[Open] Slow town

Eindelijk, begroeiing. De zwarte reu zuchtte opgelucht toen het taiga bos voor hem opdoemde. Hij was via de bergen dit gebied binnen gekomen en was zo op een enorme vlakte uitgekomen. Nu eindelijk begon het einde daarvan in zich te komen, wat betekende dat hij hier een betere kans zou hebben wat te vangen. Met een beetje geluk was hij er tegen de tijd dat de zon onderging. Dat zou hem een mooi excuus geven om daar een comfortabel hol te vinden en de nacht door te brengen; morgen zou hij wel verder zoeken naar zijn pa. Dus zette Tyvr een stuk beter gehumeurd zijn reis voort. Zijn plan werd echter gedwarsboomd toen hij een andere geur rook. Niet zomaar een geur, maar dat van een soortgenoot. Met een ruk hief hij zijn kop op en draaide zijn zwarte oren in de hoop de vreemdeling te spotten. "Kom tevoorschijn,"deed hij een poging om wie het ook was in de bosjes te laten verschijnen.

-Open!

<sup>Het had gesneeuwd! Haar enthousiaste puppyreflexen inhoudend wandelde de gigantische witte gestalte door een nog witter landschap. Overal om haar heen zag je een dikke deken van sneeuw, en al het water dat je aantrof was veranderd in ijs. Ook al was de een jaartje geleden aangekomen in een besneeuwd Serigala, deze mooiere, dichtere deken maakte haar gewoon super enthousiast. Amatariseu kon niet wachten om aan de sneeuwtrainingen te beginnen... hehe.

En waar kon je nog meer sneeuw vinden? Natuurlijk, in The High North! Ama had dan ook geen seconde getwijfeld en was gedreven door haar nieuwsgierigheid op weg gegaan naar het noorden. Gelukkig voor haar was het windstil, want anders zou ze van haar enorme poten vriezen. Na een ferme wandeling kwam Amatariseu dan eindelijk aan bij de Taiga, de warmste van plek van de koudste regio van Serigala. Tevreden met het wonderlijke winterlandje passeerde de massieve Albino de eerste naaldboom. Voor haar strekte zich een wit met bruin landschap uit, met hier en daar wat groene vlekken die naalden of struiken voor moesten stellen. Fok yeah, ze had nog nooit zo'n mooi bos gezien! Jammer dat overleven hier moeilijker was dan het leek en het waarschijnlijk geen goed idee zou zijn om haar clubje poedels hier in te laten trekken. Zover zij wist was alleen Utlissia beschermd tegen de noordelijke kou. 'Kom tevoorschijn,' klonk een mannelijke stem achter haar. Zo, was er iemand een beetje op stang gejaagd? Er verscheen een beroemde Ama-grijns op de bleke smoel van de teef. Eens kijken wie daar zo nerveus stond te roepen. 'Vanwaar die paniek, lad?' zei Amatariseu een plagerig ondertoontje. Ze duwde de struiken met haar massieve schouders aan de kant... en trof een groot, zwart beest aan.</sup>

De vreemdeling bleek een enorme, toegetakelde wolf te zijn van een of andere roedel. Oh shit. 'Vanwaar die paniek, lad?' Paniek? Er was helemaal geen paniek, hij was helemaal niet in paniek, zij was zelf in paniek! Eh. Tyvr slikte en ging trots recht staan. Hoewel hij bijzonder groot en breed was, zoals z'n pa, was hij alsnog kleiner dan dit monster van een wolf. "Er is helemaal geen paniek, hoor. Ik, eh, ik wilde gewoon weten wie daar was." verdedigde hij zich wat nukkig. De jonge reu stapte naar voren maar zakte tot zijn knieën weg in verse sneeuw. Uch. "Schijt sneeuw, nergens goed voor."mompelde hij binnensmonds. Zijn zwarte vacht stak sterk af tegen de witet ondergrond, wat jagen in daglicht haast onmogelijk zou maken. Daarom was hij blij weer bomen te zien, in diens schaduwen zou hij minder zichtbaar zijn. Vroeger had hij genoten van de sneeuw, speelde zoals enkel pups dat deden. Nogsteeds voelde hij de drang dat te doen, maar hij wist dat hij die leeftijd niet meer had. Zonde, eigenlijk.

