The Ashes on the Ground | Open

Hij had niet door dat hij het bewustzijn had verloren totdat hij zijn omgeving langzamerhand weer begin waar te nemen. Enkele keren knipperde hij met zijn ogen om de waas in zijn zicht weg te krijgen en de duisternis naar de hoeken te werken. De wolf snoof een paar keer diep en nam daarbij allerlei geuren mee zijn neus binnen. Hoefdieren, water, bomen- niet heel veel verschillende soorten bomen, dennenbomen? Ja, voornamelijk dennenbomen. Hij was in een naaldbos, of deze was in ieder geval niet ver weg. Maar er was nog iets anders... Nogmaals haalde hij adem door zijn neus en sloeg zich toen mentaal voor de kop. Hoe had hij zo’n dominantie geur kunnen missen?! Zand! Er was overal zand! En rotsen. Waarom was er overal zand en steen? De wolf spande zijn spieren aan om te kunnen bewegen, maar in plaats van makkelijke, vloeiende bewegingen, voelde hij alleen maar beursheid en pijn. Alsof zijn spieren in brand stonden - nee, meer alsof al die dennenbomen hem aan het steken waren met hun kleine, dunne, naaldachtige bladeren. Het was geen pretje. Toch zette hij door en hees zijn bovenlichaam overeind om deze op zijn ellebogen te laten rusten. Zijn kop schudde hij iets wilder dan goed voor hem was, in de hoop de piep die zijn oren teisterde te verminderen en de geluiden van zangvogels beter te kunnen horen; het klonk allemaal zo wazig en ver weg. Voor deze actie kreeg hij echter een fikse hoofdpijn terug en hij kneep zijn ogen stijf dicht. Meestal hielp dat wel een beetje tegen het gebonk in zijn kop. Dit maal leek het weinig nut te hebben. Nou ja, dan maar even door het rottende vlees bijten. En dat was nu eenmaal niet fijn - of lekker, wat dat betreft.
De wolf schoof zijn benen onder zijn lichaam en tilde zijn gewicht met een kreet op, ondanks zijn spieren die onder de inspanning zeurde en pijnprikkels vanuit een van zijn achterbenen zijn hersenen in stuurde. Hij trok zijn lippen op in een snauw en wankelde een recordpoging van twee passen voor hij weer de grond van dichtbij kon gaan bekijken. Zijn linkerachterpoot deed ontzettend veel pijn. Waarom deed het pijn? Verdwaasd keek hij om zich heen. Wat was er gebeurd? Waarom kon hij niet gewoon lopen zoals normaal? Hij was geen klunzige pup meer! Oké, wel klunzig.. maar geen pup! Zijn blik viel op de rotsen en de grote hoeveelheid zand en stof dat door de lucht dwarrelde. Toen begon het weer een beetje te dagen. Een aardverschuiving. Hij was beland in een aardverschuiving. Of eigenlijk had hij het veroorzaakt toen hij over een smalle bergpas liep, tot de grond onder zijn poten plots verdween. Met een verraste piep was hij omlaag gedonderd. ”Oh come on. Not again!” zuchtte hij geërgerd en blies een paar stofwolkjes de lucht in. Hij probeerde zijn aandacht een beetje weg te krijgen bij de pijn door naar de donkere nachtlucht en de vele sterren te staren, maar erg veel hielp het niet.

De wolf had nooit moeite gehad met navigeren en als hij wilde, wist hij altijd waar hij heen moest gaan, maar daar kon hij niet veel avontuur in vinden dus negeerde hij alle tekens in de natuur die hem de weg wezen. De hemel was echter één ding dat hij nooit de rug toe kon keren. Zijn aller eerste herinneringen hadden iets te doen met de sterren en iedere keer dat hij opkeek, voelde hij een zekere kalmte die hem terugbracht naar de tijd dat alles nog goed was. Dat hij zijn familie nog had en er nooit iets ergs met ze zou gebeuren. Dat gevoel wist hem altijd te kalmeren, in wat voor een situatie hij zich ook bevond. Zijn eerste instinct was nu dan ook om omhoog te turen naar de prachtig heldere hemel en de vele sterren die erin te vinden waren. Toch wist de pijn in zijn hoofd en achterpoot nog altijd grip te houden in zijn achterhoofd.
"Alles goed?" hoorde hij een vrouwelijke stem plots vragen. Hij keek om zich heen, opzoek naar de wolvin die zojuist had gesproken. Waar was ze? Hij vond haar nergens. Het enige wat hij zag waren de rotsen waar hij op lag, en de boomtoppen verder weg onder hem. Zijn hart maakte een sprongetje in zijn borstkas en hij slikte kort. Hij was op een richel beland. Een aardig brede richel, wel te verstaan, maar hoe dan ook een richel. Waarom wist hij zich altijd weer in de meest benarde situaties te krijgen?
Met zijn voorpoten zette hij zich ietwat af en rolde op zijn andere zij. Hij siste tussen zijn tanden door toen zijn linker achterpoot de grond iets harder raakte dan geplant. "Definieer goed," antwoordde hij, terwijl hij zijn blik naar boven liet glijden. De stem had daar vandaan moeten komen. Tenzij de wolvin in dezelfde puree zat als hij, maar daar ging hij niet vanuit. In zijn ooghoeken zag hij een lichte schim bewegen en toen hij zich erop focuste, bleek het de wolvin te zijn. Het was een witte wolvin. Hij had eerder compleet witte wolven gezien, maar elke keer verbaasde het hem toch hoe wit hun vacht echt kon zijn. Zeker in de winter periodes. Stiekem was hij er jaloers op - oké niet stiekem. Hij had meerdere keren al duidelijk gemaakt dat hij ook zo'n vacht wilde hebben. Jammer genoeg was dat niet voor hem weggelegd, maar dat betekende alleen dat hij de aparte kleur meer kon waarderen. Hij glimlachte iets. "Ik ga je proberen te helpen," zei ze voor ze uit het zicht verdween. De wolf liet zijn hoofd weer op de koude rotsen onder hem rusten, de glimlach nog altijd rond zijn smoel. Ze was behulpzaam. "Bedankt! Oh, en als je toch bezig bent, neem een konijn mee!" Hij had wel zin in een konijn. Het waren lekkere snacks, zeker als je trek had.

