» A Horse with No Name [GESLOTEN]

Sneeuw was tof. Echt, dat was ‘t.. maar niet als je er al drie dagen doorheen liep te banjeren, in de snijdende kou, op de leegste maag die je ooit hebt gehad sinds die ene keer dat je per ongeluk van die bedorven kip had gesnoept. Met haar oren in haar nek gedrukt streed Mgeni voort, haar heldere blauwe doppen samengeknepen tegen de scherpe windstoten die van over de bergtoppen aan waren komen racen. Dit was ‘n slecht idee. Een rete-slecht idee zelfs; tot viermaal toe had Rufus, als echte wildernisveteraan, haar verteld dat naar het zuiden trekken een zelfmoordoperatie was, dat ze terecht zou komen in sneeuw tot aan haar oksels.. en nu bleek het dat hij gelijk had gehad. Gooi er een sneeuwstorm bovenop en, tja, dan kreeg je de situatie waar ze zichzelf momenteel in gevonden had.

”SCHIJTZOOI!!” Haar schreeuw werd aan flarden gescheurd door de storm. ”Verdomme..” Het was allemaal haar eigen schuld geweest. Zij had zo nodig een ei in moeten slikken terwijl ze wist dat die stinkende kleinkinderen van de Man langs zouden komen voor cake. Zij had zo nodig weg moeten rennen toen ‘ie losbarstte waardoor ze alleen maar verdachter leek.. en damn it, ook had ze zo nodig dat stuk vuil in z’n arm moeten bijten toen hij dreigde de Vrouw te slaan. ”Ray had ‘t nog gezegd,” mokte het stemmetje in haar hoofd. ”Domkoppen genieten domme straffen.”

Wacht ‘ns even.. Mgeni zette een laatste krakende stap. Er hing iets in de lucht- of specifieker, eigenlijk, iemand. En geen hond, zoals haar ouders en Ace, nee.. iets, iets wat zo bekend rook, en toch weer niet. Iets rauwers, purers. Eigenlijk een beetje zoals zijzelf. Oh boy..

”Hey uhh.. howdy?!” Wederom werden haar worden opgeslurpt door de bulderende wind. Dit moest anders. Met al die sneeuw in d’r ogen kon ze niet zien waar de geur nou precies vandaan kwam; alles waar ze op kon vertrouwen was haar snuit en haar vreemde buikgevoel. Oké, ze wist wel iets. Ace had haar erover verteld, dat wilde beesten zoals zij nog iets anders deden dan blaffen en grommen, zoals normale dieren. Ze had het zelf ook een keer gehoord, buiten het weiland.. een huil.

Gloeiend met ‘n paradoxale mix van onzekerheid en misplaatst zelfvertrouwen zette Mgeni haar brede poten uit elkaar, vulde haar borstkas met bevroren lucht, en gooide haar kop in haar nek. Een slungelige, coyote-achtige jank schalde door de vallei, en kondigde dan nu officieel de komst aan van een wel erg vreemde nieuwkomer.

En daar weerklonk.. oh, een reactie! Met haar vermoeide kop en oren opgericht in haar meest troste drijfpose luisterde Mgeni naar de kreten die haar richting opgewaaid kwamen. Vrouwelijk, aan de jonge kant, maar met pit! Wel, goeie schijtzooi, hier was iemand niet al te blij om haar te zie-.. horen. Dat maakte uiteraard niet uit: alles wat ertoe deed was dat ze wel doorhad waar deze chagrijn zich precies schuilhield, aha! Altijd fijn mee te kunnen genieten van de luxe ontdekkingen van 'n ander.

"Allememaggies, maat, wie heeft d'r in jouw bak gepist vandaag, hè?" greens Mgeni terwijl ze, zeer waarschijnlijk tegen de eigenaar van de geïrriteerde stem's wil in, de rots tegemoet ploeterde. "Hé, hé, niet weggaan hè, ik heb gehoord dat 't verstandig is om 'n beetje bij mekaar te blijven in zo'n storm zoals dit. Tenzij je privacy je meer waard is dan je tenen, natuurlijk." Haar tijdelijke enthousiasme werd spontaan in elkaar gemept toen ze vanuit de diepe sneeuw het rotsblok besprong. Haar beurse pootkussentjes, doorweekt met gesmolten ijs, slipten en schraapten over het rauwe oppervlak, en toen een andere ijzige windvlaag ook nog besloot in haar zij te beuken, kon Mgeni even niks anders doen dan zich plat tegen de steen te drukken en over haar vochtige buik verder te kruipen. Daar, over de rand, in de schaduw van de zwerfkei zat.. holy cow!

