What Comes Next -EMMA-

Ardyn snoof de koele boslucht op. Dus dit was het mooie land waar alle voorbijgangers het over hadden gehad. Een land waar de wolf kon leven zonder tweebeners, wat dat dan ook waren. Op zijn weg naar dit land had hij zich laten vertellen dat dit land perfect was voor wolven. Prooi in overvloed, zeiden ze. Hij grinnikte kort. De wolf had geen idee hoe lang hij hier al liep, maar geen enkele prooi was voorbij gelopen. Of wolf. De geuren om hem heen toonden hem dat er wel wolven waren, maar niet precies op de route die hij nam. Hij had geen doel voor ogen.
En, alsnog rook hij een wolf. Een ander. Zijn mondhoeken krulden op. Een kleine grijns speelde rond zijn lippen terwijl hij de lucht opsnoof. Hij draaide en kwartslag en draafde op een rustig tempo in de richting van de bron van de wolvengeur.
"Hello!" zei hij met een zwaai van zijn staart. "Hello there!" Hij bekeek de witte wolvin. "And who might I have the honor to speak with today?" Hij glimlachte koeltjes.

Ze slikte. Een deel van hem was nieuwsgierig naar waarom ze die verdrietige blik in haar blauwe ogen had. Of anderen vluchtten in angst, of ze grijnsden vrolijk mee. Al waren er ook een paar geweest die rustig bleven zitten tijdens een ontmoeting met de reu. Helaas leefden zij niet meer om hun verhalen te doen. Ze was ongeveer een jaar jonger dan hij, volledig wit met diepblauwe ogen. "Emma," antwoordde de wolvin ietwat zacht, "Emma Swan." Hmmm... "Never heard of it," zei hij met een grote zwiep van zijn staart. "But now I have." Hij grinnikte. "It's rare for wolves to have a full name. Waar kom je vandaan, if I might ask?" vervolgde hij terwijl hij ging zitten, nog steeds met een glimlach op zijn bruine snuit geplakt. Als hij Nederlands gebruikte, was het gemixt met Engels. Waar hij vandaan kwam was Engels de hoofdtaal. Nederlands had de reu onderweg geleerd.

"Storybrooke," antwoordde de wolvin kort. Gevoelig onderwerp, hmm? Ze keek hem recht aan. Wat beleefd. "What about you? What's your name?" vervolgde ze toen. Hij grijnsde koel. "I am an impatient traveler, a man of no consequence. But...call me Ardyn. Ardyn Izunia." Hij maakte een kleine beweging met zijn kop. Keek haar recht aan. Een van haar ogen leek afwezig. Wazig. Ah, well. "But, I am none of your concern." Zijn ogen glinsterden, lichtelijk sinister. "What interests me, though, is that strange look in your eye. May I ask, are you blind?" Hoe vriendelijk zijn stem ook zou klinken, hij zou dat nooit zijn. Al zijn acties hadden een reden.

De jonge wolvin leek niks te begrijpen van zijn acties. Niet dat het hem interesseerde, het was inmiddels gebruikelijk. Ardyn was...flamboyant, to say the least. Niet dat dit hem ook maar iets minder gevaarlijk maakte. Als hij het nodig had, was hij een sterke vechter. Toch bleef hij meestal bij het aanvallen met woorden. Hij maakte ook gebruik van zijn snelle reflexen. "Maybe," antwoordde Emma kort nadat ze haar ogen had neergeslagen. "Yes or no, darling. Pretend 'maybe' doesn't exist. Are you, or aren't you?" Hij sprak koel, maar een vleugje irritatie klonk door zijn stem. Misschien. Waarom was dat woord uitgevonden? The world may never know. "Though I do believe you are. Partially, at least." Hij glimlachte, een sinistere ondertoon in zijn gezicht.