World on Fire

Dalrey Forest was nu wel een van de laatste plekken waar hij wilde zijn—laat staan Ashen Oak Cemetery. Loki was al voor een aantal dagen niet meer te vinden in het Shadow territorium. De eerste keer zou dat zeker niet zijn, maar dit maal was zijn doel niet het gebied verkennen of ergens een beetje kattenkwaad uithalen. Deze keer had hij zijn thuis verlaten omdat het simpelweg te pijnlijk was er nu te zijn. Zijn moeder was er niet meer—de alfa van de Shadows was er niet meer—een feit dat hij nog altijd niet helemaal geaccepteerd had of een plekje had kunnen geven. Diep in zijn onderbewustzijn wist hij dat alle emotie die was losgekomen bij het zien van het levenloze lichaam van zijn moeder, nog altijd als een storm onder de oppervlakte raasde. Nog altijd had hij niet het lef gevonden om aan de mentale dam te krabben die alles tegenhield, ook al had hij meerdere malen een half-gebakken poging gewaagt. De jonge wolf zou het nooit luidop zeggen, maar hij was bang voor al die sterke emoties en vreesde dat hij weer zou reageren zoals een paar dagen geleden. Zo zwak wilde hij niet nooit meer zijn. Hij was een echte Shadow for crying out loud! Geen zielig stuk vreten dat zijn acties liet bepalen door een paar nutteloze emoties zoals die honden uit Okami dat deden. Loki trok zijn lip op bij de gedachten aan die roedel. Waar hadden ze überhaupt het lef vandaag gehaald naar Kai's lichaam te komen kijken! Misschien had hij op het moment zelve niet doorgehad dat er wat Okami honden bij waren, maar later toen hij eenmaal weg was en wat gekalmeerd had hij het zich zeker gerealiseerd. Hij was er vrijwel zeker van dat zij iets te maken hadden met de dood van zijn moeder. Waarom waren ze anders zo vlug op het plaats delict? Waarom waren ze er om mee te beginnen? De jonge reu knauwde op zijn kiezen in opgekropte woede, maar bleef stug doorlopen door Savi Forest. Misschien moest hij die moddervreters maar eens opzoeken—bespioneren—en kijken of ze iets los lieten over wat ze hadden gedaan.


OOC: Voor Xena!

Totaal in zijn eigen woede verzonken, werd Loki overdonderd door een schaduw die over zijn lichaam vloog. Zijn spieren spande zich aan, klaar om zijn benen in beweging te brengen en zich om te draaien om de malloot een flinke uitbrander te geven. Zijn tanden sloegen op elkaar, lippen opgetrokken, maar hij stopte in zijn sporen. Als hij de vlaag geur die om hem heen vloog niet had geroken, had hij de wolvin die voor hem stond met een grijns rond haar lippen niet herkend. Ze was zo veranderd—zoveel groter en breder, alsof haar geest en ziel in het lichaam van een volwassen wolf was gekropen, terwijl hij zich haar alleen nog kon herinneren als een pup met awkward lichaamsverhoudingen. Compleet stom geslagen gaapte hij haar aan. Er was geen woord die zich een weg wist te vinden naar zijn lippen, want het was alsof hij een spook had gezien—zo ver gezocht was dat ook niet, want zover hij wist was Xena al lange tijd niets meer dan botjes op de grond. Alsof dat allemaal niet genoeg was besloot ook Skylar haar entre te maken. Gelukkig leek zij een heel stuk makkelijker met de situatie om te gaan: "Jou heb ik al een tijdje niet meer gezien. Mooi dat je nog leeft." Loki wist niet meer of hij gillend weg wilde rennen of zijn zussen helemaal verrot wilde schelden. Eerst ging hun moeder dood en nu besloot Xena dat dit het perfecte moment was om uit de dood te herrijzen en hun een bezoekje te brengen. Het was te veel voor de jonge reu. Er gebeurde de laatste tijd zoveel dat hij niet meer wist hoe en waar hij op moest reageren—hij voelde zich niet meer zijn goede oude, opgewekte zelf en het was angstaanjagend.
Gevangen in zijn eigen innerlijke verwarring, had hij Cordelia niet aan zien komen lopen, en merkte  haar pas op toen ze sprak. Zijn ogen schoten naar haar toe alsof de oudste zus zojuist om magische wijze uit het niets was verschenen. "Well well well, will you look at this; the gang's all back together," zei ze, net zo min verontrust als de ietwat jongere Skylar. Misschien was het de plotse verschijning van Xena, misschien was het de kalmte waarmee de twee oudste zussen haar toespraken, maar iets in Loki brak in twee als een twijg. Hij wervelde richting de zus die hij lange tijd voor dood had gehouden—oren opzij, tanden ontbloot en nekvel recht overeind—en snauwde vol woede: "Wat doe jij hier?!" De meeste wolven zouden waarschijnlijk blij zijn en opgelucht als iemand waarvan ze dachten die verloren te zijn, ineens ongedeerd weer voor hun neus stond—die woede zou waarschijnlijk wat later komen—maar Loki was al nijdig: op zijn moeder die langzaam kouder en kouder werd op de grond; op Okami waarvan hij heilig was overtuigd dat zij de oorzaak waren daarvoor; op zijn oudere broer Aissar en de andere Shadows voor het feit dat ze een smerig halfbloedje in hun midden accepteerde, en nu ook Cordelia en Skylar die het helemaal oke leken te vinden dat hun sibling maanden lang zonder woord was verdwenen, maar nu weer voor hen stond alsof er nooit wat was gebeurd. Bij de jongste van het nest schoot het in het verkeerde keelgat en hij richtte zijn razernij vervolgens op het oudste paar. "En dit is OKE MET JULLIE?!" Zijn bloed kookte en zelfs schreeuwen leek niet te kunnen uitdrukken hoe kwaad hij werkelijk was. De eens zo verzamelde reu was plots een woedend en emotioneel wrak dat zijn nagels in de grond boorde om ergens een uitlaatklep te vinden. Het leek niet te werken.