. Wake Up [Matsuri I] .

They say we are what we are
But we don’t have to be

<sup>Belcrest Island. Het was een geweldig stukkie land. Ongerept, mysterieus maar ijskoud en leger dan de kop van een Shadowwelp. En aangezien het er nu al zo koud, dor en leeg was, zou het in de winter veranderen in een echte hel. Daarom was 't maar beter haar biezen te pakken. Want 'n potje ijskoude wind en 'n lege maag... hell, daar zat niemand op te wachten. 'Wor olmost thor, Aftur!' grijnsde Amatariseu met een bek vol pels. De pezige gentleman verraste haar iedere keer opnieuw. Hij was de enige die haar het begeerde waterreetje had gebracht - die achteraf echt niet te vreten was - en nu had hij weer een feestmaal weten neer te halen. 'Gofsijdonk..' kreunde het bruine dier achteraan de prooi. En daar waren ze dan. Weer terug op het welbekende strandje voor Belcrest. Eén zwempartij weg van het ongerepte eilandje. Nu was een neutraal land, maar dat wisten alleen Arthur en zij nog. Het was best grappig om een middag met hem door te brengen. Ze wist nu bijvoorbeeld z'n naam, dat al een heel ding was, en had nu ook het vermoeden dat er wat prachtigs speelde tussen hem en Syren. Voor de rest was het een beleefd, kalm type. 'Hupakee,' zei Amatariseu terwijl ze de hals van de ree losliet. Arthur leek 't aan te zien komen en stapte soepel achteruit terwijl hij zijn kaken ontspande. Yup. Ama was helemaal van gedachte verandert over deze snuiter. Goed, hij had nog steeds een irritante kakstem, maar voor de rest was een goeie gozer. Nog een beetje onbeschreven, maar niet op een negatieve manier. Hij was een van de weinige die niet zo'n exotisch uiterlijk had hier. 'Klaar voor 'n feestje, Sir?' Een enthousiast maar zacht geknik was al genoeg. Mooi zo. Tijd om de rest van de horde te roepen.

Een luide, diepe jank schalde door de hemel, die oranje was gekleurd door de stralen van de ondergaande zon. Vandaag, of vanavond, was de avond. De eerste Matsuri ooit. Tijd om nieuwe Commanders aan te wijzen, haar roedel bij elkaar te halen en wat nieuwe regels op te stellen. Het was een best chaotisch seizoen geweest, met voor Ama wat terugslagen. Ze was niet voorbereid geweest om de Shadjes van 't eiland te jagen en had een soort bonje met d'r dramatische dochtertje. Maar goed, voor de rest was ze trots op de prestaties van de roedel. Dameon had de laatste tijd een kenmerkend puber-humeur, maar voor de rest leek hij al volgroeide reu, met alle spiertjes erop en eraan. Syren en Victoria waren twee geweldige Commanders, en zo ver ze wist ging 't ook toppie met alle 'normale' leden. Hun tot nu toe onhandige gedrag had niets te maken met hun potentie. Haar leden hadden één seizoen gehad om erin te komen, en na deze Matsuri begon 't echte werk! Of nou ja, dat was de bedoeling, ey!</sup>

I’m bad behavior but I do it in the best way
I’ll be the watcher of the eternal flame

Game had niet erg veel gedaan na de grote vangst van Terra Squad. Ze was haar oude vriend Cerberus tegengekomen, de beer van een reu. Hij was een van haar beste vrienden, misschien bijna nog wel meer dan Ama en Utlis. De grijze teef had geen problemen met haar Squad, maar doordat ze in de roedel zat had ze iets minder vrijheid. Misschien ging ze haar grote vriend een keer overhalen om gezellig bij Okami te komen, al was hij niet echt het droombeeld van de alfa. Hij deed niemand kwaad, een eigenschap die hen dichterbij elkaar had gebracht. Ze was allang dood geweest als hij niet zo.. tegen geweld was geweest. Ze gaf dan ook veel om die reu.

Een luide jank schalde door Serigala, reikte tot aan de locatie waar zij nu was: het strand. Het was een jank die ze maar al te goed herkende, na al die jaren. Op een rustig drafje ging ze naar de locatie van de oversteek, en met een klein beetje gestuntel bereikte ze Belcrest. Het kostte haar minder moeite om het kamp te bereiken, waar Amatariseu en Arthur al waren. Ze hadden een mooie prooi bij zich. "Mooie prooi," zei ze kalm, waarna ze rustig ging zitten.

