Surprise, Surprise

 
Op dit moment was de sneeuwwitte wolvin er helemaal alleen te vinden; ze had haar familie even achtergelaten om haar dorst te kunnen lessen bij het grootste en enigste meer in Serigala. Later zou ze weer terug keren, om zich vervolgens weer bij de anderen te voegen, maar voor nu had ze even een poosje voor haarzelf. Het feit dat ze haar verplichtingen en verantwoording even verliet, stoorde haar op dit moment niet erg. Ze hield erg veel van Khuolema en hun pups, maar zo nu en dan vond ze het ook wel fijn om er even tussen uit te gaan. Dit kwam echter niet erg vaak voor, sinds de komst van Sean en Cinder waren haar uitjes dan ook op één poot te tellen. Niet dat je haar hoorde klagen trouwens, ze zorgde met alle liefde voor haar twee kleine ondeugden.  

Met een opgetogen pas – door de gedachte dat ze steeds dichter bij haar doel kwam – kwam ze aan bij het meer, waar ze dan ook meteen haar kop liet zakken. Terwijl ze dronk, kon ze het niet laten om nog even verder het water in te gaan. Het water kwam ook tot haar knieën toen ze haar kop weer omhoog hees en daarbij wat water vooruit liet spetteren met haar neus. Grinnikend liet ze nog een keer haar snuit in het water zakken, waarna ze naar enkele slokken toch wel eerst weer genoeg had gehad. Toen pas besteedde ze iets van aandacht aan haar omgeving. Het meer zag er op dit tijdstip rustig en vredig uit. Er waren voor de verandering geen vissende beren in te zien, daarnaast kon ze ook geen andere wolf herkennen. Maar wacht eens even, dat er niets viel te zien, wou niet meteen betekenen dat er ook niets was. Een opmerkelijke geur vulde haar neusgaten, wat er eigenlijk op moest duiden dat ze gezelschap had. Iets wat verwarrend draaide ze haar kop naar achteren, maar kwam daar al snel gevangen te zitten in de vuur rode ogen van een bekende. "Amatariseu?" Stamelde ze wat verbijsterd.  

[ Met Amatariseu ]

 
Niet in de verwachting haar oude alfa hier weer tegen te komen, was Amatariseu toch plotseling voor haar neus te vinden. Toen het beter door haar doordrong, betrapte de wolvin zichzelf erop dat ze er toch wel erg dom uitzag met de verbijsterende blik op haar snuit, waarvan ze zich dan ook direct van herstelde. Ze slikte de laatste waterdruppels rond haar bek weg, waarna ze zich wat meer richting de ander draaide. Blij en opgetogen, had ze een brede glimlach op haar snuit gezet. “Oi, Vampsel. Aan de pups zie ik?” Niet wetend wat de oude alfa daar precies mee bedoelde, was haar uitdrukking wat verwarrend geworden. Terwijl ze haar bek iets wou openen om een antwoord te geven, zag ze een subtiele hint; een oor van Ama was wat gaan bewegen en als ze even beter keek, zag ze al gouw één van haar pups vanuit het lange gras naar hun kijken. Cinder had haar blijkbaar gevolgd, al was ze daar ook niet erg blij mee. Het betekende dat de pup zelf de benen had genomen, wat ook andere gevolgen kon hebben. “Ah, ik zie dat je kennis hebt gemaakt met onze dochter?” Vamp besloot dat het maar eens tijd werd om het water uit te ploeteren en stapte dan ook naar de oever toe. Met haar blik richting hun pup gericht zei ze de betrappende woorden; “Kom maar tevoorschijn Cinder,” Op het droge plaatste ze haar achterwerk op de aarde, waarna ze haar staart om haar voorpoten sloeg.

