Stranger on land.. [SCARLEG]

Madelyn liep voorzichtig door een gebied wat ze best ‘creepy’vond. Ze was overal wel geweest en was verbaasd dat ze dit nog nooit had gezien. Ze zag ook een soort gebouw, wat ze weleens had gezien, maar niet zo, maar wel bijna. Plotseling in een snelle reactie ging haar kop omhoog. Waren er mensen hier, nog steeds? Bij deze gedachten ging Madelyn een stap naar achter.Voor de zekerheid kwam er maar een grom uit haar bek om de mensen te waarschuwen. WACHT! Dat was iet handig besloot ze toch, dan maakte ze misschien een wakker. De wezens met twee poten hoefde ze nooit meer te zien. Ze liep verder, er was geen geluid te herkennen, geen ander geluid dan het geruis van de wind. Plots stopte, geur kwam binnen door haar neusgaten. Ze ging kalm zitten. Grommen, ja of nee? Ze wist het niet.. Als het nou een vechtwolf was dan had ze het wel gedaan, want tja, dan maak jezelf een beetje sterk maar nee. Madelyn is zachtaardig, goed!''You don't have to hide yourself!'' Besloot ze vriendelijk en glimlachend te zeggen.

Er kwam een vriendelijke albino aan lopen die ging zitten en haar vriendelijk aansprak. Hij spitste zijn oren en even en likte zijn poten maar snel ging de vriendelijke blik weer gericht naar haar. Oke, ze hoefde dus niet bang te zijn, de wolf leek eruit alsof hij ongeveer even oud was als zij. ‘’Hoi.’’ Zei ze vriendelijk terug. ‘’Vind je dit ook zo’n enge plek?’’ Terwijl ze het zei keek ze om haar heen, de kriebels kriebelde door haar lichaam. Ze keek weer terug naar de albino, ze had hem nooit gezien of geroken in dit gebied, waarschijnlijk zo’n indringer, maar dan een vriendelijke. Ze rook nog eens goed en schrok direct, de wolf was bij Victoria geweest, dat was zeker aan geur die hij met zich mee bracht. ‘’He, ben je ook mijn zusje tegengekomen? Ze heet Victoria.’’ Vroeg ze verbaasd, als het namelijk niet was, was ze ver weg maar wel in dit gebied. Hij zag er niet sterker dan haar zusje eruit dus had haar waarschijnlijk niets gedaan.

‘’Ja, ik ben je zus inderdaad tegen gekomen. Hoezo?’’ Madelyn keek hem geschrokken aan, ze was dan ook geschrokken. Zei hij nou hoezo omdat hij iets met haar heeft gedaan. Ze wou het in eerste instantie niet vragen maar ze kon het niet laten. ‘’Heb je wat met haar gedaan dan?’’ Zei ze geschrokken. Ze kalmeerde weer en keek om haar heen. Het bleef maar enger worden, waren er echt geen mensen? Ohh die gedachten waren vreselijk, mensen! Er kwam een harde windvlaag die alle blaadjes weg blies. Èèn blaadje belandde op haar hoofd waar ze van schrok. Toen ze haar hoofd schudde en zag dat het een blaadje was kalmeerdde ze weer. Zo, Madelyn was in een hele erge schrik bui had ze door. ‘’Oke, sorry.’’ Glimlachde ze. ‘’Deze plek geeft me gewoon de kriebels.’’ Lachte ze. ‘’Ik heet Madelyn.’’ Zei ze er nog snel achteraan.Want tja, iemand leren kennen maar niet je eigen naam zeggen was ook niet de bedoeling. Madelyn wou geen ruzie

