I'm happy to meet you (Colegon GESLOTEN)

Vermoeiend liep Celegon door de sneeuw. Het was koud maar dat deed Celegon niets, hij was toch geboren in de winter, zijn seizoen was het. Hij was over een paar weken jarig maar dat boeide hem helemaal niets. Celegon was bijna 3. Celegon had een badass loopje hij was opzoek naar ruzie, hij had zin in moorden. Hij had zin in bloed te proeven van soortgenoten. Hij rook soortgenoten en werd blij, tijd voor moorden en vechten. Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij liep rustig verder in de richting van zijn soortgenoot, zijn toekomstige vijand, tenminste die waarschijnlijk geen toekomst kreeg. Zijn loopje begon te veranderen in rennen. Plotseling stopte hij. Hij kende de geur. Het was zijn half-broer!!! Zijn broertje kende hem niet maar hij hem wel hij was erbij toen zijn moeder zwanger was. Hij keek ernaar er ongemerkt naar toen haar moeder de pups opvoedde, het deed pijn. Dit was iets wat hij lang niet had gehad, emotie. Hij weet zelfs nog de naam van de pups. Hij keek de wolf aan zijn half broer. Hij slikte en zei:’’ Scarleg. Ik ken jou maar jij mij niet broeder.’’ Hij zei het op een vriendelijke manier. Hij wou geen ruzie met deze wolf, zijn broertje. Celegon was opzich teleurgesteld. Hij had nu niet kunnen moorden en vechten en lekker los gaan, nee dat was hij ook niet meer van plan. Maar emotie was er niet meer te bekennen, zo’n type was hij nou eenmaal niet. Hij liep op de albino af. Hij was van plan voor zijn half broertje te zorgen als een broer en niet als een vijand zoals hij bij de meeste doet, behalve Zena. Scarleg wou hij als broertje!
Hij likte de albino die in een holletje lag in een boom op zijn voorhoofd. ‘’Meet you’r big brother Celegon!’’ Zei hij op een vrolijke manier.

Celegon zag dat Scarleg niet wist wat te zeggen dus zij hij meer ‘’Hey’’ Celegon begreep het wel, hij ziet zijn familielid voor het eerst. Hij lachte en noemde hem broer waarbij Celegon ook duidelijk een glimlach liet tonen. Hij vroeg vervolgens hoe hij hem heeft gevonden en herkend. Celegon twijfelde even of hij de waarheid te vertellen, maar dat doen broers toch dus hij besloot de waarheid te vertellen. ‘’Nou, grappig verhaal. Ik zag je toen je werd geboren en ik zag je worden opgevoed door mijn moeder en vader. Maar ik besloot er niets te gaan doen en weg te lopen. En ik herken mijn broeders heus wel hoor jongen.’’ Zei hij vriendelijk. ‘’Dus wat gaan we nu doen, broer?’’ vroeg hij vrolijk. Celegon was blij dat Scarleg hem echt zag als een broer. Celegon wou niet alles zeggen, niet dat hij een vreselijke wolf een moordenaar is. Dat hoefde hij niet te weten. ‘’Nou… Heb je ooit gehoord van.. Perfect jagende Celegon?? Ik ga je perfect leren jagen zodat je elk dier kan vangen welke je maar wilt!’’ Zei hij op een vrolijke en wilde manier. Dit loog hij niet, Celegon was een meastro met vangen van dieren, zijn buikje was nooit leeg. Hij stook zijn neus in de lucht een rook. Herten waren in de buurt, Celegon had namelijk een perfecte neus wat alles rook van veraf. Hij grinnikte en zei dat hij hem moest volgen. Hij draafde heel zeker een kant op. Hij keek even naar achter of zijn broertje hem volgde, tussendoor wou hij graag brijpraten met zijn broeder.

Zijn broertje achter volgde hem vroeg waar hoen ouders waren en dat hij zover wist dat hij hier niet geboren was. ‘’Haha dat klopt je bent hier inderdaad niet geboren, en onze ouders?? Geen flauw idee.'' Hij draafde verder en had het fijne gevoel. Maar plotseling kwam de vraag die hij liever niet wou maar wel verwachte, hij vroeg waarom hij wegliep en dat als hij het niet wou vertellen dat, dat mog. ‘’Broertje, ik was verlaten, moeilijk te vragen maar hebben ze dat ook bij jou gedaan??’’ Vroeg hij. ‘’Ik was achtergelaten, mijn, onze ouders vroegen mij wat te gaan jagen en dat deed ik ze zeiden dat ze gingen wachten maar ze waren weg, ze waren èèn ding vergeten ik herkende snel geuren. Ik ging ze volgen en ze hadden het over een nieuw gezin, zonder mij.’’ Vetelde hij een beetje met emotie. Zo was hij ook slecht geworden, maar slecht was vrijheid, lekker losgaan doden en het was gewoon heerlijke n niet te omschrijven. ‘’He jongen als je het er niet over wilt hebben is het oke.’’ En hij knipoogte naar zijn broertje. Zijn neus rook dat ze nog een tijdje moesten lopen wat hij niet erg vond want hij vond dit namelijk erg fijn.