 
Afwachtend bleef haar blik richting de zwarte pup in het hoge gras, Cinder leek nogal verlegen en durfde zich niet direct te laten zien. Toch met een bemoedigende glimlach van haar kant kwam ze toch langzaam tevoorschijn. Vamp realiseerde dat dit de eerste keer moest zijn dat het teefje een andere volwassen wolf zag dan haar moeder en vader. Erg verrassend was het dus niet dat ze toch enig sinds angstig was. “Mama.. Wie is dat?” vroeg Cinder twijfelend waarnaar Ama direct al antwoord gaf. “Ik ben de grote boze wolf,” Met een kleine grijns op haar snuit schudde ze zachtjes haar kop even heen en weer. De oude alfa kon het niet laten om de pup even te plagen. “Ey, doe eens aardig,” Nam ze het op voor haar pup waarna ze niet al te serieus richting Amatariseu’s vacht hapte.  Iets wat bezorgd keek ze naar Cinder, de pup zat duidelijk niet lekker in haar vel, zou ze weer last hebben van de stemmen in haar hoofd? Eenmaal dichterbij, snuffelde ze met haar neus even door de zwarte vacht van de pup, waarna ze met haar neus Cinder iets naar haar voorpoten drukte. Zo wou ze laten merken, dat ze niet hoefde te vrezen voor de vreemdeling en veilig was bij haar. “Dit hier is Amatariseu,” Stelde ze de oude alfa aan haar dochter voor. “En maak je geen zorgen, ze ziet er enger uit dan dat ze is,” Grinnikte ze. “Amatariseu is een.. alfa geweest,” lichte ze toe, hoewel ze de laatste woorden nogal twijfelend uit sprak. De laatste ontmoeting was voor de geboorte van Sean en Cinder, daarbij had de witte wolvin nog gesproken om een nieuwe roedel op te zetten. Maar hoe dat verder had uitgepakt, wist ze niet precies.

 
Iets wat twijfelend had ze de woorden uitgesproken waarde ze vragend Amatariseu aan had gekeken. Haar oren waren nieuwsgierig naar voren gaan staan, ergens had ze dan ook wel weer het vertrouwen in de witte teef dat het haar weer was gelukt om een roedel te beginnen. Maar daarvoor moest ze wel eerst een tegen woord horen. Even ging haar blik naar de kleine Cinder die voor haar voorpoten stond, de pup stond met verstand naar de oude alfa te kijken. Ondanks ze wat angstig was in het begin, begon de belangstelling in de onbekende nu dan ook te komen. Al gouw opende Amatariseu haar bek en gaf het antwoord waar ze stiekem al op hoopte. Het bleek dat de wolvin het toch weer voor elkaar had gekregen om een roedel te starten. "Echt?" Nu werd het voor Vamp ook erg interessant. Ze had in de vorige roedel van Ama gezeten en hoewel ze nu gelukkig met z'n vieren leefden; het roedelleven bleef haar toch wel erg trekken. Daarnaast kon het ook goed zijn voor de pups in hun ontwikkeling en sociale vaardigheden. Enkel, als het zo ver zou komen, was het Khuolema die het er ook mee eens zou moeten zijn.  Het was namelijk niet alleen zichzelf waar ze rekening mee moest houden, ze had ook nog eens een partner en pups.Aan alles was te merken dat de witte wolvin naast haar trots was om te kunnen zeggen dat ze weer de functie als alfa had. Vamp gaf haar daar ook geen ongelijk in. Zijzelf was ook trots op  haar dat ze ondanks, het vallen van haar vorige roedel toch weer de kracht had om overnieuw te beginnen en dat notabene in een ander gebied. Bij haar kwam er ook een oprechte blije grijns te staan. "Het is je weer gelukt. Wat gaaf!" Oeps, dit keer werd haar stem wel erg enthousiast. Sssht, take it easy.  Ze herstelde zich weer snel van haar opkomende vrolijke bui. "Ik ben trots op je." Glimlachte ze, waarnaar de aandacht weer naar haar dochter ging. De pup vroeg namelijk hoeveel wolven er in een roedel zaten, natuurlijk was Amatariseu daar de deskundige in. Eerlijk gezegd, was Vamp ook wel erg nieuwsgierig naar de roedel van de wolvin, maar daar zou ze zo meteen vast wel meer over horen.