De witte albino noemde zich zelf Scarleg. Scarleg, mmh een naam dat Madelyn nog nooit had gehoord maar het was wel een mooie naam. Opeens klonk er geritsel en Scarleg keek om. Madelyn schrok. ‘’Ik kijk wel even misschien was het wel de wind.’’ Zei ze kalm. Ze waandelde voorzichtig maar normaal op het geritsel af. Madelyn’s bek stond open van het schrikken. Een p.. p.. po.. poema?! Wat deed dan ook een poema hier. De pema was niet ver weg en keek hun kant niet op. Ze liep dan ook super voorzichtig zonder geluid richting Scarleg en fluisterde:’’P.. Poema.. Ssst.. Kom.’’ Met de risico op mensen liep ze richting het gebouw met een punt, een kerk. Ze sloop naar binnen. Ze was bang, maar ook weer niet want de kerk zag er verlaten uit. Overal stonden banken en beelden, maar Madelyn lette er niet op en liep zo ver mogelijk de kerk in met het gevoel van achtervolging van Scarleg. Ze liep een gang in met stenen muren en prachtige schilderijen. Een deur stond ergens op een kier open waar Madelyn doorheen kroop. Een wit bed met bruine modder vlekken lag in de kamer. De geur was van een andere wolf. Waarschijnlijk was hij er al vandoor want de geur was oud, heel oud. Overal zaten spinnenwebben. Madelyn sprong het bed op en ging zitten. Wauw, dacht Madelyn. Ze was nog nooit in een mensen territorium geweest. Het bed, wat Madelyn warm sneeuw heuvel noemde, lag heerlijk.

Terwijl ze op het bed zat te wachten op Scarleg werd ze toch een beetje onrustig. Waar was Scarleg? ‘’Scarleg?’’ Vroeg ze rustig. Ze liep de gang weer uit en liep vervolgens een andere gang in waar ze de geur reuk van Scarleg. Ze liep een kamer in waar ...WAT?! Scarleg werd tegen een kast aan gegooid. ‘’SCARLEG!!’’ Riep ze ongerust. Het was misschien niet iemand die ze goed kende maar het was zeker een mede-wolf. Ze liep richting Scarleg maar die stond op en sprong op de poema. Ze trilde op haar poten maar bleef scherp en rende op de poema af die Scarleg bleef trappen in de buik. Ze moest wat doen, en dat was ze van plan en beet hem in zijn kop.(De Poema) Maar dit zorgde voor afleiding en Scarleg vloog lucht in. Druppels bloed kwamen uit de poema zijn voorhoofd. Was dit Madelyns schuld? Ze wou naar Scarleg maar de poema was er en dat zorgde voor meer drama. De poema stond op en keek Madelyn boos aan. Madelyn keek terug, nu keken ze elkaar diep in elkaars ogen aan. De poema keek zo angstaanjagend waardoor Madelyn haar poten verslapten. Deze kans greep de poema en sprong op Madelyn af tegelijk met Madelyn op haar af sprong. Maar Madelyn was niet sterk genoeg en verloor. Ze vloog tegen de kast aan net zoals Scarleg eerst deed. Ze wou opstaan maar was te laat, de poema lag boven op haar. De poema beet in haar nek zoekend naar haar slagader. Madelyn  probeerde de pea weg te trappen, maar nee. Het lukte niet, ze verloor bloed maar haar leven dat wou ze niet verliezen. De poema zou en moest nooit haar slagader vinden. Waar was Victoria nou. De pijn, de pijn was vreselijk. Victoria had het beest al dood gekregen. Wat moest ze doen? Deed Victoria het echt om haar zelf en haar zusje te beschermen vroeger? Madelyn probeerde met woede tegen het beest aan te trappen maar het kon niet meer. Haar poten maar niet sterk genoeg. Madelyn gaf op. Scarleg moest wat doen, zij niet. Ze hoopte dat Scarleg nog wat kon doen.