"Ha! Je bent 'n echte, huh?!" Geen hond, vos of coyote, nee- groot, met een dikke, wildkleurige vacht, een atletische bouw en diepe, bruine ogen. Een wolf, een échte, wilde wolf, net zoals zij! "Schuif 'ns 'n stukkie op, wil je?" Een natte bof verder, en Mgeni had zich al in de keiharde aarde genesteld naast een soortgenoot die ze nog nooit eerder gezien had. Maar, uh, hé, dat was wat wolven deden, toch?

"Dus, uhh, tja- howdy. 'K ben Mgeni, en hoe mag 'k jou noemen?" Ze legde haar kin op 't puntje van haar staart om haar kwispeldrang te onderdrukken. Een wolf, een écht soortgenootje, man, wat 'n dag was dit al! Zeker stukken beter dan de slopende en uitzichtloze wandeltochten door de sneeuw tot nu toe! "Oh, zou ze bijten als ze 't allemaal niet meer aankan? Dat moet 'n stuk normaler zijn voor wilde dieren, lijkt me, zeker als je in zo'n schijthol leeft zoals hier." Toch betwijfelde ze of dit nou echt de wolvins eigen holletje was. Zoals Rufus had gezegd leven echte wolven in roedels, en vanuit deze ongemakkelijk ervaring kon ze al concluderen dat 'n hele roedel aan echte wolven nooit zou passen in 'n koude put zoals dit.

Oké, oké, misschien was 'n babbeltje houden in 't midden van een gigantische sneeuwstorm geen fantastisch idee, maar het minste wat deze eerste soortgenoot die ze ooit ontmoet had kon doen was.. wel, gewoon zeggen wie ze was? Anders zou het wel een beetje ongemakkelijk worden om samen onder 'n rots te schuilen voor hoe lang de storm ook zou duren. Gelukkig gaf haar medebeest al gauw toe.

"Pfft, Gremlin? Dus 'k neem aan dat 't natuurlijk is dat wij wolven 'n vreemde relatie hebben met onze ouders, eh? Misschien is het toch wel ergens goed dat iemand anders mij m'n naam heeft gegeven," lachte Mgeni. Alhoewel, ze had ooit een Gremlin gekend. De buren van de Man hadden een klein, korstig hondje die zo heette; ze had hem één keer gezien toen ze meegenomen werd naar de bijeenkomst van menswezens. Smerig dingetje, kon amper ademen. "Maar goed, uhh, als je meer 'n beest van gebarentaal bent, is da' ook prima. Niks wat ik niet kan, heh." Rayn had haar geleerd hoe je met je wenkbrauwen ook boodschappen door kon geven. Een trucje, dat er blijkbaar voor gezorgd had dat menswezens interesse waren gaan tonen in het tolereren en houden van honden. Of dat was wat ze had gezegd, dan. "Doen wilde wolven dat eigenlijk wel?" vroeg ze zich toch af. "Ik zou deze meid geen puppyogen zien doen.. ikzelf eigenlijk ook niet." Hoewel ze nors was, zag Gremlin er wel echt cool uit.

Misschien waren die trucjes dan toch een ding die ze beter in het verleden kon achterlaten. Net zoals heel veel andere dingen, eigenlijk. Eten uit een bak, die gruwelijke baden met dat bittere schuim en nagelsnijders. Dingen die, zoals haar pleegouders haar verteld hadden, écht alleen voor normale dieren waren. Hier, in de buitenwereld, gingen dingen anders. Hier at je vlees van de grond, en was je chagrijnig tegen je soortgenoten. Als haar reden voor het terechtkomen in deze situatie niet zo luguber was geweest, had Mgeni zich er bijna op verheugd.

In totale stilte en zonder de beloofde wenkbrauwwiebels bleef ze liggen op de kille grond. Haar staart was ondertussen gekalmeerd, maar haar ogen konden niet op dezelfde bal van vacht en stoerheid blijven hangen; heen en weer gluurde ze, naar de rots, de grijze, met wit doorspekte lucht, de grond en weer terug naar Gremlin. Dit duurde te lang, veel te lang!

