Lets show them who's boss ll Terra squad

De zwarte teef liep zuchtend over de harde en koude grond van Novana Tundra. De teef wist dat hier veel prooi te vinden was, vooral groot prooi zoals rendieren die zich hier altijd te goed deden aan het mos dat hier groeide. Toen ze nog een loner was jaagde ze hier nooit, een rendier in je eentje neer halen was bijna onmogelijk. Maar nu niet, ze zat nu in een roedel de Okami. En Ama had haar aangewezen als Sqaud leider, Commander van de Terra squad. Het was haar taak om voor voedsel te zorgen, tja zij en twee anderen. De teef schudde even met haar vacht terwijl ze ging zitten, een koud briesje waaide door haar vacht heen. Het was hier altijd koud er lag hier altijd sneeuw ook al was het lente of zomer. Het werd eens tijd dat de andere ook eens op kwamen dagen, de teef liet een harde huil horen om aan te geven dat de jacht geopend was en dat de rest van de Terre sqaud zich moesten verzamelen, en zo snel mogelijk alsjeblief ze bleef hier niet de hele dag op die twee wachten. Ze wilde geen bevroren kont. De teef spitse haar oren in de hoop dat er al een haar kant op kwam rennen, in de hoek van haar ogen kwam er een rendier in beeld. Hij was ver weg en had haar ook in de gaten. Maar dit zou hun prooi worden, een rendier of tja dat was haar plan. Ze kon de andere twee niks dwingen maar het zou wel een mooie vangst zijn. Daar konden ze de roedel zeker meer voeren en een mooi begin van haar leiderschap van de Terra.

Terra sqaud ; Game Arthur

. Let's Show them who's Boss .

^{Het was werkelijk een wonder te noemen dat hij in het genootschap van strijdlustige dames toegelaten was. Met een tevreden maar een nog vrij verbaasde glimlach op zijn gelaat beende Sir Arthur door de Tundra. Hij had de jank van zijn Commander gehoord en was van plan spoedig op te komen dagen. Maar hij wilde eerst eens genieten van de mieterse natuur! Drommels, tot noch toe had hij alleen nog maar velden en strand aangetroffen, maar na al deze gebeurtenissen in de warmere gebieden was hij blij dat koers kon zetten naar de verkoelende Tundra. En, mieters, hij had zijn Commander al in het vizier. Arthur besloot de voorwaartse beweging te versnellen. Hij had de persoonlijke opdracht van de Alpha Amatariseu gekregen dat hij moest laten zien dat hij het waard was om in de roedel te mogen. Hij moest iets groots vangen, had hij bedacht. Maar misschien was dat niet genoeg. Wonder boven wonder leek de Alpha geen hoge pet op te hebben van zijn taalgebruik en manieren. Het zou een uiterst zware klus worden deze uit zijn systeem te zetten. 'Gegroet, Commander Victoria,' knikte Sir Arthur zijn leider toe toen hij bij de zwarte Juffrouw aankwam. Hij had besloten de teven uit de roedel niet meer Mevrouw of Juffrouw te noemen. Dat was immers al een begin!}

Game was zoals gewoonlijk te vinden in Sanvi Forest, op zoek naar geneesmiddelen voor ziektes, verwondingen en ander spul. Het was een mooi dagje. De grijze teef groef een hol bij een boom aan de noordelijke rand van Sanvi en legde haar geneesmiddelen erin. Ze hoorde het wel. Victoria, haar commander, had besloten dat ze samen zouden komen voor een jachtpartijtje. In het noorden. Snel legde Game de takjes oer het gat in de grond en ze ging op een rustig draftempo in de richting van de Novana Tundra.
Eenmaal aangekomen snoof ze. De koude lucht kietelde haar neusgaten. Ze volgde de geur van de Terra Squad en vond even later Victoria en die rare reu, Arthur. Ze kreeg een glimlachje op haar gezicht terwijl ze kalm op hen afliep. "Hoi," zei ze waarna ze ging zitten en haar bruine ogen op Vic richtte.

