Don't Be a Fool

 
Zich langzaam naar voren brengend, waarbij de modder tussen zijn pootjes er voor zorgden dat zijn tempo vertraagd werd, probeerde hij er voor te zorgen dat hij zijn weg terug naar de vallei weer vond. De zilverkleurige reu vroeg zich af hoe hij in godsnaam hier was beland, maar daar wist hij eigenlijk het antwoord ook wel weer op. Tja, als een hongerige wolf, was hij zo dom geweest een klein reetje te achtervolgen. Bijna had hij het dier tussen zijn kaken kunnen hebben, zijn aanval in kunnen zetten, maar zijn prooi was net iets sneller geweest dan dat hij was. Om alsnog een poging te kunnen wagen, was hij uiteindelijk hier beland. Een stinkende, natte massa, waarbij als je niet uitkeek, ook nog eens vast gezogen kon worden. Een klagende grom verliet zijn bek, meer kwaad op zichzelf, omdat hij zijn maag voor zijn hersenen had laten beslissen. Hij had gewoonweg beter moeten weten. Zijn zintuigen waren gedesoriënteerd, door de geur wat er rond dit gebied heen hing. Waardoor hij enkel alleen maar geïrriteerder werd. "Fijn Shawn, kijk nou wat je jezelf hebt aangedaan," Mompelde hij binnensmonds. "Zie hier nou maar eens weg te komen.." Vervolgde hij zijn gemompel op zichzelf. Dit was niet zijn definitie geweest om zijn vrijheid te zoeken. Hij had dan ook altijd het beeld voor zich gehad waar hij lekker lag te dutten met een geweldig landschap voor hem. Maar hij had blijkbaar een verkeerde keuze gemaakt en was hier terecht gekomen. Wel kwam bij hem de gedachte naar binnen dat Zyer's roedel noch andere vijanden van hem, hem hier onmogelijk konden vinden. Wat dat betreft zou dit een goede verstop plaats zijn. Even schudde hij zijn kop, hij had al maanden geen activiteit van zijn vijanden vernomen. Zijn vrijheid lag meer voor zich dan ooit tevoren en dat in een gebied als deze, wie had dat ooit gedacht? Toch maakte deze denkwijze de situatie er niet beter op, vooralsnog moest Shawn de uitweg zien te vinden.

Ondanks dat de reu een geweldig geheugen had, waarbij hij weinig details vergat, was hij helemaal de weg krijt. Voor zijn gevoel, bleef hij rondjes en rondjes lopen, waarin hij niet uit de spiraal kon komen. Hoe verder hij liep, hoe meer hij het idee kreeg dat hij hier nooit meer uit zal komen. Het leek allemaal zinloos in zijn ogen, wat hem er van weerhield om verder te lopen. Shawn zakte door zijn achterpoten, zuchtte een keer en keek de omgeving voor de zoveelste keer rond. Was dit dat zijn vrije leven, zal hij hier sterven, in deze modder zonder ook dan maar enig prooi tegen te komen? Deze enge gedachte maakte hem al snel iets wat bang, waarbij hij al snel de besef kreeg dat hij zichzelf toch echt wel gek maakte. Weer schudde de zilverkleurige reu zijn kop, hij moest het niet zo ver laten komen. Hij had al eerder laten zien dat hij sterk was, zo had hij zelfs verschillende gebieden doorgestoken, zonder zich dan ook maar te laten vangen door zijn aartsvijanden. Zichzelf overtuigend dat aan alle ellende toch weer licht moest zijn, kreeg hij weer een sprankje hoop wat hem ook weer de energie gaf. De reu kwam overeind en zette zich met moeite, door de plakkende modder, weer in beweging. Er zal toch wel een uitweg moeten zijn?

