Wake up & discover

<sub>Het was een frisse ochtend. De blonde wolvin met wildkleur patronen over haar kop, rug, staart en poten, was vroeg ontwaakt en al op pad. Haar vacht stond piekerig door de kou, en haar snuit was bijna gevoelloos door de kou. Maar ze vond het heerlijk. De winter was haar favoriet seizoen. Echt lijden van de honger deden wolven niet, dat was aan fabel.. De winter was samen met de lente een van de beste periodes doorheen het jaar. De sneeuw gaf wolven een voordeel in de jacht op grote prooien. Met elke stap die de teef nam, knerpte de sneeuw onder haar toen die inzakte met haar gewicht. Ze was niet enorm groot of zwaar, maar haar aanwezigheid was wel duidelijk door het geluid dat ze maakte met voortbewegen. Poppy was in alle opzichten een doodnormale wolf, niets bijzonders. Een gemiddelde grote voor een Tundra wolvin, ze was geen slank type maar ook geen geblokt. Haar wildkleur was ook vaak voorkomend, Bruin grijze haren met aan het uiteinde zwarte ticking. Een hazelnootbruine ogen.

Haar scherp zicht ving een glimp op van een haasachtig wezentje enkele meters verderop. Haar grauw roze tong gleed kort over haar lippen, erge honger had ze niet.. Maar een sneeuwhaas kon er wel vanaf. Ze vroeg zich abrupt af wat de haas hier te zoeken had, meestal vond je ze terug in het Novana gebied. Met uitgerekende voorzichtige passen, bewoog ze zich in een boogje naar voren. De haas krabbelde wat sneeuw om aan een boomstam, vast opzoek naar mossen bedacht Poppy. De afleiding kwam haar goed van pas, met veel geluk kon ze het diertje zo onderscheppen. Een sluwe twinkeling verscheen in haar ogen. Ze zette zich schrap voor een korte krachtige sprint richting de haas, toen een geluid het dier deed opschrikken en vluchten voor Poppy ook maar duidelijk het geluid kon plaatsen. Verdwaasd bleef ze staan luisteren, haar haas vergeten. Had er nou net iemand zitten niezen. Ze probeerde de geuren rondom haar op te nemen, maar kon moeilijk achterhalen van wie het geluid afkomstig was. Er waren te veel geursporen. Nieuwsgierig maar ook wel op haar hoeden, begon ze in de richting te wandelen waar ze dacht dat het geluid vandaan had geklonken. De geur van een wolf drong eindelijk haar zintuig binnen, maar haar ogen konden niemand vinden. `Hallo? Is hier iemand...´ vroeg ze dan maar twijfelachtig. De geur was heel dichtbij en sterk aanwezig, maar waar de wolf zich bevond kon ze niet precies uitmaken. Ze voelde zich als een debiel, of neen een gek die helemaal vereenzaamd was. Toch bleef ze nog even staan, gewoon om zich er zelf van te proberen overtuigen dat het niet haar verbeelding was dat haar parten speelden.</sub>

<sub>`Hallo? Is hier iemand...´ Had ze twijfelachtig uitgesproken. Het was niet van haar gewoonten om de laatste tijd veel soortgenoten hier in de gebieden tegen te komen. Er was een tijd geweest dat de populatie wolven hier hoog had opgelopen, maar dat was verleden tijd... Roedels waren hier naar haar weten al geen jaren meer opgericht. Toch had de wolvin al enkele dagen het gevoel dat er nieuwe aanwezigheden door de gebieden heen trokken. Ze vroeg zich af of de bezoekers blijvers zouden worden. En ook al had ze het idee dat de nieuwkomers de rust hier zouden verstoren, onderdrukte ze die gedachten. Eerst zien en dan geloven.