En daar was haar zoon, die even later vrolijk het kamp binnen kwam rennen. "Ik ben er!" riep hij. Met een brede grijns keek hij naar de prooi, en Games strenge blik prikte in zijn rug. "Straks, Dameon. Heb je nog niet gegeten vandaag?" Hij draaide zich om en Game grinnikte. Hij was doorweekt. Druk schudde hij zijn hoofd, waarna hij naast zijn moeder ging zitten. En hij stond weer op. En ging weer zitten. Hij zat weer in zijn vrolijke mood.

They say we are what we are
But we don’t have to be

<sup>Vochtige poten in het gras lieten Amatariseu weten dat er al wat leden op komst waren. And his/her name is.... Game! Een zesjarige grijze teef kwam met een neutrale blik in haar ogen het kalende kamp in en gaf een snel compliment over de prooi. Game was sinds de Heroes behoorlijk veranderd. Goedhartig was ze nog steeds, maar haar persoonlijkheid was aangetast door de grote verandering. Ergens vond Amatariseu het jammer dat ze nu wat stijfjes overkwam. Gepaard met haar doodnormale uiterlijk maakte het haar bijna saai. De enige reden waarom ze de teef nog in de roedel hield was omdat ze een wonder was met geneesmiddelen en ook de enige was waar Dameon naar luisterde - hoewel de massieve Albino die puberende stuiterbal ook behoorlijk kneden. Nog maar een halve minuut later kwam de vriendelijke Dam al het kamp binnen. Zowel trots al een beetje streng keek Amatariseu naar het dier, dat zich enthousiast over de prooi boog. Ze had de overdreven kinderlijkheid uit hem weten te stampen, maar zo nu en dan gedroeg hij zich nog steeds als een jonkie. Niet dat dat erg was onderling, het kon hartstikke grappig zijn, maar als hij zich zo gedroeg tijdens een gevecht of missie dan liep de boel nogal fout af. In deze roedel was geen plek voor poedels, deserteurs en drama queens. Emaya gedroeg zich de afgelopen weken als dat laatste, en als het niet haar dochter was geweest, had Amatariseu haar al eventueel met geweld van het eiland gejaagd.

And there she was! De trotse Commander van de Aqua Squad! Syren was opgescheept met een zeurpiet en blinde teef, maar klagen, ho maar. Die meid straalde iets sterks uit, iets.. wat ze niet helemaal kon beschrijven. 'Heyhoi allemaal. Tijd voor een feestje, begrijp ik?' De bontgekleurde Wolvin liep op Arthur af, en woelde liefkozend haar snuit door zijn bruine pels. Wow, wow... wat een liefde. Naast zich hoorde de geblokte Albino Arthur nog wat nerveus mompelen. Yeah. 't Is wat als een partner hebt met zo'n spirit. 'Eigenlijk ook een soort afscheidsfeestje, want Belcrest laten we even met rust komende winter.' Ze had al een week lang geen geurvlaggen neergezet. Sterker nog, aan de oostkant stonk het nog steeds naar Shadjes. Dat maakte niet uit, want toen die poedeltjes het eiland betraden, was Belcrest eigenlijk al neutraal gebied. Ōkami had eigenlijk niets meer te zoeken op dit eilandje. In de winter zouden ze gaan kamperen in Raska, wat ook gewoon neutraal gebied bleef. Ze hadden geen tijd om rebelse Elsen van hun territorium te jagen. In de tijd dat ze mauwden over Shadows die zo stoer waren over hun stekkie te wandelen, konden ze zich ook gewoon richten op het inslaan van een vetrandje en het aanscherpen van de vechttechnieken.</sup>

I’m bad behavior but I do it in the best way
I’ll be the watcher of the eternal flame

Wake up.