[OPEN]

 
Hulpzoekend keek de zilverkleurige reu rond, opzoek naar een uitweg, alhoewel hij zijn blik toch meer naar voren had gericht. Hij plonsde zich een weg door de modder, totdat er opeens een vreemd geluid achter hem, hoorbaar werd. Het was een stem, een vrouwelijke stem en zo te horen helemaal niet ver bij hem vandaan. Alsof hij een kleine pup was die iets had gedaan wat niet mocht, verplaatste zijn oren zich betrapt naar achteren. De reu kon het niet ontkennen, dat hij toch lichtelijk geschrokken was door de verschijning van een soortgenoot. De stinkende geur van het gebied en zijn hoop om hier ooit weg te komen, hadden hem verblind, doof gemaakt. Hij was er niet op voorbereid geweest en dat zat hem behoorlijk dwars. Een eens zo'n goede sluiper in zijn oude leven, was er niet meer, alsof hij plotseling zijn skills was vergeten. Alsof ik gepensioneerd ben. Een tijdje geleden had hij zich nog voorgenomen om er iets aan te moeten doen, voor als zijn vijanden dan toch nog ineens besloten om hem te grazen te nemen. Misschien was dat juist wel waar ze op wachten, drong de gedacht in zijn kop te binnen. Misschien wouden zijn vijanden wel even afstand van hem nemen, juist om hem alleen maar de gedachte te kunnen geven dat hij veilig is. Ik ben nooit veilig. Aangezien de mede-wolf dichtbij was, besloot hij het niet te negeren en zijn kop om te draaien. Zodra hij dat had gedaan, kwam een jonger exemplaar in beeld. Net zoals zijn vermoedens hem vertelden, bleek het een wolvin te zijn en als hij haar nog even verder bekeek, schatte hij de teef op ongeveer een jaar of drie. Haar vachtkleur bleek licht van stuk, of terwijl blond want echt wit was het nou ook niet te noemen. "Je hebt jezelf ook lekker in de modder gewerkt, zie ik?" Was de eerste zin waar ze hem mee begroette. Shawn keek even merkwaardig, denkend wat nou precies het doel kon zijn van deze openingszin. Hij vatte het wel op meerdere manieren op, maar realiseerde zich wel, dat er maar één juiste moest zijn. Zijn blik was nog altijd op de teef gericht, terwijl hij elk detail van d'r opnam, wist hij ook precies wat haar zwakke plekken zouden moeten zijn. Zijn kritische ogen had hij dan tenminste nog in zijn bezit. Toch nog één ding die ik heb. Erg sympathiek was hij dan ook weer niet, dus zo grappig kwam de opmerking dan ook niet bij hem naar binnen. Wellicht dat het ook gewoon door de situatie kwam, de zilverkleurige reu kon het dan ook niet echt waarderen dat zijn poten steeds vaster en vaster in de natte bende begon te kleven. De ondergrond zoog hem dan ook letterlijk vast, vooral nu hij stil stond leek de natuur hem mee te willen slepen de grond in. Daarnaast was hij toch enigszins wantrouwig. Zijn oude leventje was al niet zo sociaal geweest, maar nu hij in zijn uppie door de wereld ging, wat meer en meer vereenzaamd. Hij had elke interactie vermeden, merendeel omdat hij de meeste wolven gewoon niet meer vertrouwde. Hij hield van de rust als hij alleen was, maar zo als nu leek het erop dat zijn rust werd verstoord. En aan de omgeving te zien, leek het erop dat deze wolvin geen ander slachtoffer had kunnen vinden behalve hem. Ergens kwam ook nog de gedacht omhoog dat ze iets te maken had met Zyer's roedel, ook al zou dat wel heel toevallig moeten zijn geweest. Of had deze paranoïde gedachte toch gelijk? De reu twijfelde behoorlijk, maar besloot toch antwoord te geven. Eerst maar eens kijken waar hij mee te maken had. "Blijkbaar ben je niet de enige verloren ziel hier," antwoordde hij, al klonk het duisterder dan dat uiteindelijk zijn bedoeling was geweest. "Stel je voor dat je dit vrijwillig zou doen," De reu besloot zich wat vrolijker in te stellen, dit om de onbekende wolf wat op afstand te houden, eigenlijk wat hij vast deed bij elke wolf die hij tegenkwam. Alhoewel dit wel wat veranderd was sinds hij geen aanwezigheid van zijn vijanden had vernomen. "Ik heb verhalen gehoord dat de zogenaamde tweebeners dit in hun vrijetijd doen." Niet trouwens dat de reu veel verstand had van de tweebeners, hij had er zelfs op zijn leeftijd nog nooit één in het echt gezien. Het waren slechts verhalen geweest, die zijn moeder hem als pup vertelde. Al waren die ook weer deels vervaagd door de jaren heen. Stiekem was hij nog steeds ergens nieuwsgierig, naar die rare wezens. Ze hadden hem er bang meegemaakt, maar hij had vastgesteld dat ze niet slechter dan zijn oude roedel konden zijn. Naja, misschien dat hij er ooit over mee kon praten.