Gelukkig waren de andere twee er snel bij, eerst die bruine reu Arthur en later de oudere grijze wolvin Game. Ze begroete haar alle twee netjes en vriendelijk. Ergens vond ze het wel spanned, ze had nog nooit een groepje wolven geleid. Ze had daar in tegen wel wat ervaring met rendieren jagen, allemaal van vroeger. Van haar toen ze nog in de roedel van haar familie leefde.De teef wiebelde even met haar oren en keek de twee wolven een voor een aan. Ze schraapte even haar keel Fijn dat jullie er zo snel zijn' begon de zwarte teef rustig. 'Ik heb jullie hier na toe laten komen voor een reden' de zwarte teef keek de richting van wat rendieren op. 'De Novana Tundra staat bekend als een plek waar grote prooien vaak zich te goed doen aan al het mos dat hier het hele jaar groeit, maar het meest voorkomende dier is de rendier' Haar kleurloze ogen keken weer richte haar aandacht weer op de twee wolven. 'Mijn idee was om er een te gaan jagen' klonk haar stem luid en duidelijk. 'Heeft iemand ervaring met grote beesten omleggen?' was haar vraag vervolgens. Even keek ze naar de oudere wolvin Game. Die zou toch wel wat ervaring hebben? Hoedan ook wilde ze eerst haar plan aan de rest van de sqaud uitleggen en kijken wat hun er van vonden. Ze wilde wel dat ze achter haar plan stonden, anders wist de teef nog wel wat andere plekken waar ze konden jagen. Maar wel op kleinere dieren.

. Let's Show them who's Boss .

^{Achter hem klonk het geluid van lopende poten op het mos. Mieters, dat was het andere lid van de Terra Squad! De grijze Mevrouw Game begroette hem en de Commander vriendelijk, waarna zij op haar zitvlak neerplofte. Ze waren misschien niet met veel, maar daar zou snel verandering in komen, had Alpha Amatariseu gezegd. Sir Arthur hoopte het ook, want tot noch toe was hij de enige reu in de roedel. 'Fijn dat jullie er zo snel zijn. Ik heb jullie hier naar toe laten komen voor een reden.' Verheugd keek Arthur het twee teven aan. Hij had immers een grote passie voor jagen en dit was dus een prachtige gelegenheid voor hem. 'De Novana Tundra staat bekend als een plek waar grote prooien vaak zich te goed doen aan al het mos dat hier het hele jaar groeit, maar het meest voorkomende dier is de rendier.' Ah, jawel. Rendieren waren snelle prooien, maar zeer paniekerig en dus makkelijk uit elkaar te jagen. 'Mijn idee was om er een te gaan jagen. Heeft iemand ervaring met grote beesten omleggen?' Sir Arthur trok vluchtig met de oren en deed een stap dichterbij Commander Victoria. 'Ik joeg vroeger vaak op elanden, en die zijn immers een stuk groter dan rendieren,' deelde Sir Arthur mee. Och och, die goede oude tijd. Elanden waren werkelijk reusachtig, en prachtige prooidieren. Arthur was zeer benieuwd of hij hetzelfde kon zeggen over de rendieren.}

Game keek rustig naar Victoria. De jonge zwarte teef leek een beetje onzeker, en Game begreep dat. Ze wist nog hoe moeilijk het was geweest om de Heroes te onderhouden na de chaos van Tana's en Ama's verdwijning. Nog altijd voelde ze het schuldgevoel. Zij had TRH laten vallen, en was daarna verdwenen op een wereldreis samen met Amatariseu en Tana. Tana. Ze miste haar. Game had het geweldig gevonden om bèta te zijn van beiden. Nu was Tana in Wolf Story en zij hier in Serigala. "De Novana Tundra staat bekend als een plek waar grote prooien vaak zich te goed doen aan al het mos dat hier het hele jaar groeit, maar het meest voorkomende dier is de rendier. Mijn idee was om er een te gaan jagen. Heeft iemand ervaring met grote beesten omleggen?" zei de commander. Arthur zette een stap dichterbij Vic. "Ik joeg vroeger vaak op elanden, en die zijn immers een stuk groter dan rendieren," sprak de reu. "Ik heb wel af en toe gejaagd op grotere beesten," zei ze met een blik op de rendieren. Hm.. Hoe zouden ze dat mee terug slepen naar het kamp?