Genietend van de wind die door haar vacht stroomde krabbelde Suru vanaf de rotsen naar beneden naar de plek van het geluid. Ze was bijzonder vrolijk en optimistisch vandaag, en ze was er zeker van dat dat kwam doordat Matsuri vanavond plaatsvond. Ook al wist ze dat ze geen Commander kon worden, was ze zo nieuwsgierig als wat voor de andere twee en hoopte ze eerlijk gezegd wel dat er een prooi klaar lag. Ze had al een tijdje niet meer gegeten. De roodbruine teef spande haar lange poten aan en sprong over een klein heidestruikje. Wat verderop werden de gestalten van enkele wolven steeds duidelijker. Een witte vacht veraadde Amatariseu, een grijzige pels vertelde dat Game er al was en een bruinige vlek zei dat Syren in de buurt was. Bij nader inzien waren Arthur en Dameon ook komen opdagen, maar Suru kneep haar ogen even achterdochtig samen toen ze iets in het midden van de wolven zag liggen. Hell... Dat moest een waterree zijn! Een brede grijns spreidde zich over haar gezicht toen ze op de wolven afging. "Woah, goed gedaan!" prees ze nog eens toen ze de omvang van het dier had vastgesteld, dat een stuk groter was dan ze had verwacht. Zo rustig mogelijk probeerde de roodachtige wolvin te gaan zitten, maar ze zat vol met energie waardoor haar spieren zich aanspanden en ontspanden. Haar vurige blik gleed over de wolven en bleef even stilstaan bij Arthur en Syren die in een vrij romantische bui waren. Hehe. Die twee waren blijkbaar ook op elkaar gesteld. Hongerig liet Suru haar blik opnieuw afdwalen naar het verdomd lekkere hertje en voelde het water in haar bek op komen. Nog even wachten, Suru, nog even wachten.

They say we are what we are
But we don’t have to be

<sup>Uit de schemering kwam een grote, roodbruine gedaante tevoorschijn. De rode pels, de amberen ogen.. alleen de lengte van de poten verraadde dat dit Suru was. Hell, wat leek die lass op d'r moeder. Met een ietwat achterdochtige blik keek de teef het groepje Wolven rond, maar zodra ze het vers gevangen ree in het oog kreeg, begon ze al te grijnzen en te watertanden. Heh, ze was niet de eerste. 'Ha, Suru. Hongerig, zie ik?' Zodra de groet haar bek uit was, vloog Amatariseu's gloeiende blik over de open plek tussen de kalende bomen. Arthur, Dameon, Game, Syren en Suru waren aanwezig. Het theekransje mistte alleen nog Utti en Victoria. Aye, Emaya uiteraard ook, maar haar dochter kennende zou die óf niet, óf drie uur te laat op komen dagen. Tja... die ouwe zeiktante. 'We zijn met meer dan de helft van de theekrans. Bon appetit, zou ik zeggen,' grijnsde Amatariseu met een knikje naar de hongerige Wolven toe. Vanuit haar ooghoek zag ze Arthur op de prooi afwandelen, terwijl hij vrolijk tegen zijn girlfriend babbelde: 'Het was een geweldige jacht! Alpha Amatariseu heeft het dier opgespoord, en ik heb hem neer mogen halen!' Yeah yeah... maak er maar 'n mooi sprookje van. Artje wist donders goed dat zijn 'Alpha Amatariseu' als eerste aan was gekomen bij het grazende lekkernij. Maar goed, hij mocht er wel een heldenverhaal van maken. Het was geen eitje om een dame te fixen.

Oké... misschien was het nu toch het beste om even aan te pappen met haar poedels. Alle dingen die ze aan haar roedelleden wilde vertellen zaten in haar hoofd gestampt, en het liefst wilde ze er dan ook zo snel mogelijk van af. Er werden 4 belangrijke onderwerpen behandeld: het switchen van Belcrest naar Raska, het benoemen van de twee nieuwe Commanders, het vinden van een mentor voor Dameon én, om niet te vergeten, de Black List. De lijst met Wolven die Ama even aan wilde spreken op bepaalde dingen. Nummero 1 op de lijst was uiteraard Emaya, maar aangezien die waarschijnlijk toch verbannen werd hoefde ze dat eigenlijk niet te noemen. Een echte no. 2 of 3 was er niet, al had de massieve Albino wel het voorgevoel dat Victoria eruit gegooid moest worden als ze nog langer weg bleef. De teef had al weken niets van zich laten horen, en haar geur leek ook uit Serigala verdwenen te zijn. Waarom? Ama had geen flauw benul. Victoria was een goed lid en een goede Commander, en zover zij wist was er niets aan de hand met de zwarte teef.</sup>

I’m bad behavior but I do it in the best way
I’ll be the watcher of the eternal flame

