Home is where the heart is

Opgewekt wandelde de kleine wolf door het bos dat zijn nieuwe thuis was geworden. Het verschilde wel van Dalrey, waar hij was geboren. Er scheen meer licht tussen de bladeren door. Dat maakte de sfeer een heel stuk vriendelijker. Ook leken er meer leven te zijn hier. Sean had verschillende vogels gespot, die veilig op een tak zijn liedje floot. Het beest zat te hoog voor hem om erbij te kunnen. Verdrietig was hij doorgelopen. Er was niemand om met hem te spelen! Zijn zusje had weer eens een van haar paniekaanvallen gehad, waarbij ze schreeuwde dat hij op moest houden. Hij deed helemaal niets verkeerds, in zijn ogen! Terwijl zijn ouders zich met Cinder bemoeiden, was de welp er maar weer eens op uitgetrokken, het bos in.
Hij trok met zijn oor bij het horen van een gezang dat anders klonk dan van de vogels. Nieuwsgierig als hij was besloot hij onmiddellijk om het te onderzoeken. Stil als de nachtwind sloop hij door het struikgewas, althans dat was wat hij probeerde. Met zijn nog niet heel oude puppy-poten stond hij per ongeluk op een hoopje bladeren dat ritselde. Een takje, dat brak. Desondanks zijn onhandigheid deed hij zijn uiterste best om zijn vader na te doen, die als de beste kon jagen. Ooit zou hij net zo stoer zijn als Khuo!

'Wow. Jij bent groot!' De woorden verlieten zomaar zijn bek bij het zien van de reusachtige wolf voor hem. Sean gaf het jachtspelletje op en kwam tevoorschijn. Zonder angst liep hij op zijn soortgenoot af - al kwam hij nauwelijks tot halverwege diens poten - en bleef voor hem staan. Zijn blik gleed omhoog, en hoger... en hoger... Het viel hem op dat hij zijn kopje helemaal in zijn nek moest leggen om de reu aan te kijken. De vreemdeling had bijzondere rode ogen, die vrolijk de wereld in keken. 'Wie ben jij?'

De enorme reu met de rode ogen grinnikte even, wat hem een stuk minder dreigend maakte. Sean grijnsde zijn scherpe tandjes bloot toen de wolf ging liggen, maar nog steeds boven hem uittorende. Ach, hij moest zijn groeispurt nog krijgen. Het kwam wel goed.
'Zo beter?' grapte de vreemdeling. De jonge wolf verbreedde zijn grijns en knikte. Ja, beter. Hij kon tenminste fatsoenlijk oogcontact maken. 'Ik ben Cerberus, maar das zo'n stomme lange naam, je mag ook gewoon Cer of Cerry zeggen.' Sean ging erbij zitten. Cer klonk als een coole naam. 'En jij, 'lil bud? Wat doe jij alleen in het bos?' vroeg Cerry. 'Ben je verdwaald?' Sean lachte.
'Ik verdwaal niet hoor!' zei hij opgewekt. 'Papa heeft me geleerd hoe ik de weg terug kan vinden!' Khuo was alwetend, had Sean besloten. Bijna op iedere vraag die hij stelde wist zijn vader een antwoord. Hij had al besloten dat hij later net als de zwarte reu wilde zijn. 'Ik was aan het spelen,' vertelde hij aan Cer. 'Maar het was niet zo leuk, want ik was alleen.' Even keek hij nadenkend, een kleine frons in zijn voorhoofd. Nu niet meer. Cer was vriendelijk en wilde vast wel zijn maatje zijn! Ook was hij oud. Oude wolven hadden mooie verhalen te vertellen.