Om de paar seconden haalde ze haar poot omhoog uit de sompige ondergrond in de hoop niet vast te komen zitten. Het hoefde maar één keer misgegaan, en de modder zou haar volledig opzuigen. De verdrinkingsdood was nou niet echt iets dat op haar bucketlist stond, dus was ze bijzonder voorzichtig bezig vandaag. Ze vroeg zich af waarom ze dit allemaal gedaan had. Haar leven op het spel zetten, kilometers afleggen, haar thuis achter zich laten, allemaal om een wolvin te zoeken die haar waarschijnlijk niet eens zou willen zien. Misschien was het wel een tikkeltje overdreven, of zelfs lichtelijk krankzinnig. Maar toch was het zo verschrikkelijk om zoiets niet te weten. De wolvin die haar op de wereld had gezet, had haar net zo makkelijk weer achtergelaten. Het had haar haar hele leven bezig gehouden, niet alleen wie ze was, maar ook waarom ze weg was gegaan. Had het iets met Etain zelf te maken? Of was het haar vader geweest? Ze had niet het gevoel dat haar vader ooit een vlieg kwaad zou kunnen doen, maar de reu had nooit echt een goed woord gesproken over haar moeder. Wat het ook was, ze wou dat hij zijn mond had open getrokken over haar moeder. Een naam zou behoorlijk behulpzaam zijn geweest. Toch had hij haar zelfs dat niet gegund op haar zoektocht, die haar uiteindelijk naar hier zou leiden. De reu gaf aan dat hij blijkbaar niet de enige verloren ziel was, een behoorlijk duistere uitspraak. Ze hield haar mond maar even, en vervolgens kwam er nog meer uit de reu voor haar. Iets over tweebeners die dit voor de lol deden. Tweebeners waren iets dat ze nooit zou kunnen begrijpen, maar dat gold wellicht voor de meeste wolven. "Die dieren zijn één groot mysterie," zei de wolvin instemmend. "Hoe dan ook, om eerlijk te zijn ben ik de weg een beetje kwijt," zei de wolvin met een lichte frons op haar gezicht. "Heb jij heel toevallig verstand van dit gebied?" Haar ogen scanden de reu even, hopend dat hij haar uit dit gebied kon en wilde loodsen. 