Hij was vierde. Na Amatariseu, Arthur en zijn moeder Game. Hij had nog niet gegeten vandaag, en de prooi zag er overheerlijk uit. Hij zat bijna te kwijlen bij het aanzicht. "Straks, Dameon. Heb je nog niet gegeten vandaag?" klonk zijn moeders stem. Hij schudde druk zijn hoofd en ging naast haar zitten. Met een brede grijns, natuurlijk. En daar was Syren. "Heyhoi allemaal," zei ze vrolijk. "Tijd voor een feestje, begrijp ik?" Ze ging naast Arthur zitten en woelde met haar snuit door zijn vacht. Ieuw. Romantiek. "Eigenlijk ook een soort afscheidsfeestje, want Belcrest laten we even met rust komende winter." Dameon hield zijn kop schuin. Het begon koud te worden, maar waar moesten ze anders naartoe? Zou Amatariseu zich toch wat aantrekken van de Shadows? Toen kwam Suru binnen. Ze complimenteerde de prooi, net zoals bijna ieder ander. Eh, behalve hijzelf dan. "We zijn met meer dan de helft van de theekrans. Bon appetit, zou ik zeggen," zei Amatariseu, waarop Dameon meteen met twee grote sprongen op de prooi afging en een hap nam, om vervolgens rustig te zitten eten.

They say we are what we are
But we don’t have to be

<sup>Tevreden keek de kolossale Wolvin toe hoe de groep Wolven zich op het ree stortte. Misschien waren niet al haar leden geweldige vechters, geboren jagers waren het wel. Ze had nog nooit een roedellid met lege poten thuis zien komen, en dat was te merken. Iedereen zag er gezond uit, en ook Dameon, die klein en bijna uitmergelt was toen hij bij de club kwam, zag er nu ook sterk en fris uit. Ergens tussen het geroezemoes van de etende Wolven door hoorde Amatariseu Syren nog een vrolijk grappen tegen Arthur, die onhandig begon te proestten en te grijnzen. Juist. Edjiit. 'Blijven jullie maar rustig knabbelen. Ik zal m'n verhaaltje wel doen tijdens het eten. Hebben we meteen meer tijd over voor de 'leuke dingen',' sprak Amatariseu op een gemoedelijke toon. Relaxt ging ze liggen naast Dameon en zette ze haar tanden in de nek van het beest. De bekende, smakelijke aroma's van het bos vloeide rijkelijk door haar bek. Ah.. de smaak van ree was anders dan dat van bijvoorbeeld een eland of een rendier. Dit had iets.. eigens. Iets waar ze dol op was. Amatariseu slikte haar hap in en wendde zich tot de andere vretende feestgangers. 'Maar goed, zoals jullie misschien al weten is Belcrest al bijna 2 weken een neutraal gebied. Dit is puur omdat ik bijna zeker weet dat de winter dit eiland binnen een paar manen veranderd in een winterparadijs. IJzige zeewinden en een enorm tekort aan prooien, dus.' De Shadows zouden dit vluchten noemen. Amatariseu noemde het zoeken naar een beter stukje land. Belcrest was mooi... maar misschien iets té verlaten en ongerept. Goed, ganzen waren er genoeg en Arthur had een keer een waterree uit het westelijke mini-moeras gevist, maar voor de rest had 't eiland zelf niet meer te bieden. 'Wat vinden jullie ervan als we rogue gaan? Een rondtrekkende roedel worden? Dan hoeven we ons niet druk te maken over een poedeltje op ons terrein en kunnen we ons focussen op interessantere en belangrijkere dingen.' De massieve Albino gaf de leden van de roedel een paar seconden tijd om de woorden in zich op te nemen, terwijl ze haar brede kop naar voren strekte om nog een ferme hap uit de nek te nemen.

