The Secret Beach [OPEN]

Met een grijns van hier tot Tokio slenterde de veelkleurige wolvin over Belcrest. Haar gedachten waren één grote wervelwind - al keerden ze constant terug naar een zekere roodbruine reu met blauwe ogen. Zand knisperde tussen haar nagels, wind trok aan plukken van haar vacht, maar ze genoot ervan. Golven sloegen stuk op het strand, maar erg hoog stond het water niet. Toch had Syren niet het verlangen om terug te gaan naar het vasteland.
Een donkerder uitdrukking schoof over haar gezicht. Merlin. Ze wist niet wat ze met haar broer aanmoest. Ironisch was het wel, dat haar enige nog in leven zijnde familielid zijn geheugen was verloren. Ze snoof, drukte kwade herinneringen die naar de oppervlakte dreven in haar brein weer terug naar beneden. Daar zou ze zich een andere keer mee bezig houden, misschien.

Net toen ze het bos weer in wilde duiken, werd haar aandacht getrokken door een zwarte vlek, die in contrast stond met het lichte zand. De jonge wolvin bleef staan, onmiddellijk nieuwsgierig naar de vreemdeling. Een uit de kluiten gewassen zwarte teef liet haar blik over de omgeving glijden. Haar vacht was nog nat, zag ze, dus was ze vast net aangekomen. Aarzelend wachtte Syren af, niet goed wetend of ze de wolvin moest begroeten of niet.

[Eet haar niet op plz c:]

_{De beslissing werd Syren uit handen genomen toen haar soortgenoot haar in het oog kreeg. De ravenzwarte teef naderde tot op een beleefde afstand kwam voor haar staan. Syren liet haar blik kort over haar heen glijden. Ze was oud, een jaar of vijf zes, en had rode ogen die brandden in haar donkere vacht. Het was geen bekende van haar. 'Dus... Blijkbaar ben ik niet de eerste hier,' zei ze. Syren schudde haar kop, integendeel. Dit was namelijk al de tweede keer dat ze zich op Belcrest bevond. 'Wat brengt jou hier?'
'Voornamelijk nieuwsgierigheid,' antwoordde ze. Ze bekeek de wolvin met nieuwe interesse. Ze leek haast net zo nieuwsgierig als zijzelf was. 'En hoe zit het met jou?' Rustig ging ze zitten, sloeg haar staart over haar voorpoten. Ze kon het niet nalaten om zich af te vragen of de wolvin zich toevallig bij Ōkami aan wilde sluiten. Ze ging er niet vanuit; de teef zag er nou niet bepaald uit als iemand die zich graag door anderen liet leiden. Maar je wist maar nooit.}

_{'Zelfde,' luidde het korte antwoord van de wolvin. Syren knikte, dat had ze wel verwacht. Seaside was namelijk nog niet zo heel lang toegankelijk voor wolven, heck, een maan of twee geleden wist ze niet eens van het bestaan van dit paradijsje af! Wat kon er toch veel gebeuren. Nu was ze én lid van een roedel, én ze had een knappe reu ontmoet, én ze had haar broer teruggevonden.
'Ben je van hier toevallig?' vroeg de wolvin. Ze kneep nadenkend één oog dicht.
'Nee hoor. Ik loop nu een maandje of zes rond in Serigala,' vertelde ze braaf. Spijt van haar beslissing om zich hier te vestigen had ze nog niet gehad. 'Ik neem aan dat je zelf ook niet hier geboren bent?' Daar ging ze wel vanuit. Ze had haar namelijk nog niet aangevallen, én het leek erop dat alle oorspronkelijke bewoners van Serigala van de aardbodem verdwenen waren. Vreemd was het wel, alsof ze gevlucht waren nadat de nieuwkomers het gebied hadden "ingenomen".}

_{De ravenzwarte wolvin schudde haar kop als antwoord op haar vraag of ze hier zelf ook niet vandaan kwam. Ook een immigrant dus. Syren wilde vragen waar ze dan vandaan kwam, maar de wolvin was haar te snel af.
'Bij wat voor roedel zit je?' vroeg ze. Er ontging haar niet veel. De geur van Ōkami zat nog niet lang in haar vacht, maar toch was de onbekende wolvin in staat om het op te pikken. Syren bespeurde echter iets meer dan de gebruikelijke nieuwsgierigheid die bij zo'n vraag gepaard ging. Klonk er nu een zekere dreiging door in haar stem?
'Ōkami,' antwoordde ze toch maar. Ze zag geen reden om dat te verzwijgen. En behalve de Shadows was Ōkami de enige andere roedel in Serigala. 'Van gehoord?' Ze richtte haar aandacht op de lichaamstaal van de wolvin, nieuwsgierig naar haar reactie.}