Celegon zijn broertje rende al vrolijk op hem en vroeg hem hoe hij zo heeft leren jagen. Celegon dacht na, goed na, maar nee niemand had het hem geleerd. ‘’Nou jongen ik zal je eens vertellen.. All by myself!’’ Zei Celegon trots. Hij keek richting de groep herten dat al verplaatst was maar niet zo ver weg om ze niet te zien. ‘’Ben je er klaar voor?’’ Vroeg hij niet als een vraag en hij sloop die richting op en vergat het hert achter, hij kon inmiddels vangen wat hij wou en hij was van plan dat zijn broertje dat te leren. Hij stopte en legde het vervolgens uit:”’ Oke je sleept de meeste kracht in je lichaam naar je poten. Je sluipt zo ongemerkt en zo stil mogelijk erop af. Zodra je dichtbij bent zet je alle kracht in je benen en neem zet je met alle kracht af en in de lucht relax je compleet! En dan als je dichtbij het hert zijn rug bent zet je weer kracht en bijt je zo hard mogelijk en zet je kracht in je nagels en blijft volhouden tot het dier om valt. Easy! Go!’’ Zei hij zonder twijfel en hij vroeg voordat zijn broertje het probeerde nog:’’ Heb je nog vragen, zo nee ga! Nu of nooit!’’ Zei hij met een motiverende stem. Als dit niet goed was uitgelegd wist hij het ook niet meer. ‘’En het belangrijkst, alle kwaad naar boven brengen helpt! Gewoon losgaan dus.’’ Zei hij nog even snel voordat hij mocht trots zijn op zijn broertje.

Zijn broertje sloop met ongemerkte passen naar de kudde toe. Geweldig hij zag zijn broertje op een goed hert afgaan en pakte hem vervolgens precies hoe hij het uitlegde. Al snel spartelde het hert maar viel het dier toch om. Toen het hert dood was draafde hij in trotse passen naar zijn broertje toe die vroeg of hoe hij het deed. ‘’Perfecto! Kan niet beter!’’ En hij likte trots over zijn broertjes voorhoofd. ‘’Makkelijker dan gedacht hè? Hey wees trouwens maar blij ik zou dit nooit iemand uitleggen, leren.’’ Zei hij als een compliment. Hij ging voor zijn broertje zitten en nam een hap van zijn hert. Toen hij uitgesmakt was vroeg hij:’’En nog iets beleefd? Vriendinnetje?’’ Vroeg hij nieuwsgierig. Misschien had hij wel een ware liefde gevonden, wat misschien lullig klonk wat hij kon uit elkaar trekken zodat hij hem kon troosten. Opeens bedacht Celegon zich, nee! Celegon moest echt meer losgaan, anders werd hij gewoon naar het slechte toe getrokken. Nee Celegon wou als hij een vriendin had die wel ontmoeten, zou wat zijn, je grote broer die je vriendin haatte. Celegon wist het al wel, hij wou nooit een liefde, die verzwakte hem.

Kort i know...

Zijn broertje zei dat hij inderdaad een vriendinnetje had maar hij niet wist of ze hier in Serigala was, ze hadden elkaar ergens in een ander gebied ontmoet, vertelde hij zijn broer. Hij kreeg een lik over zijn snuit en hij glimlachte. ‘’Oelala! Ik niet.. Maar ik hoe het niet.. Zie het wel wanneer het komt, liefde.’’ Zei hij. Daarna vroeg zijn broertje wat ze met het andere hert gingen doe en dat hij wel genoeg had aan een. ‘’Haha, ik krijg ook geen twee op hoor. Die was voor het voorbeeld, ik bedoel als ik honger heb vang ik gewoon met gemak nog een, met deze neus weet ik waar mijn prooien zijn.’’ Beantwoorde hij zijn vraag. ‘’En die vriendin hè? Krijg ik die misschien ooit nog te ontmoeten? Hoe is ze tegen je, wel aardig hè?’’ Vroeg hij nogmaals nieuwsgierig, hij wil een beetje meeleven met zijn broertje, tenslotte wil hij die vriendin wel goed keuren, als er ook maar iemand zijn broertje pijn deed, oeh! Opeens rook hij een geur van ver ver weg maar wel in de buurt. Toch was het ongepast en mocht die niet komen. Maar gelukkig was diegene slim genoeg om weer weg te gaan, verder weg, rook Celegon. Zijn gezicht bleef net zoals net gewoon hetzelfde, waarschijnlijk rook Scarleg het dier niet en was het daarom beter dat hij niet gromde want dat zou de wolf nooit van zo ver weg horen.