Hm... Waar bleef Emaya? Ze wist dat de drama queen geen zin had nog langer rond te hangen bij deze 'poedels', maar als die schoothond nou nog een beetje een geheugen had, wist Em vast wel dat ze nog deel was van de roedel en dus verplicht was deel te nemen aan de Matsuri. Eigenlijk is het niet aanwezig zijn bij een feestje niet strafbaar, maar omdat Amatariseu haar dochter's gezeik zat was, zou dit een van de oorzaken zijn dat ze haar eruit gooide. Dat trieste, bittere, mekkerende ding was haar dochter niet. Het boeide haar niet als ze verdronk, als ze verhongerde of verscheurd werd door Kai. Emaya was het kind van een Schot en een Poolwolf. Geen dochter van twee depressieve zeikerds. 'Voor de Wolven die het nog niet wisten: Emaya zal vanavond officieel verbannen worden uit onze roedel. Tot nu toe heb ik nog geen positieve dingen gehoord over haar, terwijl ze zelf wel klaagt over hoe overmoedig en zwak wij ons gedragen.' Haar stem klonk allesbehalve zakelijk, maar Ama besefte wel dat dit eigenlijk een heel serieuze zaak was. Yeah. Emaya was haar ernstigheid niet waard. 'We zullen aankomend seizoen ook wat strenger worden. Onderling kan altijd gelachen en gegrapt worden, maar we willen niet gezien worden als zwakkelingen of vlierenfluiters. Dit seizoen was een feestelijke opening, aankomend seizoen begint het echte werk!' Lichtelijk enthousiast slikte Ama haar hap in en krabbelde ze overeind. 'Oh ja, om middernacht krijgen we twee kersverse, nieuwe Commanders. Duim voor elkaar, en tot vanavond!' groette Amatariseu haar 'poedels'. Zelf zou ze de komende uren niet te vinden zijn op de Matsuri. De Alpha moest nog Squadindelingen maken en zou deze avond nog even snel heen en weer gaan naar Raska. Want in Raska stond iemand te wachten. Een bekende. Een erg bekende. Niemand minder dan haar oude Master. Niemand minder dan Kizu.</sup>

I’m bad behavior but I do it in the best way
I’ll be the watcher of the eternal flame

^{[Amatariseu is tijdelijk topic uit]}

Een enorme gaap verliet haar bek toen ze het hoorde. Die huil, de huil van haar moeder. Haar dutje, verstoord door haar moeder. Amatariseu zou beter moeten weten... Ah well. Belcrest was enorm ver weg, en kalm rekte ze zich uit en stond ze op. Ze schudde de aarde uit haar witte vacht en begon rustig richting het strand te lopen.
Moeite om op tijd te komen? Nah, niet haar ding. Misschien ging ze zelfs wel voor een wandelpas langzaam. Who knows. Zij in ieder geval niet. Vanuit Sanvi richting Belcrest met dit tempo zou wel even duren.
Haar witte vacht was onverzorgd en haar blauwe ogen stonden dof. Allemaal tekenen van wat ze had. Wat ze nou eigenlijk had? Was daar een naam voor? Hmpf. Whatever. De laatste tijd bleven gedachten niet lang in haar kop zitten.
Uiteindelijk bereikte ze de overgang, die ze in een rustige drafpas door waadde. Belcrest was niet al te groot. Binnen twee minuten had ze het kamp bereikt, en het miezerige groepje wolven wat van een prooi zat te genieten. Emaya ging in de schaduwen zitten, en zag haar moeder nergens. "Geweldig feestje, nietwaar?" klonk haar sarcastische stem. Wat nou, leuk feestje? Zelfs de alfa was gevlucht!

They say we are what we are
But we don’t have to be

^{Niks was zo mooi als een smakelijk diner met Syren en zijn roedelgenoten. Arthur kende de meeste van hen amper, maar hij wist zeker dat daar de komende maanden verandering in zou komen. De jonge knul genaamd Dameon leek hem wel een aardig type, en de dame Suru een kalme maar getalenteerde. Ook al liet ze dat niet altijd merken, zonder dat ze het wist straalde er een bepaalde wijsheid uit haar ogen. De Alpha was ondertussen al verdwenen tussen de struiken, en dat gaf Arthur wat minder de reden zich net te gedragen. Tijd om zijn mede-Wolven te leren kennen! De pezige bruine reu duwde speels zijn bebloede bek tegen Syren's hals, en stond op het punt een gesprek aan te gaan met de ene grijze Mevrouw Game, een jachtgenootje die dit seizoen ook de Terra Squad had gezeten. Hij zag haar wel aan voor een Commander, zeker omdat ze rustig en goed was op het gebied van geneeskunde. Haar wat grotere bouw maakte haar immers ook een geweldige jager, had hij opgemerkt. Maar... ineens kwam er een witte teef het kamp binnen geslenterd. Arthur draaide zijn kop om en keek in twee minachtende, depressieve ogen. Ah. Dit was de zekere Juffrouw Emaya waarover hij gehoord had. 'Geweldig feestje, nietwaar?' De toon, de houding... het stond Arthur niet aan. 'Voordat u en uw trieste houding zich erin mengde, wel ja,' merkte de reu op met een opgetrokken wenkbrauw. De Wolvin Emaya was groot en had een sterke bouw, zoals haar moeder, maar leek nu hij haar zo bekeek eens stuk smaller en kleiner. De ogen leken totaal niet op die van Amatariseu, en de houding al helemaal niet. Een jonge teef zoals zij hoorde niet met zo'n zure kop rond te lopen, nietwaar? 'Volgens Amatariseu bent u niet langer welkom hier. Het is beter dat u uw miezerige zooi bij elkaar pakt en opbokt.' Opbokken was een woord dat hij van Amatariseu geleerd had. Ze scheen het vaak te gebruiken om aan te duidden dat iemand razendsnel uit het gezicht moest verdwijnen. Na zijn woorden zakte de reu door zijn stevige achterpoten, en wendde hij zich kopschuddend en zacht grinnikend weer tot de gemoedelijke aura van de etende Wolven.}

