| Onderwerp: Pierce Secret Storry wo feb 17, 2016 4:54 pm | |
| Who we are and who we need to be to survive are two different things
Who’s Pierce?
Race : Russian wolf Age : Five years and Seven months Pack : Shadows Friends : / Enemy’s : Rayen, Shawn Crush : Djinn Eye collor : Brown Fur collor : Black Fur length : Long Inspired by :Bellamy from 'The 100'. (Toch is het een heel ander verhaal dan zich daar voordoet. Al was dat niet de bedoeling)
Skills
Lenigheid ●●●○○ Snelheid ●●●○○ Reflexen ●●●●○ Kracht ●●●●● Techniek ●●●●● Conditie ●●●●○ Klimmen ●●○○○ Zwemmen ●●○○○ Jacht ●●●●○
Erg slecht: ●○○○○ Slecht: ●●○○○ Matig/Normaal: ●●●○○ Goed: ●●●●○ Expert: ●●●●● Zintuigen/ andere:
Neus ●●○○○ Ogen ●●●●○ Oren ●●●●○ Tanden ●●●●○ Nagels ●●○○○ Pijngrens ●●●●○ Navigatie ●●●●●
Erg slecht ontwikkeld ●○○○○ Slecht ontwikkeld●●○○○ Normaal ontwikkeld●●●○○ Goed ontwikkeld●●●●○ Zeer goed ontwikkeld●●●●●Charachter: Three words :-Doelbewust -Zelfbeheersing -Warrior Onbekende : -Egoïst -Bot -Dominant Bekende : -Redelijk -Loyaal -dan meer gezien als neutrale wolf Heeft een ingewikkeld karakter en reageerd bij elke wolf anders. Pierce heeft chockerende dingen gezien, meegemaakt en gedaan. Hij is getraind als Warrior en is dus opgeleid als moordmachine. Toch is hij redelijk en zou niet zomaar een wolf vermoorden, al zeker niet voor de fun. Eigenlijk is hij een Type die graag alleen is, en met rust gelaten word, al is hij lid van de Shadows. Pierce praat niet graag over zijn verleden en geeft al helemaal niet graag dingen vrij. Hij maakt stilletjes aan een karakter switch van Neutraal/slecht naar slecht. The Story: - Since Birth to Ten months; Heartbreaking:
Een alfa’s zoon werd geboren, Pierce. Twee vrouwelijke jonkies werden zijn siblings. Toen Pierce de leeftijd had bereikt van 4 maanden, werd hij samen met een aantal andere pups getraint. De trainingen werden gebasseerd op hoeveel maanden oud je was. Dit wou niet zeggen dat het minder zwaar was. Elke training die een wolf kreeg was zwaar en uitputtend, ze waren zodanig gebasseerd dat je het net aankon. De allerzwakste haalde de trainingen gewoonlijk niet en overleden van uitputting, één zusje van hem was erdoor omgekomen. Dit was de normaalste zaak in de ogen van de roedel, omdat de alfa het zo wou. Al was Pierce’s een alfa zoon, er werden geen uitzonderingen gemaakt voor hem. Integendeel, hij werd vaak een graad hoger getraind dan de rest. Daarnaast was Pierce niet de enige alfa zoon (Er waren nog jaarlingen en twenters die zijn vader konden opvolgen.), en was het onwaarschijnlijk dat hij zijn vader zou opvolgen. Toen Pierce 10 maand oud was volgde er trainingen die zouden bepalen in welke catogorie je terecht zou komen. Alfa Apprentice, béta Apprentice, Warriors, Runners, Gardians of providers. De rangen waren zo ingedeeld dat je duidelijk merkte wie boven wie behoorde. Tuurlijk wou Pierce zich een Alfa Apprentice noemen, dan kon hij zijn vader opvolgen. Pierce zette zich over zijn oververmoeidheid en trainde zo goed mogelijk om zo goed mogelijk te kunnen scoren op de evaluatie. Maar het was allemaal niet zo mooi als het leek. Toen de evaluatie eraan kwam moest je verschillende keren vechten, dit met je dierbare leeftijdsgenoten. Op zich leek het allemaal niet zo erg. Pierce had afgesproken met zijn maatjes en zijn overgebleven zusje dat ze na het gevecht elkaar zouden vergeven, wat de ene de andere had aangedaan. Zodat hun band niet verloren zouden gaan. Niets was minder waar, en iets pijnlijker. Wat die dag gebeurd was, had hij nooit mogen meemaken. Toen de béta begon te spreken, werd er een andere regel ingelast. Een regel die hartverscheurend was. U leeftijdsgenootjes moest je niet alleen verslagen door hen hard te verwonden, je moest hen vermoorden. Alle pups keken angstig naar elkaar. Dit was niet wat ze wouden. De namen werden afgeroepen...
