Playing Death

 
De tempraturen begonnen te dalen, de dagen werden korten en het voedsel schaarser. Aissar, die verregend was en met een sjompenatte vacht rond sjokte had zin in een makkelijk en lekker hapje. Vandaar dat de reu was uitgekomen bij Raska Hills. Een plek die juist bekend stond om de vele konijnen. Wanneer de reu beweging vanuit een konijnenhol had gespot, was hij geruisloos dichterbij geslopen. Hij had een jachthouding aangenomen en wachtte geduldig af, ooit zou het pluizige dier zijn hol verlaten. Zoals gedacht gebeurde dit snel, waarnaar Aissar richting het prooidier begon te bijten. Het dier rende zijn hol uit, raasde enkele meters over de velden achtervolgd door een ravenzwarte reu. Hoewel hij snel was, had Aissar pech en was het dier al weer veilig in een ander hol gekropen. Gefrustreerd grauwde hij een keer, waarbij hij met zijn voorpoten het hol probeerde te vergroten. Hij zou dat mormel krijgen en snel ook.

[Open]

 
Terwijl hij met zijn voorpoten de donkere aarde naar achteren groef, hoorde hij het gejammer van de angstige konijnen onder hem. De reu was dichtbij zijn doel; zijn maaltijd bevond zich vlakbij zijn neus, klaar om gepakt te worden. Het duurde met deze tactiek niet lang wanneer hij met zijn tanden een harig velletje te pakken kreeg. Hij stopte dan ook met graven en rukte het diertje iets wat te agressief naar boven waardoor het gekrijs alleen maar harder werd. Als reactie daarop verliet een lage grom zijn bek.
Op het moment wanneer Aissar beet had en dus wou beginnen aan zijn maaltijd werd hij plotseling van achter besprongen – de reu was zo opgegaan in zijn spel, dat hij niet door had gehad dat er gezelschap was. Even schrok hij, en opende daarbij iets zijn bek waardoor het haasje de kans kreeg om te ontsnappen. Hijzelf had daar zijn aandacht niet bij, hij had zich immers iets anders om zich op te concentreren.
Wanneer Aissar een paar tanden op het vel bij zijn schouders voelde, bedacht de reu zich niet; zijn kop draaide zich naar zijn belager, waarnaar hij zijn bek in diens nek probeerde te zetten om zo de wolf van zijn schouder af te kunnen rukken. Hoewel er zijn vijand het gewicht op hem drukte, kon hij zich makkelijk staande houden, wat er op duidde dat hij te maken had met een onvolgroeide wolf. Om meer input op zijn belager te krijgen en deze te dwingen om hem lost te laten, liet hij zijn gewicht richting de ander vallen. Gegrom uit zijn bek liet de ander weten dat hij niet bepaald gesteld was op zijn verrassingsaanval.

 
Zijn belager van zich afrukken koste de reu niet erg veel moeite; wat er dan ook op wees dat de wolf onervaren en jong was. Hij verwachtte dan ook geen groot gevecht, immers was menig wolf wel zo verstandig om een gevecht met hem te vermeiden. Meestal was hij dan ook diegene die de ander als eerste te lijf ging – of tenminste zo zou het moeten zijn. Het irriteerde hem dan ook toen hij zag dat zijn tegenstander, die trouwens een jonge reu bleek te zijn, nogmaals op hem afdenderde. Wanneer er ook nog een strijdlustige kreet bij van te pas kwam hield Aissar het niet meer.. Nog voordat de jonge reu hem had aangeraakt of evenals dichtbij hem in de buurt was, greep hij richting diens voorpoot om zo het evenwicht te verstoren, hem vervolgens te vloeren. “Je moet wel erg dom zijn, om zo’n actie nogmaals uit te voeren.” Klonk hij spottend.