. The Origin of Species [Ignis Squad] .

^{Een diepe, krachtige jank schalde door het kale bos. Vogels vlogen meteen verschrikt op, waardoor hier en daar wat bomen in een bomenreflex hun lading sneeuw dropte. Amatariseu keek weer voor zich uit en voelde de verse ochtendenergie door haar lichaam stromen. Een prachtige nieuwe winterdag was aangebroken, maar deze keer zou ze deze niet alleen voor zichzelf benutten. Syren en Game was de gelukkigen die op deze vroege morgen uit de veren gejankt werden. Tijd voor een training. After all, ieder Okamilid moest zich perfect kunnen verweren, en tot nu toe hadden iedereen uit de Ignis Squad zich al bewezen. Nu was het tijd voor de minder vechtlustige types om wat te showen. Game was een geweldige heler, maar Amatariseu had geen idee hoe het met haar gevechtstechnieken ging. Syren daarentegen had wel bewezen dat ze niet onderdeed aan de gemiddelde Wolf, maar aangezien de enorme Albino iets met haar van plan was, zou haar over het randje van gemiddeld duwen geen kwaad kunnen. Amatariseu gaapte even en plantte haar flinke kont in de sneeuw. Afwachtend tuurde ze naar haar grote poten, die al behoorlijk wat sneeuw platgetrapt hadden.}

Het was nog vroeg, en Syren lag vredig te slapen in Õkami HQ toen ze plotseling werd gewekt door een luide jank. Ze werd opgeroepen door haar Alpha, als lid van Ignis Squad. Ietwat gapend rekte ze zich zo stil mogelijk uit om verder niemand te wekken, en begon op een rustig tempo naar Sanvi te draven, waar de huil vandaan was gekomen. Er lag nog altijd sneeuw over de gehele vallei, en prooi was nog steeds schaars. Gelukkig hadden ze het goed voor elkaar in de roedel en hoefde er geen honger geleden te worden.
Ama zat rustig af te wachen op haar komst. Grijnzend kwam ze op haar aflopen en ging naast haar zitten. Om vervolgens weer op te staan. Haar achterste had geen behoefte aan de kou die de sneeuw leverde.
'Mornin',' sprak ze tot haar Alpha. 'Je bent er weer vroeg bij!'

Met een lange gaap schrok Game wakker van de krachtige huil die haar oren binnen drong en haar slaap ruw verstoorde. Ze zag nog net hoe Syren hun grot verliet, en Game volgde op een klein afstandje. Ze knipperde de slaap uit haar ogen, draafde kleine stukjes om zichzelf wakker te maken. Ze had niet veel geslapen nadat ze veel te laat nog had gezocht naar bruikbare materialen in Sanvi. Een tweede gaap verliet haar grijze snuit vlak voor Amatariseu in beeld kwam. Syren was ze inmiddels al uit het oog verloren, maar zag de bruingetinte wolvin opgewekt zitten. En hoe ze weer opstond. Ah, de sneeuw.
Herinneringen. Syren deed de grijze wolvin denken aan Tana, en het groepje Ama, Tana en zijzelf bracht terug herinneringen van een tijd geleden, voor ze officieel waren verhuisd. Ah, de wereldreis. Het was zo mooi geweest, en ze had meer geleerd over heling en een paar nieuwe jacht/vechttechnieken. Maar ze was niet zo hard getraind als Ama. Ze vroeg zich af waar Taan nu was, eigenlijk.
"Je bent er weer vroeg bij!" Game grijnsde. "Dat kun je wel zeggen, ja."

^{Syren was er uiteraard weer razendsnel bij. Opgewekt wandelde het bontgekleurde dier op haar af, om dan naast haar te gaan zitten en zich dan weer snel te bedenken. Haar vacht zag er dikker uit dan die van Ama zelf, dus ze zou alleen maar meer gesmolten sneeuw vast kunnen houden. Snugger, Syren, snugger. 'Mornin'. Je bent er weer vroeg bij!' Zo vroeg was het toch niet? De zon kwam later op dan in de zomer, dus het was nu al later dan het eruit zag. 'Dat kun je wel zeggen, ja.' Game stapte tevoorschijn uit de bladeren. Ah, het was goed om de teef weer te zien en.. haar te horen praten. Niemand kon eraan twijfelen dat Game Kai's kritiek met dat vage oorlogje van haar het serieust had genomen: vroeger was ze net zo'n stuiterbal als haar zoon, en nu was ze een van de kalmste en wijste Wolven van Okami. 'Aye dames, een beetje ochtendgymnastiek kan geen kwaad, toch?' Niet dat de Ignis training ochtendgymnastiek te noemen was. Shait.. wat was het wel? De laatste keer dat ze de training had gegeven moest ze Dameon onderwijzen, die nog nooit gevochten had. Nu moest ze dat lat meteen al hoog leggen. 'Maar goed, wat dachten we van een kleine opwarming?' De geblokte Albino kwam overeind en schudde de druppels sneeuw van haar kont af. 'Een paar rondjes door het bos, anders?'}

^{'Count me in,' reageerde Syren. Juist, dat was het antwoord dat ze wilde horen. Niet dat ze echt een keus hadden. Ze moesten rennen, of ze dat nu wilde of niet. Amatariseu gaf ze in hun vrije tijd geen commando's, maar tijdens de trainingen moesten haar leden zeker onthouden wie de Alpha of Commander was. De massieve Albino kwam overeind, en rende langzaam optrekkend het besneeuwde bos in. Syren zou haar vast volgen, en Game kennende waarschijnlijk ook. Ondanks de val van The Heroes, die de grijze teef van het meest dichtbij had meegemaakt, was ze altijd trouw gebleven. Iedere Hero geloofde eigenlijk nog in hun 'mislukte Alpha'. Niet iedereen zat nu dan ook in haar roedel, maar dat maakte niet uit. Tana en Bageera konden natuurlijk niet zo 1, 2, 3 naar Serigala floepen, toch? Ama zette zich af en vloog bijzonder soepel voor een lompe reus over een gevallen boomstronk heen. De landing ging minder flex, maar ze vond haar balans en rende door zonder gestopt te zijn.}