Through the Looking Glass ll Syren

_{Sloom als ze was slenterde Syren langzaam langs de oever van de rivier. Vandaag was een heerlijke dag; de zon scheen en het was niet te warm of te koud. Dorstig was ze op weg gegaan naar Nimweth Lake, ze had besloten om wat te drinken. Seaside was mooi, maar veel zoet water was er helaas niet te vinden.
De jonge wolvin liet haar kop zakken en lepelde met haar tong wat van het verkoelende vocht naar binnen. Druppels bleven aan haar kin hangen, voor ze weer terug in het meer vielen. Ze veroorzaakten rimpels op het verder spiegelgladde oppervlak. Stil bestudeerde Syren haar eigen spiegelbeeld. Zonder waarschuwing verplaatsten haar gedachten zich naar haar broer, Merlin. Ze leek op hem.
Zuchtend schudde ze haar kop en draaide zich om, vastberaden om de mooie dag niet te laten verpesten door donkere gedachten over het feit dat hij zijn geheugen was verloren. Haar zeegroene ogen vielen op een zwarte gestalte in het lange gras. Voorzichtig rook Syren even aan de lucht, waarna ze grijnsde. Dat was haar roedelgenootje Victoria. Kalm wandelde ze op haar af en plofte naast haar neer.
'Een prima dagje zo, toch, Commander?' begroette ze haar vriendelijk. Ze strekte haar poten voor zich uit en ging languit liggen. Ze draaide met haar ene oor en gaapte.}

_{Lui sloot Syren kort haar ogen, maar opende ze meteen weer toen Victoria antwoord gaf. 'Zeker wel,' reageerde ze. Het bleef even stil. Lekker weer was het inderdaad. Echt luierweer, vond ze. Zo'n dag waarop je niets hoorde te doen behalve rusten en slapen. Heerlijk.
'Ik zie dat jij ook lekker lui wordt van het weer?' merkte Victoria op. Er ontstond een grijns op Syrens gezicht. Ze knikte, en gaapte opnieuw.
'Zeg dat wel.' Ze sloeg met haar staart op de grond. 'Een haas vangen klinkt al als teveel moeite.' Dat was niet helemaal waar, Syren hield van de jacht. Maar trek had ze niet, en ze lag net zo lekker. De zon scheen op haar vacht en verwarmde haar al snel. Vaagjes vroeg ze zich af of de zwarte wolvin het niet te heet zou krijgen met haar donkere haren. Ach, desnoods zouden ze kunnen afkoelen in het meer. Handig, zo'n zwembad in de buurt.}

_{Syren sloot haar ogen en genoot van de warme zonnestralen. Vogels om hen heen floten hun vrolijke liedjes, kleine diertjes scharrelden over de grond. Het hele tafereel was vredig, de atmosfeer ontspannen en kalm.
'Tja, dat betekent minder competitie voor mij,' kwam het slimme antwoord van Victoria. Syren lachte en richtte zich half op.
'Hoor ik daar een uitdaging?' informeerde ze met een grijns. Ze onderschatte de zwarte teef zeker niet; er was een reden voor het feit dat ze in de Terra Squad was geplaatst, en dan nog wel als Commander. Maar zijzelf was ook slank gebouwd; gemaakt om door het struikgewas te glijden en te sluipen. Vooral in de zomer, als ze haar dikke wintervacht nog niet had gekregen. Haar blik gleed naar het langgerekte litteken dat over haar borst liep. Hmm... misschien was het beter om voorlopig nog maar wat rustig aan te doen. De wond was goed genezen, er waren geen vitale onderdelen van haar lichaam geraakt. Toch was het misschien verstandig om de jacht op een groot dier voorlopig uit te stellen. Maar ach, een haasje vangen zou toch geen kwaad kunnen.}

_{Vicky grijnsde terug. 'Misschien,' antwoordde ze suggestief. Dus wél een uitdaging. Even keken de twee wolvinnen elkaar aan en namen elkaars gestalte in zich op. Syren besefte maar al te goed dat ze aan elkaar gewaagd waren. Zelfde bouw, ongeveer even oud, en beiden Commander van een Squad. Dit ging een mooie wedstrijd worden. 'Hmm? Dus mevrouw Commander? Wat zeg je er van? Of ben je te lui?' Syren grijnsde haar tanden bloot en hees zichzelf overeind. Kort rekte ze zich uit, haar spieren rolden onder haar vacht.
'Ik ben nooit te lui voor een uitdaging,' zei ze. 'Laat maar eens wat van je kunsten zien, Terra!' Zo onopvallend mogelijk scande Syren de omgeving. Haar ogen gleden rond, terwijl haar oren heen en weer draaiden. Ook haar neusvleugels trilden. Met een beetje geluk was er al een haas in de buurt. Dan was het wel de kunst om hem zowel onzichtbaar te besluipen als haar roedelgenoot voor te zijn...}

