. Like A Stallion [SYREN] .

. Like A Stallion .

^{Drommels! Wat een landerijen had je hier! Genietend van de naar zout geurende wind in zijn pels stormde Sir Arthur van Camelot over het verlaten strand. Zijn gloeiende blauwe ogen keken glinsterend naar de blauwgrijze golven die heen en weer dansten in het gouden licht van de ondergaande zon. Wat was hij toch weer in een mieters land beland! Met een glimlach waar de jolijt vanaf spetterde kwam Arthur tot stilstand. Hij voelde het goudgele zand onder zijn pootkussentjes kriebelen. Een gevoel waar hij van hield. Het kriebelende gevoel liet hem denken aan de plezante grasvelden van Camelot. Camelot, het rijk dat hij had moeten verlaten. Sir Arthur's bescheiden glimlach verdween. Camelot. Wat had hij gedaan? Waarom was hij met de staart tussen de poten voor zijn onkel gevlucht? Ach nee! Hij zou ooit nog terug komen! Maar nog niet vandaag! In gedachten verzonken liep de reu verder over het strand. De wind woelde nog steeds in zijn bruine pels, maar hij reageerde daar niet op. Hij was zelfs zo bezig met zijn gedachtes dat hij niet door had wat er om hem heen gebeurde...}

. Like A Stallion .

^{Toen Arthur zijn kop optilde, was hij vrijwel direct geneigd zijn pas in te houden. Mieters! Wie hij daar aantrof! Een dame, dat was ze wel, maar ze zag er zeer onprettig uit door de omvangrijke jaap op haar borst. Arthur voelde zijn gezicht een verbaasde frons aannemen. Drommels, wat was er met deze dame gebeurd? 'Oh juffrouw!' stamelde hij moeizaam. Voorzichtig stapte hij dichterbij. Die.. oh... die ogen! Ze hadden de verse kleur van het bos, die haar werkelijk fraaie gezicht sierden. Och nee, Arthur! Gedraag je eens! 'Wat een mieterse snee hebt u daar! Kan ik u helpen?' Deze juffrouw was in nood! Een verkeerde beweging kon haar einde betekenen. Dat zou zo jammer zijn van haar prachtige gezicht. En waarschijnlijk ook van haar sierlijke innerlijk!}

. Like A Stallion .

^{De bont gekleurde juffrouw mompelde: 'Zo mieters voelt het anders niet.' Och nee! Wat had hij gezegd? Hij wist niet hoe een verwonding voelde! 'Ik vrees dat u mij niet bepaald kunt helpen, dit soort wonden genezen na een tijdje vanzelf. Is de bedoeling dan.' Uiteraard. Maar er moest toch wel iets zijn waarmee hij haar kon helpen? Arthur knikte kalm. 'Juffrouw, als ik het recht heb het te vragen: in wat voor onplezierige situatie was u terecht gekomen?' Hij wilde mieters graag weten waaraan deze buitengewoon knappe juffrouw haar letsel te danken had. Terwijl hij geduldig wachtte op zijn antwoord, inspecteerde Sir Arthur de bontgekleurde juffrouw eens goed. Ze was hooguit een jaartje een jonger dan hij, en zag er afgezien van haar wonde er erg gezond en kloek uit. Hm. Wat zou haar naam zijn?}

. Like A Stallion .

^{Soms verloopt een jacht niet helemaal zoals de bedoeling is,' verklaarde ze. 'Prooidieren gaan namelijk niet zomaar op de grond liggen.' Arthur knikte, maar diep vanbinnen voelde hij verbazing. Zelf had hij nog nooit ongeval tijdens de jacht beleefd. Drommels, de prooidieren leken bij tijd en wijle voor zijn poten te springen. 'En wat brengt u hier op een dag als deze?' Och ja. Hij sprak zelden over zichzelf. Dat was niet iets wat een gentleman deed. 'Och, ik vermaakte mijzelf met amusante wandeling! En.. Och, wat een blunder, ik heb me niet eens voorgesteld!' Hij lachte kalm en boog diep voor de bontgekleurde juffrouw voor hem. 'De naam Sir Arthur van Camelot! Een eer u te ontmoeten, juffrouw!' Misschien wist hij haar naam wel achterhalen! 'Maar, beste juffrouw, wat is uw naam, als ik vragen mag?' Hij glimlachte beleefd en keek vol verwondering in de prachtige groene ogen.}

. Like A Stallion .

