Ashes

Emaya bezocht het kerkhof weer. Rust heerste hier. Vooral 's nachts. Dus ook nu liep ze tussen de graven door, onder een prachtige sterrenhemel. Haar cyaanblauwe ogen gericht op de hemel, haar snuit in de lichte zomerbries. Haar poten brachten haar in geen enkele vaste richting, alles wat ze deden was ervoor zorgen dat ze niet tegen een steen op knalde. Voorzichtig manoeuvreerde ze tussen de grafstenen door, en al gauw liet ze haar kop zakken om vervolgens tegen een eenzame steen aan te zitten. Deze was ver van de anderen verwijdert, hij was net zo eenzaam als zij zich soms voelde.

Een geur drong haar neus binnen. Het was die vervelende teef die ze op een of andere manier maar bleef tegenkomen, en waarvan ze de naam nog niet kende. Voor nu stond ze bekend als Witje. In ieder geval in Emaya's kop. "We blijven elkaar maar tegenkomen, nietwaar?" zei ze zacht en droog, waarna ze zich langzaam omdraaide en met een onschuldig glimlachje naar de teef keek. "Wat kan ik voor je doen?"

Ashes.

En opnieuw was Aissar's liefje in hun gebied gesignaleerd, op wonderbaarlijke wijze. Kova vertrouwde het hele zaakje niet en geloofde er niks van dat dit toeval was. Waarschijnlijk was ze weeral opzoek naar de zwarte reu, maar de kans dat ze hem zou vinden was vrij klein. Kai had immers haar vertrouwen verloren - het vertrouwen en de loyaliteit van haar bloedeigen nageslacht - en het zou de jonge teef verbazen als ze hem er op uit had gestuurd. Met haar kop schuddend sprong ze over een omgevallen grafsteen en inhaleerde de geur van de witte teef nog eens om zeker op het goede spoor te blijven. Waarom konden die twee niet eens leren dat ze gewoon niet samen konden zijn? Okami en Shadow's waren door een of andere reden gezworen vijanden waardoor vriendschap, laat staan liefde onmogelijk was. Tss. Wat konden partners toch gekke dingen doen. "We blijven elkaar maar tegenkomen, nietwaar?" klonk er plotseling voor haar snuit. Pal voor haar neus stond ze, een grote sterke teef met blauwe ogen. "Wat kan ik voor je doen?" Met een emotieloos masker over haar gezicht getrokken zette de jonge Shad een stap vooruit en keek zonder angst in het andere paar blauwe ogen van de andere. "Ik kan exact hetzelfde aan jou vragen. Wat kan ik voor jou doen?" Haar blik veranderde niks toen ze verder sprak. "Je weet dat je hem niet meer kan zien."

Koel keek ze de jongeling aan. Ze glimlachte onschuldig, lieflijk, als een kleine pup die ontkent wat ze heeft gedaan. Haar ogen schitterden zonder enige emotie. "Ik kan exact hetzelfde aan jou vragen. Wat kan ik voor jou doen?" Zonder blikken of blozen vervolgde ze: "Je weet dat je hem niet meer kan zien." Oh wauw. Blijkbaar kon ze geeneens een normaal gesprek hebben met een Shad zonder dat Ais een onderwerp werd. Oh nee, de zoon van de alfa is verliefd op de dochter van de alfa van hun vijand, oh nee, nu komt er oorlog! Ze overdreven. Enorm. "Wie zegt dat?" Ze spitste haar oren om zogenaamd te horen dat iemand het zei. "Nope, niemand dus. Sinds wanneer ga ik luisteren naar een pup van een andere roedel?" vroeg ze net zo onschuldig als net. Zo had zij de Shads leren kennen. Koud, angstloos en irritant. Dat leerde ze als kleine pup over de Shadows. Tot ze doorhad hoe het daar echt ging.

Ashes.

Met een minachtende, onschuldige en zoete glimlach op haar witte lippen gekruld keek de wolvin op haar neer alsof ze een prinses was. Van enkele betrouwbare bronnen had Kova gehoord dat dit beest de dochter van de Alfa van die nieuwe roedel moest zijn. Blijkbaar vond ze dat dan de moeite waard om mee te pronken, maar oh nee, werken bij haar zou dat niet. Voor haar was die Emaya een even grote nietsnut dan al die andere Okamipoedels... Nou ja, behalve Syren dan, maar die zou er snel genoeg spijt van krijgen dat ze zich bij hen had aangesloten. "Wie zegt dat?" merkte ze haast minachtend op, gevolgd door een paar spottend gespitste oren die naar iets onhoorbaarheid luisterden. "Nope, niemand dus. Sinds wanneer zou ik luisteren naar een pup van een andere roedel?" Pup? Ze was nauwelijks twee jaar ouder dan haar. Nog te bedenken dat ze ooit in bijna dezelfde situatie als zij had gezeten. Kova's ijsblauwe, emotieloze ogen veranderden voor geen meter, enkel gleden haar sneeuwwitte oren geërgerd opzij door de onschuldige ondertoon in haar mierzoete stem. "Sinds wanneer jij niet meer oog in oog met Kai wilt staan," zei ze op een koele toon. Toen dit Sneeuwwitje de zwarte teef had gezien, had ze wel gezien hoe ze bijna uit haar parelwitte pels stond te bibberen, alsof ze een spook had gezien. Mm, toen had ze niet zo'n grote bek gehad.