Normaal gesproken had ze nu al een commando gekregen op de schapen bij elkaar te jagen, in een nette bubbel.. maar het was uiteraard al meer dan duidelijk dat er niks 'normaal' te noemen was aan deze situatie..

"Ikke?" Liegen of eerlijk wezen; 't was altijd 'n leuk spelletje. Daarom kon Mgeni het dan ook niet laten om even bedachtzaam naar de witte waas on hen heen te staren voordat ze antwoord gaf. "Tja, kom 'n beetje van overal en ergens, je ken 't wel. Rufus, m'n pa, heeft me die naam gegeven, hij was 'n uhh, hoe noem je dat-" Normale dieren hadden altijd van die extreem lange en compliceerde soortnamen, zoals Perzische kat of Australische herder.. "-Rhodesische pronkrug, yeah. Blijkbaar betekent 't 'vreemdeling' in 't gebied waar 'ie vandaan komt." Kijk eens aan, alle sappige details over haar naam op 'n rijtje! Daar zou die chagrijnige Gremlin toch wel tevreden mee zijn?! Nou ja, ze moest wel, want Mgeni was écht niet van plan nog meer te delen over haar mysterieuze verleden.

"En jij dan? Is Gremlin 'n soort codenaam of zo, of loop 'k hier nou de eeuwenoude naamtradities van je familie belachelijk te maken?" grinnikte ze even later, haar ogen half dichtgetrokken in een speelse, spottende expressie. Kom op, welke echte trotse wilde wolf liet zich nou Gremlin noemen?! Sowieso was dit een soort trucje of zo, om haar op 't verkeerde been te zetten.

Maar als dat zo was.. was Gremlin dan 'n echte roedelwolf? Dat zou was zijn! Ze had altijd al meer dan één andere soortgenoot in de wildernis tegen willen komen! Man, wat 'n dag was dit al!

Brrrrhhhhhhmm.. Toch was d'r nog wel een vervelende kanttekening die Mgeni tot nu toe had weten te onderdrukken: haar driedaagse wandeltocht had geen lunchpauzes bevat, en nu begon ze het toch echt 'n beetje te voelen. Zware poten, een misselijke duizeligheid die aan d'r kop knaagde, en uiteraard 'n maag die het eens in de zoveel tijd op 'n brullen zette. Maar ja, in die verdraaide sneeuwstorm viel d'r natuurlijk geen hapje te snaaien.. en zelfs als ze Gremlin zover kreeg om als 'n team te werken - als pronkruggen dat deden, zouden wolven dat ook wel doen, toch? - zou dat 'n bittere waarheid blijven.

"Ooh, trouwens," gaapte Mgeni nog even tussendoor, "zullen we anders gaan jagen of zo, als deze hele schijtzooi 'n beetje is gaan liggen? 'K rammel zó van de honger dat 'k jou wel op zou kunnen eten!" Ze greens haar lange tanden bloot, maar viel toch weer stil. Oké, misschien was dat niet zo'n leuke grap om te maken als je in het wild leefde. "Naja, of deze steen, dan.."

En toch kwam Mgeni's antwoord een stuk vager dan verwacht, een hoop woorden met weinig informatie. Astra onderdrukte een grijnsje. Dit kon ze wel waarderen. Van een Rhodesische pronkrug had ze nog nooit gehoord, en van een Rufus net zomin. Mgeni kwam in ieder geval niet uit Astra's thuisgebied, dat was een ding dat zeker was. Beide namen sloeg ze op in haar geheugen. Je wist maar nooit wat de toekomst brengen zou, en wie weet werden deze losse flarden aan informatie belangrijke schakelstukken in een groter geheel.
  Ondertussen had Mgeni wel in de gaten dat Gremlin niet haar echte naam was. 'Kijk jou eens de speurneus uithangen,' zei Astra, aangenaam verrast door de scherpte van deze wolvin. "Gremlin" was ooit begonnen als scheldwoord, maar ze zag er de humor wel van in en had het inmiddels geadopteerd als schuilnaam. Nu ze erover nadacht... ze kon zich de laatste keer dat iemand haar bij haar echte naam had genoemd niet eens meer herinneren. Grappig hoe die dingen liepen.
  Dwars door het gebulder van de storm klonk plots het gerommel van een lege maag. Astra liet haar blik nogmaals over Mgeni heenglijden en concludeerde dat haar eerdere analyse correct was geweest. Mgeni was aan de magere kant, en had ongetwijfeld al een aantal dagen weinig tot vrijwel niets gegeten.
  De donkergekleurde wolvin deed er wel nonchalant over, met een luchtige uitnodiging om samen op jacht te gaan en een welgeplaatste gaap. Heel subtiel.
  Astra grijnsde. 'Daar zou ik je tanden niet aan wagen,' zei ze, even kort naar het rotsblok knikkend. Nee, dan liever een sappig konijntje, of misschien iets groters. Erg fan van team efforts was Astra niet, maar ze vroeg zich af hoe ver Mgeni zou komen in haar eentje. Als je al uitgehongerd was, viel het niet mee een stuk warm vlees tussen je kaken te krijgen. 'Als jouw maag zich stil kan houden tijdens de jacht, kunnen we best een poging doen.'