^{Op een of andere manier leek de juffrouw op een geheel andere wijze in zijn ogen terug te kijken. 'Mijn naam is niet zo spectaculair als de uwe, Sir Arthur van Camelot.' Och nee, Arthur wist zeer zeker dat deze fraaie juffrouw een fraaie naam had! 'Gewoon Syren.' Gewoon Syren? Och nee! De naam was uniek, wonderbaarlijk! Drommels, een ware naam voor een fraaie juffrouw als Syren. 'Ah, juffrouw Syren. Kan ik u verblijden door u een prooi te verschaffen?' stelde Sir Arthur vriendelijk voor. Juffrouw Syren was gewond en, ja, een goede maaltijd had een plezant effect op de gezondheid! De bruine reu glimlachte en wachtte het antwoord van Syren af.}

_{Sir Arthur van Camelot. Jeetje, wat deftig. Het zou haar niets verbazen als ze met een prins te maken had.
'Ah, juffrouw Syren. Kan ik u verblijden door u een prooi te verschaffen?' vroeg hij vriendelijk. Hij was nog niet eens uitgesproken of haar maag begon te brommen. Stiekem wilde ze zijn hulp niet accepteren, haar trots stond in de weg. Maar haar wond had ervoor gezorgd dat jagen de afgelopen dagen niet al te makkelijk was geweest, haast onmogelijk zelfs. En nu stelde Prins Heerlijk voor om een hapje voor haar bij elkaar te scharrelen?
'Hoe kan ik ooit een aanbod gratis voedsel weigeren?' grijnsde ze. Ze kwam overeind en stond enigszins wankel op haar poten. Ze zorgde er wel voor dat ze geen druk uitoefende op haar borst. Dat kon ze er namelijk niet bij hebben, als de wond weer open zou gaan.
Ietwat spottend keek ze om naar Sir Camelot. Hij mocht wel eens laten zien waar hij een prooi vandaan zou halen. Erg veel leek hier namelijk niet te zijn.}

. Like A Stallion .

^{Een rommelend geluid dat uit juffrouw Syren's lijf leek te komen duidde aan dat zij vrij hongerig was. Hij kon van dit moment profiteren: hij zou zich nuttig maken en de honger stillen! 'Hoe kan ik ooit een aanbod gratis voedsel weigeren?' Gratis voedsel? Och, drommels, hoe ze het ook noemde! Arthur glimlachte bescheiden. Jagen was zijn passie! Zelfverzekerd draaide de reu zijn neus in de bries. Plezante geuren vulde zijn snuit. Mieters! Hij herkende de prettige geur van een duinkonijn dat overduidelijk iets te ver gestruind had. Och. Die was van hem. 'Ik zal zo terugkeren, juffrouw,' zei Sir Arthur, en hij boog even licht. Een kans die hij nimmer wilde missen! Het was dit grandioze konijn of een wat minder grandioze meeuw. En uiteraard verdiende de knappe maar gewonde juffrouw Syren de beste van de twee! Drommels, ze zou kunnen genieten!}

. Like A Stallion .

^{Ah.. drommels... Daar zat hij. Een formidabel geval van een duinkonijn. Jonge rammelaar. Mieters. Roekeloos. Arthur was een groot stuk richting de duinen gewandeld, en nu kon het prooidier van achteren observeren. 1... 2... 3! Met een energieke sprong zette Sir Arthur zich af. Rap bewoog hij over het strand. Zijn poten maakte vrij weinig geluid, en hij was razendsnel. Oh, juffrouw Syren zou buitengewoon gaan genieten! Ze zou... Arthur voelde zijn mondhoeken op een eigenaardige manier omhoog krullen, en zijn gelaat voelde warm aan. Och wee, bloosde hij nou? De prachtige groene ogen flitsende rond in zijn hoofd. Drommels. Knap was zij zonder twijfel, en bovendien... 'IIEK!!!' Gesmoord gepiep duidde aan dat het konijn gevlucht was. Potjandosie!!! Arthur schudde zijn hoofd meerdere keren heen en weer. Wat had hij gedaan? Hij had een mieterse prooi laten ontsnappen! Drommels... Ongelukkig sloeg hij zijn ogen ten hemel. Wat had hij gedaan? Nu moest hij de onplezierig zoute zee in als hij nog een degelijk maal voor de juffrouw wilde vangen!!!}

. Like A Stallion .