Het bleef een tijdje muisstil, en ze kreeg echt het gevoel dat ze aan het hallucineren was geslagen. Het zou niet de eerste maal zijn dat ze zich haar gedachten iets té levendig inbeelden. Ze stond op het punt om een kwartslag om te draaien, en zich uit de voeten te maken, toen ze een geluid waarnam. Haar rechteroor spitste zich, en draaide naar opzij, al snel volgde haar kop. Ze keek met haar bruine kijkers toe hoe een witte wolvin vanonder een boom naar boven kwam. Ze wist wel dat hier veel ondergrondse schuilplekken waren te vinden, en de wolvin dat nu tevoorschijn was gekomen had vast in een holte verscholen gelegen. Wat dom dat ze daar niet eerder aan had gedacht. De witte wolf enkelen meters veder op, volgde eerst een spoor in de sneeuw voor haar blik op Poppy lande. Net als haar nam de wolvin haar ook kort in zich op. "Ik heb toch niet je ontbijt verpest he?" vroeg de teef haar uiteindelijk, een verontschuldigend grijns'je lag op de snuit van de wolf. Ow ja... De haas, die was ze al compleet vergeten. Voor ze antwoord gaf, probeerde Poppy onmerkbaar de geur van de wolf op te nemen. Ze ondervond dat deze een vreemde geur met zich mee droeg, een nieuweling dus stelde ze vast. Poppy schudde kort met haar kop, en toverde ook een kleine grijns op haar snuit; `Neen hoor, geen zorgen.´ gaf ze antwoord, `Ik had niet echt een grote honger.´ verduidelijkte ze nog. Ze besloot om de afstand iets te verkleinen, maar bleef voor een vreemde nog steeds op gepaste afstand. `En bevalt het je hier tot nu toe?´ vroeg ze maar op de man af, niet verbergend dat ze door had dat de wolf hier niet bekend was. Poppy hield niet zo van rond de pot draaien. En ze besefte dat ook de wolvin waarschijnlijk nuttige informatie kon geven, net als zij bereid was iets meer over Serigala te vertellen.</sub>

<sub>Toen Poppy de afstand had verkleind, was er bij de witte wolvin een kleine glimlach verschenen. De sfeer was sinds de teef uit haar schuilplaats was tevoorschijn gekomen, neutraal gebleven. Zo vond ze het prima. Ze hield niet van gedoe, ze was er namelijk snel klaar mee als iemand haar ging irriteren of tegen haar staan dreigen. Poppy kwam als een kalme ziel over, maar niets was minder waar. Als iemand haar niet aanstond, zou diegene daar snel genoeg achter komen. Heel direct dus. Hoe ze op zo'n momenten zou reageren was afhankelijk,... Ze begon met woorden, maar dit kon tot daden leiden. Verder was ze eigenlijk best 'vriendelijk' als je het zo kon noemen, en ze zou zelden zelf problemen opzoeken waar er in eerste instantie geen waren.

Ze vroeg de wolvin voor haar, wat ze nu eigenlijk van haar nieuwe omgeving vond. En zoals altijd was ze weer eens meteen ter zaken. Helemaal vergetend zichzelf voor te stellen. Ach, ze was nooit goed geweest met formaliteiten. Misschien dat haar karakter daarom soms anderen verdreef? Blijkbaar vatte de witte teef het niet verkeerd op, want ze lachte om Poppy's directheid. Ook bij haar speelde er een kleine glimlach rond haar lippen, ze was weer eens lekker subtiel. De wolf vertelde dat het haar eerste dag was, en ze zeker niet te klagen had. Het was hier inderdaad een fijne plek, het bos was meestal een plek waar je tot rust kon komen. Verder vertelde ze Poppy ook haar naam, Kana. Een naam dat ze makkelijk zou kunnen onthouden, kort. Wolf Story, het gebied waar ze van afkomstig was, was Poppy niet mee bekend. Haar ogen volgden kort de richting dat Kana aanwees, wie weet zou ze ooit daarheen trekken als ze zich hier zou gaan vervelen. "En ik denk dat jij me misschien verder kunt helpen," zei Kana tot slot, de woorden waar Poppy niet echt van opkeek. `Wel, mijn naam is Poppy.´ nam ze terug het woord, ze kon er net zo goed bij gaan zitten. Ze voelde geen andere nieuwe aanwezigheden, dus vermoede ze dat Kana alleen was gereisd. `Vraag me maar wat je graag zou willen achterhalen over Serigala.´ zei ze tegen Kana, met een verwachtingsvolle blik in haar ogen en nog steeds een kleine glimlach rond haar lippen.</sub>