 
Als een vaste gewoonte had hij haar, sinds haar verschijning op zijn blikveld al geïnspecteerd. Zo gokte hij erop dat de wolvin, een leeftijd van ongeveer drie jaar had bereikt. Ze kwam hem verder niet bekend voor, evenals de geur die ze droeg was hem onbekend. Hij dacht ergens nog wat vage geuren van een paar wolven in Serigala te herkennen, maar dat was zo vaag, dat ze zich niet ergens lang gevestigd kon hebben. Ze rook voornamelijk nog erg nieuw. De blik in haar ogen en haar bijbehorende lichaamshouding liet hem weten dat ze geen kwaad in zich had, ze vormde geen bedreiging voor hem. Natuurlijk wist hij – door zijn ervaringen- dat je niet helemaal van iemands uiterlijk kon gaan, maar zijn geweten vertelde hem dat hij niets te vrezen had. Daarbij, als ze toch wel bij Zyer’s groep moest zijn, had hij al lang gewonnen, hij was namelijk iets ouder en had daardoor sterkere spieren. Naja, als ze alleen was… Kwam de gedachte bij Shawn omhoog. Zijn oren begonnen iets nerveus heen en weer te wiebelen, alsof hij plotseling niet meer zeker was. Wantrouwig had hij om zich heen gekeken, enkel om te kijken of er toch nog vijanden in zijn buurt was. Hij kon het niet laten om het niet even te checken. Meteen realiseerde hij zich, dat de gedachte hem gek maakte. Zoals hij eigenlijk al verwachtte was er geen sterveling bij hun in de buurt te vinden. Het was alleen de blonde wolvin en hemzelf. Alsof hij opgelucht was, verliet een klein zuchtje zijn bek, waarna zijn ogen weer naar de onbekende wolf gleden. Ze lachte niet op zijn grapje van de tweebeners, hij moest dan ook wel ergens toegeven, erg grappig was het niet geweest. Humor was nooit zijn sterkste kant geweest. Dit maakte het dan wel een beetje ongemakkelijk, maar daar wist zijn gesprekspartner wel wat op. “Hoe dan ook, om eerlijk te zijn ben ik de weg een beetje kwijt,” Gaf de wolvin toe. Haar gezicht sprak boekdelen, ze wou graag weer terug en verwachtte dan ook een bepaalde hulp aan zijn kant. Dit kon hij echter niet aan voldoen. Hij wist zelfs niet eens hoe dit natte deel grond in elkaar stak. “Heb jij heel toevallig verstand van dit gebied?” Shawn schudde zijn kop zachtjes heen en weer. “Toevallig niet,” antwoordde hij nuchter. Al zal hij het wel weten, was het nog maar de vraag of hij haar wel zou helpen. Erg behulpzaam was hij dan normaal gesproken dan ook niet. “Ik hoopte er eigenlijk op dat jij de uitweg misschien wist.” Moeilijke tijden vroegen echter wel om andere gebruiken. Het was niet zijn stijl om andere wolven te vragen, meestal zorgde hij er voornamelijk voor dat hij zo’n weinig mogelijk contact had met anderen, hij was dan ook vrij zelfingenomen. Maar twee wisten meer dan één, dus misschien moest hij zijn principes maar even achterwege laten. “Wie weet komen we er samen wel uit,” opperde hij, zich afvragend of ze een samenwerking wel zag zitten. “Welke richting kom jij weg?”

 
Van nature had de zilverkleurige reu al weinig vertrouwen in andere wolven, al kwam dat meer door zijn geschiedenis die als een rode lijn zijn leven vormde. Hij kon het maar niet los laten en had elke dag last van zijn vorig leven, ook al had hij zich voorgenomen om te veranderen. Shawn was zich dan ook bewust dat de vlucht voor zijn vorige roedel hem geen goed had gedaan. Hij had zowel lichamelijk als geestelijk een flinke klap moeten opvangen en het was nog maar de vraag of hij volledig herstelde. Zo was zijn uiterlijk al wel weer een stukje beter geworden, hij had zijn spieren weer terug gekregen en zelfs de nodige winter reserves waren weer aanwezig – niet dat hij dik was trouwens. Enkel bleef zijn vacht dof en was hij mentaal achterdochtig. Telkens had hij het gevoel dat ze hem weer kwamen halen, al zou die gedachte al lang weg moeten zijn, sinds hij zijn aartsvijanden maanden geleden niet meer had vernomen. Het feit dat hij het niet kon verwerken, irriteerde hem mateloos, waardoor hij af en toe wat kwade driftbuien had ontwikkeld. De reu was zichzelf niet meer en wenste naar verlichting van zijn duistere gedachtes. Dat betekende in zijn geval, dat de reu voornamelijk bezig was om zichzelf af te leiden, iets te vinden waardoor hij niet in zijn eigen wereldje opgesloten raakte. Daarbij kwam dat Shawn toch best wel nieuwsgierig was aangelegd en dat had hem uiteindelijk hierheen gebracht – wat dus niet al te slim bleek te zijn. Nu zat de reu hier, met tegenover hem een wildvreemde wolvin, die net als hem de weg kwijt was geraakt. Nogmaals had hij zijn blik op haar gericht, hij had namelijk geopperd om samen een uitweg te vinden. Dit bracht zo te zien, toch enige twijfels bij zijn gesprekspartner op. Haar lichaamshouding liet hem namelijk weten dat ze hem net zo min vertrouwde als hij haar. Daar kon hij haar geen ongelijk in geven, hij zag er namelijk niet echt uit alsof hij s ’werelds prettigst gezelschap was. Ondanks haar twijfels, leek de wolvin toch samen naar een uitweg te willen zoeken, zijn vraag beantwoorde ze dan ook keurig. Even leek hij in gedachten te zijn, al beredeneerde hij alleen hun kansen om weer terug in de vallei te komen. Zo was hij zijn kompas kwijt geraakt, maar bracht deze wolvin hem weer de juiste richting in. “Mm, de kust ligt in het zuiden van Serigala,” even wende hij zijn blik op hun omgeving. “Dus als goed is moeten we richting het noorden lopen om weer in de vallei terecht te komen..” Hij redeneerde het allemaal maar even hardop, al had hij geen idee of wat hij zei wel juist was. “Mee eens?”

