Woman On A Mission [Open]

Met haar oren naar achteren gespitst, en haar staart tegen haar achterste gedrukt draafde een witte wolvin , die licht beige aftekeningen had, door de kleine heuveltjes, die eigenlijk velden moesten voorstellen. Een konijn bungelde uit haar muil, die ze net in de snelte tot haar prooi had gemaakt. Voornamelijk was ze op zoek naar een veiligere plek om haar voedsel op te peuzelen, waarbij ze haar zacht getinte groene ogen over het gebied liet gaan. Nog steeds voelde ze haar niet op haar gemak tussen al die wolven geuren, maar buiten dat, was dit gebied ideaal om een nieuw leven op te starten. Prooi in overvloed. Schuilplaatsen genoeg. Ruimte leek er voldoende te zijn. Dus voor het moment kon ze toch wel verder met haar leven. Bewust nam Alcyone een afslag dat tussen de heuvels naar beneden leidde. Iets in haar vertelde dat ze daar een geschikte schuilplaats zou vinden om van haar prooi te kunnen genieten. En daar was het dan. Een knusse holte die gemaakt was door een ander roofdier. Met een goedkeurende blik in haar ogen sloeg ze behoedzaam af en ging in de inham liggen Niet van bewust dat ze eigenlijk voor het moment niet de enige was die in dit gebied ronddwaalde...

Alcyone liet haar ogen voor de laatste keer over de heuvels glijden. Alles leek veilig te zijn, en goedkeurend legde ze haar eigen neer met haar prooi tussen haar voorpoten. Met haar voorste tanden scheurde ze de overtollige haren van het dier af, waarbij ze enkele keren een rare beweging met haar tong maakte en haar hoofd schudde, en overnieuw begon. Dit proces duurden even voor ze werkelijk van haar prooi kon genieten. Ze had weinig zin om de rest van de dag rond te lopen met buikpijn, door de onverteerbare vezels in haar maag. Alcyone pitste haar snijtanden tegen elkaar aan om een stuk vlees los te scheuren. Wanneer het lastiger begon te worden om het vlees af te scheuren, gebruikte ze haar hoektanden, om daarna even haar vlees mals te knabbelen en in te slikken. Een rilling ging door heel haar lichaam toen opeens, uit het niets, een stem opdoemde. Onmiddellijk bracht ze haar oren op een onderdanige manier naar achteren, waar bij haar staart tegen haar achterste werd gedrukt en ze wat naar achteren kroop. Een forse, wel doorvoede, witte teef stond voor haar. Zachtjes begon ze met haar staart te kwispelen, terwijl haar ogen tot spleetjes werden vernauwt en ze deels haar buik liet zien. Een uitermate teken van onderdanigheid. Wanneer de wolvin dichter naar haar toe kwam, dacht ze dat deze gewoon haar prooi wou en zich dan zou wegscheren.Dat...was toch hetgene wat ze hoopte te bereiken.  Maar deze teef wou iets anders van haar. Alcy had niet meteen de indruk dat deze wolvin haar echt kwaad wou doen. Ze wou ...informatie? Alcyone legde zich weer op een normale manier op haar buik. “Nee, mijn excuses, Ik ben hier zelf net.” Haar stem was heel zacht en wat bibberig, maar toch hoorbaar voor de wolvin voor haar. Ze was niet anders gewoon dan zich zo te gedragen. Teven waren in haar geboorteroedel een stuk vriendelijker, en je kon met ze praten, maar oudere teven pikte het ook niet van de jonkies als ze zich niet onderdanig gedroegen, en iets brabbelde wat voor de wolf voor je niet verstaanbaar was. Reuen in tegendeel waren heel venijnig, bevolen je van alles, en uit frustraties of door amusatie kon je nog een beet vast krijgen zonder iets misdaan te hebben. Vooral van de eigen partners.Voor Alcyone persoonlijk, had ze het vele moeilijker met de reuen. Maar uit ervaring wist ze dat teven ook niet altijd zuiver op de graad waren...