I'm thinking of ending things.

De gedachten spookten al een hele tijd door zijn kop, al van sinds het moment dat hij in Serigala aangekomen was. Het maakte hem langzaam gek en hij wist niet meer wat te doen ertegen. Het was niet eerlijk. Zíj hoorden te lijden, niet hij. Aralon vond dat de tijd aangebroken was om gerechtigheid eindelijk te laten geschieden; het had allemaal al lang genoeg geduurd. En hij voelde dat hij er bijna was. Bijna. Hij kon ze ruiken.
Alles was doodstil. De mist doemde op vanuit alle hoeken. De wolf was nog nooit eerder op deze plaats geweest. Maar hij wist dat dit een plek was waar de Tweevoeters hun doden begroeven in de grond. Een vlaag van gemis en pijn vulde zijn borstkas. Aralon bedacht even dat als hij Tweevoeter was, zijn ouders hier nu zouden liggen. Dan zou hij nog een strohalmpje hebben om zich aan vast te klampen, een sprankje troost. Maar nu bleef er behalve een vage herinnering niks meer van hen over. De reu liet een zucht ontsnappen en zijn ademhaling ging over in gehijg. Ik moet en zal ze doen boeten. Briesend kliefde hij zijn klauwen in de aarde en liet zijn kop zakken. Op een dag zou deze woede niet meer ingehouden zijn, maar zou hij ze kunnen doen vloeien. Dan zou hij ze afslachten, één voor één. Op een dag zou hij dingen ten einde maken. Deze dag was bijna aangebroken.