Om één of andere reden begon ze zich iets meer op haar gemak te voelen. Misschien was het omdat de reu vrij vriendelijk deed, of omdat ze zich realiseerde dat ze toch geen andere optie had dan om hem te vertrouwen en samen het moeras uit te komen. Een reisgenoot was altijd wel zo veilig, vooral in dit soort benarde gebieden. Voor hetzelfde geld zou ze wegzakken in de modder, in haar eentje. Al betwijfelde ze ook of deze reu haar zou helpen in zo'n situatie. Ze schudde de gedachte weg uit haar kop, aan dat soort dingen wilde ze niet denken. De modder in haar vacht begon een beetje te drogen, waardoor er dikke klompen van het spul aan de uiteinden van haar haren bleven hangen. Het vormde extra gewicht, maar zo was het er makkelijker af te halen dan wanneer het nat was. De reu nam de informatie aan die ze hem had gegeven en redeneerde dat ze dan naar het noorden moesten. Etain knikte even, de reu had waarschijnlijk meer ervaring met het gebied dan zijzelf. Tot nu toe was ze alleen bij het meer en bij de kust geweest, waarop ze hierheen was gelopen. "Ik ken het gebied niet heel goed, maar ik geloof je," zei ze met een extra knik van haar kop. Met veel moeite begon ze verder te lopen, haar poten malend door de dikke drab. "Wat is je naam, eigenlijk?" vroeg ze toen. Het was wel zo handig om de naam van haar tijdelijke reisgenoot te weten. Misschien wist hij ook wel het één en ander over haar moeder, al was dat iets dat ze betwijfelde. Hij leek hier immers niet heel bekend te zijn. 

 
De situatie voelde voor de reu nog al onnatuurlijk en ongemakkelijk aan. Hij was niet het soort wolf wat een samenwerking zou aangaan met een totaal onbekende. In zijn opzicht kwam het nogal wanhopig over, daarbij was hij nou niet zo’n allemansvriend en was hij zoals altijd argwanend. Maar in dit opzicht, zag het ernaar uit dat hij weinig keuze had. Tenminste als hij hier ooit nog uit vandaan wou komen. De reu haatte de positie waarin hij was beland en ergerde zich dan ook volledig aan het feit dat zijn sociale vaardigheden nou niet je-van-het was. Hij had moeite zich als normaal te gedragen, al zou hij niet liever willen. Dat nam niet weg dat hij niet zijn best ervoor deed, hij vertrouwde de wolvin in zijn bijzijn nog niet helemaal, wat zich uitte in een andere persoonlijkheid. Hij zou niet laten merken wie hij was en wat hij had gedaan. Op zijn minst kon hij proberen om zijn verleden te vergeten, al was het maar voor het oordeel van de ander.