Pierce was aan de beurt en zou moeten strijden tegen zijn maatje Menfes. De wolven aan de zijkant piepte/blafte aanmoedigend. De kant waar de pups stonden, was muisstil. Pierce legde zijn oren verontschuldigend in zijn nek en staarde naar de grond. Zowel Menfes als Pierce wist wie ging winnen. Pierce won altijd tegen Menfes, toch was menfes nooit een zwakke tegenstander geweest. Integendeel. Pierce keek Menfes aan en de blikken werden gewisseld. Na wat aarzellingen sprongen de twee jonge reuen naar elkaars lichaam en beroofde elkaars vel... Al snel nam Pierce de overhand en wierp Menfes de grond op. Zijn poot drukkend op Menfes keel net niet hard genoeg om zijn luchtpijp dicht te knijpen. "Ons laatste gevecht, maatje." Bracht Menfes er moeizaam uit."Pierce, Jij verdient het." Zijn ademhaling sjokte,en Pierce liet zijn poot losser om Menfes te laten uitspreken."Ik neem je het niet kwalijk maatje. Doe het snel." Pierce’s ogen begonnen te branden van verdriet. "Ik ga je missen, vriendeke." Een kleine glimlach verscheen op Menfes gelaat en zo snel en hard mogelijk beet Pierce de luchtpijp over...
De laatste ronde ging in. Helemaal in chock van zijn daad bracht Pierce zich opnieuw op het slachtveld. Starend naar de plaats waar hij Menfes van zijn leven had beroofd. Zijn blik werd weer helder toen een gedaante zich voor hem bevond, net op de plaats waar Menfes was gestorven. Pierce adem stokte toen hij zijn beste maat voor zich zag staan, Zarkan. Toen drong het bij Pierce allemaal door. Ze hadden de tegenstanders uitgekozen door hun te observeren tijdens de trainingen en hun vrijetijdsbestedingen. Ze wisten goed genoeg dat Pierce Menfes aankon. Ze wisten goed genoeg dat Pierce, Menfes en Zarkan gehecht waren aan elkaar. Ze wouden gewoon dat Pierce hen zou vermoorden ! Ze wouden Pierce beroven van al zijn dierbaren ! Ze wouden al de pups beroven van hun dierbaren. Dit om hen gevoelloos te maken, en er moordmachines van te maken. De wolven mochten nooit terug deinzen om degene te vermoorden wie ze moesten vermoorden, ookal was het een dierbare ! Pierce richte zich naar de Béta die het hoogste punt van de openvlakte had opgezocht. " Son of a b*tch" Zijn stem klonk nog rustig, maar was duidelijk te horen hoe hij tegen zijn Béta sprak."Vergeet dit maar ! Is dit waar het allemaal om gaat?! Is dit hetgeen wat onze roedel doet om zijn naam in eren te houden? Eigen leden vermoorden? Eigen vrienden en familie uitmoorden?!" Zijn oren waren in zijn nek gelegd en zijn tanden glommen in het licht. "Jullie zijn niet goed wijs. Jullie gaan mij niet tot één van jullie dienaren maken. Het stopt hier voor mij!" Al de wolven keken elkaar aan en als er een speld zou vallen, zou je die horen. Het enige wat de Béta daarop te zeggen had, was een zwaai van zijn staart. Twee boddybulders van wolven stapte de open plek op. Pierces gedachten sloegen op hol. Ze zouden hem vermoorden, en bruut ook. Pierce kneep zijn oogjes tot spleetjes. Liever vermoord worden dan zijn eigen maat vermoorden. Eéntje was genoeg geweest, geen tweede. Maar wat er gebeurde was tegen al zijn verwachtingen in. De twee boddybulders grepen Zarkan vast en begonnen hem te martelen. Hopeloos schoot Pierce naar de twee reuen toe en probeerde hen te stoppen. Tuurlijk was het niet eens mogelijk om er ééntje te doen stoppen, laat staan twee van hen. Raar genoeg deden ze Pierce niets toen hij naar hen toevloog."Laat het stoppen ! Laat hem met rust." Smeekte Pierce hen. Bebloed lieten ze Zarkan vallen. Hoe Zarkan eruit zag was hartverscheurend. Een stuk van zijn snuit hing los aan zijn lichaam. Huidscheuren hingen aan een zijde stukje huid nog vast aan zijn lichaam. Een stuk van zijn oren waren eraf gebeten, zijn poot was gebroken en zijn buik was open gereten. Terwijl Pierce met tranen in zijn ogen naast Zarkan neerplofte en zijn kop verstopte in zijn bloederige vacht, begon de Béta te spreken. "Tegenspraak word niet getollereerd. Door jou, Pierce, alleen door jou is dit Zarkan overkomen. Jij hebt ervoor gezorgt dat hij moest leiden." Pierce sprong recht en keek de met betraande ogen naar de Béta."Nenene...Niet waar. Ik wou hem niks aandoen ! Jullie hebben hem dit aangedaan!" De Béta gaf niks om zijn woorden, en lachte Pierce uit met een schuddend