× Eyes Wide Open ×

Eyes Wide Open.

"Pap! Je moet me helpen! Pap! Wakker worden!"

Daar ging zijn welverdiende dutje.
Khuolema kon kinderen hebben vergelijken met een rollercoaster. Het ene moment ging alles in de diepte, van de prooischaarste en de monden die ze te voeden hadden tot zijn dochter of zoon die hem wakker schreeuwde in het holst van de nacht - of in de ochtend, zoals nu. Maar daarna kwam er zo'n klein, vredig momentje, bijvoorbeeld Cinder die eens glimlachte, of Sean die schaterde van het lachen, dat alle ellende van daarvoor weer goed maakte. Op dit moment, als hij heel eerlijk moest zijn...
Ging het weer in de diepte met de vaart van een snelheidstrein.
Marja, het was hem verteld geduldig zijn met pups en vooral niet geïrriteerd te reageren als ze iets te vragen hadden, dus deed hij dat ook, hoe slaperig en humeurig dat hij ook was. Slaperig deed Khuolema zijn gifgroene ogen open die vergezeld waren met diepe wallen, geeuwde kort zonder op te kijken toen Sean met zijn poot tegen hem stootte en kwam traag en loom overeind, zonder zich te laten opjagen door zijn zoon. 't Zou vast weer iets zijn met zijn befaamde rolbol, of iets anders... Ugh. Volhouden, vadertje. De gespierde, grote reu zat nu rechtop, zijn rug nogsteeds naar Sean gekeerd, maar hij begon zich nu langzaam en slaperig om te draaien. "Luister, Sean, ik heb je toch uitgelegd dat fazanten je-..." begon hij op een zo geduldig mogelijke toon terwijl hij zijn kop draaide en langzaam knipperde om de slaap uit zijn ogen te verdrijven. Toen hij echter in de ogen van zijn zoon keek, werd hij eigenlijk met een klap wakker. Sean had geen twee groene ogen meer, maar ook een blauwe, potverdorie! Zijn gifgroene kijkers verwijdden zich voordat hij behoedzaam aan de zwarte pup snuffelde. Geen ziekte, niks. Misschien had hij werkelijk gewoon een blauwe kijker gekregen door Moeder Natuur. ”Hm, maak je geen zorgen,” humde Khuolema nog steeds een beetje verwonderd over ’t fenomeen. Zoiets zag je niet elke dag, en hij begon stilaan te snappen waarom Sean zo geschrokken was. ” ‘t Is volkomen normaal. Bij sommige pups verkleuren de ogen na een tijdje.” Hij grijnsde kort en woelde met zijn massieve poot over Sean’s voorhoofd. ”Niks om je zorgen om te maken.”

[Dit was zo fun om te schrijven xD]

Eyes wide open.

Er leek een heleboel stress van Seans schouders af te glijden waardoor er zich een kleine half - glimlach, half - grijns rond Khuolema's lippen vormde. Het was prettig om zijn zoon zo te zien, veel beter dan dat hij angstig was. Zijn grijns werd weerspiegeld en even grinnikte de zwarte reu voordat hij zijn groene ogen over het gebied liet glijden. Het was nog vroeg in de ochtend, de mist hing nog dicht boven de grond en was vrij dik, dus opnieuw in slaap vallen zat er niet meer in voor hem. Misschien kon hij op jacht gaan, of nog beter; met Sean op jacht gaan. De zwarte pup kwam stilaan aan een leeftijd waar Khuo al enkele beginselen van konijnen of muizen jagen kon aanleren, zodat hij al eens voor zichzelf kon zorgen. Je wist maar nooit, als hij of Vamp zou wegvallen door een ziekte of verwonding, dat hun kinderen niet verhongerden. Loom schudde de massieve reu zijn zwarte pels uit en hief nu ook zijn kont op, dat redelijk stijf was door het lange zitten en liggen. Tijd voor een beetje leven in de brouwerij. "Pap?" klonk er plotseling van zijn zoon's kant waardoor Khuolema's oren naar hem toe draaiden ten teken dat hij wel werkelijk luisterde. Hij keek hem nog niet meteen aan, wat verderop had hij een prooi gededecteerd dat een fazant of vogelachtig-iets moest zijn en dus een prima ontbijt voor de twee wolven was. "Wil je me leren net zo te zijn als jij?"