Gelukkig hadden de nadere twee wolven wat ervaring als het om jagen van grote beesten ging. Fijn dat betekende dat de kans van slagen groter was. 'Mooi'antwoorde de wolvin kort terwijl ze weer naar de zelfde rendier keek als net. Hij was wat dichter bij nu, hij leek oud en zwak een makkelijke prooi dus. De zwarte teef keek de andere wolven weer een voor een aan. 'Ik wil wel dat jullie onthouden dat rendieren ook gevaarlijk kunnen zijn. Een klap van hun hoeven op bijvoorbeeld je schedel en je bent klaar' de teef bedoelde natuurlijk met 'klaar' dood maar ze zouden vast wel de hint begrijpen. 'Veder wil ik als er iets met je aan de hand is dat je dat aangeeft dan leggen we gelijk de jacht stil, ik heb liever een gefaalde jacht dan een gewonde roedel-lid.' misshien een beetje onprofessioneel? ach ze deden het er maar mee. 'We kunnen altijd nog op andere kleinere dieren jagen' vervolgde de teef toen rustig.

. Let's Show them who's Boss .

^{Arthur volgde Mevrouw Game's blik. Drommels! In de verte zag hij de kudde prooidieren al grazen. 'Ik wil wel dat jullie onthouden dat rendieren ook gevaarlijk kunnen zijn. Een klap van hun hoeven op bijvoorbeeld je schedel en je bent klaar...' De bruine reu knikte even snel, maar luisterde voor de rest niet meer. Hij zag immers een uitstekend prooidier. Een ouder vrouwtje, dat er vrij moe voordeed maar toch smakelijke vetrandjes had. Een uitmuntend prooidier dat niet al te snel was. "... op andere kleine dieren jagen.' Commander Victoria's speech was afgelopen. Nu was het voor Arthur tijd om te presteren. 'Commander, ik heb een potentiële prooi gevonden,' rapporteerde Sir Arthur terwijl hij met zijn snuit naar het oudere vrouwtje wees. Hij hoopte innig dat zijn Commander instemde. Als zij Alpha Amatariseu vertelde dat de operatie op zijn plan gebaseerd was, kreeg zij wie weet wel groter vertrouwen in hem.}

Game keek naar haar jonge commander. Ze was het gewend om te luisteren naar wolven die jonger waren dan haar. Victoria gaf een enorme speech over het gevaar van rendieren. Alsof ze dat nog niet wisten. Toch bleef Game met een warme glimlach kijken. Arthur daarentegen lette niet op en keek naar de kudde. "We kunnen altijd nog op andere kleinere dieren jagen," zei ze als laatste. Hmm. Voor hun eerste jachtpartij wou Game dat het goed ging. Ze wierp een snelle blik op Arthur. Ze kende beide wolven in haar squad niet, maar ze had Arth horen roepen dat hij geweldig kon jagen. "Commander, ik heb een potentiële prooi gevonden," zei de reu. Hij wees op een ouder vrouwtje. Nou, voor de eerste test was hij geslaagd. "Dat is een goede," beaamde de grijze teef, "Ik wil wel drijven."

De wolvin merkte dat er niet echt naar der geluisterd werd, nou geweldig. Opeens vertelde de bruien reu dat hij een ' potentiële prooi ' had gevonden. De teef volgde zijn blik alleen om terug te komen op het zelfde rendier waar ze eerder al een paar keer naar keek. 'Die had ik al op het oog Arthur' klonk haar stem ijskoud terwijl ze de reu even aankeek. 'Maar toch goed gezien' ze shonk hem toen een vriendelijke glimlach. Onthou Vic je bent hier om vrienden te maken, Victoria keek even op toen de oudere teef begon te praten. Ze wilde wel drijven, de teef knikte 'Is goed, ik neem aan dat een drijver genoeg is? en dat ik en Arthur dan aanvallen?' ze keek weer een voor een elke wolf aan, ze wilde wel dat alles duidelijk was.