(Jawel hij was goed genoeg!!)

Scarleg vertelde erover dat ik haar ooit wel zou zien en dat ze geweldig aardig voor hem was, wat maar beter ook zo zou zijn. Ze lagen lekker van het hert te knabbelen. Hij keek naar zijn broertje, hij had spijt dat hij he ooit heeft achtergelaten bij een vreselijke moeder, en hun broertjes en zusjes waren dan ook niet al te fijn, zeker niet die bij zijn netje waren. Die pestte hem zo vaak ze maar konden. Zijn bijnaam was het lelijke eendje, eendje pff, ze zouden hem nu maar eens zien, sterk, sterker dan hun waren. Scarleg was net zoals hem vroeger, tenminste.. Scarleg was braaf, integendeel Celegon was gemeen, sneaky en duivels. ‘’Dus?? Hoe heet die dame van jou?’’ Vroeg Celegon dan maar nieuwsgierig toen hij uit geknabbeld was. Zo wist hij wie hij geen pijn moest doen, tegenwoordig moest hij dan maar lette op welke naam de onbekende had, en niet direct in elkaar slaan.. Celegon had het wel een beetje koud, en begon het dus ook net dat moment te gaan sneeuwen. Celegon keek omhoog waarna de sneeuwlvlokjes die aar beneden dwaalde. Een wind bries ontstond van de kou. Het was natte sneeuw..

(Ik hoop dat je hier wat meekunt hij is flut ... en kort..)

Zijn broertje begon over de naam: Amatariseu, ze leek erg op hem zei hij. Amatariseu, oke die naam moest hij dus onthouden. Na de sneeuw begon het onderwerp over natte sneeuw en verstoppen. Celegon had er geen moeite  mee maar voor zijn broertje, voor zijn broertje doet hij alles. ‘’Is goed ik ken nog wel een hol.’’ Zei hij vrolijk. Hij stond op en zeker dat zijn broertje hem volgde ging hij richting het  holletje. Trippelend ging hij  verder en vroeg: ‘’Dus nog iets behalve  je teefje, iets meegemaakt??’’ Vroeg hij maar, want meer vragen had  hij niet te stellen. Het holletje kwam inzicht en hij liep erop af,’’Dit is het dan.. Kom je?’’ Maar voordat hij er inspring kwam er een geur, een geur van een vos. Vossen, yes die waren zo lekker! ‘’Wacht hier!’’ Zei hij haastig en ging op het vosje af, de vos had jongen en was boos dat hij in de buurt kwam. Owh wat zielig toch! Kleine vosjes waarvan de moeder word doodgebeten. Maar  toch beet hij het dier emotieloos dood. Hij sleepte het vos  in zijn bek naar zijn broertje en hij zei:’’ Tada! Wel wat te eten bij het schuilen hè!?’’ Vrolijk ging hij het hol in met het vos.

(Weinig inspiratie alarm!!)

Voordat ze bij het hol aankwamen zei zijn broertje nog wat, hij had kids!? Wauw oke hij wist niet dat hij zoveel gemist had. Hij was dus oom, oom Celegon, oke kon ermee door.


Later zaten ze lekker in het hol, en joh wat was die vos lekker. ‘’Oom Celegon dus? Lijkt me wel wat.. Oom.’’ Zei hij trots op zijn jongere broertje. Emaya en Reicho moesten dus ook niet vermoord worden. ‘’Hey jongen jij weet ook nog niet iets over mij, dat is dat ik morgen jarig ben!’’ Zei hij, hij vergat het al maar hey hij wist het nu weer. Hij was van plan helemaal niets te gaan doen, tenminste met zijn broer zijn is het grootste cadeau wat hij kon wensen op dit moment.Hij wist nu dat hij oom was, dat was toch cool, ternminste dan zal hij minder moeten vechten, oke vechten hield niemand hem tegen ook niet Scarleg. Anyways hij kon alleen nu even niet vechten, daarna zal hij losgaan, dat was zeker. Maar toen dacht hij na, hij moest nu steeds vragen naar de naam, de namen.. De namen.. Welke namen ookal weer? O ja! Amatariseu, Emaya en Reicho, hij wist het weer. Hij hoopte dat hij het zal onthouden.