I’m bad behavior but I do it in the best way
I’ll be the watcher of the eternal flame

De eerste die op haar komst reageerde was Arthur, de enorm nette reu. Hij zat dichtbij Syren en Emaya voelde een steek in haar hart. De reu keek haar recht aan. "Voordat u en uw trieste houding zich erin mengde, wel ja," merkte hij op. Een zogenaamd lieve glimlach speelde om haar lippen. "Volgens Amatariseu bent u niet langer welkom hier. Het is beter dat u uw miezerige zooi bij elkaar pakt en opbokt." En toen negeerde hij haar. Ze grinnikte. "Oh nee! Sir Arthur gebruikt normale woorden! Oh my god!" riep ze uit. "Maar, Arthur, wie heeft jou de leiding gegeven over wie hier wel of niet mag zijn? Je weet dat ik niet naar jou luister, waarom probeer je het dan nog?" klonk haar lieflijke stem. Ze kwam dichterbij en nam een hap van de prooi, waarna ze weer in de schaduwen ging zitten.

Wake up.

Toen Amatariseu de verlossende woorden uitsprak, stortte de roodbruine langpotige teef zich uitbundig op het vlees en scheurde er een mondvol vlees van. Ze kauwde hem vol smaak voordat ze hem doorslikte en er een heerlijke ontspannende sfeer over de Okami viel. Sir Arthur schepte op over zijn geweldige jacht terwijl de duidelijk over haar oren verliefde Syren vol passie naar hem luisterde, en Game en haar zoon én squadmaatje Dameon tastten ook toe. Haar gele blik bleef even stilstaan bij de bruinige teef en haar donkerbruine partner. Voelde ze zich nu... Jaloers? Nee, niet op Arthur of op Syren, maar gewoon om een geliefde te hebben moest toch vrij bijzonder zijn. Mmm, niet zo zeiken, Suru - onthoudt je quote, single forever. Met een korte zucht boog ze zich weer genietend over de dij waar de rode teef zich had over gebogen en knaagde het bot bloot terwijl ze maar met een half oor naar haar Alpha's woorden luisterde. ...'Voor de Wolven die het nog niet wisten: Emaya zal vanavond officieel verbannen worden uit onze roedel. Tot nu toe heb ik nog geen positieve dingen gehoord over haar, terwijl ze zelf wel klaagt over hoe overmoedig en zwak wij ons gedragen.' Bij die woorden keek ze toch wel even verbaasd op. Emaya had altijd zo enthousiast geleken over het plan om een roedel op te starten met haar moeder, maar blijkbaar toonde zij ook niet altijd haar echte emoties. Als je over de duivel sprak - er kwam een wit gestalte in de kampingang staan wie niemand anders dan Em kon zijn. "Geweldig feestje, nietwaar?" Haar stem klonk kil en hard zodat Suru toch wel even opkeek. In haar ogen was ze toch wel veranderd - harder geworden, scherper. Niet meer de zachtaardige, kalme vriendin die zij kende.