. Let's Show them who's Boss .

^{De Commander leek er niet van gediend te zijn dat hij zijn aandacht niet bij haar toespraak had gehouden. Sir Arthur twijfelde of hij daarvoor zijn excuses moest aanbieden, maar toen herinnerde hij zich de woorden van de Alpha. 'Dus jij bent geen poedel, zeg je? Goed. Stop dan ook te praten als een poedel.' Hij had opgemerkt dat het woord 'poedel' of 'schoothondje' een inheemse scheldwoorden waren. Wat er nou zo beledigend aan was wist hij niet. 'Ik wil wel drijven,' sprak Game. Arthur keek haar vluchtig aan, en keek vervolgens weer naar de Commander. 'Is goed, ik neem aan dat één drijver genoeg is? En dat ik en Arthur dan aanvallen?' Er verscheen een glimlach op zijn gelaat. Aanvallen, drijven, hinderlagen zetten. Hij was allemaal dol op. Jagen was zijn passie. Het was dan ook wel zijn sterkste kant, moest hij beamen. 'Prachtig idee, Commander. Waar moet ik klaar staan?' Terwijl hij de woorden zo uitsprak, nam hij Game razendsnel in zich op. Ze was de oudste, en zeker niet klein van stuk. Maar, haar lichaamsbouw was gelukkig vrij slank, dus hij verwachtte dat ze snel en behendig was.}

Met een warme glimlach hoorde Game aan dat ze in haar eentje zou drijven. "Is goed, ik neem aan dat een drijver genoeg is? en dat ik en Arthur dan aanvallen?" De grijze teef knikte, hier had ze helemaal geen problemen mee. "Prachtig idee, Commander. Waar moet ik klaar staan?" vroeg de reu. Hij had nog altijd een licht accent, al had ze heus wel door dat Ama zijn taal niet leuk had gevonden. Hun alfa had niks met beleefdheden. Ze was straightforward, roekeloos en alles behalve beleefd, eigenlijk. Dat vond Game zo grappig aan haar vriendin. Terwijl zij van het plannen was, was Ama van het aanvallen. De herinnering aan The War was nog perfect in haar geheugen. Amatariseu was meteen ten strijde getrokken, terwijl Tana nog kort achterbleef. Ze had zich afgevraagd wie ze had moeten volgen, maar Tana had besloten dat de bèta de witte alfa volgde.

De bruine reu vroeg na zijn compliment waar hij moest staan, de zwarte teef dacht even na. En toen wees ze een plek aan met haar poot 'Over there' klonk haar stem strak en duidelijk. Ze wees een stukje veder op, bij een grote steen. De reu kon daar achter schuilen zodat de rendier hem niet zou zien, een supprise attack. De zwarte teef keek de grijze wolvin aan. 'Probeer het prooi die kant op te drijven langs die steen'legde ze rustig uit. Victoria dacht even na van waar zij moest staan, ugh ze had dit nooit eerder gedaan ze wilde wel laten zien dat ze wist wat ze deed. Als deze jacht faalde wat dat haar schuld, toen wees ze naar een klein bosje schuin tegen over de steen. 'Ik verstop me daar onder en val het beest van de andere kant aan' vertelde ze toen.

. Let's Show them who's Boss .