Zijn broertje klonk al erg enthousiast over zijn naam ‘Oom Celegon’ een wonder vond Celegon het niet, elk woord paste bij zijn naam, vond hij dan. Nadat hij had vertelt dat hij morgen jarig werd vroeg hij hoe jong hij was. POEH! Eindelijk het woord jong i.p.v. oud. Het was altijd, he hoe OUD word je, Pff hij was niet bejaard! ‘’3 Mijn jongen, pff en iemand die wel het woord jong gebruikt, goedzo!’’ Zei hij prijzend. En dan als volgt kwam de vraag waar Celegon op hoopte, of hij hem morgen vechttechnieken kon leren. ‘’HELL YEAH! Of course i can! Dat is het beste cadeautje die je kunt wensen! Ik kan niet wachten.’’Zei hij enthousiast maar op het laatste stukje toch wat kalm. Maar hoewel hij het zo leuk vond was het toch ook wel serieus, er kwamen roedels, waarschijnlijk ook sterke. Zijn broertje had de vechttechnieken nodig, maar als de vechttechnieken niet lukten bleef Celegon bij zijn broertje, om hem te beschermen. Hij had zijn broertje gevonden, die liet hij niet zomaar gaan. Hij keek naar de albino naast hem en zei rustig en kalm als een wijze broeder, wat hij waarschijnlijk niet echt was, qua liegen, alles:’’Maar hoe leuk de vechttechnieken met zijn tweeën, het is ook serieus, want misschien weet je het al maar er komen roedels met hoog waarschijnlijk sterke wolven.’’ Zei hij zo serieus mogelijk, wat er moeilijk voor Celegon kon zijn. Celegon was nooit een wijze serieuze wolf en dat zou hij ook nooit worden.

Zijn broertje zei dat hij van de roedels wist wat natuurlijk iedereen wel wist. Celegon vroeg zich af of dit raar was, hoe Scarleg en hij tegen elkaar praatte alsof ze elkaar al jaren kenden, maakte zijn broertje zo snel vrienden? Kende hij die Amatariseu wel lang genoeg? Wist hij wel wat liefde was? Of was het liefde op het eerste gezicht wat Celegon natuurlijk onzin vond. Celegon vond liefde zowieso al onzin en heeft daarom misschien ook geen teef maar als een knap, mooi teefje hem wou zei hij zeker geen nee (Oogwenk in zijn koppie ;3) Kans op kusjes van een knap teefje greep hij in ieder geval. ‘’Hoe heb jij je ‘liefde’ leren kennen.’’Zei hij met het woord ‘liefde’ geïrriteerd. Oke dat was niet zo zijn bedoeling maar zijn broertje begreep het wel, hoopte hij. Hij tilde zijn poot omhoog en likte hem schoon. Daarna kwamen krakende takke geluiden uit de bossen naast hun. Hij tilde zijn snuit op en rook niet de geur van een soortgenoot maar poema, poema FIJN! ‘’Scarleg schuilen, nu! Geen gemaar gewoon gaan, begrepen?’’ Zei hij op een strenge manier en liet een harde grom richting de poema die tussendoor al in beeld was. Hij ontblootte zijn tanden en kroop er af. De puma zag er erg sterk uit, machtig vooral, maar Celegon was het watje niet en sprong met kracht op het dier wat ook op hem afsprong. De poema won met deze sprong en lag boven op Celegon en beet hem in zijn nek. Met al zijn kracht probeerde hij de poema van dicht af te krijgen wat moeilijk was maar lukte. Zijn vacht zat onder het bloed en de poema zat er ook onder maar dan zijn bloed natuurlijk. Celegon pakte het dier terug en beet terug zijn tepels wat of course pijn deed. De poema was ook heel erg aan het bloeden net zoals Celegon die ook nog steeds uit bloedde. De poema had zoveel kracht waardoor Celegon kracht verloor en in de lucht vloog door een trap van de poema zijn achterpoten. Een piep, ja een piep verliet zijn bek toen hij op grond knalde maar hij stond op met een kwaad gezicht, nee hij was te laat e lag onder het smerige beest boven hem. De poema beet hem in een eerdere litteken die was gemaakt door een, natuurlijk een andere poema, die kut beesten. De litteken zat op zijn buik en hierdoor deed het pijn maar had genoeg kracht om de poema weg te duwen wat hij natuurlijk deed. Celegon beet hem gelukkig precies in de slagader van het beest en het verslapte zijn lichaam die er nu dood bij lag. Beide waren te veel bloed verloren van het gevecht. De pijn! Celegon spuugde nog even wat bloed uit en vergat dat zijn broertje er ook was. SHAIT! Als hij dit zag wist hij misschien hoe verschrikkelijk zijn broer kon zijn.