"Wat? Sprekend uit ervaring?" greens Mgeni terug toen Gremlin naar het rotsblok knikte, al hield ze haar stoere, brutale act niet lang vol; haar mede-échte wolf was 't eens met d'r jachtplan, ohhh man! "Oké, top! We hoeven dan alleen nog maar te wachten tot, je weet wel, deze hele rambam 'n beetje gaat liggen en zo. Hoelang dat ook wel niet zal duren.."

Eigenlijk lustte ze wel 'n dutje, maar net zoals Rayn had gezegd dat je nooit mocht pitten tijdens 't schapendrijven, leek het Mgeni ook niet zo'n goed idee haar ogen dicht te doen rond een wilde vreemdeling zoals Gremlin, of wat haar naam ook was..

"Oké oké, maar.." bedacht ze zich even later, haar blik afdwalend naar de laag verse sneeuw aan de randen van hun schuilplaats. "Een heel slokje zou toch geen kwaad kunnen?" Haar poten bonsden nog steeds van de koude pijn, maar zelfs in een situatie waar ze amper de puntjes van haar oren kon voelen, kon ze toch nog 'n droge keel krijgen. Dat kreeg er ook van, als je na drie dagen alleen maar tegen jezelf te hebben gepraat ineens een babbeltje hield met je enige echte soortgenoot. "Voorzichtaaaaaaag-.." Stukjes voor stukje, snuit uitgestrekt. Op haar buik schuifelde Mgeni naar de rand van de schuilplaats. "En komt u maar.."

Bingo! Met gemartelde snorharen lepelde ze hapje naar hapje van de sneeuw naarbinnen; onprettig koud, al smolt het direct zodra het haar tong aanraakte. In vrede genoot ze van haar hardverdiende slokjes.. tot ze iets anders door begon te hebben.

"Hé, zijn dat nou.. bomen?!" Lange, gekartelde schaduwen die samensmolten in een donker geheel. Hoewel het weer nog al tijd vijandig was, was de windkracht net genoeg afgenomen om haar verder te laten kijken. "Ziek.." Een nieuwe vlaag van energie koerste door haar aderen, en gelijk draaide Mgeni zich om naar haar aanwinst van 'n vreemdeling. "Hé, Gremlin, zie je da'? Denk dat als we 'n sprintje trekken we 't wel halen. Wat zeg je d'rvan, heb je de ballen ervoor?!" Natuurlijk had ze de ballen ervoor, alle wilde dieren mochten hun ballen houden! Dat zei Rufus in ieder geval, toen 'ie 'n keer heel chagrijnig was..

Hoe deze wolvin het zo ver had geschopt begon een steeds groter mysterie te worden. Sneeuw eten? Astra was nog aan het overwegen wel of geen opmerking te maken over onderkoeling toen Mgeni alweer van onderwerp switchte.
  Bomen? Astra hief voorzichtig haar kop en kwam overeind toen de wind haar niet meteen weer tegen de grond aan drong. Krijg nou, Mgeni had gelijk. De waas van wit was niet langer zo dicht dat het de horizon uitvaagde: in de verte verscheen de taiga weer in het zicht. Eindelijk.
  Astra grinnikte om Mgeni's opmerking. 'Maak je daar maar geen zorgen om,' zei ze, en schudde de meeste sneeuw uit haar vacht. Haar spieren waren inmiddels flink afgekoeld, dus ze rolde even met haar schouders tot ze de soepelheid weer hadden gevonden. Een sprintrace, dat was lang geleden. De laatste keer had ze Raku flink het nakijken gegeven. Eens zien of Mgeni een waardiger tegenstander zou blijken.
  De energie die van de donkergekleurde wolvin afstraalde was in ieder geval veelbelovend.
  'Probeer bij te blijven,' grijnsde Astra, 'voordat je weer verdwaalt.' Zonder enige vorm van waarschuwing schoot ze er vandoor, de sneeuw in, richting de taiga.
  Het witte spul maakte het niet makkelijk om echt snelheid te maken, en de vlokken die nog door de lucht schoten deden haar de ogen deels samenknijpen. Toch kwam de bosrand in rap tempo dichterbij en Astra genoot van de vaart waarmee ze over de vlakte stoof. Dit was pas leven!
  Kort draaide ze haar ene oor naar achteren om te luisteren naar geluiden van achtervolging. Mgeni zat haar ongetwijfeld op de hielen, toch?