Toen ze had opgegeven bij de poema had Scarleg dus nog niet opgegeven en kwam op de poema af. Scarleg redde haar en de poema was weg. Met moeite stond ze op en keek naar hoe Scarleg de poema versloeg. Hij keek de poema eerst aan en zei. ‘’You have fight good, but we are stronger than you.’’ Hell Yeaah! Dacht ze. De teef wou hem helpen maar hij had het onder controle en beet hem zoekend naar de slagader maar besloot daarna wat anders te doen. Hij maakte de poema zijn ogen kapot met zn nagels waardoor hij niet meer kon kijken. De poema was nu echt te zwak en bewoog niet meer. De reu sprong van prooi van de af en kwam haar kant opgelopen. ‘’Gaat het met je?’’ Klonk zijn stem door de hallen. Ze dacht even na aan de pijn maar het viel reuze mee kwam ze achter. Het enige waar ze wel last van had was haar bloedende nek maar daar trekte ze zich niets van aan. ‘’Het gaat oke, had erger gekunt. Met jou?’’ Even was ze verbaasd. Ze keek om haar heen. Ze had nog geen problemen gehad met misselijkheid en ziekheid. Blijdschap kwam in haar op. Zou ze er vanaf zijn. Gedachten kwamen bij haar op. Aan de buitenkant zag dat er niet zo uit maar alleen van binnen. Aan de buitenkant zag ze er nog bedenkend en verbaasd uit. aar na de goede gedachten kwamen er ook nare. Wat als ze het juist later erger kreeg. Ze schudde de gedachten uit haar hoofd en keek weer naar Scarleg. Zou hij al geantwoord hebben. ‘’Uhh.. Zullen we dan maar weer naar buiten waar de frisse lucht is.’’ Zei ze dan maar. Ze liep naar buiten met de gedachten dat hij wel mee zou lopen. Terwijl ze liep dacht ze na. Wat als hij had geantwoord dat hij niet oke was. Ze slikte even. Als hij dat wel had gedaan zou ze nu wel een bitch lijken. Na een tijdje zoeken had ze de uitweg van dit enge gebouw gevonden en liep naar buiten. Madelyn hoopte dat er niets met aan de hand was ondanks ze hem net kende boeide het haar natuurlijk niet veel maar zonder hem had ze het waarschijnlijk toch niet gered.

Scarleg had al gezegd dat hij ook goed was en had haar gevolgd naar buiten.Daar zaten ze buiten dan, genietend van de wind. Madelyn verveelde zich heel erg, at zou Victoria doen? Ugh Waarom dacht ze nou aan Victoria? Victoria was altijd haar voorbeeld geweest. Ze waren even oud, uit hetzelfde nestje maar alsnog was zij haar voorbeeld. Maar ze wist ook dat ze gewoon haar zelff moest zijn, Victoria was er nu niet! Ja ze had een idee om de stilte te verbreken. Misschien was het een domme vraag maar Madelyn wa eigenlijk wel nieuwsgierig. Ze keek Scarleg aan maar zag hem genieten, oest ze wel de stilte verbreken. Madelyn dacht na. Mmmh. Wat moest ze anders doen. Dit soort dingen maakte haar bang. Ze wou altijd goed indruk maken op wolven, maakt niet uit hoe oud of hoe jong, Ze hield nooit van ruzie, alhoewel ze was sterk genoeg om bijv. poema’s te kunnen verslaan aangezien ze een vader had die tja hoe je het noemt niet echt ‘lief’. Ze zuchtte maar stopte midden in haar diepe zucht, er zat iemand naast haar. Ze hield niet echt van aandacht zoals, gaat het wel? Al vond ze het wel fijn om steun te hebben, Victoria was daar nooit echt zo goed in. ‘’Uhh.. Heb je nog close familie, zoals ouders of zusjes.. Broertjes?’’ Vroeg ze dan maar voordat de reu misschien van plan was te vragen wat er was. Ze slikte nog even van de gedachten over haar vader. Haar moeder mocht ze wel, ze was altijd zo aardig, mooi en perfect integendeel van haar vader. Haar vader was een klootzak! Ze keek Scarleg weer aan. Had hij zijn zucht gehoord?