_{De wolvin tegenover haar lachte kort. 'Nee, maar ik neem aan dat jij wel eens van The Rising Heroes hebt gehoord?' Syren fronste haar wenkbrauwen en groef diep in haar geheugen. De naam deed weliswaar een belletje rinkelen, maar ze kon er niet helemaal bij waarvan. Het klonk als een groep, een roedel. Was dat niet de oude roedel van haar Alpha, Amatariseu? Ze meende de naam een aantal keer opgevangen te hebben in gesprekken tussen haar en andere roedelleden. Ineens kreeg ze ook een idee van wie ze tegenover haar had staan.
'Nu je het zegt,' zei ze, 'dat klinkt inderdaad bekend. Ik neem aan dat je niet bepaald vrienden bent met m'n Alpha?' Onopvallend rook ze aan de lucht en kon de koude geur die aan de vacht van de wolvin leek te plakken ineens plaatsen. Was dit dan zo'n beruchte Shadow?}

_{De zwarte teef moest opnieuw lachen. 'Nee, maar wie wil er nou vrienden zijn met de wolf die je roedel verslaat in een oorlog en een van je waardevolste roedelleden vermoord?' Ja, het leek haar logisch dat je dan geen best friends werd. 'Weet niet of je Alpha je dat ook verteld heeft?' Syren trok een wenkbrauw op bij het venijn dat doorsijpelde in de stem van de wolvin. Zij en Ama hadden werkelijk een bloedhekel aan elkaar, dat was inmiddels wel duidelijk.
'Nog niet alles, nee,' vertelde ze eerlijk. Nieuwsgierig was ze er wel naar, dat was zeker waar. Daarom formuleerde ze haar volgende woorden zorgvuldig. 'Maar ik vermoed dat jij wel een tipje van de sluier op kan lichten?' Ze hadden de tijd, ze moest nergens heen. En met een beetje geluk zou er een goed verhaal op tafel komen, eentje die ouders generaties lang doorvertelden aan hun kinderen. Bovendien wilde Syren graag een zo breed mogelijk beeld van de situatie, niet alleen verteld van één kant. Dan kon ze uiteindelijk zelf een oordeel maken. Zo ging ze graag te werk.
Syren richtte haar volledige aandacht op de wolvin, hopend dat die van wal zou steken.}

_{En inderdaad kwam het hele verhaal boven tafel. 'Tja, waar moet ik beginnen?' begon de ravenzwarte teef met vertellen. 'Destijds in Wolfstory kregen de Heroes opeens de ambitie om een groot stuk bos in de vallei te claimen als territorium. Dit konden wij als de Shadows en de solitaire wolven niet laten gebeuren, dus hebben wij ingegrepen.' Oh, dus daarom was de oorlog ontstaan. Syren vroeg zich af of het jaloezie was geweest, de motivatie voor de Shadows om in de aanval over te gaan. Ze begreep niet dat het meteen tot vechten was gekomen, het was toch veel verstandiger om eerst te vergaderen en te overleggen of er niet iets veranderd kon worden aan het plan van de Heroes? 'Uiteindelijk verloren ze dus en hebben de alfa’s destijds de roedel laten vallen.' Syren knikte, dat deel van het verhaal kende ze wel. Al waren het niet de Alpha's geweest die ervoor gezorgd hadden dat de roedel uiteenviel. Dat was hun Bèta geweest, had ze gehoord.
'De nieuwe roedel zal wel niet veel beter zijn dan de oude,' besloot de wolvin haar verhaal. Een stille steek onder water, even duidelijk maken dat ze niet veel goeds verwachtte van Ōkami.
'Hmm,' deed Syren. 'Ama vertelde dat ze te jong en onervaren was om een goede Alpha te zijn in die tijd.' Ze kon er niets aan doen, haast automatisch verdedigde ze de witte wolvin. 'En iedereen verdient een tweede kans, vind je niet?' De Shadows mochten dan geen vertrouwen hebben in Ama en haar nieuwe roedel, zij had dat in ieder geval wel. En met haar nog een flinke groep andere wolven, die zich ook bij haar hadden gevoegd. 'Dus... als ik het goed begrijp...' vroeg ze tenslotte, 'stelden de Heroes niet veel voor enkel omdat ze toevallig het verkeerde gebied claimden en de oorlog verloren?' Hadden de Shadows niet een heel klein beetje snel hun oordeel gegeven? Ach, ze was er niet bij geweest. Veel recht van spreken had Syren dus niet.}