^{'Volgende keer beter!' Och wee! Daar was Juffrouw Syren al! Arthur voelde zijn gelaat eigenaardig opwarmen. Dit was zeer oncomfortabel... 'Drommels! Mijn excuses, Juffrouw Syren! Ik zal u een vis bezorgen,' piepte Sir Arthur blozend. Och wee... Hij keek spijtig in de woudgroene ogen. Hé, mieters, ze keek totaal vergenoegd! De Juffrouw was niet teleurgesteld in zijn jachtkwaliteit. Potverdriedubbeltjes... dit kon niet waar zijn! Hij had nog nooit iets gemist! Hij... Och. Hij moest zich vermanen! Er was nog een kans Juffrouw Syren te verblijden met een goed maaltje vis! Jawel! Opgetogen marcheerde Sir Arthur naar rotsen die de branding aanduidde. Hij had nog nimmer op zeedieren gejaagd, maar och, voor alles is een eerste keer! Optimistisch tuurde Arthur in het heldere water van den zee. Het rook zout op een eigenaardige manier. Drommels! Hij werd er gewoon gierig naar nieuws van! Een opvallende glinstering onder de zeespiegel duidde een vis aan. Een behoorlijk guitige vis! Dat mieterse prooidier was van hem!! Sir Arthur van Camelot spreidde de poten en boog het hoofd voorzichtig naar voren. Nog even en... SPLOSH!! Zijn kop schoot naar voren, en meteen voelde hij zijn ogen onplezier ferm steken. Ahh!! Instinctief klemde hij de kaken dicht, waardoor een zilte maar toch ietswat vlezige smaak zijn mond vulde. 'Dwommols!' lachte Arthur met een gevulde bek toen hij het hoofd ophief. Hij had er een bij de lurven gepakt!}

. Like A Stallion .

^{Het glibberige gedrocht in zijn mond spartelde zeer gezwind, maar Arthur klemde zijn ijzersterke kaken dicht op elkaar. Een siddering duidde de dood van het prooidier aan. 'Heeft niemand je geleerd dat je niet met je mond vol mag praten?' Och, hemeltje! Daar had hij nog nimmer over nagedacht! Voorzichtig legde Sir Arthur het zilte zeewezen op de rotsen. Hij zag dat Juffrouw Syren al naast hem geland was. 'Mijn excuses voor dat onacceptabele gedrag,' smiespelde hij terwijl hij het zilte bloed van de lippen likte. Voorzichtig probeerde hij te glimlachen. Ze was toch niet kwaad? Hij speurde de woudgroene ogen af. Oh, mieters! Ze leek zelfs heel tevreden met haar prooidier. 'Deze gift is voor u. Alstublieft, geniet ervan.' Och wee, waarom voelde hij alles toch kriebelen vanbinnen? Dit zeer onprettige gevoel was niet natuurlijk, was het nu? Waarom zou hij het voelen? Sir Arthur deed voorzichtig een pas zijwaarts, om Juffrouw Syren genoeg ruimte te geven. Dan kon ze gaan genieten van haar exclusieve maal.}

. Like A Stallion .

^{Met een vergenoegde glimlach keek Arthur toe hoe Juffrouw Syren van het prooidier genood. Drommels. Hij was zeer weetgraag naar de smaak van de zeevis. 'Het is net vis uit het meer, maar dan wat zouter,' vertelde Syren hem. Vol jolijt zette ze haar tanden in het zilveren lijf. 'Ooit zeevis gegeten?' Och wee, hij moest weer iets over zichzelf gaan zeggen. Dat was niets voor een heer! Maar een vraag negeren was ook niets voor heer... 'Helaas nimmer,' gaf hij kalm toe. 'In Camelot had men immers geen zeegebieden, maar wel een aanzienlijke meren.' Ah. Camelot. Wat smachtte hij naar de verse velden, de warme bries. Met een dromerige blik keek hij in de prachtige ogen van Juffrouw Syren. De kleur liet hem mieters veel denken aan de uitmuntende bossen daar. 'Maar, genoeg over mij, Juffrouw. Als ik het recht heb om het te vragen, weet u of er roedels te vinden zijn in deze fraaie landerijen?' Er was maar 1 manier om Camelot terug te winnen. Hij kon zijn onkel enkel aan met een omvangrijk leger aan zijn zijden. Hij moest vrede sluiten met Alfa sluiten en om zijn hulp vragen.}

. Like A Stallion .

