. Fatty Boom Boom [Ignis Squad] .

Fatty Boom Boom.

De Albino kondigde aan dat ze wel dergelijk iets in petto had. "Jazeker. Het is tijd voor een opwarming. We hebben allemaal een ferme training nodig." Dat was zeker waar. Na zoveel dagen zonder een greintje beweging of oefening waren Suru's spieren flink beginnen verstijven en had ze last beginnen krijgen aan haar knieën. Vast en zeker enkele late groeipijnen. Amatariseu besloot echter niet te wachten en draaide zich om het hol te verlaten. "Neem de tijd die je nodig hebt, ik zie je zo op het strandje." Okay dan, de afstand van hier tot 't strandje was ongeveer een klein uurtje maar een beetje fitness kon nooit kwaad. Nog even gluurde de roodbruine teef om vervolgens vast te stellen dat de grote gespierde teef écht weg was en rolde toen op haar buik. Ze krabbelde overeind, schudde haar vacht en spieren los en trippelde in een fris drafje het Okami HQ uit met een kalme maar toch heldere uitdrukking op haar spitse gezicht. Het beloofde een warme dag te worden, ze zou beter wat energie sparen zodat ze lekker voluit kon gaan op de échte training. Stiekem keek Suru er wel naar uit om op training te gaan met haar twee squadgenootjes - Dameon moest toch wel iets kennen van vechttechnieken, right? En hoe zat 't met Ama? Ze had haar een keer zien vechten met Utlissia wat zeker een indrukwekkend staaltje vechten kon genoemd worden. Zou ze hen die trucs ook leren?

Voor de grote, slanke teef het goed en wel besefte, ging de grond over naar donker strandzand. Voor haar strekte zich er een enorme vlakte uit van een strook met het donkerkleurige zand en vervolgens de niet al te diepe maar er nu wel gevaarlijk uitziende zee. Als ze goed keek, was de rand van rotsen aan de overkant duidelijk zichtbaar als een soort van brokkelige, onregelmatige lijn. Mmm. Haar vurige blik gleed over het strand en ja hoor, niet veel later zag ze daar twee witte gestalten staan. Energiek maar met een kalme blik in haar amberen ogen stapte de jonge wolvin op het tweetal aan en keek beiden met een vriendelijk blik aan voordat ze op haar kont zakte. Nieuwsgierig keek ze beiden aan, zoekend op hun gezichten naar een hint wat kon voorspellen wat ze nu zouden doen.

. Fatty Boom Boom .

^{Na een aantal minuutjes kwam Suru de helling afgedraafd. Goed. Die had niet veel tijd nodig gehad om uit d'r nest te komen, wat al een kunst op zich was. Ze inspecteerde snel het grote maar slanke lichaam van de rode teef. Yup. Ze was net een grotere versie van Ashia. Amatariseu was benieuwd wat deze nog vrij onbekende teef in petto voor haar had. Haar lange poten zorgde ervoor dat ze grote sprongen kon maken, en dus razendsnel kon rennen of vechten. Ook zag ze de rode jong-Wolf als een van de verstandigere Wolven van de roedel. Net als haar moeder eigenlijk. Die was samen met Tana de verstandigste teef van TRH geweest. Niet dat de grote Albino geen brein in d'r kop had, maar ze was vaak te koppig geweest om hem te gebruiken. 'Goed, vroege vogels. We doen even een warming-up voor we met de gevechtstraining beginnen, waarbij we meteen even ons uithoudingsvermogen trainen.' Amatariseu zelf deed natuurlijk ook mee. Een baas die gaf commando's. Een leider gaf een voorbeeld. Langzaam zette de massieve Alpha het op een lopen. 'Up 'nd uut allemaal. En denk erom, rennen en niet sprinten!'}

De jonge reu kwam als eerste aan. Hij ging zitten en wachtte, maar het duurde niet lang voor hij Ama zag aankomen. Niet lang daarna was daar ook Suru, die hen een voor een vriendelijk aankeek om vervolgens op haar kont in het zand neer te ploffen. Ter begroeting grijnsde hij naar de jonge teef. "Goed, vroege vogels. We doen even een warming-up voor we met de gevechtstraining beginnen, waarbij we meteen even ons uithoudingsvermogen trainen." Dameon glimlachte en knikte, hij had het begrepen. Ze gingen rennen, daar was niks moeilijks aan. "Up 'nd uut allemaal. En denk erom, rennen en niet sprinten!" Meteen nam de witte reu een enorme sprong om het daarna op een rennen te zetten. Uithoudingsvermogen? Dat had hij genoeg. Rennen was zijn ding, hij was erop gebouwd. Hij was klein, was niet zo'n enorm obstakel als Ama. zijn vacht ging ontspannen op zijn lichaam, hij had een gestroomlijnde bouw. Dat was het woord.

Fatty Boom Boom.

