Chances (geboortetopic)

Dus. Ze werd prima verzorgd door Okami, met voldoende voedsel en een plek waar ze kon rusten. Haar vader was er ook, hij had een enorme wond. De winter overleven was een stuk makkelijker als je in een roedel was, vooral met zo'n geweldige jager als Arthur. En ze was in de buurt van vrienden. Suru was een van haar beste vriendinnen en Utlissia, de blinde wolvin, was ook heel vriendelijk. Allemaal wouden ze eigenlijk wel helpen.
Ze zat net te knabbelen aan een prooi toen ze een pijnscheut voelde. Oké, dit was normaal. Rustig ademen, alles kwam goed. Maar deze trok niet weg. Sterker nog, deze werd erger. Een herkenning schoot door haar heen, vervulde haar met angst. Ze kwamen eraan. Ze piepte zachtjes. Was er wel iemand in de buurt?

Er zat een glimlachje rond de lippen van de blinde teef toen ze terugkeerde met een eekhoorn naar het kamp. De trots op haar gezicht was toch wel zichtbaar, want een eekhoorn vangen was niet zomaar iets. Die venijnige diertjes vlogen zodra ze maar een vachthaartje hoorden ritselen de bomen in. Ze wist dat het eigenlijk niet haar taak was om de roedel te hoeden, maar het was soms sterker dan haarzelf om te wachten als er haar een konijn passeerde of een fazant voorbij liep. Sinds kort had Emaya zich opnieuw bij de roedel gevoegd en dat betekende dat ze nog een extra mond te voeden hadden. Of misschien binnenkort meer. Er gingen geruchten rond dat hun 'nieuwe' lid zwanger was van een Shadow en zo halfbloedjes droeg, maar daar oordeelde Utlissia niet over. Wolven waren wolven, pups waren pups. Beiden werden onschuldig geboren en hoefden daarvoor niet altijd kwaadaardig voor te zijn, of ze nu Shadow's waren of niet.

Haar oren spitsten zich echter toen ze een hoge, zachte piep hoorde. Emaya? Meteen liet de witte blinde teef haar prooi vallen op de koude grond en haastte zich naar de richting van het geluid, waar behalve de geur van konijn ook angst vanaf kwam. Ze sperde haar neusgaten wijd open om de aroma's in zich op te nemen, en ondekte verder een klein spoortje van... Bloed? Snel neusde ze de pels van de andere witte wolvin aan en likte geruststellend haar vacht. "Shh... Niks aan de hand," daar was ze best zeker van, want haar reukorgaan merkte geen ziekte of verwondingen op. Het waren weeën die ze rook. Emaya was bezig met pups op de wereld te zetten! "Adem zo rustig mogelijk als je kan en focus op mij. Je bent aan het bevallen."

<sup>Het was hem. Met grote ogen van ontroering stapte Amatariseu over de gladde grond, zo wit als de wolken. Het was haar broertje. Hij had bijna hetzelfde gezicht als zij, maar omdat hij zo jong gestorven was was het smaller. Zijn pels glinsterde van het sterrenstof, net zoals zijn ogen, die zoals altijd de humor en kalmte uitstraalde. "Broertje.. Scarleg, ik heb je zo gemist!" zei Amatariseu een beetje emotioneel. De taaie Albino werd zo zwak als een pudding als ze haar gestorven geliefden zag. Niet omdat ze nog steeds om hem rouwde. Eerder omdat ze teleurgesteld was dat haar brein haar dit aandeed. Want dit kon alleen maar een droom zijn. "Het spijt, Ama. Vandaag geen pret. Ik.. ik.." gromde haar broertje ongerust. Wat was er gebeurd? "Whatcha mean..?" Scarleg reageerde eerst niet, maar keek toen op een angstaanjagende manier op. "Ik heb mijn best gedaan, maar zijn ziel brandt te hard. Hij heeft teveel energie. Hij is ontsnapt." Ontsnapt? Waar had hij het over? "Ayero keert terug."

