Why do i keep screwing up. [Ragnar]

Daar was de perfecte prooi. Nooit zou hij een mooiere fazanten familie vinden. De jonkies zouden zodra hij erop af kwam niks kunnen doen, en de moeder was gewond. Eerder die middag had hij een bloedgeur gevonden en was dat spoor achterna gegaan. Geruisloos liep hij door de bosjes heen zoals hij al duizend keer eerder had gedaan. Hij ergerde zich aan de omgeving. Het was een open veld met een brandende zon. Geen enkele plek om dichterbij te komen dan hier. Hij zou wachten tot de fazanten zouden bewegen. Lyall ging klaar liggen. De tijd verstreek maar de moeder en kinderen bleven op dezelfde plek. Geërgerd keek Lyall toe, totdat hij merkte dat de moeder wel heel weinig bewoog. Die was stervende. Hij vervloekte zichzelf dat hij het niet eerder had opgemerkt. De kleintjes wisten niet wat er met hun moeder aan de hand was en zaten te piepen om eten. De tijd was gekomen. Lyall sprong uit de bosjes op zijn prooi af. Eerst de kleintjes daarna de moeder. Een kleintje had hij al tussen zijn kaken te pakken voordat ze doorhadden wat er gebeurde. De kleintjes schreeuwden en tot zijn verbazing reageerde de moeder weer. Haar moeders instinct activeerde toen de fazantjes om hulp schreeuwden. Voordat Lyall het door had, had de fazant met razende snelheid zich omgedraaid en pikte Lyall hard in zijn snuit. Lyall sprong op van de plotselinge pijn maar sprong boos toe op de moeder fazant die nu vertrapt op de grond lag. snel maakte hij een einde aan de fazanten familie en trok ze mee naar de zijkant van het open veld. Mopperend wreef Lyall met zijn poot over zijn kop in de hoop de pik wond aan te kunnen raken. Het was geen grote wond maar het prikte vervelend bij zijn snuit. Zachtjes kefte hij even zoals jonge wolven zouden doen als ze hun zin niet kregen. Maar al met al begon hij toch maar met eten. Het had een hoop herrie gemaakt de afslachting, maar hij lag op een goede overzichtelijke plek, dus mogelijke rovers zou hij snel spotten. Mopperend begon hij aan de moeder fazant.

Eenmaal in redelijke positie samen met zijn buit begon hij toch maar met het gevogelte opeten. Hij probeerde zo min mogelijk met zijn neus in de vogel te porren want dat bleef prikken. Mopperend begon hij aan de moeder fazant. Hij had het zo veel beter kunnen aanpakken. Hij lag op een overzichtelijke plek en zou potentiële vijanden snel zien aankomen. Zo zag hij ook snel een andere reu aankomen, Kop op neutraal. Die was ouder dan de gemiddelde wolf die hij tegenkwam. ‘’net zoals ik zelf.’’ Bedacht Lyall zich terwijl hij maar opkeek. Rustig keek hij neer op de wolf die rustig kwam aanlopen. Hij zag de ogen over zijn prooi gaan en begon met de kans berekenen of hij zou winnen of niet als het ging om een gevecht. Waarschijnlijk zou hij zijn buit moeten afgeven. Snel nam hij nog een hap. ‘’Zo zo, lekker aan het jagen geweest.’’ Merkte de mannetjes wolf op. Met nog bloed op zijn vacht keek hij terug met zijn oren naar voren. Hij wilde laten zien dat hij niks kwaads in de zin had en niet op vechten uit was. Oftewel, zijn standaard uitdrukking. ‘zekers.’ Antwoordde Lyall rustig. De wond op zijn neus viel niet op door het bloed van de fazant zelf, daar had hij toch ietwat profijt van. ‘’nooit je zwaktes laten zien.’’ Galmde het weer door Lyall’s hoofd. ‘de moeder was me een kwaaie.’ Merkte hij op.