Scarleg antwoorde op haar vraag en hij vertelde over zijn vriendin en zei dat hij ook kinderen, een dochter en, owh eentje was dood. Geez waarom moest die ackwardness nou weer komen. Madelyn kon zich altijd heel snel meeleven met iemand. Maar de witte reu zei dat hij nog een zoon had maar in een ander gebied. ‘’Sterkte, met je zoontje, hij was vast speciaal voor je.’’ Madelyn moest het wel zeggen, anders voelde ze zich zo slecht en schuldig. De reu vroeg of zij nog familie had. ‘’Natuurlijk, iedereen heeft familie, dood of levend je kunt ze niet vergeten, ze blijven altijd in je hart. Ik heb een zus, we zijn erg close. Niet altijd geweest.’’ Ze zuchtte. Die lange tijd ruzie vond ze maar niks maar gelukkig was het nu weer goed. Scarleg begon over zijn ouders, hij was achtergelaten. ‘’Het kan erger… ‘’ Ze wou eerst niet vertellen maar tja.. Het kon erger. Haar ouders waren erg close met haar maar er kwam een bosbrand en daar in waren ze omgekomen. ‘’Mijn ouders en ik waren juist zo close, maar dat was blijkbaar niet altijd zo fijn aangezien als ze dan weggaan, zijn ze weg en komen ze niet terug. Toch geloof ik dat ze me altijd beschermen, ons beschermen, mij en Victoria.’’ Glimlachte ze. Toch toen ze aan haar ouders dacht kreeg ze tranen in haar ogen. Ze keek richting de grond want ze wou niet laten zien dat ze tranen had. Langzaam trokken ze weer weg. Ze slikte even keek Scarleg weer aan alsof er niets aan de hand was.

'Op de plek waar ik vroeger was. Ging ik heel vaak naar het strand, om te wandelen. En daar ben ik die mensen tegen gekomen. Ze wilde me vermoorde'. Antwoordde Scarleg op haar vraag. ‘’Heftig..’’ Zij ze. Ze wist hoe ze konden zijn. 'Heb jij ze ooit gezien?'. Vroeg hij. Het antwoord was ja. Tuurlijk ergens in een ander groot gebied was ze ooit bij een huis van ze. Grote hutten van steen. Ze liep er toen naar binnen en sprong ergens op, het was zo zacht. Een goed bed voor Madelyn. Ze ging er dus op en sliep daar kort. Maar toen kwam er dus, een mens. Ze sprong uit reflectie door het raam. Ze had er zelfsnog littekens van. ‘’Ja , ik was in een mens zijn huis. hIj wou mij ook vermoorden.’’ Zei ze. Ze had een goeie tijd met Scarleg. Ze hoopte haar vriend beter te leren kennen. Hij was ouder dan haar maar dat maakte niets uit. Vrienden hoeven niet van dezelfde leeftijd te zijn.

Scarleg vroeg of Madelyn bang voor ze was. Tuurlijk was ze er bang voor. ‘’Eerlijk gezegd, ja ik ben er bang voor. Toen ik er was hadden ze wapens die, ten eerste een vreselijk kabaal maakte en het kon je in ver afstand in een klap doden. Ze zijn gevaarlijk.’’ De gedachtes aan wat het tweepotig wezen in zijn hand had gaf haar al rillingen. Ze wist hoe gevaarlijk de wezens konden zijn. Scarleg zou er ook bang voor moeten zijn. Ze waren groter en gevaarlijker. De zwarte teef keek om haar heen. De kerk was door zo’n mens gemaakt, wat haar toch wel een beetje de rillingen gaf. Toch dacht ze na. Er waren toch geef mensen in Serigala? Of waren ze er wel? ‘’Weet jij of er van zulke wezens in Serigala zijn?’’ Vroeg ze voor de zekerheid. Ze wist het niet zeker want dit gebouw was duidelijk gemaakt door zo’n ‘mens’, dus als er mensen waren in Serigala zaten ze nu op een niet zo veilig plekje, moor hoe zo ver Madelyn wist waren er geen mensen in het gebied.

Scarleg schudde zijn kop en zei dat zover hij weet niet. Precies hoe Madelyn dacht. Ze wou toch liever ergens ander heen. ‘Zullen we ergens anders heen gaan?’ Vroeg Scarleg haar voor. Madelyn moest in haar zelf even lachen. Ze dachten de hele tijd wel hetzelfde. ‘’Ja is goed. Ik weet dat hier ergens een beekje in de buurt is. Zullen we daar heen?’’ Vroeg ze dan. Bij het beekje was het meestal altijd rustig en de wind stond daar precies goed. Niet te veel wind maar niet te weinig, gewoon lekker frisjes daar. Het water was daar ook lekker koel dus konden ze direct wat drinken, daar was ze wel aan toe. Na het gevecht van de poema had ze wel zin in wat koel water.