I'm happy to meet you (Colegon GESLOTEN)

Celegon zat nog onder het bloed en zijn broertje kwam aanlopen. Toen Celegon zijn broertje aankeek leek hij erg enthousiast, iets wat Celegon dus totaal niet was, maar oke het was zijn broertje en hij was te minste niet boos. Hij zei dat Celegon erg goed kon vechten. Tja had nu eenmaal een poema gedood, maar als hij net verkeerd beet tja dood was. Hij vroeg of hij hem ook zo kon leren vechten. Celegon zuchtte even, wat pijn deed, hoe kon je echt leren vechten, moest het niet gewoon door gevoel komen? Celegon ging liggen en keek naar zijn buik die veel bloed verloren had. Hij likte de wond die er heel erg ernstig uit zag en smerig was het zeker ook. Stukje vlees en vel was uit zijn buik geschuurd door de poema. Hij stopte met likken en keek zijn broertje aan. ‘’Misschien, als ik het KAN leren.’’ Zei hij simpel met bloed om zijn bek. Hij ging met zijn tong rond zijn mond en probeerde zo zijn bek een beetje schoon te krijgen wat niet veel werkte maar toch wel een beetje. Ook bloed van de poema zat in zijn vacht vast geplakt. Celegon had pijn maar hoeveel pijn maakte niet uit, het was fijn om weer te vechten en hij had ook zijn broertje verdedigd. ‘’Niet dat ik het niet wil, maar het is gewoon hoe.. Snap je?’’ Zei hij nog voor de zekerheid als de andere zin er niet zo goed uit ging.

Zijn broertje keek hem eerst even verward aan maar veranderde n zei dat hij het snapte. Snapte hij het wel, of deed hij alsof? ‘’We kunnen het proberen,’’ Zei hij. ‘’Maar dan beginnen we niet met een, poema.’’ Zei hij lachend en stond weer op. De zon begon lekker tegen zijn rug aan het schijnen, heerijk. Het was eindelijk lente, lente weer dan ook. Ugh vechten met een poema was niets, zijn broer ging achter een beer aan met jongen, maar ja je weet hoe dat ging aflopen. Celegon wist dat hij zijn broer kon tegen houden maar deed dat niet, hij mocht zijn broer niet zo dus hij van hem af en zo was zijn oplossing door het lot gemaakt, maar je kon zeggen door Celegon. Ugh zijn broer, wat was dat een lafaard. Hij was als pup altijd het lievelingetje bij hun moeder. Zijn moeder had Celegon achtergelaten maar zijn broer bleef, misschien kent Scarleg hem nog wel. Celegon wou net vragen maar besloot het niet te doen, misschien mocht Scarleg hem wel en had verdriet dat hij was overleden. Zijn moeder wist het wel, dat Celegon hem had vermoord, daarom had hij ook wel huurmoordenaars gekend, zoals hij ook was. Ze probeerden Celegon te doden en op te sporen, dat waren ze gelukt, maar het doden was andersom, Celegon moordde hun. Oh wat miste hij zijn beroep, vermoorden voor vrienden, die vrienden mochten nu ook dood maar die had hij nooit weer gevonden.

Oh Shait de vraag kwam eraan die hij niet wou horen, of hij ook hun vader kende. Het antwoord was ja maar hij wist niet of hij het wel kon zeggen. Hij wist dat broers niet logen maar dat had hij natuurlijk allang gedaan. ‘’Ja… Het was een held maar was helaas overleden nadat je moeder zwanger is geraakt. Hij heette Bodolf.’’ Zei hij geloofwaardig maar natuurlijk as het niet waar. Bodolf was een vreselijke vader die Celegon zijn slechte kant, zijn hele lichaam en innerlijk dus, tot kwaad bracht. Van zijn vader moest hij altijd alles doen, jagen op zijn 4 maandjes, zijn broertjes verwennen en schoon maken omdat zijn moeder daar niet goed genoeg voor was. Jakkie, de gedachten al waren vreselijk. Bodolf, was hoogwaarschijnlijk nog niet dood, hij was sterk, te sterk voor Celegon. Deed Celegon wat niet kreeg hij straf, pijnlijke straf. Hij hoopte dat zijn broertje niet meer vragen ging stellen over hun vader.