hoofd. Hij sprong van het rotsachtige gesteente af en liep Naar Pierce toe. "Jij had hem een pijnloze dood kunnen geven, maar kijk hem daar nu eens liggen. Verzuipend in zijn eigen bloed. Je had moeten nadenken, Pierce." Hoonde hij. "Maar je krijgt nog een kans. Je kan je vriend nog steeds vermoorden en hem uit zijn pijn verlossen. Of je laat hem lijden tot hij zelf sterft." Pierce draaide zijn kop om en keek Zarkan aan. Als Pierce Zarkan vermoorde, had hij nog steeds zijn eigen maat vermoord. Wat wou zeggen dat hij had toegegeven aan de Dictator. Als hij de Dictator niet wou gehoorzamen, dan stond er Zarkan een lange, pijnlijke dood te wachten. Dat was iets wat Pierce hem niet wou aandoen. Pierce liet zijn oren hangen en stapte naar Zarkan toe. "Het spijt me zo, maatje." Huiverde Pierce. Het enige wat Pierce te horen kreeg was gerochel, dat afkomstig was door het bloed dat in de luchtpijp van Zarkan stroomde. Pierce greep de luchtpijp van Zarkan vast, kneep zijn ogen toe, en beet deze over. Overspoeld van verdriet liet hij zich naast Zarkan vallen. Dat was het moment dat de speelse, vriendelijke pup gedwongen werd te veranderde in een harteloze puber
- Since 10 months to one year and eight months; Indignant:
Enkel maanden waren voorbij gegaan. Door al het gebeuren had hij amper nog iets gezegt tegen zijn roedelleden. Vaak leek hij afwezig te zijn. De Pierce die er enkele maanden geleden er nog was, was er nu niet meer. Het enige wat er nog van overbleef was zijn gedaante, die geen enkele emotie meer toonde. Het was de chock die hem zo gemaakt had, neen, eigenlijk niet, het was zijn bloed eigen familie die hem gemaakt had tot wat hij nu was. Het ergste was dat het nog niet voorbij was, ze zouden niet stoppen tot Pierce een moordmachine werd die geen gevoelens kon uiten of voelen. Pierce besefte dit goed genoeg, maar het interreseerde hem niet meer. Wat kon hij trouwens doen in zijn eentje tegen een hele roedel? Weglopen? Neen, hij wist goed genoeg waar zijn vader dan toe in staat was. Pierce moest en zou wachten, wachten tot hij al de vechttechnieken had geleerd en sterker was. Alleen dan had hij een kans te ontsnappen, en zich te verdedigen. Pierce zou hen pakken met hun eigen wapens. Met hun eigen creatie.
Door het feit dat Pierce eerst had geweigerd Zarkan te vermoorden, had hij de kans om een Alfa apprentice te worden, verkeken. Soieso was er al weinig kans geweest dat hij ooit zijn vader zou opvolgen, maar nu bestond er helemaal geen kans meer. In plaats daarvan werd hij in een andere categorie gedropt, bij de warriors. Deze categorie was de derde hoogste rang, maar toch, het maakte niet uit in welke categorie je terecht kwam, als je geen Alfa of Béta apprentice was, dan moest je de vuile werkjes van deze wolven opknappen. In zijn geval moest hij andere wolven die binnendrongen in hun territorium, en enkele andere rivalen, afmaken. Nooit kreeg je uitleg waarom die wolf dood moest. Het enige wat je moest doen, was het commando opvolgen, in zijn geval assisteren, omdat hij nog steeds een leerling was. Niemand had dan het lef om tegen te spreken, ook Pierce niet. Als je ongehoorzaam was, hingen daar hoge consequenties aan vast, die je liever nooit zou hebben willen voelen of hebben willen zien. Pierce kon er van meespreken, zowel de gebeurtenis met Zarkan, als de klappen en beten die hij daarachter nog te voorduren had gekregen. De littekens van die dag, waren nog altijd zuiver te zien op zijn gelaat. Maar niet al de wolven waren honderd procent eens met de oh-almachtige-leider. Pierce overgebleven zusje, Ziva, en diens vriendin, Lexa, hadden dezelfde mening als Pierce. Het waren ook alleen die wolven die hij nog vertrouwde. Zijn moeder ,Pochka, steunde Pierce ook en trooste hem wanneer hij een uitbarsting kreeg, toch kon Pierce niet helpen dat hij zijn moeder niet 100% meer vertrouwde. Zijn moeder had de Béta kunnen stoppen , want zij was de teef van Pierce’s vader...Zij waren partners. Toch was Pierce iets ontgaan, wat tussen zijn moeder en zijn vader speelde, was ook geen romantisch verhaal. Toch had hij daar weinig weet van, van wat er tussen beiden speelde. Dit omdat Pierce zijn vader eigenlijk voor hem een onbekende was, en zijn moeder nooit iets loste van hun relatie.
