. Like A Stallion [SYREN] .

_{Prins Heerlijk verslikte zich en kleurde langzaam nog roder. 'Drommels!' piepte hij buiten adem.'Ik zal er zeker zijn, Juffrouw! Ik ben zeer benieuwd naar uw Alpha en de manschappen!' Nou, veel manschappen waren er nog niet bij. Ōkami bezat namelijk meer vrouwschappen. Ze grijnsde.
'Dat moet u zeker doen,' verzekerde ze Sir Camelot, al wist ze niet precies wat ze nou dacht bij het idee dat hij haar roedelgenoot zou worden. Om de een of andere vreemde reden fladderde er iets in haar binnenste. Wat was dit voor onzin?
Ze stond op en likte voor de laatste maal over haar wond. Arthur had de restanten van de vis naar binnengewerkt; blijkbaar vond hij het net zo lekker als zij. Ze schudde haar vacht uit.
'Ik ga een wandelingetje maken,' vertelde ze. 'Voorkomen dat mijn spieren stijf worden.' Syren wachtte nog even, misschien was Sir Arthur ook wel in voor een tochtje langs het strand?}

Sir Arthur van Camelot - Syren had een obsessie met zijn deftige naam - leek plotseling geladen te worden met een flinke hoeveelheid energie. Hij lachte, een geluid waarvan ze warm werd vanbinnen, en zette een stap in haar richting. 'Zou ik u mogen vergezellen op dit plezante uitje?' Ja hoor, dat had ze al verwacht. Ze knikte vriendelijk, maar keerde haar kop af om haar grijns te verbergen voor de reu.
'Ik zou vereerd zijn,' reageerde ze. Ineens kreeg ze door hoe haar eigen spraak veranderd was. Ze leek wel een shucking prinses met die dure woorden! Wat mankéérde haar?
Zuchtend omdat ze haar eigen gevoelens niet meer begreep, begon ze te wandelen. Het zand knisperde tussen haar pootkussentjes, terwijl de wind met haar vacht speelde. De zon stond hoog aan de hemel, het weer was schitterend voor een strandwandeling. Haar ogen gleden langs de horizon, waar het water met de hemel leek te versmelten.
'Kunt u eigenlijk zwemmen, Sir Arthur van Camelot?' Dat was te hopen. Wie niet zwemmen kon werd niet opgenomen in de roedel. De eerste test was waarschijnlijk naar Belcrest zwemmen. Met een beetje geluk zou het water laag staan op het moment van de overtocht. Anders zou Prins Heerlijk misschien wel eindigen als vissenvoer. Zonde van het vlees, vond ze.

[Yikes dit is veel te zoet allemaal :'D]

Het bleef even stil na haar vraag, waarna Sir Arthur met een dromerige blik in zijn ogen zijn kop oprichtte en antwoord gaf. 'Ik heb nimmer gezwommen in den zee, maar ik heb wel degelijk geleerd het hoofd boven water te houden,' knipoogde hij. Syren grijnsde.
'Gelukkig. Dat komt later goed van pas,' deelde ze hem mee. Waarom dat zo was, liet ze nog even buiten beschouwing. Dat mocht Ama allemaal uitleggen.
Genietend wandelde Syren over het strand, terwijl zonnestralen haar vacht verwarmden. Het gezelschap van Arthur deed haar meer goed dan ze wilde toegeven. Soms was ze eenzaam, lag ze uren aan het strand met niets meer dan haar eigen gedachten om haar bezig te houden. Vaak dacht ze aan vroeger, aan de tijd waarin ze nog een gezin had, ouders, nestgenoten. Geen van hen was nu nog in leven. Haar hoop was gevestigd op Serigala. Ze zou een nieuw leven beginnen in Ōkami.

[En toen was de inspi verdwenen.]

_{Genietend wandelde Syren over het strand, nam alles in haar op. Van de ziltige geuren die haar omringde, tot het ruisen van zandkorrels in de wind. Haar staart was opgetogen opgericht en gaf haar humeur aan; tevreden en gelukkig. Ze voelde zich thuis, op de een of andere manier. De zee kalmeerde haar, en de aanwezigheid van de reu naast haar vervulde haar met een vreemd gevoel van blijdschap. Sir Arthur van Camelot was een goede wolf.
Haar gedachten richtten zich op de toekomst. Er stond flink wat in het verschiet. Zo zou Ōkami binnenkort werkelijk van start gaan, en zou Syren een taak opgedragen krijgen. Nieuwsgierig was ze naar wat de grote Albino voor haar in petto had. En zou Arthur ook een plekje krijgen in de rangorde?
Dingen waar ze later haar hoofd over zou breken. Voor nu was het genieten. Genieten van het strand, de ondergaande zon, en het gezelschap.}

[Topic gesloten]