Hijgend schoot de Albino overeind. Ze wilde een gefrustreerde en verwarde kreet slagen, maar een vlaag van geur hield de kreet binnen. Bloed. En niet zomaar bloed. Het was Emaya's bloed. Fok! Ze had nog gezegd dat ze zich al een paar maanden niet goed voelde. Vandaag was de dag. De halfbloeden kwamen eraan! Razendsnel krabbelde de reusachtige Albino op haar poten, en ze boog even om door de nauwe opening van het kleine grotje in de heuvel. Dit was een perfecte plek, met kilo's aan prooi en een geweldige schuilplaats tussen de twee hoogste heuvels van Raska. Zowel opgewonden als ongerust zette Amatariseu het op een lopen. Emaya was dichtbij, waarschijnlijk zat ze aan de rand van het kamp, waar alle prooi lag. De geur van haar prooi was namelijk ook op de wind te ruiken. Ama sjeesde over een hobbel heen, en trof toen een bloedende Emaya aan. Yup, ze zag de opgezwollen pens hevig bewegen. Nu merkte Ama ook op de Utlissia al steunend naast haar zat. Dat was best een verassing, want die had ze al een behoorlijk poosje niet gezien. Deze actie haalde haar gegarandeerd van de Zwarte Lijst af. 'Adem zo rustig mogelijk als je kan en focus op mij. Je bent aan het bevallen,' trapte Utt de open deur in. Bedaard klauterde Amatariseu dichterbij, en ze likte haar zwoegende dochter teder over haar kop, om haar te kalmeren. Als je in paniek was, zouden de zaken 10 keer zo ellendig worden. Maar goed, dit was haar eerste keer.. 'Dit kan je, Em,' grauwde ze terwijl ze de buik van de teef goed in de gaten hield. Nu ze het eens goed van dichtbij kon zien, kon ze wel inschatten hoeveel halfbloedjes daarbinnen opgesloten zaten. Zo te zien waren het er hooguit 5, en als het dikke frummels waren 3. Hopelijk voor Emaya was deze gang met zo weinig mogelijk.</sup>

Een witte wolvin met glanzende blauwe ogen kwam naar haar toe. Utlissia. Utlissia was blind, maar een enorm bijzondere. Het leek alsof ze gewoon dingen zag, alleen door echolocatie en geuren. Nog altijd vond Emaya dat bijzonder, maar dit was niet echt het moment om daar over na te denken. "Shh... Niks aan de hand," suste Ut. Niks aan de hand... Niks aan de hand?! Denk daar nou nog eens over na! "Adem zo rustig mogelijk als je kan en focus op mij. Je bent aan het bevallen." Nee. Echt. Dat wist ze nog niet. Emaya had een sarcastische opmerking gemaakt als ze niet al haar kracht nodig had om haar zelfbeheersing te houden. "Dit kan je, Em," grauwde een stem met een licht Schots accent, terwijl een tong over haar kop ging. Amatariseu, oftewel haar moeder, was gearriveerd. Emaya vroeg zich nu af waar op aarde haar vader zich bevond. Zou die ook nog komen kijken naar deze marteling? Was vast behoorlijk interessant hoe ze hier lag te kronkelen.
Een zachte stem drong haar bewustzijn binnen. "Kalmeer. Ik ben bij je. Maar straks niet meer," zei de stem, dat laatste grinnikend. "Hoezo?" dacht ze. "Omdat ik dan wat anders moet doen." Het was Ayero. De stem kwam van Ayero. Hij klonk zo vrolijk, maar geruststellend. Ze kon zijn zachte, glinsterende vacht weer voor zich zien, en ontspande. Iets. Ze voelde zijn aanwezigheid. Hij was bij haar, als haar beschermengel. Maar voor hoelang nog? Zou Ama deze stem hebben gehoord? Nee, toch? Het was alleen in haar hoofd, haar brein die haar probeerde gerust te stellen. Maar die laatste droom die ze van hem had gehad... Nog altijd wou ze niet aan de droom denken, maar nu ging het automatisch. Zijn woorden. "Succes," fluisterde haar broertje en zijn aanwezigheid vervaagde tot hij nog maar een herinnering was. Ze kneep haar ogen dicht en ving een glimp op van zijn schitterende gestalte. Hij wierp haar een grijns toe en toen werd haar blik weer net zo zwart als normaal wanneer je je ogen dichthoudt. Ze haalde diep adem. Voor Ayero.