Tussen de leeftijd van 1 jaar en anderhalf jaar gebeurde er vrij weinig. Pierce deed gewoon wat er hem gevraagd werd, trainde na zijn taken, eten en rusten wanneer het kon. Hij had de leeftijd van anderhalf jaar bereikt, dat hij het gebeuren van Zarkan en Menfes een plaatsje had kunnen geven. Pierce had een nieuwe doel, vaders vertouwen winnen en diens rechterhand worden om zo zijn vader te kunnen opvolgen en een einde te maken aan de eeuwen oude tradities, dit voor een dienst te bewijzen aan Menfes en Zarkan. Eindelijk zat het geluk hem mee. Pierce kreeg een zoon vaders band, zoals het hoorde. De twee bloedverwanten trokken erg vaak met elkaar op, en Pierce kreeg zelfs enorm interresante trainingen van zijn vader. Ondangs je op Eenjarige leeftijd, zelfsop twee- en driejarige leeftijd, nog een leerling was, mocht Pierce al deelnemen aan wat belangrijkere zaakjes. Die keren kreeg hij wel de nodige uitleg. Op de dag dat Pierce 1 jaar en 8 maand werd, zouden ze een wolf gaan opjagen, wie serieus in schuld stond bij Pierce's vader, en die toch wel een ernstig lesje nodig had. De roedel had zijn beste warriors en runners mee. Ze speurde de wolf op en zette een nederlaag op. Ondangs alle goede voorbereidingen had de val niet geholpen. De wolf had het doorgehad en was van koers veranderd. Toch duurde het niet lang voor ze de wolf terug op spoor waren en uiteindelijk vonden, in een hol waar een teef lag te bevallen. Toen Pierce vader dit merkte, had hij Pierce verboden om deel te nemen aan de aanval. Het enige wat Pierce mocht doen was kijken. Eerlijk gezegt deed het hem niet zoveel, hij had het duel aangezien, maar emotie was aan Pierces gedaante niet te merken. Dit veranderde echter toen hij een teef naast Pierce vader zag staan en een klein pupje zag bengelen in de mond van zijn vader. Heel de situatie wat Pierce had meegemaakt met Zarkan en Menfes kwam terug naar boven, wat hem woedent maakte. Zijn vader had er voor Pierce en Zarkan moeten zijn toen zijn Beta Zarkan liet mishandelen!!! Maar dat deed hij niet, waarom nam hij dan zorg voor een welp en een teef wie een buitenstaander was en dan nog een zoon en de partner van een onbetrouwbare wolf !!! Wat waren die bastaarden meer waart dan hem??!!! Al vanaf dat moment koesterde hij haad voor beide wolven, al helemaal voor de pup, die uiteindelijk de naam Shawn kreeg.
- Since one year and eight months to two years and five months; Twisted sense:
Al zijn woede kropte Pierce die dag op. Tsjeez, hoeveel lef had zijn vader wel niet ?! Of beter nog, hoe laf was zijn vader wel nie? Was hij toch niet zo’n koelbloedige moordenaar als hij zich voordeed? Of wat was zijn plan nou juist met die pup, en de moeder ervan? De hele rit terug naar huis had Pierce geen woord gezegd tegen zijn vader, ondangs hij wel aan zijn zijde liep. Liever wou Pierce dat zijn vader nu zijn muil hield tegen hem, wat zich nu ook voordeed in deze situatie. De Pup bengelde in de muil in diens nieuwe alfa. Wat moeilijk was om zo een conversatie te starten. Pierce bleef maar piekeren om het feit hoe het mogelijk was dat zijn vader zijn eigen vrienden en familie liet uitmoorden, maar een pup en de partner van een ’vijand’ liet leven. Een stille grom verliet zijn longen bij die gedachten, en staarde naar voren. Dit moest hij Ziva en Lexa vertellen. Het was al donker voor de groep het kamp hadden bereikt en, meteen bij het aankomen, veranderde Pierce zijn route, richting het hol van Ziva en Lexa. Normaal was het de bedoeling geweest dat hij zijn vader zou volgen naar het alfa hol, maar dat kon wachten. Veel zin om nu bij zijn vader te zijn had hij niet, laat staan hem te spreken. Voor Pierce het hol binnendrong bleef hij staan en liet zijn blik nog snel naar achteren glijden. Pierce’s vader stond met twee wolven te praten die de teef heel de weg lang in het oog hadden gehouden. Nog net zag Pierce zijn vader knikken en de twee wolven namen de teef en diens pup mee. Waar ze naartoe zouden gaan interreseerde hem niet. Pierce wierp een laatste vernietigende blik op zijn vader gericht, verdween Pierce in het hol van zijn zusje en diens vriendin. Woede en ongeloof was te horen in zijn stem toen hij alles uitlegde wat er die dag gebeurt was. Ziva en Lexa luisterde aandachtig naar het verhaal, maar zwegen. Alsof het hen helemaal niet verbaasde. De stilte die gevallen was werd uiteindelijk verbroken door Lexa. "Pierce, beiden dienen gewoon waarvoor we allemaal dienen. Jou vaders wensen uitvoeren voor uiteindelijk bruut aan de kant geschoven te worden." Was dat het? Was dit het enige wat ze te zeggen had? "Er staat iets te gebeuren, let op men woorden. Hij is iets van plan met die pup.." Ziva kneep haar ogen vragend tot spleetjes. " Ik weet niet. Jij zou het moeten weten. Jij bent degene die ligt te slijmen bij vader." Pierce staarde Ziva ongelovig aan. Vanwaar kwam die vijandschap? Voor Pierce haar er mee kon confronteren stapte Ziva het hol uit en verdween. Lexa bleef in Pierce gezelsschap terwijl ze toezag hoe haar vriendin verdween. Toen er niks meer te zien was van Ziva’s gedaante, liet Lexa haar blik naar Pierce glijden. "Trek het je niet aan. Het gaat wel weer voorbij. Ziva mist haar broer gewoon, nu zeker wanneer ze dreigt haar leven te verliezen." Wat?! Pierce schoot uit het hol en hopeloos schoot hij achter Ziva aan. Niet meteen wetend welke kant ze was opgegaan.
