaf het beest meteen een klap op zijn kop om hem van gedachten te laten veranderen. Vervolgens liet ze een aangeslagen grauw horen en joeg hem vooruit. Hun prooi knorde plots heel anders sn vluchtte weg, gelukkig in de richting van de veelkleurige wolvin.

Suru zette meteen de achtervolging in en hapte af en toe naar de achterpoten van het everzwijn. Ze zag aan zijn heftig op en neer gaande flanken stelde ze vast dat hij al wat uitgeputter was, wat het makkelijker maakte voor de andere teef om hem straks te doden. Ze zag de ideale oplossing - er bevond zich een opening tussen de teef en een bosje braamstruiken. Dat was haar bestemming. Ze gromde nog eens en hapte om het beest wat meer paniek aan te jagen - een prooidier in volle paniek was minder oplettend dan een rustig beest, dus probeerde ze het beest met overtuiging tussen de braamstruiken te drijven. Nu moest ze enkel nog wachten op haar jachtmaatje en ze hadden een lekker maaltje - ze kon niet wachten om eens echt vlees te eten in plaats van oud vlees. De laatste maanden waren hard geweest dat Suru soms zelfs aas had moeten eten. Niet echt bepaald prettig.

Geromino.

Het zwijn wurmde zich als een gek door de doornen die zijn huid openscheurden, precies zoals Suru gewild had. Het bloed drupte over zijn harige vel, en zijn worstelingen in de stekelige takken maakten hem steeds zwakker, maar als niemand zou ingrijpen zouden de bramen snel in hun nadeel spelen. En zoals ze voorspeld had, kronkelde hun prooi, bloederig en razend, uit de struiken, terwijl de roodbruine wolvin gespannen afwachtte op haar Jachtgenootjes reactie. Misschien maakte het wel een deel uit van haar plan, en Suru wilde niet tussenbeide komen om haar hinderlaag vervolgens te verpesten. Op datzelfde moment schoot de andere wolvin naar voren en smakte met zo'n enorme snelheid tegen de nek van het everzwijn dat het een wonder was dat zijn nek niet gebroken was door zo'n kracht. Haar vlijmscherpe tanden boorden zich als messen in de keel van het beest en scheurden het langzaam maar zeker open, terwijl ze de gele, gekrulde slagtanden aan de snuit probeerde te ontwijken terwijl het spartelde.

Dat maakte de klus er niet gemakkelijker op, dus besloot Suru een handje toe te steken - met een krachtige sprong landde ze op de harige flank van het beest, in de hoop hem uit evenwicht te brengen, en probeerde hem tegen de grond te worstelen. De kop van het beest zwaaide heen en weer met de veelkleurige wolvin aan zijn keel zodat ze ook enige inspanning moest doen om geen gemene beet te krijgen. Ze gromde, verhief zich kort op haar achterpoten en beukte met haar voorpoten tegen de zijkant van de ruggengraat van het zwijn, waardoor het wankelde en uiteindelijk viel. De teef drukte hem tegen de grond en wierp ondertussen een veelbetekenende blik op de andere wolvin. De klus moest afgemaakt worden, want zelfs twee wolven konden een zwijn niet lang onder de controle houden.

Geronimo.

Geconcentreerd werkte Suru het beest tegen de grond en sloeg haar klauwen in het dikke vel om er meer grip in te krijgen. Het was niet simpel, want het zwijn worstelde flink en probeerde zelfs met verschillende diepe, bloedende beten in zijn nek, krassen op zijn rug en in een gevloerde positie uithalen te doen met zijn trappende poten en zijn zwaaiende bek met scherpe slagtanden. De andere wolvin was een stuk slimmer dan haar en was aan de andere kant gesprongen, maar wat er daarvoor was gebeurd had Suru niet opgemerkt. Ze was te druk bezig geweest met hun prooi neer te houden. De veelkleurige teef liet haar hoektanden nogmaals in de hals van het razende dier zinken en ja, nu leek ze beet te hebben. De halsslagader was geraakt, want er droop in een snel tempo een hoeveelheid bloed uit de nek van het beest dat het niet zou overleven. De roodbruine wolvin hield het stervende, heftig bewegende zwijn wel nog even vast voor het geval een slagader niet genoeg zou zijn voor dit beest om niet meer te aanvallen. Het bloed spatte op de grond, dik, koperachtig ruikend zwijnenbloed... Wacht... Niet alleen zwijnenbloed.

Suru's blik schoot naar de andere wolvin. Ze zat helemaal onder het bloed, maar ook deels onder haar bloed, van een wond die van haar borst tot haar oksel liep. Het bloed rolde over haar poot en borst in een stroompje. Meteen liet ze het stuiptrekkende, kronkelende lijf los - die zou het toch niet overleven - en liep op haar soortgenoot af, die ook nogal geschokt naar de snee keek, die er niet al te best uitzag. "Gaat het wel?" vroeg ze en kantelde haar hoofd een beetje voordat ze de iets oudere teef aankeek.