Voor nu lag hij nog even opgerold in zijn veilige haven, maar alles wees erop dat daar snel verandering in zou komen. De ongeboren pup was zich tot op heden nergens van bewust. Wat hem te wachten stond was een groot mysterie. Voordat hij er erg in had, werd hij doormiddel van samentrekking een bepaalde richting ingeduwd. Verzetten deed hij zich niet, want zijn instinct vertelde hem dat alles goed zou komen. In plaats van dat er meer ruimte om hem heen ontstond, leek het wel of de wanden om hem heen zich  naar hem toe trokken. Op het moment dat hij dacht dat hij elk moment onder de druk zou bezwijken, voelde hij een koude rilling over zich heen trekken en tegelijktijd merkte hij dat de wanden weg waren. Hij rilde en probeerde zijn weg weer terug te vinden, maar besefte zich al gauw dat dat niet tot zijn mogelijkheden behoorde. Al snel ontdekte hij een bron van warmte waar zijn instict hem naar toe leidde. Al gauw vond hij wat hij zocht; zijn moeders tepel. Gulzig begon hij de smeuiige substantie naar binnen te werken. Wat hierna zou komen zou hij vanzelf wel merken.

^{Zijn piepkleine hartje begon harder te bonzen. Bloed stroomde met kracht door zijn aderen, en zijn brein begon stevige schokjes te sturen naar de rest van zijn lichaam. Na het gebons bij de buren en het verlaten van zijn kamergenoot zijn instinct besloten om de biezen te pakken. De pup zelf had nog weinig voor het zeggen: hij was nog niet eens geboren en had dus geen tijd gehad voor complex gedoe zoals nadenken. De stevige spierbewegingen om hem heen duwde hem weg. Wat was dit? Het kleine reutje ontspande zijn spieren, en liet zich meenemen door de samentrekkingen van zijn gevangenis. Nog even en hij had het einde van de gang gevonden. Nog even en-.. Met een plak kletste het natte diertje in het gras. IJskoude lucht gaf een signaal aan zijn natte neusje, en in een reflex opende hij zijn tandeloze bekje, waar direct een schelle piep uit kwam. Hij was op zijn rug gevallen, maar te merken aan het snelle rijzen en dalen van zijn zwart behaarde borstkas was hij in topvorm. Woest spartelde het pasgeboren diertje met zijn achterpoten, waardoor hij alleen nog maar meer in de knoop kwam te zitten met het gras en met zichzelf. Geuren vulde zijn snuitje. Maar één van deze geur klonk bekend. De rest waren vreemde geuren. Onnatuurlijk. Spannend! Nieuwsgierig strekte het diertje zijn poot uit, maar hij rolde daardoor op zijn buik en stootte dus weer een schelle piep uit. Dat ging niet helemaal volgens plan.}

Haar vader verscheen ook. De reu likte over haar kop. "Wij zijn bij je," zei hij geruststellend. Hmpf. Alsof dat zo helpen.
Vier. Het waren er vier. Als eerste was er een zandkleurig reutje, die zelfs zonder haar hulp (omdat ze het te druk had, vond ze zelf) vrij gemakkelijk haar wist te bereiken. De volgende was compleet zwart, en een teefje. Ook die werd bijna door Emaya genegeerd. De derde verscheen. Een donkerdere versie van de eerste, en dit was een teefje. De instincten van Emaya vertelden haar dat er nog een zou komen en dit was een apart dier. Hij was zwart, maar met wat witte vlekken, en hij leek op... De wolvin hapte naar adem. Onhandig struikelde hij in het gras, maar Emaya concentreerde zich volledig op het reutje en hielp hem zachtjes verder. Hij was klein. Dat waren ze allemaal, eigenlijk. Klein en breekbaar. Nog nahijgend van de inspanning liet ze haar blik over de pups glijden. Ze had al wat namen bedacht, maar het zwarte reutje kreeg een naam die niet in de lijst stond. Ze keek schuin omhoog, naar haar moeder. "Hij lijkt op..," fluisterde ze. Met haar staart wees zee op het zwarte reutje. "Hij doet me denken aan Ayero." Een traan sprong in haar oog en gleed langs haar snuit omlaag. Haar broertje was al lange tijd dood, maar had haar regelmatig opgezocht in haar dromen en had haar daarnet geholpen. Ze had verwacht dat ze hem nooit meer zou zien, maar hier was hij. Niets zou hij weten van zijn oom, oftewel zijn vroegere zelf, maar hij was weer bij haar. Toen beet ze op haar lip en staarde ze even naar de andere kleintjes. Twee teefjes, twee reutjes. "Kaïn," begon ze, terwijl ze met haar neus het kleine beestje aanraakte. Zachtjes likte ze over zijn zandkleurige kop, maar ging toen weer door. Het zwarte teefje. "Aimey," mompelde de sneeuwwitte teef terwijl ze de pup likte. "Khyvan," zei ze toen ze haar ogen weer op het zandkleurige teefje vestigde. Ook zij kreeg een zachte lik. Toen richtte ze op Ayero 2.0 en gleed er nog een traan langs haar snuit. "Ayero." Ze likte het zwarte reutje en keek toen om naar haar ouders en Utlissia.