De eerste zonnenstralen kwamen opdagen, die de hemel oranje roze kleurde, toen Pierce het kamp terug bereikte. Pierce blik was dof van uitputting en verdriet. Ziva was verdwenen, en er was geen manier om haar terug te vinden. Zijn zusje was slim en wist haar sporen uit te wissen. Pierce had haar een aantal kilometers kunnen volgen, maar haar spoor verdween op de plaatsen waar het erg drassig was. Toch was het hem enkele keren gelukt een vaag spoor op te pikken, tot hij een soort meer tegenkwam. Vanaf daar geraakte hij het spoor helemaal kwijt. Het was niet moeilijk om te weten dat ze het water was ingesprongen om zo haar spoor uit te wissen. Pierce had nog moeite gedaan om enige aanwijzingen te vinden, maar dit mislukte. Hij had de kanten van het meer afgesnuffeld, in de hoop dat Lexa hem gewoon op een dwaalspoor wou zetten, tervergeefs. Een hele nacht had hij gezocht en gehoopt, maar het mocht zo niet zijn. Het aantal dierbaren namen af, en nu zelfs eentje die meer voor hem had betekend dan wie dan ook.
Een half jaar ging voorbij en Pierce had de leeftijd van 2 jaar en 2 maand bereikt. Enkele keren had hij zijn vader geconfronteerd met de verdwijning van Ziva, maar deze bleek niks te weten over de zogezegde doodsbedreiging. Had Ziva zich gewoon laten meeslepen door haar eigen angsten, of was er meer aan de hand? Alsinds, hoe erg het voor Pierce ook was zijn zuster kwijt te geraken, de tijd bleef niet stil staan. Een nieuwe training werd ingezet, zelfbeheersing. Iets wat bij Pierce op begin helemaal ontbrak. Toch was het de trainers weer gelukt Pierce te kraken, en hem te zetten naar hun hand. Zelfbeheersing was in hun ogen erg belangrijk om’tijdens gevechten zuiver te kunnen nadenken. Roekeloos gedrag was te missen in een gevecht, omdat dit wel eens je dood kon betekenen. Ten alle tijden moest je zuiver kunnen nadenken, ook in situaties wanneer woede en adrenaline de overhand nam. Stukje bij stukje werd Pierce ongevoelig voor bepaalde situaties, al was er toch één ding dat de dictatuur niet konden intomen. Liefde. Sinds Ziva de roedel had verlaten, waren Lexa en Pierce alleen maar closer geworden. Pierce meenden nog één enkel gelukzalig gevoel te voelen, dit alleen wanneer hij Lexa opnieuw ontmoete. Het gevoel spoorde hem aan om meer en meer naar Lexa toe te gaan, elk keer ,wanneer de situatie dat toeliet, was hij wel te vinden bij Lexa of in de buurt van haar. Duidelijk was wel dat niet alleen Pierce toenadering zocht, maar ook de beeldmooie wolvin kon zich niet verzetten tegen het gevoel. Al had deze enorm veel aantrek bij andere reuen, zelfs bij degene die enkele jaren ouder waren, ze koos er zelf voor om haar tijd met Pierce te delen. Iets wat de roedel eens niet afnam van hen.