(Ik had gewoon even snel een naam verzonnen voor de vader..)

Scarleg begon te genieten van de zon. Hij besloot dus niets te beantwoorden. Hij keek omhoog. Dat genieten moest nu, er kwamen wolken dichterbij de zon. Hij was nu al lang bij zijn broertje, hij vond het natuurlijk niet erg maar het zachte lieve gedoe vond alleen niks aan hem. Hij begon een bekende reu te ruiken en niet zo’n lieve ook. Een reu met een slechte geschiedenis met Celegon. Hij had Celegon vast ook al geroken want de geur kwam dichtbij. Jeej klonk er sarcastisch in Celegons kop. ‘’Let’s Go!!’’ Hij klonk vrolijk en speels. Hij gaf Scarleg een speels nipje en rende er van door als een speel seintje. ‘’Wie het snelste is!’’ riep hij. Niet zo’n super excuus maar dat was de enige die hij toen kon verzinnen. De reu zijn geur bleef hetzelfde, dat betekende dat hij dus ook rent. Jeeeeej! ‘’Kom op Scarleg sneller!’’ Schreeuwde hij. Hij veranderde zijn snelheid naar nog sneller. Hij ging nog niet eens op zij snelst maar Scarleg moest hem wel kunnen bijhouden. Nu dacht de reu van zijn verleden vast dat hij een poedel was. Thanks Scarleg klonk er nogmaal sarcastisch in zijn kop. Het liefst had hij die reu van vroeger nou doodgebeten. De geur kwam dichterbij. Celegon wist dat als hij op zn snelst ging dat de ene reu hem niet zou kunnen bijhouden maar waarschijnlijk zijn broertje dan ook niet. Toch ging hij op zn snelst want hij wou niet dar Scarleg hem zou zien vechten met een andere reu. Opeens was de geur van die ene reu weg maar ook die van Scarleg was niet meer ruiken. ‘’Scarleg?’’ Klonk zijn stem door de bomen. Hij wou niet roepen want dan zou de reu het horen. Plotseling rook hij de geur weer van Scarleg en hij rende er op af.

Al snel hoorde hij Scarleg roepen:’’Ik ben hier!’’ Celegon zuchtte zacht. Dat hielp veel. Plots voelde hij zijn broertje tegen hem aan botsen. Het was niet niet donker.. Celegon ging zitten. ‘’Well, there you are.’’ Zei hij met een grijns op zijn gezicht. De enige wolf waar hij van hield was Scarleg en hopelijk zijn kwam zijn familie ook in de buurt van houden. Celegon keek zijn broertje aan, wat hield hij van hem. Toch wou Celegon niet met de familie van Scarleg te maken hebben. De namen waren Emaya, Rei.. enzo. Ach ja. Misschien kon het geen kwaad om ze te leren kennen, maar hij wist nu, vechten kon hij niet met zijn kinderen. ‘’Duss.. Nog wat van plan?’’ Celegon wou er even tussen uit om weer wat actie te brengen in zijn leven waar Scarleg niet bij mocht zijn. Actie, het woord klonk als muziek in zzijn oren. De geur van de ene wolf kwam terug. Shait! Die weer. Celegon dacht na. Misschien? Nee niet met hem, hij was te sterk. Maar misschien kon hij hier mee wegkomen bij Scarleg. Celegon dacht na, de gedachten klonken vreselijk, weg bij zijn broertje. Kon Scarleg ook niet gewoon een beetje ‘bad’ zijn? Hij kon sneller rennen en.. Ja dat ging hij doen, op zijn snelst. ‘’Tikkie!’’ Riep hij niet al te hard omdat de wolf dichtbij bleek te zijn. Hij rende kei hard weg, harder dan net. Omdat hij op zijn snelst was waren beide geuren helemaal verdwenen. Toch mistte hij zijn broertje nu al. Wat hield hij an zijn broertje, de enige waar hij tenminste van hield.