<sub>Op haar beurt had Poppy zich ook voorgesteld aan Kana. Haar naam klonk liefelijk, althans dat had ze altijd gevonden. Ze was niet het type die een hekel had aan haar geboortenaam, neen ze had naam wel altijd weten te appreciëren. Hij was origineel, ze had toch nog geen wolf ontmoet met haar naam of iets dat erop trok. Het was ook niet bepaald een naam dat je op de snuit van de wolvin zou plakken. Haar moeder had haar ooit verteld dat 'Poppy' een of andere bloem was. Ze had dit altijd ironisch gevonden, haar ouders waren nu niet bepaald het soort wolven dat overal vrede mee hadden gehad en gelukkig door een bloemetjesveld trippelden.. En toch hadden ze hun dochter naar een bloempje vernoemd. Kort verharde haar blik bij de gedachten aan haar ouders. Maar ze zette dit al snel van zich af, Kana stond namelijk nog steeds recht tegenover haar.

Om zichzelf af te leiden, en verder op Kana in te spelen; stelde ze het volgende voor.. `Vraag me maar wat je graag zou willen achterhalen over Serigala.´. Poppy was gaan zitten, haar achterdocht was al gaan varen. Kana kwam nu niet bepaald over alsof ze elk moment wat doms zou uithalen, zoals opeens van mood te wisselen. Iemand stabiel, dat kwam je dezer dagen ook maar weinig tegen. Natuurlijk droeg iedereen zijn eigen bagage met zich mee, maar dat hoefde je toch zekerst niet op de buitenwereld uit te werken. In afwachting keek ze naar de witte wolvin, die een tevreden uitdrukking op haar gelaat had na Poppy's voorstel. "De eerste vraag heb je al beantwoord. Serigala heet dit land dus," stelde de wolvin vast met een grijns'je. Zo slim was Poppy nu ook weer wel, ze ging nou niet alles stapje per stap afgaan, als het ook makkelijker kon. Door meteen de standaard vraag te beantwoorden, konden ze meteen overstappen naar de interessantere vragen. "Ik heb hier nog geen roedels geroken, hoe komt dat," was dus de eerste vraag dat ze voorgeschoteld kreeg. Eén slimme doordachte vraag vond Poppy, geen standaard voorzichtige ondervraging. `Heel goed opgemerkt,´ begon Poppy met antwoord geven, `Dat is omdat er hier ook geen roedels zijn, al in geen jaren meer´. Ook zij trok een bedenkelijke snuit, `De reden achter het verdwijnen van die roedels, kan ik je helaas niet bijbrengen,´ vervolgde ze `Ik ben hier toegekomen toen de boel al verlaten was.´ zei Poppy met een lichte frons. Ook voor haar was dit dus een mysterie. Het enige dat ze Kana dus kon verzekeren was dat er geen roedel was. `Je begrijpt vast wel dat mijn nieuwsgierigheid nu ook gewekt is, namelijk door jouw aanwezigheid hier en dat van velen anderen nieuwe geuren in het gebied.´ deelde ze mee, Poppy was altijd opmerkzaam geweest. Een vraag voor een antwoord, dat leek haar wel eerlijk niet? `Dus ik vraag me af, wat is de reden dat jullie massaal hierheen emigreren?´ haar toon bedenkelijk. Het feit dat ze een vermoeden had dat er ook een roedel het land was binnengetrokken, hield ze nog even achterwegen.</sub>