Dat was nou 'ns reactie die ze niet had verwacht van Gremlin vandaag! Haar wilde soortgenoot hoefde het niet 'n tweede keer gevraagd te worden en stond gelijk op toen Mgeni haar fantastische voorstel gedaan, om vervolgens eerst even non-verbaal op te scheppen met die beestelijke spierbundels van d'r. Oh boy, ze kon niet wachten tot ze zelf ook helemaal volgroeid en doorvoed was, dan zou ze echt iedereen aankunnen! Maar goed, daar moest ze wel eerst deze storm voor weten te ontsnappen..

"Ha! Die voorsprong kan je wel gebruiken ja!" Zoef. Zonder een ander woord was Gremlin weggestoven, en net zomin zonder waarschuwing racete Mgeni haar achterna. "Pas maar op, je loopt hier te racen tegen 'n echte.. 'n echte.."

Tja, een echte wat? Schapenherder klonk nou niet echt cool. Luid krakende pootstappen en gierende stormwinden overstemden haar twijfelende gestamel. Mgeni was duidelijk aan de kleinere en lichtere kant hier, maar dat, gecombineerd met haar training, zorgde er juist voor dat ze legendarische sprintjes kon trekken. Snelheid en flexibiliteit waren geprijsde eigenschappen voor 'n goeie herdershond, uiteraard! Niet dat ze nou 'n echte herdershond te noemen viel, natuurlijk. Maar goed, snel was ze zeker!

"Zo dan, niet echt haast vandaag, hè?" greens Mgeni toen ze schouder en schouder kwam te rennen met haar nieuwe kennis. De diepe sneeuw vroeg om hogere sprongen en de honger maakte haar poten wat wiebelig, maar Gremlin bijhouden ging haar prima af. Ze zou haar wel in kunnen halen.. maar ze wist nu al dat ze geen flauw idee had waar ze heen moest of wat ze moest doen als ze onder de bomen terecht kwam. "Sowieso weet zij de weg wel. Alle wilde dieren kennen de weg in 't wild toch? Mag hopen van wel in ieder geval.." Dat zou ze wel leren. Ooit. "Whoa-" De windstoten zwakten af. Donkere, met sneeuw bekladde schaduwen omringden hen, en de geuren van dennenhars en natte aarde kropen naar de voorgrond. Dit was 't dan. De taiga.

Nu moesten ze hier nog wat de vreten weten te vinden. Mgeni hield haar pas nog niet in maar begon zich wel meer te focussen op haar omgeving dan op Gremlin, genietend van het gebrek van de snijdende poolwinden die dwars door haar vacht sneden.

"Dus uhh, is dit al goed genoeg of moeten we 't nog wat makkelijker voor onszelf maken?" vroeg ze, voorzichtig om niet door te laten schemeren dat ze geen idee had wat ze moesten doen. Nu de grote, borstelige bomen een groot deel van de storm op wisten te vangen, was het 'n stuk makkelijker om uit te vogelen waar 'n prooidier zich schuil kon houden, maar vergeleken met 'n zonnig veld vol konijnen was 't nou niet 'n ideale jachtplaats. "Ik kan nog wel even door hoor, tenzij jij al snakt naar 'n rustpauzetje, ghehe." Misschien moest ze wel wat wilde dieren dingen doen, zoals tegen een boom plassen met d'r poot omhoog of zoiets. Oh, dat wilde Mgeni eigenlijk ook wel proberen! Ze zag verderop wel 'n mooie joekel ervoor!