^{Drommels! Dit beloofde een formidabele jacht te worden! Commander Victoria wees met haar zwarte voorpoot naar een zwerfkei in de verte. 'Over there.' Een prachtige locatie! De wind daar blies in zijn gezicht, wat betekende dat de rendieren hem niet zouden ruiken. 'Probeer het prooi die kant op te drijven, langs die steen. Ik verstop me daar onder en val het beest van de andere kant aan.' Dat klonk als een mieters plan! Sir Arthur knikte naar zijn Commander en draafde toen geruisloos de Tundra op, met een grote boog om de kudde heen. Hij had de wind vanaf de zijkant, waardoor ze rendieren hem niet roken. Mooi zo. Hij hoopte zelf dat Commander Victoria een stukje achter hem aanliep, omdat ze anders haar geur bloot gaf aan de kudde. Na ongeveer een drie minuten gelopen te hebben, vond Arthur de aangewezen steen. Mooi. Tijd voor actie. De bruine reu hurkte neer achter de zwerfkei en keek korte maar geobsedeerd naar de kleur van het mos en de prachtige inhammen.}

Rustig luisterde Game naar Victoria's uitleg. "Probeer het prooi die kant op te drijven langs die steen," sprak de jonge teef. De grijze wolvin knikte. "Ik verstop me daar onder en val het beest van de andere kant aan," vervolgde de commander. Game bleef hier zitten terwijl Arthur en Vic hun plaatsen innamen en zodra ze klaar waren ging de Terra Squad Member dichterbij de prooi staan. De wind stond goed, zij rook de rendieren. Ze maakte zichzelf zo klein mogelijk en keek naar de steen die Vicky had aangewezen. Ze sloot haar ogen, haalde diep adem, opende haar kijkers weer en begon te rennen. Al snel kreeg de hun prooi verwijdert van de groep en met haar oude jachttalenten dreef ze het oude beest in de richting van de steen. Zodra die daar was sprong ze uit de weg en wierp ze een blik op de rendieren. Ze waren nog aan het vluchten, maar voor de zekerheid rende ze er nog een eindje achteraan, totdat ze vond dat ze ver genoeg waren. Snel draaide ze zich om en rende ze weer naar de andere twee.

. Let's Show them who's Boss .

^{En de jacht was begonnen! Geobsedeerd keek Sir Arthur toe hoe Game de kudde rendieren opjoeg, en hun doel zonder enige moeite wegdreef van de rest. 'Formidabel werk, formidabel!' murmelde de reu met een grote glimlach van oor tot oor. Hij zag het oudere, zilveren dier hun kant op draven. Mooi zo. Zij was oud, maar haar spieren leken nog uitmuntend te werken. Die zouden dus ook veel plezanter smaken! Drommels, een topprooi! Met een geschrokken loei ontdekte het prooidier Arthur, maar kans om weg te rennen kreeg zij niet! Soepel veerde de reu op uit het koude mos, en met alle kracht van zijn kleine maar taaie spieren gooide hij het prooidier op haar zij. Plof! Het rendier lag op de grond, maar Sir Arthur drukte zijn achterpoot stevig op de schouder van het dier, terwijl hij zijn tanden in de enkel van het prooidier zette. Knijpen, drukken, trekken. Met een onsmakelijk gekraak hoorde de reu hoe hij de botten in de achterpoot verbrijzelde. Mooi. Dit prooidier kon niet meer vluchten! Met een vermakelijke grijns keek Arthur naar zijn aankomende roedelgenoten. Samen met hen zou hij dit klusje klaren!}

Ze had nog maar net haar plek ingenomen in de bosjes. En de oudere teef zette de achter volging in. Victoria keek met grote ogen toe hoe de oudere wolvin het rendier zonder moeite van de kudde scheiden. Ze had hier zeker wel ervaring in, Game en het rendier kwamen eerst langs Arthur die als gepland de aanval in zetten hij duwde het beest omver, snel stond de zwarte teef op en sprinte naar het beest. Snel beet ze het ouwe vrouwtje in haar nek. De teef voelde hoe haar tanden door het vlees beten, het gaf haar een rilling over haar ruggengraat terwijl ze het rendier hoorde brullen om haar leven. Maar Victoria beweegde niet haar tanden gingen alleen dieper en dieper in de nek van het rendier. Het zou niet lang duren of game zou er ook aan komen. Al was de kans van ontsnapping voor dit vrouwetje nu al klein.