Bij die vraag rolde er een korte lach over zijn lippen die precies bij hem pastte, een logge, gigantische reuzen-lach. Er verschenen geamuseerde pretlichtjes in zijn gifgroene ogen toen hij zijn zoon aankeek. Het was zeker niets zoals uitlachen, maar toch was er iets amusants in zijn ogen verborgen. "Hoe bedoel je?" sprak hij toch wel geïnteresseerd met enige nieuwsgierigheid in zijn blik. Het was een prettig gevoel dat zijn zoon naar hem opkeek, maar hij moest er even aan wennen. Cinder had dat nooit gedaan, zij was bezig met haar eigen dingen... Met haar stemmen. Het moest toch moeilijk voor haar zijn, Khuolema was van plan zeker nog eens met haar te praten. Maar op welk vlak keek Sean naar hem op? Jagen misschien, omdat hij vaak met prooi thuis kwam? Of begon zijn zoontje zich toch wel vragen te stellen op vlak van liefde? Hij moest toegeven, bij sommige wolvinnen werd hij gekenmerkt als charmant... Hopelijk kon Vamp dat beamen.

Eyes Wide Open.

"Ik wil gewoon zijn net als jij!" Er verscheen een halve grijns op Khuolema's gezicht. Net als hem... Dat bracht slechte en goede herinneringen bij hem op. Hij was niet altijd zoals nu geweest. Sean zou eens moeten weten... Nee, dat mocht hij niet. "Je kan alles." Auwch, pijnlijk. "Je bent lief voor mama. Je bent groot en sterk, weet overal een oplossing voor." Bij de derde zin kwam er toch een gemeende glimlach op zijn gezicht. Ja, hij probeerde zijn vrouwtje zo goed mogelijk in de watten te leggen. Hij kende genoeg wolven die hun mate aanzagen als een object en puppyfabriek die zoveel mogelijk kinderen moest voortbrengen, maar daar was hij een tegenstander van. Teefjes waren erg speciaal, ze hadden simpele en minder simpele kantjes waar hij Sean later zeker mee kon helpen als enige reu van het nestje terwijl hij morst dealen met zijn zusje of toekomstig liefje. "Tja, jongen, vrouwen moet je eenmaal behandelen alsof ze goud waard zijn. Ze zijn bijzonder. Onthoud dat goed." Dat was toch een levenloos die hij zijn zoon wilde bijbrengen. Sean mocht geen maniak worden, no-ope. "Oh, en ik wil leren jagen!" klonk er nog enthousiast uit zijn bekje waarna hij hyperactief overeind kwam en volgestampt met energie rond begon te stuiteren. Er kwam een brede grijns op Khuo's smoel. Misschien kon hij zijn zoon nu al wat leren. Hij rekte ook zijn spieren uit, maar wel een stuk langzamer en geduldiger. "Prima," klonk zijn nonchalante stem terwijl hij nog steeds een grijnsje droeg. Hij liet zijn gloeiende groene blik over zijn zoon gaan. Jup, hij was zeker gespierd en groot genoeg om de beginselen van sluiphouding te leren en geuren te leren detecteren. "Wat dacht van nu meteen?"

Eyes Wide Open.

Het leek wel dat Sean barstte van energie en enthousiasme toen Khuolema zijn voorstel aan hem voorschotelde. "Heel graag!" zei hij met een brede grijns op zijn gezicht en kwispelde als een hond die zijn baas zag. De grote gespierde reu grinnikte, gooide zijn brede schouders los en ging in een rustige trend naar de kant waar hij een fazantenspoor rook, waarschijnlijk een vogel die weg was gesprint door zijn zoon. Goed, een kleine ochtendwandeling, zijn zoon een lesje bijbrengen én meteen al ontbijt, wat was nog perfecter? Tevreden keek hij rond en wenkte zijn zoon vriendelijk met zijn staart om hem te volgen terwijl zijn gifgroene ogen oplettend de omgeving scanden. Voor ze begonnen aan jagen, wilde Khuo hem de basis van geuren opsporen aanleren. De jachthouding én mogelijk eerste prooi zou straks komen. "Goed, Sean, les één," hij grinnikte even. "Geuren opsporen. Wat ruik je op dit moment?" Zelf verklapte hij nog niks, al merkte hij behalve de tinten van rijm en mist nog een boel oude sporen op van prooidieren en een paar verse. Het was aan zijn zoon om ze bij naam te benoemen.