_{'Nee, daar gaat het niet om,' vervolgde de zwarte wolvin haar betoog. 'Het zijn een stel ongetrainde honden met de verkeerde ambities. Bovendien is het nogal vreemd dat in zware tijden de rug toegekeerd werd.' Syren luisterde, maar hield verder haar mond. Ongetrainde honden? Volgens haar had de wolvin een beeld van de roedel dat nodig eens bijgesteld moest worden. De leden van Ōkami zou zijzelf nou niet bepaald 'ongetraind' noemen, maar dat was haar mening. De hiërarchie zat goed in elkaar, en de verschillende Squads vond ze erg slim bedacht. Het was voor haar wel duidelijk dat Ama veel had geleerd van haar tijd als Alpha van The Rising Heroes.
'Het zal wel,' zei ze maar tenslotte. Ze bemerkte dat deze discussie niet veel nut had. Het was niet nodig om de ander te overtuigen van haar eigen mening. Syren had geen idee hoe ze moest reageren. Zelfs het feit dat Ama haar vorige roedel 'in zware tijden de rug toe had gekeerd', zoals de andere wolvin zo mooi had verwoord, had haar vertrouwen in haar Alpha niet beschaamd. 'Ik denk dat het dan veilig is om aan te nemen dat jij de Alpha bent van de Shadows?' Eigenlijk twijfelde ze daar niet meer aan. Dat was wel duidelijk geworden uit het verhaal dat ze had verteld. Dus ze had Kai tegenover zich staan.}

_{Kai zond haar een kort knikje toe. 'Dat heb jij goed gezien.' Hmm. Moest ze nu blij zijn dat ze al haar poten nog had? 'Je zult vast wel eens van mij gehoord hebben,' vervolgde de ravenzwarte wolvin. Syren knikte en verborg een grijnsje.
'Dat doet je vast goed, die extra aandacht.' Natuurlijk had ze van Kai gehoord. Het verhaal van de roedeloorlog was onlosmakelijk met haar verbonden. Uitleggen wat er was voorgevallen was niet mogelijk zonder haar naam te noemen.
Maar om eerlijk te zijn was Syrens eerste indruk van de wolvin niet zo slecht als ze zou verwachten. Ze was gewoon beleefd en ze konden zelfs op volwassen manier een gesprek met elkaar voeren, zonder dat ze met haar leven werd bedreigd. Ja, de teef was groot en zag en intimiderend uit met haar rode ogen. Maar dat betekende niet meteen dat ze evil was. En voorlopig viel het nog wel mee met de kwaadaardigheid van Kai. Al besefte Syren maar al te goed dat dit altijd nog om kon slaan, als een blad aan een boom.}

_{'Er zijn dingen waar ik meer van geniet,' was het antwoord van Kai. Syren glimlachte. Dat zou best. Eigenlijk vroeg ze zich af wat het probleem was met Kai. De leden van de voormalige Heroes hadden een pesthekel aan de teef, en dat bleek wederzijds te zijn. Was dat kan werkelijk allemaal de schuld van de roedeloorlog? Want wat Syren nu van haar meekreeg was niet zo negatief als ze van tevoren had gedacht. Ze hadden een normaal gesprek gehad, er sprak geen enkele dreiging uit haar houding, ze was nog niet aangevallen en had niet bijster veel beledigingen naar haar kop gekregen. Kai was zelfs niet enorm arrogant. Alleen het beeld dat ze van Ōkami had was onjuist, vond ze. Haar visie werd beïnvloed door het verleden, waarschijnlijk. Want zo'n ongeorganiseerde bende was de roedel zeker niet. Maar ach, meningen verschilden en dat zou altijd zo blijven.
'Van mij zal je vast nog nooit gehoord hebben. Mijn naam is Syren,' stelde ze zich uiteindelijk maar voor. Veel hadden ze elkaar niet meer te bieden, vreesde ze.}

_{Na een stilte vroeg Kai wat ze van het eiland vond. Syren begreep niet wat ze wilde bereiken met haar vraag, desondanks gaf ze gewoon antwoord.
'Een prachtig stukje natuur,' schokschouderde ze. Ze voelde zich aangetrokken tot het mistige Belcrest, de golven die op de kust sloegen, het feit dat het niet zomaar toegankelijk was. En binnenkort zou het de uitvalsbasis van de roedel worden, vermoedde ze. Dat was alleen geen informatie die ze met Kai zou delen. Geen enkele informatie, overigens. Ze blikte langs de zwarte wolvin, naar het water dat momenteel op zijn laagste punt stond. Ze wist dat als ze binnenkort weer terug wilde naar het vasteland, ze op moest schieten. Syren vroeg zich af waarom Kai haar tijd nog bij haar verdeed.
'Als je me wil verlaten, dan houd ik je niet tegen hoor,' grijnsde ze zwakjes.}

_{Ook Kai liet haar blik even naar de zee glijden. De waterspiegel stond alweer een stuk hoger dan daarnet. Syren besefte dat ze moest wachten tot de volgende keer dat het water laag genoeg stond om de oversteek te wagen. 'Het nadeel van deze plek is de beperkte bereikbaarheid,' klaagde ook de zwarte wolvin. Syren lachte.
'Zeg dat wel. Wie honger heeft en de oversteek mist, heeft pech.' En hoe, want op Belcrest zelf had ze nog geen prooidieren gespot. Hooguit hier en daar een mager vogeltje, die buiten haar bereik in een boom zat. Gelukkig had ze laatst nog een haas verschalkt, dus ze hield het nog wel uit tot de volgende keer dat het water laag stond.}