flut

De rest van de rendieren waren in angst weggerend, inmiddels een van hen vergeten. Survival of the fittest, inmiddels hadden ze vast al wel door dat dit vrouwtje het niet ging halen. Op hoge snelheid kwam ze terug, om te zien dat Arthur en Victoria al aan hun prooi hingen. Het oude vrouwtje verslapte onder hun greep, Game hoefde niks meer te doen. Ze was een drijver, ze had het verkeerde soort kracht om een groter prooidier omver te krijgen. Haar kracht zat in haar snelheid en wendbaarheid. Maar nergens was ze beter in dan in geneeskunde. Dat was wat ze deed als ze niet ergens anders was. Ze hielp gewonde roedelleden door hun pijn te verzachten. Het was haar trots, haar leven om wolven in nood te helpen door misschien wel levens te redden. Ze kwam dichterbij en zag hoe het rendier inmiddels wel slaphing. Ze snoof. Game rook geen ziekte, het dier was gezond. Goed om te eten. "Well done."

. Let's Show them who's Boss .

^{Commander Victoria was er razendsnel bij, en zodra ze bij het stervende prooidier stond, zonken haar tanden al weg in de hals. Het gebrul van het creperende rendier galmde ondertussen al door zijn oren, maar Arthur schonk daar geen aandacht aan. Hij had zich gericht op het stilhouden van het dier. Met zijn voorpoten drukte hij de prooi tegen de koude Tundra, en voorkwam dat de Commander een klap van de hoeven kreeg. Ineens voelde hij een rilling door het lijf van het dier gaan, en er verscheen een tevreden glimlach op zijn gelaat. 'Rust in vrede,' sprak hij tegen de glazige, dode ogen van het rendier. Dit oude maar nobele beest verdiende ten allen tijde een goed vaarwel. Plotseling kwam de drijver, Game, aangelopen en ze leek even de tijd te nemen om de geur van het prooidier in zich op te nemen. Oud, maar gezond. 'Well done.' Sir Arthur knikte opgewekt, en stapte genietend van de overgebleven adrenaline in zijn aderen van het lijk af. Langzaam maar zeker werd het lichaam kouder. Ah.. drommels. Koud smaakte het vlees altijd het best. 'Ah, een geslaagde jacht!' sprak Arthur tevreden en hij keek zijn Squadgenoten verrukt aan. 'Zullen we de rest van de roedel halen?' Het was onmogelijk om de prooi terug te slepen naar het kamp, maar hij wist dat de HQ op Belcrest vooral voor de Squad-loze Wolven gemaakt was. Alpha Amatariseu was in de buurt, en de leden van de Ignis Squad dus ook. Hij wist echter niet waar Juffrouw Syren zoal uithing, maar erg ver kon ze nooit zijn.}

Victoria keek recht in de ogen van het rendier, en keek toe hoe de leven uit de ogen van de oudere rendier verdween. Victoria haalde haar tanden uit de hals van het prooi dier, rustig keek de teef toe hoe de adem halling van het vrouwtje steeds langzamer werd tot de punt dat ze geen adem meer haalde. Ze was dood, Victoria keek even naar de bruine reu toen ze hem iets hoorde zeggen. Maar righte al snel al haar aandacht op grijze teef 'Well done.'' klonk de stem van de oudere teef. Victoria schudde even met haar vacht en knikte, 'Goed team-work allemaal' klonk haar stem vervolgens terwijl ze alle twee de wolven een voor een aan keek. Haar grijze ogen gleden vervolgens naar het dode rendier, ze kon het nog steeds niet helemaal geloven dat ze samen zoon groot beest hadden kunnen ombrengen. Met haar aan de leiding, een gevoel van trost overspoelde de teef. 'Zullen we de rest van de roedel halen?'' klonk de stem van de reu toen. Victoria schrok even uit haar gedachtens wakker en knikte. 'Gaan jullie maar, ik blijf hier en bescherm de kill'

. Let's Show them who's Boss .