Negen maanden na de aanval op de wolf ,wiens pup nu bij de roedel behoorde, werd er weer een evaluatie ingezet. Deze keer was het niet voor Pierce bestemd. Zijn Evaluatie vond pas terug plaats wanneer hij ’afgestudeert’ was. Die evaluaties zouden geen verdere trauma’s opbrengen, omdat de wolven dan al de leeftijd hadden bereikt om zich tegen de Dictatuur te verzetten, en dat kon problemen veroorzaken. Later daar meer over. Deze keer was anders, nu was hij een van de vele die toekeek naar de gevechten die de pus ,van negen maanden, onderling uitvochten. Vele wolven leken dit meer als een feest te zien, voor Pierce was dit anders. Weinige van de toejuigende wolven hadden hun eigen vrienden moeten vermoorden. Integendeel. Zij waren degene die nu juist met hun vrienden stonden toe te juigen. Dit was maar de tweede evaluatie waarbij de regel was de andere pup te vermoorden. Zijn blik gleed naar Lexa die troost kwam zoeken bij Pierce. Hij prijsde zich gelukkig met haar, en Pierce besefte dat er eindelijk een tijd was aangebroken, dat de dictators niemand meer van hem kon afpakken. Mits hij zich aan de regels hield toch. Een lik streeld de snuit van lexa, waarna hij zijn blik terug naar het Duel liet glijden. Zijn ogen vernauwde zich geïriteerd bij het zien van de buitenstaander, Shawn, die zich over een pup bevond. Zonder maar iets van treuring, vermoorde hij zijn tegenstander, waarna diens staart trots de lucht in rees. Pierce leek een van de weinige te zijn die Shawn afkeurde, want de rest blafte/jankte hem aanmoedigend toe. De pup leek trots op zichzelf te zijn, onwetend dat hij eigenlijk alleen een speelgoedje was voor deze dictatuur. Uiteindelijk zou hij toch verbannen worden. Onbekend bloed werd niet geaxepteerd in deze roedel. Dat was toch hetgeen wat Pierce dacht.
De tweede ronde ging in, en al gauw kwam Shawn terug het slagveld op. Een fors gebouwde pup stond klaar, en bijna zou je denken dat het gevecht al een winnaar had uitgekozen. Theoretisch onmogelijk dat Shawn dit gevecht kon winnen, en eigenlijk alleen maar diende om de andere een plaatsje te gunnen in de roedel, door zelf vermoord te worden. Pierce kon er niets aandoen dat er een klein grijnsje zijn lippen sierde. Deze pup had te veel lof voor zijn eigen, en arrogantie werd hier in de roedel volledig afgekeurd.
Het gevecht ging in, en al snel wierp de fors gebouwde pup al zijn gewicht in het spel. Hij stootte met zijn schouder bruut tegen Shawns borstkas, waardoor deze met een dreun tegen de oppervlakte ging. Het gevecht leek al afgelopen te zijn wanneer de forse pup zich over Shawn heenboog en wiens tanden in een oogwenk zichtbaar werden. Maar het lot bleek anders te denken over Shawns toekomst. Shawn trapte de pup met zijn achterpoten in diens maag, vervolgens maakt hij een beweging waardoor hij zijn boven lichaam naar boven duwde en zijn tanden meteen de luchtpijp van de pup doorboorde. Het was niet juist te pijlen hoe hij het geforceerd had, maar de forse pup slaakte een jank uit wanneer hij nog hopeloos probeerde tussen de tanden uit te komen en een tegenaanval in te zetten . Spijtig voor hem, mislukte deze poging. Wat er toen gebeurde, liet Pierce mond openvallen. De Béta sprong van de rotsstenen af en benoemde Shawn als Alfa Apprentice. Hoe....hoe kon dit gebeuren?! Een alfa zoon was niet meer waart geweest dan een warrior opleiding te krijgen, maar een buitenstaander had dan wel weer een kans om alfa te worden?! Dit was te zot voor woorden, wie liet een zoon van een verrader nu een alfa apprentice worden? Pierce ontblootte zijn tanden, klaar om protest in te dienen, maar in plaats daarvan...draaide hij zich om en verdween uit de menigte, die Shawn’s naam riepen, trots dat deze welp een opvolger kon worden van de Alfa. Pierce vader.