Zijn berekeningen waren op basis van een wilde gok. De reu had geen idee of wat hij zei volledig waar was of dat het complete onzin zou moeten zijn. In ieder geval hadden ze nu een aankooppunt waar ze heen konden gaan, proberen was wel het minste wat ze konden doen. Het was immers niet dat er een routebeschrijving was, dat zou het wel zo veel makkelijker maken tho. Zijn gesprekspartner, gaf toe dat ze niet bekend was in het gebied, maar bleek wel haar vertrouwen te hebben in zijn richtingsgevoel. Even hield Shawn zijn schouders op, hij wist zelf net zo veel. “Foute keuze, dit is ook pas mijn eerste keer hier.” Een voorzichtige grijns sierde zijn snuit. “Daarbij ben ik een complete vreemde van je, wat geeft jou een reden om mij te vertrouwen?” Zijn laatste vraag kon misschien wat angstaanjagend overkomen, maar dit was niet zijn bedoeling, het klonk zelfs iets wat uitdagends.

Terwijl de wolven hun nieuwe pad op gingen, opzoek naar een uitweg. Vroeg zijn nieuwe reismaatje naar zijn naam. Natuurlijk had hij deze vraag konden verwachten, toch gaf hij niet direct antwoord. Hij twijfelde dan ook of hij zijn naam wel moest geven, zo’n beste naam had hij dan ook niet opgebouwd. Even bekeek hij haar nog en kwam toen tot conclusie dat het niet veel kwaad kon. “Shawn.” Antwoordde hij

Het was wel duidelijk dat ze niet de meest sociale wolf van het gebied voor zich had staan. Hij was ongelooflijk voorzichtig, deinsde terug voor iedere vorm van vertrouwen. Nou was Etain zelf ook niet heel naïef, maar ze was aanzienlijk veel makkelijker om mee te praten dan deze reu voor haar. Niet dat ze het heel erg vond dat hij haar niet leek te vertrouwen; hun bondgenootschap zou een tijdelijke zijn. Ze hadden elkaar nodig om uit dit gebied te geraken, en zodra dat gebeurde was hun alliantie dan ook voorbij. Ze was zich ervan bewust dat er extraverte en introverte wolven waren, en dit was er één die toch meer op zichzelf leek te zijn, en dat was prima. Misschien was hij zo geboren, misschien was hij zo gemaakt; dat maakte haar niet uit. De kans was toch klein dat ze elkaar hierna weer zouden zien. Het gebied was gigantisch, de kans dat ze twee keer dezelfde wolf tegen het lijf zou lopen, was nihil. Helaas gold dat ook voor de kans dat ze haar moeder daadwerkelijk zou vinden. Hoe langer ze hier was, hoe meer ze geloofde dat de wolvin zich hier niet eens bevond.

Zodra ze aangaf vertrouwen te hebben in de reu's redenering, gaf hij aan dat ze de foute keuze maakte. Even keek ze hem fronsend aan. Moesten haar alarmbellen nu gaan rinkelen? Waarschijnlijk wel. De reu gaf zelf aan dat hij niet te vertrouwen was. Maar de wolf voor haar was niet hetgeen dat ze vertrouwde, het was enkel zijn idee waar ze iets op wilde bouwen. "Ik vertrouw je niet, maar ik ga ervan uit dat je hier net zo graag weg wil als ik," zei de wolvin toen, terwijl ze haar poten weer even losmaakte uit de blubber. "We hebben een gezamenlijk doel, en samenwerken is voor ons allebei de beste strategie." Tenzij hij graag wilde verzuipen of iets dergelijks, zat ze redelijk veilig.

Terwijl ze zich een weg baanden door de modder, gaf de reu na een korte aarzeling aan dat zijn naam Shawn was. Wederom een naam die haar niets zei, zoals ze al verwacht had. Toch was het altijd makkelijk om iemand bij zijn naam te kunnen noemen. "Etain," stelde ze zichzelf toen voor. Waarschijnlijk kon het de reu echter niets schelen. Hij leek behoorlijk bezig met zijn eigen zaken, wat die ook waren.