<sub>Syren keek rustig toe hoe ook Victoria opstond en de omgeving scande. Vlak daarna sprintte ze er vandoor. Ze liet er geen gras over groeien. Die had al meteen een spoor te pakken, blijkbaar. Grijnzend schudde ze haar kop en focuste zich op het landschap. Voorlopig zag ze enkel het veld, dat aan de oevers van het meer grensden. Aan de overkant rees het grote gebergte op, de Highlands. Ze leken uit het water zelf te groeien. Syren nam zich voor om er binnenkort maar eens een kijkje te gaan nemen. Verder dan de Taiga was ze immers nog niet geweest.
Omdat ze met haar ogen geen prooi kon vinden, spitste ze haar oren. Ze draaiden rond, als twee schotels. Ieder geluidje binnen een straal van tientallen meters werd geregistreerd. Ze sloot haar zeegroene ogen en concentreerde zich weer. Het gescharrel van insecten was in grote getalen aanwezig. Een aantal krekels wreven met hun vleugels over elkaar en veroorzaakten zo een gechirp. Daarnaast hoorde ze het water kalm kabbelen. Daartussendoor hoorde ze verschillende oorlogstrommels, zoals het haar vroeger aangeleerd was. Boem, boem. Boem, boem. Boem, boem. Verschillende ritmes trommelden door elkaar. Bingo; konijnen.

Syren schakelde over in jachtmodus en zakte door haar poten. Haar buik raakte bijna de grond. Stil als de nachtwind sloop ze in de richting van haar potentiële prooi, haar oren naar voren gericht en haar staart laag. Instinctief stapte ze over ieder takje, ieder blaadje heen dat ook maar iets van gekraak kon veroorzaken zodra ze haar volledige gewicht erop liet rusten. De dodelijke jager naderde haar target. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer geluiden ze hoorde. Op een afstand van iets meer dan tien meter kon ze zelfs zijn tanden horen malen terwijl hij op een grasspriet knabbelde. Voordat ze nog een stap zou zetten lette ze op de windrichting, om ervoor ze zorgen dat ze niet bijtijds geroken werd. Dat was haar fout geweest tijdens haar eerste jachtsessie, kon ze zich herinneren. Omdat de wind van achter haar kwam boog ze onmiddellijk af naar links, zo een boog om haar prooi makend. Gelukkig was hij zich nog van geen kwaad bewust.</sub>

_{Het was onmogelijk, ze had zich niet bewogen. Toch leek haar prooi plotseling te beseffen dat het zich in doodsgevaar bevond. Het konijn begon ineens te rennen, het probeerde te vluchten naar zijn hol. Niet van plan om zomaar op te geven zette Syren de achtervolging in. In een fractie van een seconde rende ze, een moment later versnelde ze tot haar slanke poten over de grond gleden. Het gras striemde haar flanken. Ze won terrein, ze zwenkte mee met iedere schijnbeweging die het diertje maakte. Het had geen schijn van kans. In een oogopslag mat ze de afstand tussen het pluizenbolletje en haarzelf. Als vanzelf spanden haar spieren zich aan en dook ze er bovenop.
Haar scherpe tanden maakten er meteen een einde aan. Syren greep haar prooi in haar bek en zette weer koers in de richting van de plaats waar ze Victoria voor het laatst had gezien. Tevreden met haar vangst draafde ze langs de oever van het meer. In de verte zag ze al een zwarte vlek verschijnen; haar tegenstander was haar te snel af geweest. Even besloop haar het idee om de Commander te besluipen en te laten zien wat een Aqua zoal deed in het dagelijks leven, maar dat plannetje liet ze al snel varen. Wat was ze toch heerlijk volwassen. Grijns.
'Nou. Dat was het toch wel waard, denk ik zo.' Met een schuin oog gluurde Syren naar de vangst van haar roedelgenoot. Shuck, ze had een echte haas te pakken. En hazen waren nog altijd groter dan een doorsnee konijn. Ze schudde haar kop en ging zitten. 'Niet slecht, Terra.'}

Victoria schudde al lachend haar hoofd. 'Ach, ik ben het ook gewend he? Hazen jagen, heb het mijn hele leven zo'n beetje gedaan,' verklaarde ze. Ze had ervaring dus, wat haar tot een gewaagde tegenstander maakte. Dat was wel te merken aan het gemak waarmee ze een haas te pakken had gekregen. Syren wist wel bij wie ze van de winter in de buurt wilde blijven, als de prooien schaars werden. Ze grijnsde. Hoe dan ook, het was een mooie wedstrijd geweest én ze hadden nu een heerlijke lunch.
'Gefeliciteerd met de vangst,' grijnsde ze, 'en eet smakelijk.' Syren aarzelde niet langer, maar liet haar scherpe tanden wegzinken in het malse vlees, dat nog warm was. Verser kon je het niet krijgen. Ze scheurde een hap van het karkas af en sloot even genietend haar ogen. Haar leven was weer compleet. Het weer was geweldig, ze had een nieuwe familie gevonden én ze had een lekker konijnenboutje. Wat wilde een wolf nog meer?

[En toen?]