^{Ah. Dit was een van de beste jachtpartijen sinds jaren. Tevreden keek Arthur weer naar het vers gedode rendier, terwijl hij zijn Commander hoorde antwoorden: 'Gaan jullie maar, ik blijf hier en bescherm de kill.' Drommels! Hij had de kans Juffrouw Syren weer te zien tijdens dit feestmaal! De bruine reu knikte, en zette het toen op een lopen. Zijn lichtgespierde, pezige poten roffelde over het bevroren mos, terwijl de rijp in zijn pootkussentjes kriebelde. Hij wist wel zeker dat de rest van de roedel trots zou zijn op hun freshkill! Het was immers een kolossale prooi, dat eigenlijk meer Wolven vereiste. Maar, mieters, ze hadden het gewoon met 3 kunnen doen! Wat een prestatie! Na een kwartier gerend te hebben ving hij de geur op van Alpha Amatariseu. Het was vers, hij kon de wolkjes van haar ademhaling nog bijna zien hangen in de koude Tundra-lucht. Mooi!}

^{[Is het nu open voor de rest van de roedel?]}

Game kon het niet laten om nog een keer hun dode prooi goed te bekijken. Voorzichtig duwde ze haar neus tegen de plek van het hart. Echt dood. Niet zo paranoïde, Arthur en Vic wisten wat ze deden. Uiteraard, anders hadden ze niet bij haar in Terra Squad gezeten. "Ah, een geslaagde jacht," zei Arthur. Nu wist ze even niks negatiefs te bedenken aan zijn woorden. Ze had eerder gedacht aan magnifiek of zoiets. Maar nee, gewoon geslaagd. Mooi zo. Ama had invloed. Gelukkig, ze zou het niet kunnen verdragen om de hele tijd rond te moeten lopen met een wolf die was blijven steken in de middeleeuwen. "Goed team-work allemaal," klonk Victoria's stem. "Zullen we de rest van de roedel halen?" vroeg Arthur vervolgens. "Gaan jullie maar, ik blijf hier en bescherm de kill." Meteen zetten Arthur en Game het op een rustig tempo, rennend maar niet te snel. Dit konden ze nog wel lang volhouden, en vooral na die run die ze net had gemaakt was dit veel beter, als een soort cooling down. Na een kwartier rennen rook ze Amatariseu. Ah, de alfa was dichtbij. "Well, wie roept haar? Of gaan we de hele roedel bij elkaar scharrelen?"

. Let's Show them who's Boss .

^{Nieuwsgierig keek Amatariseu naar de drie vlekjes in de verte. Het waren Wolven, dat was zeker, maar niet zomaar Wolven. Het waren sterke jagers die met zijn drieën een rendier neergehaald hadden. Mét z'n fokin' drieën! Ze waren onderbemand! Eigenlijk had de grote Wolvin verwacht dat de Terra Squad rustig zou beginnen. Een zwijntje halen of wat hazen scoren. Maar nee, ze begonnen meteen met 't echte werk! That's the spirit! Ah. Kijk eens aan, ze kwamen de rest van de horde halen. Met de minuut kwamen de vlekjes dichterbij, en kregen ze meer vorm. Een grijze, waarschijnlijk Game en een bruinige, waarschijnlijk die Arthur fella. 'Aye, fellas! Ik zie dat het diner al klaar is?' Het was erg lang geleden sinds haar laatste hapje rendier of hert. TRH waren lichamelijk niet de sterkste, en hadden dus meestal moeite met het neerhalen van een groot prooidier. Maar zo te zien waren de leden van Ōkami juist sterker dan gemiddelde Wolf. Goed zo. Dat mocht zo blijven ook. 'Ga maar alvast terug. Jullie verdienen de eerste happen,' knikte ze de twee jagers toe. Meteen zag ze de ogen van de deftige Arthur hevig glimmen. Hell, die hield dus wel van een complimentje. Als de bliksem draaide de bruine zich om en stoof toen weer weg. Wauw, die had dus ook nog eens een flinke shaitload aan uithoudingsvermogen! Amatariseu keek Game even kort en tevreden aan, maar gooide toen haar kop achterover en liet haar typische diepe maar heldere jank horen. Tijd om aan te schuiven.}

^{[Open voor leden van Ōkami]}