Hear the winter bird sing

Serigala leek woest te zijn met zijn vertrek of terugkomst in het gebied, want zodra hij de bergen, die het land scheidde van de rest van de wereld, verliet, stak de wind op en sloeg tegen zijn lichaam aan met wraak. Het zonnetje dat eerder nog door het wolkendek had kunnen breken, was nergens meer te bekennen, verstopt achter een grijze sluier die dreigde met een grote hoeveelheid neerslag. De grote, zwarte wolf had voor geen moment geaarzeld en ploegde door de witte deken sneeuw die tot zijn ellebogen reek, opzoek naar dekking voor een storm die binnenkort zeker los zou barsten. Een kleine grot, die toch nog best ruim bleek te zijn van binnen, bood hem de bescherming die hij nodig had om het kille weer door te komen. Alles wat hem nu nog te doen stond was wachten tot de storm was uitgeraasd, en geen wolf wist hoelang dat ging duren, dus maakte hij de beslissing gebruik te maken van de situatie om een beetje uit te rusten van zijn kleine avontuurtje buiten het zogeheten 'wolvenparadijs'. Terwijl hij zich oprolde in een bal zwart met witte vacht tussen een paar rotsen, hoopte hij dat de sneeuwstorm snel ging liggen zodat hij door kon naar de vallei, waar de omstandigheden een stuk aangenamer waren met minder sneeuw en meer prooi. De rust en vrede duurde jammer voor hem niet lang genoeg. De wild razende wind buiten de grot, die hem meerdere malen even in slaap had gesust, werd plots samen met het geluid van verplaatsende sneeuw en de meest creatieve woordschat die hij voor lange tijd had gehoord, een stuk luider. De wolf keek op naar de grotingang en vond de rillende vorm van een wolvin. Hij trok een lip op, zijn witte hoektand onthullend toen hij zich realiseerde dat deze wolvin hier waarschijnlijk - net als hij - wilde blijven om te schuilen voor het hevige weer. "It seems I've gotten myself some company," sprak hij in zijn kenmerkt lage, verveeld klinkende stem. Vreugde was zeker niet in zijn toon te bekennen.