- To three years and five months:
Het kwam als maar meer voor dat Pierce’s vader Pierce opzij schoof. Hij had dan ook andere dingen te doen dan hun band te onderhouden, Shawn trainen bijvoorbeeld. Pierce plan leek volledig in het water te vallen, er was maar één wolf die daar schuldig voor was. Je kon al raden wie. En alsof dat niet erg genoeg was, moest Pierce aanzien hoe de relatie tussen zijn moeder en Pierce vader verslechterde. Sinds die nieuwe teef er was, schonk zijn vader meer aandacht aan haar dan aan zijn eigen partner. Zielig. Maar niets wat hij er aan kon doen. Een jaar streek voorbij en de pup had ondertussen de leeftijd van één jaar en negen maanden bereikt, Pierce 3 jaar en 5 maand. Eindelijk had Pierce de leeftijd gehaald waarbij zijn trainingen werden stop gezet en hij zijn laatste evaluatie kreeg. De groep ’afgestudeerde’ wolven verzamelde zich op de open vlakte. Stress zorgde ervoor dat stilte de overhand nam over de wolven. Als je geslaagd was, dan had je niets meer te vrezen. Het enige wat je moest doen was je taken volbrengen, over de rest moest je u geen zorgen meer maken. Bijvoorbeeld werd jagen voor jou gedaan. Ondanks je toch zelf over jachttechnieken beschikte. Dit was een van de taken die de Providers met zich meekregen.Pierce taken baseerde zich op het vernietigen van andere wolven. Toch viel het wel eens voor dat je dagen lang op pad was, en dan moest je jezelf wel kunnen voeden. Dus iedereen beschikte sowieso over jachttechnieken. Je moest je pas zorgen maken als je evaluatie negatief was. Je werd meteen verbannen uit de roedel. Dus zelfs als je de trainingen overleeft had wist je nog niet zeker of je in de roedel mocht blijven. Werd je verbannen, kreeg je ,tot de volgende dag, tijd om je uit de voeten te maken en je te verwijderen uit het territorium. Werd je alsnog gevonden werd je strot doorgebeten. Medelijden kende deze roedel dan ook helemaal niet. Je zou dan ook denken dat de roedel klein was, dit omdat ze zoveel leden lieten overlijden. Maar dat was niet zo. De roedel telde ongeveer 20 a 30 leden. Wat eigenlijk een groot aantal was voor een roedel.Je zou je zorgen moeten maken als deze roedel het op je gemunt had. Toch slaagde de meeste bannelingen erin om zich op tijd over de grens te bevinden, en dan was je meestal veilig. Buiten wanneer je verdacht werd van hoog verraad.
Opgelucht nam Pierce adem toen hij te horen kreeg dat hij geslaagd was voor zijn evaluatie, en zich nu een warrior mocht noemen. Zijn eerste taken zouden al snel volgen, en het was maar te hopen dat je altijd slaagde. Wanneer je enkele keren niet slaagde voor je opdracht, werd je alsnog verbannen. Dit was immers niet zonder slag of stoot. Wanneer je je opdracht niet volbracht wegens emotionele toestanden, bv. Wanneer je iemand niet kon vermoorden omdat je die persoon niets wou aandoen, werd dat gezien als Hoog verraad. Het weigeren van een opdracht uit te voeren, had grote gevolgen. Dus het was maar beter dat je gewoon deed wat ze je vroegen.
Al snel kreeg Pierce een opdracht, en moest hij zo snel mogelijk deze uitvoeren. Je kreeg je tijd voor een opdracht uit te voeren, maar wanneer je niet binnen die tijd je opdracht had voltooid, bracht dat geen consequenties met zich mee, ALS je je opdracht maar had uitgevoerd. Pierce had te horen gekregen dat hij in gezelschap zou zijn van een leerling. Wat op zich geen probleem vormde. Gezelschap was soms wel fijn als je dagenlang weg bleef. Toch bracht het ook nadelen met zich mee, leerlingen konden je enorm in de weg lopen. Daar zat hij niet op te wachten.
Al doelend op iemand liet hij zijn ogen over de omgeving glijden. Lexa zou normaal zich in het kamp moeten bevinden, maar dat was nu blijkbaar niet het geval. Het gebeurde meer en meer dat ze niet aanwezig was. Wanneer ze dan terug kwam had ze vaak een rare geur met zich mee, en kreeg Pierce een vage uitleg. Waar hij in principe niks mee was. De laatste keer dat het was voorgevallen was een dag terug. Pierce vermoede dat er iemand anders in het spel zat, maar hij wou momenteel niet toegeven aan zijn vermoedens. Een zucht verliet teleurgesteld
Ongerust zijn lichaam. Hij wou haar niet kwijt. Ze mochten hem alles afpakken, desnoods zijn leven, maar alstublieft, niet Lexa. Pierce bracht zijn lichaam in beweging en bleef staan aan de uitgang, starend naar buiten, hopend dat hij Lexa’s gedaante zou zien. Pierce bracht zijn oren naar achteren toen hij voetstappen hoorde. Daar kwam de leerling aan die hem zou vergezellen. Pierce draaide nieuwsgierig zijn kop, en uit alle leerlingen die ze hadden, kreeg hij Shawn met zich mee. Dit was gewoon voor hem te pesten. Niet soms? "Je bent laat." Gromde hij naar de leerling. Zijn ogen vijandig naar de jaarling gericht. "Kom we gaan." Bromde hij tussen zijn tanden door.