^{Hij keek kalm toe hoe Juffrouw Syren haar hap zeevis verorberde. 'Zeker. Er zijn twee roedels in Serigala. De Shadows leven hier vlakbij, in de duistere delen, ook wel de Low Lands genoemd.' De Shadows? Och hemeltje, dat klonk niet al te plezant. 'Volgens mijn Alpha een onguur volkje. Zelf heb ik ze nog nooit ontmoet. Blijkbaar mag ik daar blij mee zijn.' Drommels! Juffrouw Syren was dus een echt roedellid! Diep vanbinnen wenste Sir Arthur dat het een sterke en degelijke roedel was, zodat hij zo nu en dan Syren aan zou kunnen treffen. Een slijmerig geluid duidde aan dat de magnifieke Wolvin haar maal aan de kant schoof. Och wee, lustte ze het dan toch niet? 'Je moet het wel proeven hoor.' Hemeltje! Wat een mieters aanbod! Voorzichtig boog Arthur zich over de restanten van het zilveren prooidier. Hij opende zijn mond, bedacht zich en zei beleefd voor hij een hap nam: 'Dank u zeer voor dit mieterse aanbod, prachtige Juffrouw Syren!' Hij naam voldaan en hap en... Potverdriedubbeltjes! Wat had hij nou gezegd? Ongemakkelijk en met een blozend gelaat slikte Sir Arthur zijn maal in. Wat moest Juffrouw Syren wel niet denken? 'Em... eh.. Neem me niet kwalijk Juffrouw. In welke roedel zit u precies?' Niet aan denken, Arthur! De Juffrouw heeft je stompzinnige gebral vast niet gehoord... Kalm blijven... Hou je haaks, stakker.}

. Like A Stallion .

^{Voorzichtig wierp Sir Arthur een blik naar boven, hopend dat de Juffrouw zijn verspreking niet opgemerkt had. Och wee. Wat nou als ze het wel deed? 'Ik mag me een trots lid noemen van Ōkami, een nieuwe roedel geleid door Alpha Amatariseu,' sprak de prachtige Syren plots. Ōkami. Dat was een naam die hij nog nimmer gehoord had. 'Hemeltje, dat klinkt als een plezante naam. Wat is de geaardheid van uw roedel?' Drommels. Hij had geen idee was de ene Amatariseu was, maar hij stelde hem voor als een krachtige leider. Arthur nam bescheiden nog een klein hapje van de zeevis, en liet de aroma's door de mond heen en weer gaan. Dat smaakte mieters! Met een voldane glimlach op zijn gelaat slikte hij de hap in.}

. Like A Stallion .

^{'Ōkami is een neutrale roedel. Een lid word je niet zomaar. Je moet aan de Alpha bewijzen dat je waardig genoeg bent om deel uit te maken van de roedel.' Och, hemeltje! Arthur was geen grote prater! Maar wellicht kon hij de Alpha verblijden met een wat grotere prooi? 'Binnenkort hebben we een bijeenkomst hier in het zeegebied. Mocht je geïnteresseerd zijn, dan kan je altijd een bliksembezoekje brengen. Wie weet vindt Ama je wel een aanwinst. Er is namelijk een schrijnend gebrek aan reuen momenteel...' Sir Arthur had geen enkel benul waar in het zeegebied deze bijeenkomst zou gaan plaatsvinden... Drommels! Op een of andere manier klonk deze roedel zeer goed in de oren! Hij betwijfelde of het nou vanwege de Juffrouw's aanwezigheid was of niet. Plotseling merkte hij de snelle gebaar van Juffrouw Syren's oog. Flirtte ze nou? 'Drommels!' piepte Arthur, die zich bij accident verslikte en dus amper zuurstof kreeg. 'Ik zal er zeker zijn, Juffrouw! Ik ben zeer benieuwd naar uw Alpha en de manschappen!' Hij was zeer benieuwd wat voor volk deze roedel zoal trok. Drommels, waarschijnlijk van dat mieterse volk zoals de prachtige Juffrouw Syren!!}