<sup>Aan de zijlijn keek Amatariseu hoe Emaya 4 prachtige pups ter wereld bracht. Nou ja, prachtig, nu waren het nog 4 natte frummels zonder echte gelaatstrekken. Eerst baarde haar dochter een lichtbruine halfbloed, die niks weg had van Emaya of Aissar. Daarna volgde een zwart teefje, die waarschijnlijk op haar vader zou lijken als ze ouder werd. Beiden vonden hun weg naar hun moeder, en toen ze allebei vrolijk dronken, kwam nummer drie ter wereld. Een bruinig halfbloedje vergezelde haar drinkende broer en zus. Ama dacht dat het over was, maar ineens werden ze verrast door een vierde pup. Een klein, zwart reutje, met een witte vlek op zijn borst en rond een van zijn ogen. Amatariseu zag hoe het hulpeloos op zijn rug lag en zijn tandeloze bekje open sperde. Misschien moest ze hem helpen..? Het was te jong om de weg te vinden, want hij was helemaal uit koers geraakt. Ama grijnsde breed van trots, en keek in haar dochter's ogen. Die leek een stuk minder vrolijk. Ze.. huilde? 'Hij doet me denken aan Ayero..' fluisterde ze. De Albino beet haar kaken op elkaar en wendde haar blik naar het zwarte diertje, dat zich op zijn buik gefrummeld had en richting Emaya begon te kruipen. Het witte oog, het witte hart. Ze had hierover gehoord in de Berglanden toen ze op haar wereldreis was. Er waren monniken daar die geloofden dat zielen in staat waren om terug te keren naar de wereld van de levenden. Maar natuurlijk geloofde ze daar niets van. Emaya begon haar pasgeboren halfbloedjes meteen te benoemen. 'Kaïn... Aimey... Khyvan... Ayero..' Amatariseu's felle rode ogen keken de vredig drinkende dieren trots aan. Ze zagen er kerngezond uit. Ondanks het feit dat Kai razend zou worden als ze wist van hun bestaan, wist Amatariseu zeker dat ze een lang en gelukkig leven zouden leiden. Okami zou hen opvoeden op hun manier. Ze zouden uitgroeien tot gezonde, sterke en vooral vrije Wolven.

Ineens besefte Amatariseu zich iets. Emaya was haar dochter. Deze vier wildebrassen waren haar kleinkinderen. Vermaakt lachend kwam Ama op haar dochter af, en ze drukte het uitgeputte dier stevig tegen zich aan. 'Je bent sterk, Emaya. Je hebt het geweldig gedaan.' Ze keek grijnzend naar de natte pluizebolletjes, maar ze durfde ze niet aan te raken. Stel dat ze... y'know.. kapot gingen of zo. 'Scarry, we zijn opa en oma geworden. We worden te oud,' zei Amatariseu tevreden en trots. Haar dochter had de bevalling geweldig gedaan. Alleen de tranen die nu in haar ogen stonden maakte Ama een beetje bezorgd. Ze geloofde toch niet echt dat Ayero was gereïncarneerd? Ze hield haar jank van enthousiasme in. Nee. Dit was een volledig nieuwe Ayero. 'Ik ga de rest van de roedel informeren over de Newborns. Je hebt het geweldig gedaan, Emaya!' Door haar trots en enthousiasme struikelde de reusachtige Albino bijna over haar poten. Dit was geweldig! Okami had een nieuwe generatie, en kon door zeer waarschijnlijk door deze nu nog zo onschuldige jonkies sterker worden.

[Amatariseu Topic uit]</sup>