Emaya zuchtte en schudde met een klein glimlachje haar witte kop. Haar blauwe ogen vingen die van de ander. Haar "pup"-opmerking deed de jongeling geërgerd met haar oren trekken. Haar glimlach werd breder. Dit effect, dit wou ze. Puur en alleen maar baddie pesten. Nonchalant ging ze zitten. "Sinds wanneer jij niet meer oog in oog met Kai wilt staan," zei de jonge wolvin koel. Oehh, laten we eens de alfa's erbij halen. "Hmm, die wordt ook minder dreigend met de dag. Ik weet nog de oude Shads, die zouden niet eens omkijken naar zo'n kleintje. Ik kan gewoon niet geloven dat ze vanwege een trouw ledentekort dit moet nemen," zei ze. Afkeurend liet ze haar blik over de ander glijden. Pff. Helaas, Witje. De Shadows hebben veel betere dagen gekend.

Ashes.

Dit beest was werkelijk sneuer dan Kova had verwacht. Het voedde zich met de ergernis van andere wolvin zodra maar het kleinste teken van irritatie op dook op het gezicht van de ander. Oké, ze moest toegeven dat zij ook wolven irriteerde, maar vreemd genoeg gaf het haar geen voldoening of trots dat ze een poedeltje op zijn teentjes had getrapt. Het was eerlijk gezegd, nu de jonge teef er over nadacht, vrij zwak om dat te doen, niet? Een "minderwaardige" wolf in d'r ogen uitschelden en vervolgens fier als een pauw paraderen. Mmm, het was in ieder geval niks voor Kova. "Hmm, die worden ook minder dreigend met de dag..." Vanaf dat moment luisterde ze zelfs al niet meer, maar spitste ze haar oren haarscherp naar voren en verscherpte de blik in haar ogen zonder maar een keer te knipperen. De rest van haar spottende opmerkingen deerde haar niet veel meer - het begon stillaan in herhaling te vallen over haar grootte en over haar zogezegde "zwakheid". Deze wolvin wist toch dat ze loog tegen zichzelf, right? De jonge teef had haar zien bibberen als een konijn tegenover een beer die op het punt stond om verslonden te worden toen Kai doodnormaal voor haar was gaan staan. Bovendien had ze ook niet zo'n grote bek meer gehad, Aissar had de hele tijd het woord genomen en het voor haar opgenomen. "Natuurlijk," viel Kova haar rustig en emotieloos in rede terwijl haar ogen kalm over Emaya's lijf gleden en terug naar haar gezicht. "Daarom was je je tong verloren toen je d'r zag, oh, natuurlijk." Ze deed haar best haar toon nog steeds bevestigend te laten klinken en niet spottend of scherp, maar dat lukte niet volledig. Emaya hier begon haar stillaan haar keel uit te hangen en dat liet ze ook duidelijk merken. Maarja, ze probeerde nog een beetje beleefd te blijven, kwestie van respect tegenover Ais.

Ze ging van de ene Shadow naar deander. Eerst Craig en Zayn, nu stond daar ineens deze kleuter voor haar neus. Craig had haar naam verklapt. Kova. Kova. What on earth betekende dat nou weer? Wat voor een domme naam was dat nou weer? Een licht valse glimlach sierde Emaya's lippen. "Natuurlijk," kwam er emotieloos uit Kova's bek, regelrecht gestuurd door haar lege kop. "Daarom was je je tong verloren toen je d'r zag, oh, natuurlijk." Emaya hoorde hoe Kova haar best deed om nog steeds hetzelfde te klinken, maar de spot zat er duidelijk in. "Ik weet tenminste wanneer ik mijn kop moet houden, lief klein Koofje," glimlachte Emaya. Ahh, dit kon ze wel iedere dag doen. Nu begreep ze waarom haar moeder het zo leuk vond om Shadjes te pesten. De reacties waren hilarisch, soms.