Lost memories

Amnelia was van het strand helemaal afgedwaald tot het Noorden, nadat ze de doorgang had gevonden naar het land der wolven. Nog steeds was haar verleden een zwart gat, en ook de meeste vechttechnieken was ze kwijt. Net zoals lastige woorden. Ze piepte toen haar poten de koude sneeuw aanraakten. Het leek alsof de hitte ineens verdwenen was. Koude lucht stroomde haar kant op en ze moest haar best doen om niet gillend weg te rennen. Haar ogen zochten naar een schuilplaats in dit winter wonderland, maar zonder enig succes. Ze liep met kleine pasjes verder, paste erop dat haar lichaam niet te lang stilstond. Hoe kon dit een plek zijn die wolven leuk vonden? Het was een enorme sneeuwvlakte!

Het duurde niet lang voor ze een soortgenoot in het vizier kreeg. Alhoewel, het was eerder een bruine vlek, een vies vlekje in de brandschone sneeuw. Inmiddels raakte ze gewend aan de sneeuw en speelde ze er zelfs mee. Ze liet sporen achter en zigzagde heen en weer. Toen slofte ze, en daarna nam ze een enorme sprong. Ze glimlachte. Lachte. Schaterlachte. Ze kwam niet meer bij en landde op haar rug.
Toen haar momentje van gek doen voorbij was, draafde ze naar de reu die ze had gezien. Hij was ongeveer twee keer zo oud als zij, maar zag er niet echt bedreigend uit. Hij genoot. Ze probeerde af te remmen maar gleed weg en maakte een prachtige sliding voor zijn neus langs. Amnelia grinnikte even en kwam overeind. De roodbruine teef draaide zich om en liep naar de reu toe. "Hoi!" zei ze vrolijk. Een glimlachje zat op haar snuit geplakt terwijl ze ging zitten.

Nope. Inderdaad geen bedreiging. De reu deinsde lichtelijk achteruit, duidelijk geschrokken van haar vrolijkheid. Hmm. Ze was een beetje hyper. Haar mondhoeken krulden steeds verder omhoog. De reu tegenover haar kreeg inmiddels ook een kleine grijns op zijn snuit. Amnelia's ogen glommen vrolijk toen ze erachter kwam dat haar vacht bijna helemaal wit was geworden van de sneeuw. "Jij weet wel hoe je een intrede moet maken!" lachte de reu kort naar haar. Amni lachte. "Het is leuk!" grijnsde ze voldaan. Ze had heus wel eens sneeuw gezien. Ze vond het ook heel leuk om over het ijs te glijden. Dat was nog gladder! En als je door dun ijs brak, dan was het water heerlijk koud. Tenminste, dat dacht ze. Ook de herinneringen aan ijswater waren meegenomen in het zwarte gat. Bleh. Het leek voor haar dus een beetje of ze voor het eerst sneeuw meemaakte. "Uitgegleden in de sneeuw?" vervolgde de reu met een kleine glimlach. Amelia knikte opgetogen, draaide zich om, liep een aantal passen bij hem weg, draaide zich om, draafde een eindje en ging weer glijden. Ze lachte. Wauw, dit voelde veel beter dan nadenken over het verleden.

Amni vouwde haar poten onder zich en ging liggen. Ze legde haar kop op haar poten. Haar ogen bleven bij de bruine reu hangen. Zijn grijns werd steeds breder, en haar mondhoeken begonnen pijn te doen. Haar staart ging heen en weer, en schoof de sneeuw alle kanten op. De reu stond op en liep naar haar toe. Eh. Amnelia kwam overeind en ging half zitten. "Hoe deed je dat? Dat glijden over de sneeuw?" vroeg hij geïnteresseerd. Amni grijnsde. Ze stond op en liep een klein eindje van hem weg. "Je neemt een aanloop, en dan moet je niet remmen! Als je hard genoeg gaat kun je uiteindelijk ophouden met rennen en dan glijd je!" lachte ze terwijl ze een enorme aanloop nam, sprong en weggleed. Ze krabbelde overeind en liep naar de plek waar ze was begonnen. Ze wenkte de reu en wachtte af.