 
Zo enthousiast en nieuwsgierig wat Amatariseu bij elkaar had gebracht, had de wolvin haar oren vrolijk naar voren gezet. Ze kon niet wachten om meer te kunnen horen over de roedel wat haar oude alfa had opgezet, het was dan ook alsof ze elke seconde steeds meer opgewekter werd om het nieuws ook aan Khuolema te gaan vertellen en hem misschien zelfs wel te vragen of het geen slecht idee was om te vragen of ze hun erbij konden voegen. De witte wolvin naast haar vertelde dat er in totaal negen wolven waren en dat inclusief de alfa zelf, geen slecht begin als je het Vamp vroeg. Ze was nieuwsgierig geworden naar de leden die Ama bij elkaar had weten te krijgen, stiekem hoopte ze zelfs dat er een paar oude leden van de Heroes aanwezig waren. Maar aangezien ze nu in een ander gebied waren, wist ze dat de kans erg klein was. Haar smaragdgroene ogen gingen naar het kleintje voor haar voorpoten. “Dat moeten.. veel stemmen zijn,” fluisterde het zachte stemmetje. Het was spijtig om haar dochter zo beangstigend te zien, waarnaar de wolvin dan ook in actie besloot te komen om haar dochtertje te kunnen troosten. Vamp boog zich voorover, om zo met haar neus over het ruggetje van Cinder te kunnen wrijven. “Ssht..” Haar pluizige staart, sloeg ze om de pup heen. “Het komt allemaal goed, lieverd.” Kwamen de geruststellende woorden uit haar bek, waarna ze haar pup een liefkozende lik over haar kop gaf. Terwijl ze haar nageslacht troostte, gingen haar ogen voor een moment met een verontschuldigende blik naar Amatariseu. De oude alfa zou wel raar hebben gekeken naar de reactie van Cinder. In één reactie had de pup het voor elkaar gekregen om de sfeer iets te veranderen, zo was het heugelijke nieuws omgedraaid in bezorgdheid bij Vamp. Ze zou het eerlijk waar geweldig vinden om weer deel uit te kunnen maken van een roedel, maar het zo niet te koste moeten gaan van haar pups. En als Cinder zich er nu al druk om maakte.. kon ze het idee maar beter … vergeten?

 

Het was niet alleen haar die de pup probeerde te sussen, ook Amatariseu zei een paar bemoedigende woorden. Cinder leek het wel te waarderen, hield haar kopje even schuin en besloot daarna dat het weer tijd was om zichzelf uit de greep van haar staart te bevrijden. Een kleine glimlach verscheen op haar snuit toen ze zag dat haar dochter zich nieuwsgierig naar het water waande, wel iets voorzichtig nog en zich daar plaatste op haar achterwerk. Vamp besloot om het zo eerst maar te laten, later zou ze hun pup wel vragen wat er nou precies in het hoofdje omging als het om een roedel ging. Al had ze zelf het gevoel dat ze niet veel succes zou hebben. De witte wolvin wendde zich naar haar oude alfa naast zich. De vraag werd gesteld hoeveel pups ze met Khuolema had, waarop ze simpel antwoordde: “Twee, Sean en Cinder.” Terwijl haar blik nog steeds op de mede wolf gericht was, viel het haar op dat Amatariseu iets afgeleid was. Zich afvragend wat het kon zijn, draaide ze haar kop om, op te kijken wat er aan de hand was. En daar stond het opeens, luid grommend, liep het op hun af. “Oh, god,” verliet een iets bibberende stem haar keelgat. Vamp slikte, het was een levensgrote beer! Direct ging haar gedachte naar haar dochter die, zojuist naar de waterkant was gesjokt. Hier was ze weer niet de enige in, ook Ama seinde Cinder om eruit te komen. Maar Cinder kwam niet, de pup was dan ook totaal gefascineerd door het grote wezen wat dreigend op hun af stapte. De veiligheid van haar dochter was het enige wat nu door haar kop schoot, ze stapte voor Amatariseu langs, haar bovenlip optrekkend waarbij er ook nog eens gegrom uit haar bek kwam – om zo de beer te waarschuwen niet dichterbij te komen. Voor Cinder bleef ze staan, op haar pup zo te beschermen voor het gevaarte. “Cinder, het is tijd om te gaan,” Haar stem was streng, ondanks dat ze normaal erg lief en tolererend was tegenover haar pups, was het nu dan niet het juiste tijd om tegen te stribbelen.