"Ik kan niets beloven," hoorde hij ergens achter de rotsen vandaan komen, het geluid vaag door de objecten die in de weg stonden. Dat was nou jammer. Hij had best trek; al een tijdje niet gegeten met al het lopen en rennen. Misschien kon hij er zelf nog wel eentje vangen als hij eenmaal weer overeind stond, maar zijn kansen zag hij niet erg schoon in, met al die pijn in zijn achterpoot. Kort bewoog hij de ledemaat als test hoeveel hij er nog mee kon doen en wat de schade precies was. Het leek niet gebroken; moest wel verstuit zijn dan. Dat kon hem de komende dagen wel mank laten lopen. Jagen ging een mooi probleem worden dus. Stom dat hij gisteren had besloten door te lopen in plaats van het spoor van een zieke ree te volgen. Het zou een makkelijk doelwit zijn geweest, ondanks dat hij alleen was, en voor de komende dagen zijn maag gevuld houden, maar nee, hij moest weer eigenwijs zijn.
Kletterende stenen en kiezels trokken hem abrupt uit zijn gedachten en hij keek op voor zover dat mogelijk was. Het geluid was uit de richting gekomen waar hij verwachtte dat de wolvin nu zo ongeveer moest zijn. "Alles in orde?" riep hij uit. De wolf zou het vreselijk vinden als de teef iets overkwam omdat ze hem probeerde te helpen, maar tot zijn opluchting kwam ze toch tevoorschijn, min of meer ongeschonden, met wat stof in haar witte vacht. Uit de kleine details in haar houding en manier van lopen kon hij echter toch zien dat ze niet helemaal oké was na (wat hij vermoedde) een kleine valpartij was geweest. "Moet ik je helpen met opstaan?" Hij glimlachte kort en begon al aanstalten te maken overeind te komen, terwijl hij zei: "Nou, ik denk - of moet - wel overeind kunnen komen nu ik weet wat er aan de hand is. En ik zou er van balen als we samen die klif omlaag knikkeren..." Kort hield hij zijn mond om zijn gewicht met enige moeite omhoog te kunnen tillen en het te balanceren op de drie nog bruikbare poten. Voor één prachtige seconden leek het goed te gaan, tot ineens de wereld om hem heen begon te zwemmen en de simpele concepten van omhoog, omlaag en rechts en links niet meer duidelijk waren. Hij wankelde op zijn poten; deed zijn best zich weg te duwen van de vloer die aan de ene kant dichterbij kwam, maar met een kleine inspanning van zijn spieren vervolgens aan de andere kant weer dichterbij dreigde te komen. Dit zou hij niet lang vol kunnen houden. De symptomen waren voor hem niet onbekend, maar dat betekende niet dat hij er nu wat aan kon doen. Hij zakte weer door zijn benen.

En hij was weer terug bij af. Op de koude, stenen vloer. Ah, die vloer toch ook. Mooie plek om te overnachten, hoewel niet erg comfortabel voor een lange tijd. Toch besloot hij zich maar terug op zijn zij te rollen. Dat lag in ieder geval comfortabeler dan.. op welke manier hij ook lag. "Ik denk dat je toch wat hulp kan gebruiken," concludeerde de teef wat droogjes. De reu keek op naar haar, recht in de twee grijzige ogen- of waren ze blauwig? Het was lastig te zien in dit licht, of het had te maken met de situatie waar hij in verkeerde. Om de een of andere manier had hij moeite zijn zicht te focussen en scherp te stellen. Maar hoe dan ook, hij keek op naar haar met wat hij wist dat een frons was op zijn gezicht. "Hulp? Hoe bedoel je hulp? Ik ben helemaal in orde! Oké, bijna helemaal," reageerde hij, maar de witte wolvin was ondertussen al meer bezig met het scannen van de directe omgeving, voor ze uiteindelijk naast hem kwam staan. Oh, gezellig zo saampjes op een richel met een zeker dood op een pas afstand. "Zeg maar hoe ik je kan helpen," sprak ze vervolgens. "Okay, well, if you insist. Zorg er eerst maar voor dat je niet die klif omlaag kukelt met een plotse windvlaag - dat zou zonde zijn - en stel me dan wat vragen. Ik heb je nodig om me wat vragen te stellen, alledaagse vragen die iedere wolf zou moeten weten. Vragen zoals 'wat is de helderste ster in de nachtelijke hemel?' Niet die vraag natuurlijk want daar weet ik het antwoord nu al op. It's Sirius, by the way." Hij sprak ontzettend snel en eindigde met een glimlachje rond zijn smoel toen hij zijn eigen vraag beantwoorde. Het verzoek was echter niet zo nutteloos als het misschien voor een vreemde kon klinken en zou hem wel degelijk helpen. Hij moest weten tot hoeverre hij zich dingen kon herinneren, hoe goed hij zich kon concentreren op de vragen en diens antwoord. Aan de hand daarvan kon hij wel zeggen hoe erg zijn situatie werkelijk was en wat de volgende stap zou worden. Maar daarvoor had hij vragen nodig die hij niet zag aankomen en al bij voorbaat het antwoord op wist.