Die dag had hij bijna geen woord gezegd tegen Shawn. Waarom zou hij ook? Pierce had hem simpel weg niets te zeggen. En als hij zou spreken, zou hij het kleintje diep de grond in boren. Dit schepsel was niks waart in de ogen van Pierce. Al kon hij diep vanbinnen niet ontkennen dat de klein over goede technieken beschikte en snel leerde. Dat had hem waarschijnlijk tot aanmerking laten komen om een alfa te worden. Had Pierce Zarkan meteen vermoord, was ook hij in aanmerking gekomen. Toch was hij best trots op zijn eigen dat hij zijn mening ook had laten horen, al was dat Zarkan niet aan dank afgenomen. Dat zou de enige reden zijn geweest, moest hij de gevolgen hebben geweten, dat hij zijn mond zou hebben gehouden. Nog steeds miste Pierce zijn beste maatje, en nog steeds speelden die beelden zich opnieuw af op zijn netvlies. Enkele littekens waren nog steeds op zijn snuit te zien, van wat hij nog na Zarkans dood te voorduren had gekregen.
Een dag en nacht waren ze op pad geweest en hadden ze uiteindelijk hun slachtoffer gevonden. Met een zwiep van Pierce’s staart, liet hij Shawn weten dat hij gewoon moest blijven staan. Pierce wou vermijden dat Shawn alweer in zijn weg zou staan. Daarbij kon een leerling beter leren door te kijken, de taak zelf uitvoeren zou zware gevolgen kunnen hebben. Daarnaast wou Pierce niet sterven omdat Shawn iets was overkomen. Pierce ging met een cirkel, muisstil, om de wolf heen. Deze lag rustig te slapen in de volle zon. Ideaal. Toch was het Pierce niet ontgaan dat de wolf zijn oren had gespitst. Hij mocht geen fout maken, anders was zijn plan al om zeep. Al hoewel, hij had nog wel een plan B klaarliggen. Pierce bevond zich tegen de wind in zodat het voor zijn tegenstander moeilijker was om Pierce te ruiken. Ondertussen had Pierce de wolf geobserveerd en zijn zwakke punten gevonden. Wanneer Pierce zich terug achter de wolf bevond stapte hij rustig, met beheerste stappen richting de wolf. Hopend dat deze zijn ogen nog even gesloten hield. Een luid gekraakt was opeens te horen, en even kromp Pierce bijeen. Hij hief zijn poot op en zag niks van takjes onder zijn voetzooltjes liggen. Wat...? Snel wenkte hij zijn blik op Shawn die zich naar Pierce had begeven. Afkeurend en geïrriteerd keek hij een seconden naar Shawn. Leerlingen, ze konden ook nooit eens luisteren. Maar deze had heel zijn aanval gesaboteerd. Ondertussen had zijn tegenstander zich al op zijn poten gezet. "Wie ben jij?" Pierce bedacht snel iets toen hij rustig naar de forse reu afstapte. "Zarkan. Aangenaam." Zei hij op zijn vriendelijkst, met een knikje, als zogezegd teken dat hij niets van plan was. "Excuses, dat mijn broertje je heeft wakker gemaakt. We zijn op doorreis." Het klonk als de waarheid, maar de werkelijkheid was anders. Pierce kon ter plaatsen iets bedenken, zonder over te komen als een leugenaar. "Ow." Was de wolf zijn reactie. "Dan zal ik je niet verder in de weg staan." Vervolgde hij . Pierce zette een glimlach op en wou doen alsof hij zou vertrekken. "Kom mee, Shawn. We moeten nu echt door." Hopend dat de pup mee zou spelen. Wat hij ook deed, maar dan op de verkeerde manier. "Oké...Pierce." Een zucht verliet Pierce zijn keel en draaide zijn ogen waarbij hij even zijn ogen dichtkneep. Rotjoch. "Pierce? Wie is Pierce?" Gromde de reu. Vliegensvlug opende Pierce zijn ogen en schoot naar de keel van zijn tegenstander, die toch aardig dichtbij was. Pierce kreeg een weder aanval en al snel werd het een gevecht tussen leven en dood. Bloedend uit erg diepe wonden werkte Pierce uiteindelijk zijn tegenstander de grond op. "Degene die jou leven nu eindigt." Was zijn antwoord nog op de reu zijn vraag, waarna hij zonder aarzeling in de luchtpijp beet van zijn tegenstander. Even hijgde Pierce na de inspanning, maar herpakte zijn eigen meteen waarbij hij zich richting Shawn wierp. Pierce stortte zich op de jaarling en drukte deze tegen de grond, bijtend in diens nekvel. Pierce wou hem meteen afmaken, maar dat kon hij niet. Het zou voor eigen leven zijn, en dat was dit rotjoch niet waart. Nóg niet. Daarbij was het een oneerlijk gevecht. Met veel moeite opende hij zijn kaken. "Ooit gaat het je nog spijten dat je geboren bent. Let op mijn woorden." Snauwde hij tegen de jaarling, met een vernietigende blik op hem gemunt.
Edit: schrijffouten worden na het volledige verhaal bewerkt. |
|