Pale White Horse

Serigala. Zo af en toe leek het meer een sprookje, gebaseerd op wat er allemaal over rondging. Er werd verteld over een toevluchtsoord. Een maagdelijk land, nog nooit vervuild door de zool van een vuile mensenvoet. Een reservaat, beschermd door de hoge bergen van de Arcine Mountains in het noorden, afgesloten door de zuidelijke stranden van de Sea Edge Beach. Voor rondzwervende wolven zowat een paradijs; voor roedels een koninkrijk. Van dat rijk schoot tegenwoordig niet veel meer over. Ooit stond Serigala bekend als een bron van leven, wolven en legenden; nu was de oase van activiteit uitgebloed tot een doods, leeg spookterrein. In Sanvi Forest zongen de takken nu in stilte. In Runswick Fields knaagden de konijnen onbevreesd in het gras. Er was geen wolvengeur te bespeuren. Er was niemand. Alleen zij.

Bij Raska Hills doemde er grotachtige structuur op. Haar gloriejaren waren al vele wolvenlevens geleden verstreken en ze was reeds omhuld met een mantel van gras, mos en ander onkruid, maar ook zij was geschiedenis. Hier was er samengekomen, gelachen, gegeten, gevierd. Hier waren pups grootgebracht, vriendschappen gesmeed, spargevechtjes gehouden. Dit was voor vele generaties de thuis geweest van de meest diverse roedel van Serigala, met als aanvoerder de meest bekende staartloze Albino aller tijden. Een teef zo goedhartig als haar tong scherp was; een moeder, een partner, maar vooral een leider. Dit was een facet van haar legende geweest.

De Jongwolf’s ogen bleven even hangen bij de rots, maar ze flikkerden niet-herkennend. Ze zette haar koers voort.

Ze liet de prooirijke vlaktes van Raska achter zich en wandelde door. Langs Nimweth Lake, waar ooit tragische geliefden bijeen hadden gekropen. Langs Mossley Marsh, waar ter midden van de modder bittere reünies hadden plaatsgevonden. Het duurde niet lang voordat ze in een donker bos terecht kwam, waar de dichtbegroeide kruinen maar sporadisch een straaltje licht doorlieten. Het was er vredig; de omgeving straalde rust uit. In een ander tijdperk regeerden hier de Shadows met een ijzeren vuist; hun duivelse vechtkunsten waren legenden geworden. Volgens de verhalen werden zij aangevoerd door een roodogige demon, half wolf, half duivelse geest. Ook zij was uitgegroeid tot een mythe, maar ook mythen vergaan tot stof en waar er vroeger een Shadow was opgedoken om haar keel open te rukken, bleef het nu akelig stil.

In het midden van het woud stootte ze op een soort van gigantische, met mos overwoekerde rots. Ze besnuffelde hem voorzichtig; merkte de klauwsporen erop op; noteerde hoe keurig afgeplat hij was aan de bovenkant. Ze ademde de lucht in, maar elk spoor van de wolven die hier ooit gebruik van hadden gemaakt, was al een eeuwigheid verdwenen. Met de nodige inspanning krabbelde de zwartbruine Jongwolf er op en zette zich neer, zodat ze een prachtig uitzicht had op de rest van het treurige bos. Zover ze kon kijken was er niemand. Kun was de enige. Ze was een koningin van een rijk van stof en as.

