Hungry like a fool | Nameless

Een gure wind strook over de nu nog kale vlaktes van de tundra. Op enkele plekken verschenen er al stukjes vers, groen gras, maar de kille nawinter maakte het lastig voor de lente om langzaamaan te doorbreken. Het zou nog minimaal een maand duren voordat er pas echt gesproken kon worden van lente, tot die tijd moest ze zich zien te redden in de kou.
Afgelopen winter was haar niet in haar koude kleren gaan zitten. De ooit zo krachtige, mooie wolvin was momenteel ver te zoeken. Sinds haar vertrek uit Wolfstory had Iana het één en ander te verduren gehad, zowel lichamelijk als mentaal. Al een tijd geleden waren zij en Tékorr uit elkaar gegaan, maar zijn geur had haar nooit verlaten. Zo ook hier kon ze hem ruiken. De bomen hadden een glimp van zijn geur, de wind speelde met haar wanneer deze langs haar raasde. Was ze gek aan het worden van de honger? Al een week had de teef niet gegeten, waardoor haar maag letterlijk aan het rommelen was. Gemiddeld één keer in de week eten deed haar niet veel goeds. Ze was niet mager, eerder rank. Een goed gevecht met een andere, goedgevoedde wolf zou ze simpelweg niet winnen op mankracht.

Vier witte poten raakten om de beurt ritmisch de grond aan. De crèmekleurige teef marcheerde opwaarts richting één van de bergen. Aan de andere kant van de berg hield een kudde rendieren zich schuil. Toen de wolvin bijna bovenaan de heuvel was dook ze in één en sloop ze verder omhoog naar de top, waar ze bovenop op de grond ging liggen. Haar ijsblauwe ogen tuurden naar beneden, waar de kudde rendieren zich bevond. Een heerlijk avondmaal, maar lang niet zo makkelijk te vangen als een konijn. De kudde bestond uit een stuk of 5 vrouwelijke rendieren, waarvan een aantal met jonkies.

Haar oog viel op een kleintje aan de zijkant van de groep, welke een beetje hinkend vooruit kwam richting zijn moeder. Iana vormde een grijns op haar snoet bij het zien van het stuntelige gedrag van het diertje, hoe schattig.. De teef kroop langzaam tegen de wind in de berg af, om dichterbij te komen. Op een paar meter afstand zette ze met haar achterpoten krachtig af en sprintte ze op het jong af. Net toen ze op het jong wilde springen kwam de vier keer zo grote moeder van het dier op haar afgestormd, welke haar een klap in haar zij gaf met haar gewei. Ook al mocht het gewei van een vrouwtjesrendier niet zo groot zijn als dat van een mannelijke rendier, toch kon het akelig aflopen.
Lana viel op haar zij, maar krabbelde gauw overeind en ontblootte haar tanden, waarna er een valse grom weerklonk in de bergen van de tundra. Haar nekharen sprongen overeind terwijl ze oog in oog stond met moeder rendier.