^{De zwarte reu was een stuk minder intimiderend dan hij leek. 'Er is helemaal geen paniek, hoor. Ik, eh, ik wilde gewoon weten wie daar was,' beweerde het dier. Amatariseu grinnikte even en krabde kort met haar klauwen in de sneeuw. 'Ah, natuurlijk.' Haar zwarte soortgenoot zag er wel uit als een geinig type, al wist de Albino niet zeker of dat met opzet was. Naast alle poedels, weirdos en zeiksnorren (aka Shadows) bestonden er natuurlijk ook een aantal klunzige Wolfjes met een komische manier van denken en doen. Het zwarte dier deed een stap voorruit... en zakte tot aan zijn ellebogen in het dikke pak witte spul. Met moeite wist Ama haar lach in te houden en veranderde het toen maar in een onopvallend kuchje. Nou ja, onopvallend.. haar hele massieve witte lijf schokte even van haar ingehouden lach. De reu mompelde iets over 'schijt' sneeuw en nog wat. 'Geniet van dit meesterlijke pak zolang 't nog kan, laddy,' grinnikte Amatariseu. Ze deed een stapje dichterbij en stapte in het bad van sneeuw, dat bij haar een stuk minder hoog kwam. 'Het is het enige positieve aan de winter!' Ziektes, schaarse prooi, kou, duisternis. Winter was geen prettig seizoen. IJs en sneeuw waren dingen waar ook 'volwassen' Wolven zoals Ama zelf van genoten.}

De wolvin maakte een wel heel erg opmerkelijk kuch geluid. Oh great, ze zat hem uit te lachen. Wel, at least was ze zo 'beleefd' om dat te verbergen. Of nuja, daar een nogal zwakke poging toe te doen. "Hmpf," mompelde Tyvr gefrustreerd, maar deed alsof hij niets door had. 'Geniet van dit meesterlijke pak zolang 't nog kan, laddy,' hij keek de grinnikende wolvin aan alsof ze volledig van 't lotje was getikt. Genieten van de sneeuw, yeah sure. Ook zij stapte nu in de hoop sneeuw, maar natuurlijk deed het haar, met haar enorme grote, niet zo veel. Great. 'Het is het enige positieve aan de winter!' zijn dodelijke blik vertelde dat hij niet haar mening deelde. "Yeah, het is altijd zo onwijs positief als je amper meer kan lopen omdat koud, wit spul je tegen houdt. Jij hebt op z'n minst een witte vacht, it ain't fair man, ik kan alleen nog maar in de nacht jagen nu. De natuur is gewoon racistisch," hij schopte wat moedeloos tegen de sneeuw, als om zijn woorden kracht bij te zetten. Yeah dat had weinig zin, want de sneeuw vloog enkel op en viel neer op zijn zwarte en haar witte vacht. Toch kon hij het niet laten zacht te gniffelen, yeah, okay, soms was sneeuw wel een beetje leuk. Klein beetje.