They say we are what we are
But we don’t have to be

^{De reactie van de Alpha's dochter was nou niet helemaal wat hij verwacht had. Of nou ja, hij ging er niet vanuit dat het zó erg was. Misschien had Amatariseu toch gelijk. Aan een mekkerend dier zoals dit hadden ze immers vrij weinig. 'Oh nee! Sir Arthur gebruikt normale woorden! Oh my god! Maar, Arthur, wie heeft jou de leiding gegeven ove-...' De pezige reu grinnikte kopschuddend en ging weer aanliggen bij het vers gedode ree. Sommige Wolven leken het niet eens opgemerkt te hebben dat de Alpha's dochter was komen mekkeren. Terwijl hij met een genietend geluidje zijn tanden zette in een stuk buik, voelde hij hoe de witte hond langs hem heen drong om haar stukje te claimen. Met een stevige schouder duwde Arthur de teef opzij, maar het was al te laat: ze was weer laf terug gekropen in de schaduwen. Ach, zij was het niet waard! 'En... wie verwachten jullie als de twee nieuwe Commanders?' zei Arthur met een nieuwsgierige blik. Suru was zeker een goede kandidaat, en Game ook. Uiteraard was het ergens ook mogelijk dat hijzelf een Commander mocht worden, maar dat was iets waar een heer niet vanuit moest gaan. Waarschijnlijk had de Albino al besloten wie het zouden gaan worden.}

I’m bad behavior but I do it in the best way
I’ll be the watcher of the eternal flame

They say we are what we are
But we don’t have to be

<sup>Het was best opmerkelijk dat niemand nog aandacht schonk aan de hond in de schaduwen. Misschien was dat ook het beste. Emaya was nu een twijfelgeval: was ze nog een lid en mocht ze op dit eiland zijn of was ze al verbannen en moesten ze haar wegjagen? Er was maar één oplossing (aangezien praten met dat schoothondje niet mogelijk was): haar compleet negeren. 'Ik vermoed dat Utlissia de nieuwe Aqua-commander wordt,' vertelde de prachtige Syren naast hem. Ah, Juffrouw Utlissia. Of Mevrouw.. hij wist het eigenlijk niet. Ze was op zich nog vrij jong voor een nestje. Maar goed. 'als ze op komt dagen. We zullen het wel zien, vanavond!' Dat was nou het voornaamste probleem. Veel Wolven verdwenen gewoon uit Serigala en lieten meestal geen spoor achter. Zowel Commander Victoria en Utlissia had hij al weken niet meer gezien. Ergens was dat wel een probleem, want zo slonk hun ledenaantal. En ze waren al met niet zo veel. Arthur dacht aan hun 'rivaal', een roedel genaamd de Shadows. Uit de woorden van de Alpha had hij gehoord dat Amatariseu een grote haat voor hen koesterde, maar hij wist niet waarom. Hij wilde ze eerst ontmoeten voordat hij hetzelfde zou zeggen. Eigenlijk vond Arthur het ook erg onnozel om eeuwig met de 'slechte kant' te moeten knokken. Het was hartstikke on-origineel en nog onhandig ook. Deze manen verdwenen Wolven zonder ook maar een spoortje achter te laten; dat kon nooit iets goeds betekenen! Misschien was het beter hun krachten te combineren, voor het geval er zware tijden aanbraken.

Maar goed, terug bij de Matsuri. 'Ik denk eigenlijk dat Juffrouw Suru ook een uitstekende kandidaat is,' grijnsde Arthur. Suru was een erg interessante Wolvin, had hij gemerkt. Ze leek jong, maar was eigenlijk even oud als Syren. De rode Wolvin was echter wel een stuk groter, met lange poten en een lang, rank lichaam. Ze had wel wat trekjes van een Manenwolf, vond Arthur. 'Mevrouw Game uiteraard ook.' De pezige, bruine reu strekte zijn nek om nog een sappige hap pens te nemen.</sup>

I’m bad behavior but I do it in the best way
I’ll be the watcher of the eternal flame

Ama vertrok, en liet de roedel achter met een prooi. Met rustige stappen ging Game naar de prooi, waar ze ging liggen en begon te eten. Het was amuserend om te zien hoe al die jonge wolven met grommende maag aanvielen. Emaya kwam binnen en de eerste die erop reageerde was Arthur, die zei - met zijn letterlijke woorden - dat ze moest opbokken. Daarna werd ze genegeerd en begon Syren over de commandeurs. Ze geloofde dat Utlis Aquacommander zou worden, wat het meest logisch zou zijn. Syren zou geen twee keer achter elkaar en Em was verbannen. Arthur noemde Suru. "Suru zou alleen maar commander kunnen worden als ze in een andere Squad komt," antwoordde de grijze wolvin daarop. Toen noemde hij haar. "Nee, Arthur. Ik vast niet. Ik denk dat jij een grotere kans maakt. Je bent erg goed in jagen." De horrors van haar als alfa van TRH lagen nog vers in haar geheugen.