Oh jazeker, Mgeni lag niet ver achter haar. Ze riep iets over een "echte", wat al de tweede keer was. Daar zat een interessant verhaal achter, eentje waar Astra subtiel eens naar zou gaan vissen, als de situatie ertoe diende.
  Voor nu ging haar focus hoofdzakelijk naar het niet struikelen in de diepe sneeuw en toch in hoog tempo door te blijven rennen, want Mgeni leek toch flink wat snelheid te verbergen in dat lichaam van haar. Nog voordat ze de bomenrij hadden bereikt, rende ze al op schouderhoogte.
  'Niet slecht voor een mager scharminkel als jij,' riep ze naar opzij. Het tweetal stoof verder en dook eindelijk de taiga op, grotendeels uit de wind. De sneeuw zou haar sporen waarschijnlijk nog lange tijd zou dragen, maar het scheelde al enorm om uit het zicht te zijn. Het was een klein stukje paranoia dat ze nu langzaamaan uit kon schakelen.
  Ondertussen leek Mgeni het wel welletjes te vinden.
  'Dat klinkt als een vermomde schreeuw om adempauze,' grijnsde Astra ietwat plagend. Ze hield haar pas in en scande hun omgeving, zoekend naar geluid of een vers geurspoor op de wind. Er leek vrij weinig rond te scharrelen hier. Iedereen met een beetje brein zou nu in een schuilplaats zitten.
  Astra besloot te negeren wat dat zei over haarzelf. Ach, je leefde maar één keer, en sterven terwijl je een verdwaalde soortgenoot probeerde in veiligheid te brengen was een waardig einde.
  Een beetje jammer dat niemand er vanaf zou weten.
  Nope, er zat niets anders op. Ze moesten en zouden hier allebei levend uitkomen.
  'Ik weet niet wat jouw plannen zijn,' sprak ze tot Mgeni, 'maar ik trek richting het zuiden. Minder kans op sneeuw, meer kans op prooi.'
  Ze wachtte een tel op Mgeni's goedkeuring of enige tegenwerpingen, maar als de wolvin niets had aan te merken, dan konden ze wat haar betrof vertrekken.

Zij, 'n mager scharminkel?! Ha, die Gremlin nam zeker geen blad voor d'r bek! Al zolang Mgeni zich herinneren kon, was ze juist de grootste, lompste en sterkste op de boerderij geweest. Het donkere bakbeest, die altijd met kop en schouders uitstak boven d'r pleegbroer Ace! Naja, blijkbaar ging haar dat in de wildernis dus net even anders af. Pfft, mager scharminkel, ja natúúrlijk..

"Moe, ikke?" lachte ze uitbundig, haar verkleumde staart reddend van een bevriezingsdood met haar enthousiasme gekwispel. "Nee joh, ik nog wel even gaan! Maar ik dacht, zo'n sprintje trekken maakt je vast 'n beetje licht in de kop, dus we konden best 'n momentje gebruiken om onszelf 'n beetje oriënteren en te-" Nee nee, Gremlin had 'n heel eigen plan, bleek het.. en eigenlijk klonk dat nog cooler dan álles wat Mgeni zelf had kunnen voorstellen! Een trip naar het zuiden, waar er 'minder kans op sneeuw was' en blijkbaar dus veel meer kans op prooi! Oh boy, dat was pas kicken! "Oh yeah, nou je 't zegt.."

Dit zou 'n grote stap zijn voor d'r, 'n gigantische stap. Een beetje nerveus deinde Mgeni van haar ene voorpoot op de andere, amper in staat haar eigenlijk gedachten te horen over het woedende geruis van de wind in de takken. Ach ja, waarom ook niet!

"Oké, deal! 't Klinkt alsof jij 't hele erfje hiero beter kent, dus, uhh.. leid de weg, Gremmie!" Door grimmige tunnels tussen de bomen, langs koude kreken en paden vol rotsblokken. Alles kon ze voor zich zien: de geuren die ze zou reuken, de prooi die ze zou proeven, de fantastische uitzichten waarvan ze kon genieten! Een échte wolf zou ze zijn, met 'n échte wolvenmaat, en niks of niemand die haar kon vertellen wat ze wel en niet mocht bijten. "Kom op! Anders vreten die prooien zichzelf nog op, aha!" Vrijheid zoals ze die nog nooit gekend had, zo binnen pootbereik. Ondanks de honger en de kou, kon Mgeni's dag plotseling niet meer stuk. "Onbekend land, we komen eraan!" Ja, een verlaten Serigala was nu verleden tijd.

[ TOPIC UIT ]