Hij wilde er niet aan denken, maar toch sloop de gedachte bij hem binnen. De reu schudde dan maar een paar resten sneeuw van zijn kop af en liep verder. Bah, sneeuw. Het was alsof de natuur liever niet wilde dat hij in Serigala was. Alsof ze weigerden dat hij zijn ouders zou wreken. Maar niemand kon hem nog tegenhouden nu. Hij was er helemaal op voorbereid. En hier, in het midden van het bos, voelde Aralon zich vrij. De reu was dan ook blij dat hij het eindelijk bereikt had.
Plots hoorde hij een paar irritante stemmetjes ergens vlakbij. Wie verstoorde zijn rust nu weer? Hij wilde met zijn gedachten bij zichzelf zijn, en niet bij een stelletje luidruchtige poedels. Terwijl hij een zucht liet ontsnappen strompelde hij verder, op weg naar de twee wolven die hij tussen de bomen zag. Oh great, dus het was een stelletje. Hij grinnikte vals. Een wit teefje en een zwarte reu, wat een droomkoppel was hem dat. Tergend traag liet hij zijn pootkussentjes één voor één zakken in de sneeuw waarna hij zich voor hen neer nestelde. "Wel wel," zei hij. Zijn stem klonk hol en diep. De grijns krulde nog rond zijn bek. "En waaraan heb ik het genoegen te danken om een paar wolfjes als jullie hier te mogen ontmoeten?" Hij wachtte rustig de reacties van de tortelduifjes af en liet zijn blik even langs de zwarte glijden. Is dit soms een Shadow? vroeg hij zich vluchtig af. Maar hij zich bedacht bij zichzelf dat dit niet kon, anders zou hij het wel geroken hebben. De geur van bloed stond voor altijd in zijn geheugen gegrift.

^{De geinige jongeling begon een hele preek over waarom sneeuw ABSOLUUT niet goed of leuk was. Poh, waar was de jeugd van die gozer verdwenen? Het was jaren geleden sinds er zo'n dik pak sneeuw had gelegen! Of tenminste, voor haar dan. Wie weet van deze snuiter vandaan kwam.
Ineens gleed er een grijze reu tevoorschijn tussen de hoge naaldbomen. 'Wel, wel. En waaraan heb ik het genoegen te danken om een paar wolfjes als jullie hier te mogen ontmoeten?' Amatariseu trok even een wenkbrauw op en stapte op het dier af, hoog boven hem uitstekend. Het was een lad van 2 jaar, maar hij had de toon van een zesjarige zielepiet zoals Kai. Weer zo'n opmerkelijk type. 'Je hebt wel een erg grote bek voor een welp,' grinnikte Amatariseu met enige minachting in haar stem. 'Maar ik zal mijn walgelijk kont wel weer naar de Valley slepen als je zoveel last van me hebt.' Niet dat ze dat echt ging doen. Een Alpha volgde geen commando's van een rogue met een grote bek op.}

"Je hebt wel een erg grote bek voor een welp. Maar ik zal m'n kont naar de Valley slepen als je zoveel last van me hebt." De bek van de reu trilde geamuseerd bij haar geïrriteerde reactie en hij kon een brede grijns niet bedwingen. "Relax, teef," zei hij met rustige stem. "Ik heb nog helemaal niks gezegd wat je van je stuk zou kunnen brengen, hoor. Integendeel, eigenlijk was het technisch gezien zelfs een hele nette vraag." Aralon veegde met zijn staart de sneeuw onder zijn poten weg van plezier. Dacht ze nu echt dat dit al een onbeleefde opmerking was? Hah! Hij had gewoon impliciet gevraagd waarom ze hier waren. Als ze dat al een felle bek hebben vond, moest ze wel een erg kort lontje hebben. Maar dat was voor hem helemaal oké. Hij besloot hier even het theekransje te vervolledigen, dat leek hem leuk. "Laten we even rustig op ons gemakje kennis maken, oke?" Hij glimlachte en hief zijn kop en oren op.
En daar kwam nummer drie aangestoven. Het was ook een witte wolf, maar dit keer een reu. In zijn ogen leek het dier wat onhandig. Nu begon de pret pas echt."Ik wist niet dat jullie met drie waren!" zei hij met overdreven opgetrokken wenkbrauwen. Het zou al helemaal leuk worden als het alle drie Shadows zouden geweest zijn, maar dat verwachtte Aralon al lang niet meer. Nu ja, jammer dan, maar het bedierf echter totaal de sfeer niet. Integendeel; het kon niet meer stuk. Hopelijk was ook het klunzige reutje even snel van zijn humeur te krijgen. "Oh ik snap het al, er is overspel gepleegd?" hij keek van de witte naar de zwarte reu en terug, terwijl hij lachte om zijn eigen mopje.