The beginning of a new journey ~ Emma

Reusachtige bomen torenden boven de jonge wolvin uit; hun bladerdak zich over haar uitstrekkend en het beschermden haar tegen de hitte van de zon. Want hoewel het pas lente was, scheen de zon ongenadig op haar vacht die al die warmte maar al te graag leek op te nemen.

Misaku stond even stil onder een boom wiens schaduw zich over haar uitwierp. Ze strekte haar voorpoten eens goed uit, waarna ze haar enorme bek open sperde en haar een kleine grom ontsnapte. Al dat geloop, dagen achtereen, had haar verveeld en ze had weinig interesse gehad voor het gebied om haar heen. Echter, nu ze even een pauze had genomen, greep ze de kans om eens te bekijken waar ze gestrand was.

Ze hief haar snuit omhoog, maar de enorme bomen boven haar zorgden voor zo'n duizelingwekkend effect dat ze haar blik maar snel weer op de grond fixeerde. Een pissebed verscheen in haar gezichtsveld en zonder te aarzelend sprong ze er op af om het met malende kaken te verpulveren. Het smaakte taai, dat wel, maar het was tenminste iets en daar zou ze op sommige andere dagen maar wat dankbaar voor zijn geweest.

Het was gebleken dat in je eentje leven - óverleven - nog niet zo gemakkelijk was. De gebieden die ze doorkruist had, waren haar volkomen onbekend en ze had dan ook geen idee waar ze kon overnachten, haar voedsel kon vinden of waar ze zich überhaupt bevond. Zo nu en dan was ze een soortgenoot tegengekomen, maar vaak had ze die gemeden vanwege hun ruige, kille uiterlijk. Ze had dus maar wat rondgezworven en dat ze zich nu in de bossen bevond in plaats van op de eindeloos uitgestrekte vlaktes, voelde als een verademing.


Eigenlijk hoopte ze nu ergens toch wel op een andere wolf. Ze was benieuwd naar de naam van dit gebied en bovenal was het gewoon fijn om weer eens een andere wolf te zien. De reu ging op de grond liggen, haar kop rustend op haar voorpoten. Maar helaas verschenen die niet zomaar als bij toverslag...

[Emma]

Even sloot ze haar ogen, genietend van het gekwetter van de vogels die op en neer hipten van tak naar tak. Hoewel deze rust zorgde voor een zekere ontspanning bij de jonge wolvin, miste ze de opgewektheid van haar broertje. Tadashi kon haar soms het bloed onder haar nagels vandaan halen, maar ze wist vaak niet hoe ze moest overleven zonder haar sibling. Het voelde als een gapend gat in haar borst; een ontbrekend stukje in haar leven.

Ze rolde zich zuchtend om en lag zo met haar poten naar boven, terwijl dennenappels haar zachte vacht doorboorden en in haar rug prikten. Zo bleef ze even liggen, waarna ze zich weer omdraaide - verschillende stukjes aarde met zich meenemend. Meestal vond ze het wel geinig om alles op zijn kop te zien, anders dan het hoorde te zijn. Nu had het haar echter alleen maar duizelig gemaakt.

Misaku krabbelde omhoog en plantte haar poten stevig in de aarde, terwijl ze haar vacht uitschudde. Blaadjes en stukken aarde vlogen in het rond, waarna ze zich nog even goed achter de oren krabde. Waar zou ze heen gaan? Met haar neus in de lucht gestoken, liep ze enkele stappen om er dan achter te komen dat ze een bekende geur rook. Haar hart maakte een sprongetje: een soortgenoot!

Niet veel later nadat ze de soortgenoot had geroken, stapte er een sneeuwwitte teef uit de bosjes. Het eerste wat haar opviel was de wond aan haar schouder, het tweede was het blinde oog. Misaku zette uit voorzorg een stap naar achter, terwijl ze haar oren zenuwachtig naar achteren draaide.

'Goedemorgen, ik ben Emma,' sprak de witte wolvin vriendelijk.

Aangespoord door de aardige toon van de teef zette ze een stap richting haar, maar haar poten in zo'n stand dat ze meteen zou kunnen wegrennen indien dat nodig was. Toch hoopte ze dat haar houding er niet te dreigend uitzag; het was immers alleen maar uit voorzorg en niet bedoeld om te intimideren.

'Misaku,' stelde ze zichzelf kort voor, terwijl ze de wolvin voor zich geïnteresseerd in zich opnam.

Hoewel de sneeuwwitte wolf een blind oog had, kwam ze niet geheel intimiderend over. Haar ogen straalde een zekere openheid uit en er was een glimlach rond haar snuit te zien. Beschaamd draaide ze haar oren nog wat verder naar achter. Als ze dat eerder had gezien, had ze niet zo'n bedreigde houding tegenover deze teef aangenomen. Misaku ontspande dan ook meteen, nog steeds alert maar lang niet zo duidelijk als eerst.

'Waar ben ik precies?' vroeg ze, met een aardigere klank in haar stem dan eerst. Ze kantelde haar kop en keek de teef nieuwsgierig aan.