Dameon grijnsde vrolijk en enthousiast toen ze hem een vriendelijke blik en knipperend gaf wat de sfeer er niet slechter op maakte. Elke wolf die graag in roedelverband leefde had toch liever een opgewekt roedelgenootje inplaats van een luie mopperkont om mee te werken, niet? 'Goed, vroege vogels. We doen even een warming-up voor we met de gevechtstraining beginnen, waarbij we meteen even ons uithoudingsvermogen trainen,' verkondigde Amatariseu waarna ze haar spieren moeizaam bewoog om overeind te komen, en draafde weg op een redelijk snel maar energie besparend tempo. Ook zette Suru het op een loopje. De albino waarschuwde hen nog niet meteen weg te spurten, iets wat de roodbruine, langpotige teef eigenlijk en eerlijk gezegd wel jammer vond. Sprinten was meer haar ding dan gewoon rustig lopen. De wind die hard en verkoelend in haar gezicht blies, poten die op de aarde dreunden en de adrenaline die door aderen stroomden op het hoogtepunt van een jacht was toch een van de beste gevoelens dat een wolf kon ervaren, toch? Langzaam maar zeker kwam Suru met een wolflengte tussen naast haar Commander lopen en wierp een blik op de kleinere reu die zeker mee kon. Hij was klein en gestroomlijnd gebouwd, zeker handig om te rennen. Zij kon enorme sprongen maken met haar lange poten en haar uithoudingsvermogen was ook wel oké, al was het wel een hele oefening geweest als pup om er op te leren lopen. Tja, dat hoorde erbij.

. Fatty Boom Boom .

^{Dameon spurtte razendrap over het zand. Goed. Het was rennen, en geen sprinten. Ama keek een beetje verwonderd toe. De witte jong-Wolf kon veel beter rennen dan vechten of praten. Hij was snel, soepel en had een perfecte rennersbouw. Dat zou nog wel van pas komen. Amatariseu keek opzij, en zag Suru relaxt naast haar rennen. Een frisse bries streek door haar roodbruine vacht, wat haar een koninklijk uiterlijk gaf. Hm.. Met die lange poten zou de teef ook ferme stappen kunnen zetten. Dat was dan ook wel het enige handige aan zulke stappers. Lang zijn had z'n voordelen, zolang je maar stevig op je poten stond. Erg nuttig in een gevecht was 't niet. Op een drafje die steeds iets sneller ging stoven die drie Wolven over het zand. Amatariseu was van plan steeds wat sneller te gaan. Deze training was een stuk minder onschuldig dan de meeste zouden denken. Stoppen was geen optie.}

Hij zou zijn Squad trots maken. Zijn alfa. De hele roedel. En zijn moeder, als zij ervan hoorde. Dameon nam grote passen en minderde geen vaart. Zijn bruine ogen twinkelden vrolijk en er lag een enorme glimlach op zijn snuit. Sneller, sneller, sneller! Dit kon hij, hier was hij wel goed in. Iets wat hij zichzelf had kunnen leren, in tegenstelling tot de vechtkunsten.
Hoelang wou ze hen nog laten rennen? Hij wou nog laaaang niet stoppen. Een vrolijke lach ontsnapte aan zijn snuit en de jonge reu ging nog sneller, tot hij besefte dat hij wel erg ver voor liep. Lichtelijk teleurgesteld door het lage tempo van Amatariseu en Suru verminderde hij zijn aantal passen per minuut en kwam hij langzaam bij ze lopen. Voorzichtig nam hij hun tempo over, wat een stuk langzamer dan zijn eigen tempo.

. Fatty Boom Boom .

^{Goed zo, iedereen had een tempo gevonden dat ze lang vol konden houden en... Hé, wat was Dameon van plan? Met een beteuterde blik op z'n smoel minderde de energieke jong-Wolf zijn vaart, en hij kwam naast zijn Squadgenoten rennen. 'Ey, nu al moe? Je mag harder gaan als je dat wilt?' Dam was een reu en stikte van de energie, dus rennen was een makkie voor hem. En dan had hij ook nog eens de juiste bouw voor sprinten. 'We gaan de bossen in. Even checken hoe het zit met jullie reflexen!' Amatariseu versnelde haar pas en rende in een boogje het bos in, dat het strand scheidde van de rest van het eiland. Dit strandje, waar ze afgelopen nacht aan waren gekomen, was verlaten toen ze aankwamen. Veel andere Wolven gingen al eerder het water in, en dan kwamen ze op een soort schiereilandje terecht. Toen Ama met Syren (en Khuo) naar 't eiland vertrokken was, waren ze ook op het 'schierstrandje' gaan kijken. En hoe vreemd het ook klonk, vanaf daar leek Belcrest afschrikwekkend klein. However, de massieve Albino had ontdekt dat dit kwam door de mist die vanaf land tegen de heuvels aangeduwd werd. Hierdoor werden de bossen en heuvels dus gehuld in mist en dus ook onzichtbaar.}