Met de geur van angstzweet in haar neus en de belofte van warm vlees in het verschiet stoof Astra door het bos. Al zigzaggend vond ze haar weg tussen de bomen door, die aan weerszijden voorbijschoten in een waas van groen en grijs. Voor haar uit rende een jong ree, zijn paniek haast tastbaar, terwijl Astra en Mgeni hem op de hielen zaten. Hij was snel, maar zij ook, en langzaam begon hij de tekenen van vermoeidheid te vertonen.
  Ze waren dan ook al lang bezig met deze jacht. Hun trektocht had hen door de velden geleid, door het bos langs een meer, waar ze het spoor hadden opgepikt. Lang duurde het niet voordat ze het dier hadden gevonden, en het mondde al gauw uit in deze wilde achtervolging.
  'Mis je de sneeuw al?' riep ze richting Mgeni, die eveneens een uiterst respectabel tempo aanhield. Veel meer kreeg ze niet uit haar bek, liever geconcentreerd op waar ze haar poten plaatste, en... een onbekende wolvengeur die vaag in de lucht hing.
  Een bliksemschicht van ijs trok door haar rug. Met een gekke schijnbeweging schoot Astra bij een mossige rots vandaan, voorbereid op een stel scherpe tanden in haar nek. Ze slipte tot stilstand en draaide zich met een ruk om—en stond vervolgens oog in oog met een wolvin die bovenop het rotsblok stond. Die zich met geen haar had verroerd.
  Even stond ze in tweestrijd: confronteren, of Mgeni achterna en de jacht hervatten? Met iedere tel die verstreek raakte ze op achterstand.
  'Uitstekende plek voor een valstrik,' merkte Astra op, en bestudeerde de vreemdeling lang genoeg om te concluderen dat ze geen kwaad in de zin had. Mooi. Astra was niet bang voor een vechtpartij, dat zeker niet, maar momenteel besteedde ze haar energie liever aan het vangen van een waardig maal. En dus draaide ze zich om en sprintte er vandoor, Mgeni en de ree achterna. Die achterstand zou ze eens even flink verkleinen.

'N sappig, bruinbehaard hapje, slechts één sprong en bijt van d'r vandaan! Ondanks haar beschamende gebrek aan jachtervaring, had Mgeni zo rond het meer de smaak 'n beetje te pakken gekregen, en nu Gremlin en zij hun prooi ook daadwerkelijk gespot hadden en vol enthousiasme (en knagende honger..) op de hielen zaten, had ze zich helemaal verloren in de pracht van de jacht. Zo erg, zelfs, dat ze het in de eerste instantie niet eens doorhad dat haar échte ervaren collega van 't toneel verdwenen was..

"Huh?! Hé, Gremmie!" Boom na boom, over stenen en rottende stronken. Haar oren draaiden alle kanten op, maar haar ogen bleven vastgelijmd aan de witte billen van 't reetje. "Pfft, moe' jij weten, johh- dan is de eerste hap sowieso voor mij!"

Voor 'n moment dacht ze stemmen te horen, maar dat idee trapte ze gauw haar hersenpan uit. Van de toendra tot het bos hadden ze geen spikkeltje aan wolvengeur in de lucht geroken, wat voor Mgeni betekende dat het uiteraard onmogelijk was dat ze deze omgeving met 'n andere échte wolf zouden delen! In het begin vond ze dat wel 'n beetje jammer, maar ondertussen had zo'n klerehonger dat 't idee van een extra paar tanden in deze kersverse lunch van ze haar alleen maar agressiever maakte.

Zigzag, langs een dode berk en terug op het bebladerde pad. Al was 'ie dan gebouwd om te vluchten van fantastische bakbeesten zoals Gremlin en zij, uitgeput begon 't reetje duidelijk al te worden. Nog 'n klein beetje langer en hij legde uit zichzelf al 't loodje! Scheelde ook weer.

Toch moest Mgeni haar moment van actie nog even hebben. Bedekt in 'n prutje van oude bladeren en modder tot aan d'r buik wist ze genoeg grond tussen haarzelf en de prooi te winnen; ze was zo dichtbij dat ze de druppels aarde die opgeschopt werden door de ree's hoeven op haar snuit voelde. Dit was 't dan, haar moment om te shinen. Al haar verzurende spieren zette zich schrap, haar oren trokken naar achter, en dan eindelijk sprong ze met een gapende grijns van wang tot wang haar magnum opus der jachttechnieken tegemoet!

Kronch! Haar tanden kraakten over de ree's benige enkel. Met een geweldige natte bonk had Mgeni zowel zichzelf als het prooidier weten te vloeren. De achtervolging was voorbij. Alles wat ze nu nodig had was 'n zekere Gremlin die ook 'n einde bracht aan 't leven van de ree. Ondertussen was ze toch wel klaar met ouwehoeren tegen.. wie dan ook?!